Ik wilde eigenlijk een topic openen bij zwanger worden maar goed, daar zijn vnl meiden die zwanger willen worden natuurlijk Ik zit al een tijdje met een dubbel gevoel. Toen mijn dochter werd geboren heb ik altijd geroepen, er komt pas een tweede kindje als zij naar school gaat. Nu is ze 26 maanden en begint er toch al een tijdje iets te kriebelen naar een tweede kindje (zo fijn, die hormonen ) Maar ik vind de stap/beslissing zo moeilijk. Echt vele malen moeilijker dan bij de eerste. Mijn man werkt onregelmatig, mijn dochter is een behoorlijke handenbinder. Vraag me dan ook regelmatig af, moet ik het mezelf wel aandoen een 2e erbij. Ga ik dat wel redden. Ik ben een enorme streber en perfectionist, dat maakt het ook niet makkelijker. Vind het nu soms al echt hard werken met 1 kindje (ze slaapt ook niet meer overdag dus ben er de hele dag druk mee) Straks moeten er dan 2 kindjes naar het KDV, hoe ga ik dat voor elkaar brengen. Zal ik mijn dochter er niet mee tekort doen. Nou en zo kan ik nog wel 1000 beren op de weg opnoemen die ik zie. Wat ook wel meespeelt is dat ik zwanger zijn echt heel naar en vervelend vond, zit er niet om te springen dit nog een keer te doen. Aan de andere kant lijkt het me zoooooooo geweldig om weer een baby in mijn armen te houden en groot te zien worden. Weet eigenlijk niet wat jullie met dit verhaal moeten maar moet mijn twijfels even kwijt.....
Ik heb die twijfels ook heel lang gehad, vooral omdat ik die eerste maanden echt heel zwaar vond. En zelfs tijdens de periode dat we "bezig" waren heb ik af en toe getwijfeld. Kan ik het wel aan, we hebben het nu zo goed met zn 3tjes, hoe ga ik dat allemaal doen straks met 2 kinderen. Enz. enz. En nu, nu is mijn dochter straks 3.5 als ze een broertje of zusje krijgt en ik ben er helemaal klaar voor! Ik weet wat me te wachten staat met een baby, mijn dochter is redelijk zelfstandig en ik kan haar goed uitleggen wat er gebeurt. Ja laat maar komen
Ik heb de baby tijd nooit als zwaar ervaren, mijn dochter was een "vorobeeldige" baby om het maar zo te zeggen. Maar nu, 2 jaar later is ze een hele pittige tante. Ben bang voor de combi. En dan ook omdat mijn man onregelmatig werkt en me helpt waar hij kan maar ik er toch op veel momenten alleen voor sta door zijn werk. Heb er echt slapeloze nachten van pfffff
Ik had veel meer het gevoel dat ik de jongste te kort deed. De oudste was 2 j en 8 mnd toen haar zusje werd geboren. Een leeftijd waar je heel de dag aan het verbieden bent. Het was dus de jongste gauw eten geven en gauw naar bed, want de oudste had weer wat uitgespookt. Het is dus best pittig allemaal, zeker als de oudste niet meer slaapt 's middags, want je kan dan zelf ook niet even liggen. Je moet denk ik, op je eigen gevoel afgaan.
Als je zo twijfeld en onzeker bent, waarom wacht je dan nog niet een tijdje? Tot dat je er een beter gevoel bij hebt? De oudste is dan ook weer wat ouder en zelfstandiger. Maar aan de andere kant, het duurt meestal 9 maanden voordat een kindje geboren wordt en je kan nooit inschatten hoe lang het duurt voordat je zwanger bent.
Dat is wel een van de redenen van mijn dillema, bij mijn dochter heeft het ruim 1,5 jaar geduurt voordat ik zwanger was. Het zou zoveel schelen als ik niet zo een piekeraar was
Ik denk dat je bij elke leeftijd wel voor- en nadelen kan bedenken. Ik vind het heel fijn dat mijn kinderen al redelijk zelfstandig zijn, zelf naar de wc kunnen, zelf in de auto klimmen etc. Dat is heel fijn, maar het nadeel is weer dat ze rond de tijd dat ik uitgerekend ben naar school gaan, waardoor ik dus straks met een kleine baby heen en weer moet sjouwen om ze naar school te brengen en op te halen. Als je kindje nog wat jonger is, heb je dat probeem weer niet. Ik denk dat er niet zozeer een perfecte tijd te bedenken is. Het lijkt me alleen niet verstandig om vantevoren alle problemen al op te zoeken in je hoofd, om de zeer simpele reden dat je nog niet weet hoe het allemaal gaat verlopen. Misschien heb je deze keer wel een heel fijne zwangerschap en blijkt het achteraf juist allemaal mee te vallen.
Je kan er niet van uit gaan dat het nu weer anderhalf jaar duurt voordat je zwanger bent. Misschien ben je gelijk in de eerste ronde al wel zwanger! Of misschien duurt het nog wel langer dan anderhalf jaar. Zoals je ziet zit er tussen mijn jongens ruim 5 en half jaar. Ook dat was niet zonder reden. Slechte start gehad bij eerste en ik riep ook altijd:voor ons geen tweede!. Maar ook bij mij begon het te kriebelen en zijn we er toch voor gegaan. Vond het ook echt heel eng. Om andere reden als jij, maar dat maakt even niet uit voor het verhaal. Ik vind dat ik bij de tweede veel zelfverzekerder was. We hadden het al eens mee gemaakt en het krijgen van, nog, een kind overviel me niet zoals bij de eerste. Ik ben echt veeeeel makkelijker dan bij eerste. Het is allemaal niet zo onbekend. En weet je, voor je het weet zijn jullie allemaal gewend aan het tweede kindje. Jullie oudste zal het al snel 'gewoon'vinden dat er een brusje is al snel wennen aan het feit dat papa en mama 'gedeeld'moeten worden. Maar ja, das mijn mening.................
Ik moet eerlijk zeggen dat ik bij mijn eerste vanaf dag 1 heel makkelijk en relaxt ben geweest. Daar ben ik eigenlijk nooit onzeker mee geweest en heb altijd heel erg op mijn gevoel durven vertrouwen. Dus dat zal ook nu geen probleem zijn. Het is echt voornamelijk de "angst" of ik de drukte van 2 kinderen wel aankan aangezien ik nu met 1 soms al handen tekort kom. Tja en dat zwanger zijn, dat zal geen hobby zijn van me maar dat maakt geen verschil of dat nu is of over 2 jaar
Ik snap heel goed wat je bedoelt. Ik zie ook heel veel beren op de weg bij een tweede. Maar langzamerhand lijkt het me ook wel leuk. Als ik aan de lange termijn denk wil ik wel 2 kinderen. Ik zou gewoon nog even wachten als ik jou was.
Hai, ik heb het ook.....en....ik kan nier meer terug. Ben erg perfectionistisch op alle fronten dus het wordt nog lachen hier in maart . Maar ze schelen straks 3 1/2 jaar en sinds onze dochter zich kan aankleden en zo snel groot wordt en ontwikkelt zit ik er niet zo over in. Plus ze gaat dan na 5 maanden naar school en heb ik meer tijd voor onze tweede en perfectionisme!! Onze dochter is heel makkelijk gelukkig maar weet je, als ze straks 6 zijn hebben ze een NOG grotere mond en zijn ze nog drukker enzo dus....zo zijn er altijd redenen om het niet te doen. Denk maar aan de puberteit, roken, drinken....wat voor 'n wereld brengen we onze kinderen eigenlijk in op vandaag de dag, doodeng. Maar goed, wij zijn er voor gegaan omdat ik denk dat ik spijt zou krijgen op mijn 40ste....wil ook niet dat ze alleen blijft. En heel eerlijk, ik zie er ook weer naar uit om een kleintje in mijn armen te houden. Voel me nu veel zekerder dan toen, want ik vond het met een 1ste echt niet relaxed in het begin.... Succes met je besluit! Charlie
Dit heb ik ook heel erg. Ik wist dat ik ooit kinderen wilde, dus de keuze voor nr 1 was niet moeilijk. Maar nr 2.. Pfff.. Ik zeg zelf, bij twijfel doen! Maar ik snap dat je het moeilijk vind. Wij zijn er inmiddels uit dat we nog ongeveer een jaar willen wachten. Dan is onze dochter 2,5, dus dan is ze zeker ruim 3 als nr 2 komt. En wij zijn zelf nog jong, dus dat scheelt ook. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik nooit meer zwanger zal zijn, nooit geen pasgeboren kleine (van onszelf) vast zal houden, eerste lachje, eerste woordjes enz... Dus we gaan voor nr 2... Ooit!
ik vond zwanger zijn van de eerste ook niet leuk, maar omdat ik nu weet waar je het allemaal voor doet vind ik het nu niet meer zo erg. Wij zijn er vrij snel weer voor gegaan. Was toen nog helemaal vol van van alles (ik had geen makkelijke zwangerschap, had zwangerschapsvergiftiging bijvoorbeeld). Ik dacht als ik het nu niet doe doe ik het nooit meer... En nu ben ik best blij dat we zo snel al weer een 2e krijgen...
Ik vond t juist vervelend om een 2e te krijgen als de 1e bijna naar school zou gaan; hele tijd dat halen en brengen. Ze schelen nu 2 jaar en tuurlijk is t druk, maar ik denk dat t altijd druk is (bij welk leeftijdsverschil dan ook). Ik vind t goed te doen en ben blij met onze beslissing.
Dit kon ik geschreven hebben, precies hetzelfde hier. De beslissing voor 1 kind was meer: we gaan ervoor en zien het wel, nu bij een 2e zien we beiden wel 1000 beren op de weg. Wij hebben een eigen bedrijf, doe 95% alleen thuis en in de zorg voor ons meisje, heb een man die 80u/week werkt, heb zelf 'maar liefst ' 4 weken zw. verlof gehad (waarvan 2 na mijn ks en 2 ervoor), een afschuwelijke zwangerschap die ik nooit meer hoop mee te maken en toch... gaan we voor een 2e kindje. Die zwangerschap gaat wel voorbij en het komt wel goed denken we maar. Net zoals hier wordt geschreven, bij twijfel doen. Succes met je beslissing enne: niet wakker liggen hoor, komt goed!
Ik vind 2 kinderen helemaal niet zwaar.Heb een tweeling!Twee totl verschillende kinderen,dus ook eigen behoeftes.Echt,heb het nooit als zwaar ervaren.Het eerste jar is toch een periode dat je zoveel tijd over hebt.Dus die tijd kan je dan aan de oudste besteden.Tegen de tijd dat de oudste dan naar school gaat,heb je alle tijd voor de jongste. Mensen met 2 kinderen hebben het over het algemeen veel minder zwaar en druk dan ouders met 1 kind. Succes met je beslissing,als het aan mij lag was het niet zo moeilijk.Helaas zal er hier geen baby meer komen.
Of niet en vechten ze elkaar de tent uit En wat ik ook moeilijk vind: bij de 1e wil je een kind bij een 2e denk je meer na. Je hebt een gelukkig gezin een gezond gezin. Dalijk krijg je een ziek kindje, dat maakt het leven ( en dat van de 1e) toch een stuk zwaarder.
Same here!! Toch maar voors en tegens gaan opsommen voor jezelf. Dat piekeren zal wel nooit echt anders worden, zit in ons!! Daar komt bij mij nog bij dat manlief ook zo z'n twijfels heeft, weer andere dan ik, dus ik moet hem overtuigen (om de mogelijkheid open te houden) terwijl ik zelf ook twijfels heb....maar, ja spijt op je 40e is ook heel erg!! En het is natuurlijk wel ontzettend leuk om de broer/zus of zus/zus relatie terug te zien en ook goed voor onze prinsesjes dat ze er concurrentie bij krijgt en zien dat niet altijd alles om hen draait. Heb vaak gedacht was mijn dochter maar de 2e geweest, dan had ik me toch minder geschikt/kunnen schikken aan haar en dat had geen kwaad gekunt voor deze temperamentvolle dame. Heel veel succes met je beslissing en we zien/lezen het vanzelf wel.....(denk stiekem dat je er gewoon voor gaat, maar wel gezonde bedenkingen hebt, is toch ook goed om reeel te blijven?)