Dat aanpassen erg moeilijk is en dat sommigen daar wel erg ver over na schijnen te denken. Het lijkt wel of jij denkt dat wij allemaal te ver door denken. Ja ik denk verder door, dan alleen: leuk een 2e. Ik denk idd verder, dan nu hebben we een gezond gezin... enz enz Maar toch proberebwe allang een kindje erbij te krijgen, dus ja ik vond het kwetsend de opmerking door te zeggen: sommigen denken te lang na.
Weet je, ik denk niet dat het kwetsend bedoeld is en dat het ook niet zozeer is dat de een er te veel of te weinig over na zdenken. Ik denk wel dat de een in aanleg wat meer geneigd is om te gaan piekeren en dat een ieder de zwangerschap, bevalling en het eerste jaar anders heeft ervaren. En daarnaast kunnen dan ook nog practische overwegingen wel of niet een rol spelen. Ik denk als ik naar mezelf kijk en dat zal denk ik ook voor jullie gelden dat het alleen maar gewoon heel vervelend is dat het zo een beladen iets is geworden. Als ik naar mezelf kijk weet ik dat ik spijt ga krijgen als ik het niet ga proberen. Hierin speelt dan natuurlijk ook een rol dat ik heel wat operaties heb moeten ondergaan voor ik eindelijk groen licht kreeg. Maar nee, het is geen 100% absolute keuze en daar probeer ik me bij neer te leggen. Dit betekent ook dat er met enige regelmaat een storm van angst komt opzetten. Ik laat deze nu maar over me heen waaien ipv me te verzetten... klinkt overigens makkelijker dan het is. Maar ik heb mezelf een aantal jaren geleden een belofte gedaan en dat is dat ik me niet wil laten leiden door angst (door ervaring wijs geworden zeg maar) en dat toch meestal geld dat men het meest lijdt onder het lijden dat men vreest. En dat is allemaal knap lastig omdat de kans bestaat dat je er spijt van gaat krijgen en nee een kind kan je niet retourneren. Maar dit is dan het risico dat ik dan maar nemen moet. Wat dat betreft ben ik er dus wel uit, maar het is en blijft erg herkenbaar. Overigens heb ik ook geleerd van de eerste keer; ik heb dan wel geen echte PND gehad maar ben wel het eerste jaar behoorlijk uit balans geweest en diep in mijn hart is ook mijn grootste angst dat ik nu een wel een PND krijg. Wat ik nu met die angst heb gedaan is het uitspreken, gesprekken met een psycholoog en hulp ingeschakeld bij iemand die hierin is gespecialiseerd en die je dan al tijdens de zwangerschap kan begeleiden. En nee concrete aanwijzingen dat ik dit ga krijgen heb ik niet, maar dit voelt als een steun in de rug. Oke het is een erg lang verhaal geworden, ga er even een einde aan breien. Sidmick, hoe is het nu bij jou?
@Vlindertje: wat voor hulp kun je dan al tijdens je zwangerschap krijgen? Ik wist niet dat dat ook al kon. Ik heb nl een pnd gehad, de arts heeft ook gezegd dat ik een grote kans heb om dat bij een 2e weer te krijgen. Ik heb zo'n angst dat ik het weer krijg en dan de zorg voor 2 kindjes niet aankan.....
Ik weet niet helemaal zeker of ik namen mag noemen..... ik heb twee adressen waar je wellicht wat mee kan... ik ben niet zo heel handig met Zp hahah maar misschien moeten we het via een PB doen?
nee vindt ik een beetje onzin dat jij je daarover voelt aangesproken sorry Zeker denk je te ver door waar hebben we het dan al het hele topic over toch?
Ohhhhhh ik riep ook dat het nog jaren kon duren. Ik wil het nu ook wel graag, maar nog ff niet. Mijn zwangerschap was prima en juist dat zou ik wel graag opnieuw willen doen, amar nog een kindje? Praktisch gezien wel heel moeilijk. Mijn moeder past af en toe op als ik eens een dagdienst of nachtdienst heb ( zoals nu ) maar dan blijft ze slapen. dat kan niet met een baby.
Nou sorry hoor, maar ik ben reeel ( in mijn ogen). Je zegt dat wij doemdenkers zijn en er zullen ook mensen zijn die denken dat jij te makkelijk denkt. Ach zo denkt elk mens anders zullen we maar zeggen. En zoals je ziet zijn wij WEL voor een 2e bezig ( en hoe )
Tja het verhaal van Nynke slaat wel een beetje de spijker op zijn kop. Heel dapper trouwens dat je er zo open een eerlijk over durft te zijn. Das toch wel een beetje waar ik bang voor ben denk ik. Qua ruimte is het geen probleem, qua financieen ook absoluut niet. Ik ben ook een mama die heel erg van "eigen tijd" houd. Doordat mijn man onregelmatig werkt is die vaak schaars. Met 2 kinderen zal dat er idd niet meer op worden.Kortom, ik ben er nog niet over uit. MIjn pil is nu op maar ga toch vandaag maar even naar de apotheek om een nieuwe te halen. En soms heb ik idd momenten dat ik denk "hupsakee, we doen het gewoon" Zou makkelijk zijn als ik "perongeluk" zwanger zou worden haha
Hoi Sidmick. Ik vind het ook een moeilijke kwestie. Ik had vroeger nooit gedacht dat ik daarover zou nadenken, maar nu Luca 2 jaar is, wil ik wel graag een tweede, maar het leven is op deze manier overzichtelijk en ik ben lichamelijk niet sterk, dan denk ik, hoe moet dat met 2 kinderen? Dan is het lichamelijk nog zwaarder en nu kan ik al niet ernaast werken, dan al helemaal neit. Maar alle mooie dingen die ik met mijnzoontje beleeft heb, wil ik echt nog eenkeer meemaken. Als ik erover pieker denk ik ook vaak, dat het wel goed komt als het eenmaal zover is. Ik denk dat het ook een kwestie van wennen is en dat geldt: komt tijd, komt raad. Maar jouw opmerking over dat je per ongeluk zwanger bent, is wel een goed idee. Stel je voor hoe dat is en wat je dan voelt.. Dan weet je misschien wel dat je een 2de wilt...
Ik denk dat je het teveel op jezelf betrekt. Ik zie ook nergens in die reactie iets waardoor je je persoonlijk op jouw situatie aangesproken moet voelen. Het is een feit dat sommige vrouwen er misschien té veel over nadenken. Blijkbaar val jij daar niet onder, dan hoef je je toch niet aangesproken te voelen?
Er werd gezegd dat we ( niet ik alleen) er teveel over nadenken. Logisch ( in mijn ogen), omdat je al een gezond gezin hebt. Maar dan wordt er vervolgens gezegd: ja als je zo denkt.. Ja dan voel ik me oa wel aangesproken. Ook al zijn wij bezig, toch denk ik daar nog steeds over na. Maar je kan het natuurlijk ook omdraaien: je/jullie ( wie dan ook ) denkt er te weinig over na. Maar goed nu hou ik er over op, want op patier is iets moeilijker uit te leggen dan al pratend.
@Kaboutertje jij betrekt het idd op jezelf hoor, heb nergens iets persoonlijks tegen jou gezegd...dat jij je voelt aangesproken zegt dan meer over jou dan over mij sorry hoor.... Nu hou ik er ook over op want dit heeft verder geen zin merk ik
@nynke: wat ontzettend moedig dat je je hart zo laat spreken hier en wat sla je de spijker op zijn kop! Precies wat jij beschrijft, is mijn grootste angst. Dat ons 2e kindje niet zo lief, makkelijk of gezond zal zijn als onze eerste... of dat ze niet samen overweg kunnen, dat je geen tijd meer voor jezelf hebt, heel de dag politie-agent speelt, noem maar op. @sidmick: goede beslissing, zolang je niet zeker bent van je zaak, nog even wachten dan. En verder voel ik me niet aangesproken over teveel nadenken, maar het is hier zo: ik denk beter 100.000x na over wel/niet, dan me ergens instorten en dan meer spijt dan haar op mijn hoofd krijgen.
@ vlindertje wil je mij ook pb'en? Waar ik benieuwd naar ben, ik weet iig dat er psychische hulp en begeleiding is voor tijdens de zwangerschap en vlak na de bevalling. daarvoor kan ik me opnieuw aanmelden bij de therapeute. Bedoel je zulke hulp? Groetjes!
Hai meiden, Nou ja, ik hoop dat de discussie nu een beetje is gaan liggen want het doet een beetje afbreuk aan de reden waarom sidmick dit topic is gestart. Ik weet even niet hoe ik moet PB en dus toch maar even zo; ik hoop niet dat ik op mijn donder ga krijgen.... Je hebt gespecialiseerde afdelingen binnen een aantal ziekenhuizen in Nederland, de zogeheten pop poli's welke bedoeld zijn voor vrouwen met psychische klachten in combi met een (aanstaande) zwangerschap, dit is ook bedoeld voor vrouwen die al een PND hebben gehad. Hier kan je gewoon op googlen; Lucas Andreas is een bekende, Alkmaar heeft er een en Hoofddorp ook. Ik woon in die regios dus vandaar dat ik het weet maar volgens mij zitten ze door heel Nederland. Daarnaast is er als je in de regio Utrecht woont Babyblues (even googlen) en tot slot is er de prachtige website geenrozewolk. Nou, ik hoop niet dat ik heftig in overtreding ben.... ik heb het iig met de beste intentie gedaan. Overigens is mijn dochter niet de makkelijkste geweest; heel veel huilen en heel slecht slapen/ ze is nu 2 en ik heb nog steeds geen doorslaper.... dus wat dat betreft. We zijn er deze ronde voor gegaan.... spannend dus, maar ik wil me niet laten leiden door allerlei angsten. En ik denk dat ik liever spijt heb van de dingen die ik wel heb gedaan dan dingen die ik niet heb gedaan uit angst... maar goed, dat is mijn persoonlijke gevoel....
Whaa, Sidmick, dit had ik geschreven kunnen hebben... Ook ik heb m'n eigen tijd hard nodig. Gewoon lekker alleen zijn, hoef ik niet eens iets te doen. Sommige mensen zullen dat misschien wel egoistisch vinden, maar ik word anders gillend gek. Wat betreft het 'per ongeluk zwanger worden'.. Dat denk ik ook heel vaak. Misschien dat ik daarom wat slordig ben met anticonceptie... Als wij ineens met het feit zitten dat ik zwanger ben, dan zullen we wel moeten... Hoe staan jullie partners tegenover het krijgen/willen van een tweede??
Een therapeute die op de afdeling depressie werkt en veel met vrouwen werkt die een pnd hebben. En daarnaast ben ik ook naar een gespreksgroep gegaan. Wil je me pb'en over die info? Groetjes, Sas