Haha dat kan ook idd Dat laatste heb ik ook wel idd, m'n angst dat er iets met het kindje aan de hand is is volgens mij nu nog groter dan bij de eerste zwangerschap. Helemaal omdat ik me realiseer hoe belastend een gehandicapt kindje kan zijn op een gezin. Als het je eerste is kijk je daar toch anders tegenaan dan wanneer je al een fijn gezinnetje met kinderen hebt. Aan de andere kant kan (ik moet er niet aan denken..) er ook altijd iets gebeuren met jezelf of je gezonde kinderen, dus zie het niet als reden om het te laten.
Hier sinds kort een tweede erbij......en het is zooooooveel makkelijker dan je eerste kindje! Je bent niet meer onzeker je hebt de ervaring van je eerste....wel is het druk 2 kids...de oudste is gewoon lekker thuis...maar wel super voor de meiden straks die hebben zoveel aan elkaar omdat ze maar 2 jaar schelen in leeftijd!
Ik snap je heel goed, ik heb ook mijn handen vol aan onze dochter en zie een baby erbij gewoon niet zitten. Daarom hier bewust gekozen om pas voor een baby te gaan als ons meisje 3 jaar is geweest. Dan zit ze zeker op school wanneer er een baby bijkomt en is het allemaal makkelijker te behappen. Het halen en brengen is met een kleine baby nog geen probleem, die slapen lekker in de wagen. Tegen de tijd dat het wat lastiger wordt zitten we ook al meer in het ritme. Bovendien heb ik voor beide kindjes veel meer tijd. Nu voor dit meisje en straks als ze op school zit, voor de baby. En s middags voor hen saampjes.
Ook ik begrijp je heel goed en kijk er zo'n beetje het zelfde tegen aan. Ik moet ook toegeven dat ik erg wisselend kan zijn. De ene keer denk ja ik ben er helemaal klaar voor laten we voor een 2e gaan. Maar als de kleine niet lekker in zijn vel zit (of ik zelf niet) of hij slaapt slecht etc. dan denk ik weer in ene misschien is 1tje toch wel makkelijk. Ook financieel gezien en qua oppas/opvang is het tegenwoordig allemaal niet makkelijk. Hier maakt het nog moeilijker dat we niet weten of we uit onszelf zwanger kunnen raken. Over ons zoontje hebben we bijna 3,5 jaar gedaan en via 2e iui zijn wij zwanger geraakt. Het is onbegrepenonvruchtbaarheid en mijn cyclussen zijn weer regelmatig, dus we zouden sowieso de eerste 6 maanden zelf moeten proberen (mag ook langer). Maar dan de 2e vraag willen we/kunnen we het aan om weer als het nodig is de mmm in te gaan. Pfffff wij hebben samen afgesproken om erover na te denken en in januari wordt er verder over gesproken
Je moet gewoon je gevoel volgen. Ik wilde al heel snel, maar had dezelfde bezwaren. Wij hebben gewoon gewacht tot het goed voelde en op een gegeven moment waren we er allebei klaar voor, zagen we het zitten. Veeg je bezwaren niet zomaar van tafel, een 2e kindje is prachtig, maar als het niet op rolletjes loopt is het ook zwaar. @Tullip, ben het niet helemaal met je eens. Als ik 4 keer op en neer naar een school moest lopen dan zou mijn zoon minder goed slapen. Mijn dochter sliep steengoed in de wagen, maar niet elke baby is hetzelfde...
Sidmick, ik heb nu niet zoveel tijd om te reageren dus komt later even, maar wat herken ik het. Nou speelt bij mij wel dat ik me na de geboorte van mijn dochter erg onzeker heb gevoeld en daardoor niet ontspannen en gelukkig. Ik heb daarna erg gynaecologische klachten gehad en was de boodschap dat ik niet meer zwanger zou kunnen worden. Echter, 2 jaar en 4 operaties later heb ik 2 weken geleden groen licht gekregen en na enorme blijdschap daalde bij mij ook de angst neer en die komt ongeveer neer op die van jou..... en nog steeds ben ik er niet 100% uit maar we zijn nu wel bezig en ik accepteer dat ik er angstig voor ben en er niet 100% voor kan gaan zoals bij de eerste daarvoor is teveel gebeurd. KLinkt nu heel rustig maar ik heb ook echt angstige momenten gehad vorige week en nog steeds vliegt het me af en toe aan..... maar ik weet dat als we het niet proberen ik spijt ga krijgen als ik 40 ben. Het voelt nog niet compleet zo met zijn drietjes. Ik blijf je even volgen en dit topic... gelukkig zijn we niet de enigen... dat stelt toch gerust
Ligt natuurlijk aan ieders situatie. Hier is school echt om de hoek en manlief kan later beginnen dus kleed haar aan, ontbijt met haar en brengt haar dan naar school. Daar blijft ze over. Ik haal haar dan op in de middag met baby in wagen slapend of niet. Dus 1 x per dag halen en de baby kan sochtends in ieder geval in eigen bed slapen. Maar inderdaad, onze eerste sliep niet in de wagen. Onze tweede gaat dat wel doen (dat is nog eens positief denken..). Charlie
Ts als je twijfeld zou ik nog even goed nadenken, je kunt toch ook nog even wachten? Hier is het m'n man die er nog niet aan toe is, en mijn klok die vrolijk door tikt. Idd bij een 2e zou ik echt banger worden, en angst hebben of alles wel goed was. Maar onze zoon is al 4 jaar alleen, en hoe zou hij reageren als hij ineens niet meer alleen is? Maar ja, het is gewoon jammer dat m'n man die gevoelens nog niet heeft, ik baal daar best van.... En al een tijd...elke vakantie, mij verjaardag denk ik; goh zou hij al een verrassing voor me hebben. Maar die ene vraag wordt niet beantwoord
IK weet niet of in dit geval wachten wat gaat opleveren, als je iets wilt vanuit je hart maar je verstand werpt angsten op helpt extra tijd mij meestal niet... tenminste dat heeft de ervaring mij geleerd. Daarnaast gaat het voor mij al helemaal niet op omdat ik ivm een gyn afwijking maar weinig tijd heb om zwanger te worden... dat is dan wel weer helder... uitstellen kan bij mij echt afstellen worden....
Pff, dit is ook lastig. Als de ene wel wil en de ander nog niet. Dit is toch iets waar je echt samen uit moet komen. Je kunt geen 'half kindje' krijgen.. Dit is idd een ander verhaal. Wij gaan er (heel naief) vanuit dat het bij een volgende ook weer snel zal gaan. Als ik in jouw schoenen zou staan, zou ik er ook voor kiezen om toch voor een tweede te gaan. Gevoel en verstand komen vanzelf dichter bij elkaar tegen de tijd dat jullie tweede er (bijna) is. Veel succes met zwanger worden.
Dank je wel! Het is voor ons idd anders dan 'normaal'. We hebben twee jaar lang geleefd met het idee dat het bij kindje zou blijven en nee dan durf je echt nog niet te denken aan een tweede. Nou moet ik ook eerlijk zeggen dat de wens voor een tweede pas deze zomer om het hoekje kwam gluren en na weer een operatie hebben we dan bericht gekregen dat e het kunnen proberen. EN dan is het toch wel gek hoor hoe die emoties alle kanten opgaan. Van ultieme blijdschap en een directe rit naar de drogist voor foliumzuur tot diepe angst en twijfels een paar dagen later. Gelukkig heb ik wel zicht op wat mij angst aanwakkert (vooral mijn eigen onzekerheid) en lukt het me meestal ook wat ruimte hierin te vinden en ik denk ook dat dit best veel voorkomt. Als je voor een 1 ste gaat stap je er nog heel naief in, bij een tweede weet je ook meer wat het gaat inhouden. En als je dan wat piekerig van aard bent zie je allemaal beren op de weg. Ik hoop dan ook bubbles dat mocht ik zwanger raken gevoel en verstand wat meer op 1 lijn komen te zitten....
Dat is het grootste probleem denk ik. De keuze om voor een 1e te gaan is zo op niets gebaseerd. Misschien moeten we onszelf wel iets meer onbezonnenheid gunnen bij de keuze voor een tweede . Je kunt nu eenmaal niet alles in de hand hebben. En het loopt toch altijd anders dan je voor ogen had, hierdoor maak je je soms ook onnodig druk en moet je het ervaren.
Ik denk dat je daar helemaal gelijk in hebt de onbevangenheid is weg en doordat je als piekeraar geneigd bent alleen de problemen te zien is het soms better not to know... als we het heel positief zouden bekijken zouden we natuurlijk ook kunnen denken: He een eerste hebben we zonder ervaringen ook overleefd, zou de kans niet groter zijn dat het dan bij een tweede ook wel goed komt????? Hihi, omgekeerd piekeren zullen we maar zeggen....... lastig he al die piekergedachten in het koppie
Mischien moeten jullie gwoon je gevoel volgen en niet tèveel nadenken meiden!! We leven maar een keer en het leven is al veel te kort!! Gewoon doen...kinderen verijken je leven alleen maar!!
Ben ik het helemaal mee eens! Heb ook enorm gepiekerd omdat onze dochter een huilbaby was, een enorm zware bevalling heb gehad met een langdurig herstel.. pff hoe moest ik het allemaal gaan doen! Nu valt het me echt reuze mee, het is druk ja en heb ook weleens een rotdag maar vind het zelf goed te doen. En daarbij blijf je natuurlijk niet eeuwig in die babytijd hangen, kindjes worden ook groter en daar moet je ook aan denken..
ooohhhh wat herkenbaar allemaal.... Ook hier twijfeldetwijfel... Na de geboorte van onze dochter heb ik een zware PND gehad. Inmiddels gaat het weer goed, werk ik weer en denken we wel aan een tweede...soms! Ik wil het wel, maar ben zo bang voor een eventuele herhaling (50 % kans op)...... Maar het kan dus ook goed gaan.. Nu bezig met het komen van een huis, dus sowieso even niet... Ik lees mee!
Ik ben het er ook niet helemaal mee eens. Ze verrijken, tuurlijk. Maar ze kunnen je ook een hele hoop zorgen geven. Een kind in d epubertijd wat helemaal het verkeerde pad in slaat. Of zoals al vaker gezegd, een ziek/ zwaar geestelijk gehandicapt kind. Tuurlijk hou je van je kind. Met alle gebreken die erbij horen, maar het zet je wel aan het denken. Het zet je gezin wat je nu al hebt wel op zijn kop. En je zelf en wat dacht je van je zieke kind.