Onaardig en handtastelijk gedrag

Mijn dochter is een lief, rustig meisje. Ze heeft wel een pittig karaktertje, weet heel goed wat ze wil en dat laat ze ook duidelijk merken, altijd al gehad. Maar de laatste tijd...

Is ze erg handtastelijk als ze aandacht wil. Dan klimt ze bij me op schoot en gaat kopstootjes geven, knijpen, slaan. Niet heel hard, maar wel echt duidelijk om aandacht te trekken, vervelend gedrag.
Ben zelf chronisch ziek, maar doe mijn best We doen best veel leuke dingen samen. Ze krijgt ook eigenlijk best veel aandacht en vermaak, de laatste tijd komt oma ook meer (om mij te ontlasten). Dus het is niet echt chronisch aandachtstekort lijkt me, maar zie het meer als een beetje vervelend gedrag als ze haar zin wil krijgen..
Ik vind het wel belangrijk dat ze ook leert om zichzelf te kunnen vermaken, dus dit stimuleer ik wel. Maar ook niet overdreven.

Daarnaast kan ze enorm lelijk doen tegen haar papa. We brengen haar ip om de dag naar bed, maar ze heeft daarbij een duidelijke voorkeur voor mij. Als hij aan de beurt is, gaat ze dingen tegen hem zeggen dat ze hem niet lief vindt, ik vind alleen mama lief, ik vind jou nooit meer lief, ik hou alleen van mama etc. Hij vindt het echt heel erg. Ze doet dat om haar zin door te drijven, zodat ik haar toch naar bed breng. Bij oma deed ze het laatst ook, maar dan niet zó onaardig als bij papa. Dan zegt ze dat ze mama de liefste vindt.
Als we doorzetten, dan gaat het meestal wel prima hoor, op een gegeven moment geeft ze toe en dan is ze gewoon lief en normaal tegen papa.

Daarnaast zie ik de laatste dagen dat ze ook andere kindjes pijn doet. Met name kindjes die kleiner zijn dan zij. Pakt ze ze pijnlijk vast, slaat of knijpt, kopstootjes. Soms lacht ze er ook heel hard bij alsof het een spelletje is, doet ze trouwens ook bij ons, maar ze weet héél goed dat ze fout zit. Dat is bijna altijd zonder aanleiding, lijkt wel een beetje verveling. Vandaag in het zwembad gooit ze 2x een bekertje water over het hoofd van een klein kindje.


Op zich kunnen we prima omgaan met het gedrag hoor, dat is het niet. Ze is niet onhandelbaar ofzo en ze stopt ook wel als we haar zeggen dat het niet mag. Soms na een paar keer. Soms werkt afleiding, af en toe zet ik haar toch op de gang als ze echt niet wil luisteren.

Maar ik vroeg me af, is dit normaal, herkenbaar? Hoe komt dit, enig idee? En is het een fase?? Misschien ziet ze het van kindjes op de psz, kan het daar ook eens vragen. Ze bijt daar goed van zich af en vindt t er hardstikke leuk verder. Ze heeft dit gedrag wel eens eerder heel kort en in mindere mate gehad, kan ik me herinneren.

 

Ik negeer het ook zeker niet en zeg dat het niet aardig is, dat het niet mag etc. Als ze het bij een ander kindje doet, grijp ik direct in en corrigeer.
Zoals ik zei, stopt ze dan meestal wel snel. Zo niet, dan haal ik haar weg, thuis krijgt ze straf als ze niet luistert.

 

Misschien moet ik haar nog eerder straffen? Ik ben niet zo heel erg van het straffen en zie het ook meestal als een vraag om aandacht. Dus corrigeer wel, maar probeer het eerst met afleiding, thuis dan. (maar dat ziet ze dan misschien toch als beloning?)

Dat onaardig tegen papa doet ze alleen met slapen gaan en ik wil daar ook geen drama van maken met straffen rond het slapen gaan..?
Het was het ergste nadat ze ziek was geweest en ik haar bijna een week naar bed had gebracht. Toen was t ff doorzetten van hem, maar uiteindelijk geeft ze wel toe. Nu zegt ze t meestal nog een paar keer (vooral als ik even weg ben) en dan accepteert ze het.

 

Buitenshuis is het gelukkig nog niet nodig. Ze stopt na 1 of 2x als ik corrigeer of ik haal haar uit de situatie.

Straffen is bijna een jaar niet nodig geweest, maar kennelijk begint ze nu idd weer grenzen op te zoeken met dit gedrag.
Kennelijk weer een nieuwe peuterpuber-opvlamming, jammer

Ik ga het boek dat ik vorig jaar gebruikte (als we nu gewoon weer eens gingen opvoeden oid) er maar weer eens bijpakken. Stonden erg goede tips in en toen hebben we de flink wat lastig gedrag goed kunnen aanpakken, zonder heel veel te moeten straffen.

Overigens, mijn vriend vind duidelijk optreden/straffeb idd lastiger dan ik, bij 'zijn prinsesje', ja.

 

Ja, dat is het ook wel deels hoor, denk ik. Maar ik ben al 2 jaar ziek, en ze krijgt momenteel echt niet veel minder aandacht.

 

Bedankt voor het meedenken!
Ik heb 'het grote boek' er weer eens bijgepakt.

Vooral het intern geweten verhaal was wel weer goed om te lezen.
Peuters/kleuters hebben nog geen intern geweten (dit is pas met 6-7jr volledig ontwikkeld), kunnen zich nog niet schuldig voelen (als ze bv iemand pijn doen).
Door herhaling leert een kind wat de ouders wel en niet goed vinden.
Peuter/kleuter vinden alleen afkeuring op dat moment vervelend. Daarna vergeten ze het alweer snel, want ze volgen nog teveel hun impulsen.

Een peuter bijt vanuit een impulsieve reactie: frustratie, angst, onmacht, boosheid. Kan ook slaan, schoppen, gillen zijn.
Peuter beseft nog niet wat zijn gedrag voor de andere persoon betekent. Ze zijn zich niet bewust van wat ze doen, ze kunnen zich nog niet in een ander verplaatsen.


Nu is het gedrag van dochter niet uit frustratie/boosheid oid (dan gaat ze gillen ). Het is meer aandacht vragen of haar zin proberen te krijgen.
maar ik ga er wel vanuit dat ze er zich dus nog niet kan verplaatsen in een ander en zich nog niet schuldig kan voelen over haar gedrag. Consequent en duidelijk zijn dus dat ik dit gedrag niet wil hebben. Maar ik ga haar niet méér straffen (tenzij ze echt niet luistert).
Ik geloof er niet zo in dat straffen beter werkt dan gewoon heel duidelijk en consequent zijn (zeggen) dat iets niet mag en dat het pijn doet. Straffen is voor haar ook keer op keer weer een spelletje (moet haar 15x terugzetten, dan blijft ze eindelijk de 3 minuten op de gang).

Wel denk ik dat ik de laatste tijd wat makkelijk ben geweest en teveel heb toegelaten. Omdat het wat minder met me ging, had ik al snel zoiets van 'prima, laat maar, geen zin in drama'. Dus daar moeten we weer ff doorheen. Daardoor is ze waarschijnlijk weer meer grenzen gaan opzoeken, omdat ze merkte dat ze vaak haar zin toch wel kreeg .


@Kweenie, daar heb ik ook aan gedacht ja. Er zat bij haar op de psz een jongetje dat nogal snel sloeg enzo, echt een vervelend ventje. Bij hem wel uit frustratie trouwens, hij praatte ook erg slecht, dus kon zich niet goed verbaal uitdrukken. Misschien dat ze dat slaan etc daarvan heeft gezien?
Maar het lachen wat ze erbij doet, is voor haar echt een teken dat het een spelletje is. Gezien bovenstaande denk ik dat ze niet beseft dat ze een ander pijn doet. Hetzelfde lachen doet ze, als ze een ander kietelt.

Het gaat overigens al beter met hoe ze tegen papa is. Ze heeft nog een paar keer 'maar ik vind mama liever' gezegd, toen vriend haar ging brengen. Maar ze corrigeerde zichzelf al (papa is ook lief!).
Slaan/knijpen ook al een paar dagen niet meer gezien.

We komen er wel uit