Ik wil graag 2 kindjes . Nu hebben we 1 zoontje , en willen graag nog een kindje . Alleen heb ik helemaal geen babykriebels . Totaal niet zelfs , vond het 1e jaar heel zwaar en bij de 2e loopt er natuurlijk een peutertje rond met een pittig karaktertje . We willen nu beginnen omdat ik straks gewoon niet weer opnieuw wil beginnen , dat klinkt heel lullig maar we zitten nu toch nog in een babyfase (veel thuis ivbm slaapje , eetmomenten , avondritueel . En alle andere dingen die bij baby's/dreumes horen) .Als we uit deze fase zijn en hij naar school gaat en we weer meer vrijheid hebben wil ik gewoon echt niet opnieuw beginnen (denk ik nu ) . Ook lijkt het me niet fijn als m'n zoontje al naar school gaat hem weg te moeten brengen met een pasgeboren baby erbij (heb geen rijbewijs) natuurlijk zijn er wel andere opties maar lijkt me toch vervelend . Het lijkt me ook leuk als de kinderen straks niet zoveel schelen kwa leeftijd , zodat ze in een pretpark samen kunnen spelen enzo . Dit wordt mijn laatste zwangerschap (als het mag lukken) en wil ook weer mijn lichaam gewoon terug , wil het achter de rug hebben en daarna flink afvallen . Gewoon compleet zijn , niet meer zwanger hoeven te worden en niet meer hoeven te bevallen . Maar ik wel een beetje op tegen het 1e jaar . Ik vind het 1e jaar gewoon niet heel leuk , tuurlijk genoot ik volop van m'n zoontje en was het knuffelen met zo'n kleintje heerlijk . Maar ik vond het echt heel erg stressvol en straks dus dubbel zo stressvol met een 2 kids . Het is dus niet dat 2 kids me helemaal niet leuk lijkt maar dat ik echt tegen het 1e jaar opzit en dat ik echt zo een idee heb van even door de zure appel heen bijten . Ik kijk dus ook helemaal niet naar het 1e jaar uit en het lijkt me ook totaal niet leuk een dreumes en baby tegelijk. Ik voel me hier wel lullig over want is het niet raar om voor een 2e te gaan terwijl ik juist op hik tegen dat 1e jaar ? Zijn er meiden die dit herkennen , en wat was hun keuze uiteindelijk ?
Wat zal ik zeggen! Je hebt het al een keer mee gemaakt. Wat mij opviel met het krijgen van mijn tweede kindje was. Dat ja het is pittig het eerste jaar. Maar omdat je het al eens mee gemaakt hebt weet je ongeveer wat je te wachten staat en met een tweede weet je vaak al wat je wel en niet wilt. En wat het betreft nu met een tweede beginnen of later. Ik heb idd mijn tweede veeeeel later ( gekregen) en ja dan moet je helemaal over nieuwe beginnen. als je nu aan een tweede begint ben je idd sneller uit de kleine kinderen. ! Mijn voordeel was. Dat de oudste al zelfstandig was met bijna alles. Dat gaf ook weer voordeel ik hoefde niet meer de oudste naar school te brengen. En daardoor was het weer wat makkelijker. Ik zag er met de tweede ook tegen op het eerste jaar maar. Buiten mijn eigen problemen om viel de tweede juist mee. Terwijl ze van karakter pittiger is als haar broer toen. En nog is ze pittiger. Doe waar je je goed bij voelt de perfect keuze kan je toch nooit maken dan maar het diepe in gaan toch!
Wat ik voornamelijk bij vrienden hoor is dat de tweede vooral meedraait op het ritme van je eerste... Daar je leven bij de eerste helemaal om zijn ritme draaide, zal het met een tweede veel meer compromissen sluiten zijn.. Ik zou het ook 'spannend' vinden hoor! Probeer ook gewoon van je rijkdom te genieten!
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik het eerste jaar bij mijn oudste ook helemaal niet leuk vond terwijl dat zo'n rustig mannetje is maar ondanks dat was de wens voor een tweede groter Alleen hebben wij wel gewacht tot de oudste meer zelf kon. en het viel ook tegen hoor toen de tweede er was (wil je niet ontmoedigen) maar tot 7 maanden heeft hij heel veel gehuild en kon ik echt niet van hem genieten. Nu gelukkig wel en kan hij ook weer meer zelf
Ik zag er best wel tdgenop omdat ik alleenstaand met peuter was/ben. Maar eerlijk? Het valt me 100% mee. Ik heb zowel bij de ludste als bij de jongste een "go with the flow" instelling. Probeer me niet druk te maken, ik hou me niet aan vaste ritme's enz. Dat werkt hier prima. Ze sliep al snel door.
Ik herken je gevoel maar ik moet zeggen dat ik het reuze mee vond vallen, mijn dochter was 2,5 toen de jongste werd geboren. De jongste paste zich aan het ritme aan en draaide goed mee en ik ben dolblij dat ik er toen toch voor gegaan ben. Ook voornamelijk voor het feit dat ze niet teveel schelen in leeftijd en dat als de jongste naar school gaat over 2 jaar en 6,5 maand ik mijn vrijdheid weer wat meer terug heb.
Tussen nr 1 en nr 2 zit precies 3 jaar. Ik vond het eerste jaar met nr 2 reuze meevallen. Als ik heel eerlijk mag zijn vond ik na 1,5 jaar wel wat pittiger, met een dwarse kleuter en in "actie" gekomen peuter. Die drukte heeft wel tot de 4e jaar van nr 2 geduurd. Nu zijn ze 9 en 6 jaar, ook nu is het druk maar het is een totaal andere drukte, lees met ruzies etc
Ik had tzelfde, daarom wilden we ze ook kort op elkaar. Maar moeder natuur besliste anders en zit er nu 3 jr. en 4 mnd tussen en ik moet zeggen dat ik dat ook wel prettig vind omdat de oudste redelijk zelfstandig is. Ons kleinste meisje is wel een heel makkelijk en rustig kindje, scheelt ook heel veel..
Ik herken je verhaal wel Door complicaties bij de bevalling van de eerste en een moeizame start (bv luktte niet) heb ik zelf aardig in het putje gezeten (tegen een pnd aan) en heb het eerste jaar emotioneel behoorlijk zwaar gevonden. Toen zoontje 1,5 jaar oud was toch voor een 2e gegaan en die was al in de eerste ronde raak Dat werd lichamelijk een hele zware zwangerschap waarbij ik veel thuis zat omdat ik steeds minder mobiel werd. 2e bevalling ging zo relaxed en heeft een hoop goed gemaakt t/o de eerste. Helaas door gezondheidsredenen bij jongste zoon maar heel kort bv kunnen geven. Eenmaal thuis ging het eigenlijk heel goed. Binnen no time een ritme kunnen vinden en dat terwijl manlief thuis ziek lag (ziekte van pfeiffer) en alles even op mij neerkwam. Het is wel iets drukker geworden, peuter die toch even zijn aandacht opeist op een negatieve manier maar ik vind het nu met 2 eigenlijk makkelijker omdat je alles al een keer eerder hebt meegemaakt en je makkelijker op situaties kan inspelen. Het gevoel van klaar zijn met zwangeren heb ik idd nog steeds wel (blij dat het niet meer hoeft ) nu alleen die vele kilo's nog, daar loop ik nu wel een beetje tegenaan, ik zou graag wat extra tijd voor mezelf willen hebben om te kunnen sporten. Met 2 kleine kinderen wordt dat al lastiger. Achteraf had ik het misschien net even fijner gevonden als de oudste iets ouder was geweest en nu fulltime naar school ging. Ook moet ik er wel bij zeggen (weet niet of andere mama's dit ook zo ervaren hebben) dat het eerste jaar van de jongste echt zo ontzettend snel omvliegt. Gevoelsnmatig veel sneller dan bij de eerste/ Mijn jongste is van Juni 2013 en we zitten nu al in (bijna) april 2014. Over ruim 2 maandjes is zijn eerste verjaardag al!
Ik herken je gevoel. Heb het eerste jaar ook als behoorlijk zwaar ervaren. Hebben een pittige dame en moet er niet aan denken om er nu een kleinte bij te hebben. Heb 1 dag per week een oppaskindje van 8 maanden en voel me op die dag enorm aan huis gekluisterd. Dan moet ik mezelf echt volledig weg cijferen. O.a. vanwege deze gevoelens heb ik flinke tijd mijn twijfels gehad of er uberhaupt wel een tweede komt. Die twijfels zijn er niet meer maar toch gaan wij nog niet voor tweede. Wij laten er juist wat tijd tussen zitten zodat de oudste zelfstandiger is. Ook wil ik graag net zo veel tijd en aandacht aan een tweede besteden als aan de eerste. Als de oudste tegen die tijd (bijna) naar school gaat kan dat ook. Er spelen natuurlijk meer dingen maar het heeft zeker mee gespeeld
Mijn advies? Als je echt heel graag 2 kids wil(wat ik wel begrijp uit je post) ga er voor!!! Misschien ff een zwaar jaar, maar daarna heb je er denk ik alleen maar voordelen aan. Wij zijn er ook snel weer mee begonnen, en onze kids schelen 2 jaar als alles goed mag gaan, dan ben ik ook helemaal klaar met de baby-troep. Wij wilde ook niet van voor af aan beginnen als Beer 4 zou zijn bijvoorbeeld.
Ik kan je gevoel wel begrijpen. Ik werd onverwachts zwanger (door pil heen) van de tweede. Liever had ik nog gewacht, aangezien ik het ook best zwaar vind af en toe met een dochter van 19 maanden, met een pittig karakter! Ik laat het nu op me afkomen en misschien als de baby er is dat ze dan ook wat rustiger word Naar leeftijfdsverschillen kijk ik niet zo, al zou er 4 jaar tussen zitten, dan nog kunnen ze wel met elkaar spelen. Maar het is wat je eigen gevoel ingeeft. En wat je zelf zegt je zit nog wel in de ''baby'' tijd meteen.
ach ik ben ook niet zo fan van de babytijd maar vind het per kind makkelijker worden. Gewoon lekker op stap gaan, baby draait wel mee.
Ik kan me helemaal vinden in jouw verhaal, ik heb precies hetzelfde! Ik heb dit ook tegen verschillende mensen gezegd, maar merk dat veel mensen het niet begrijpen. Dezelfde mensen hebben dingen tegen me gezegd ,toen mijn zoontje net geboren was, waardoor ik me erg onbegrepen heb gevoeld. Dingen als tja alle baby's huilen... Terwijl mijn zoon aan het krijsen was van de KMA. Daarmee bagatelliseerden ze het gehuil en belangrijker nog kreeg ik het gevoel dat mijn "moedergevoel" niet juist was. Ik werd daar nog onzekerder van. Nu weet ik dat, ondanks dat ik voor de 1e keer moeder was geworden, mijn moedergevoel wel juist was. Ik ben bij een 2e van plan om veel minder naar andere mensen te luisteren en veel meer naar mijn gevoel. Hopelijk ben ik daardoor een stuk minder onzeker, ook omdat het de 2e is en ik het allemaal al eens heb meegemaakt. Ik weet niet of jij dit allemaal zo hebt ervaren in het 1e jaar, dit is iig de reden dat ik het 1e jaar zwaar en stressvol vond. Nu is mijn zoon dreumes en kan hij me steeds meer dingen "vertellen". Ook ken ik hem zo langzamerhand wel en dit alles zorgt er nu dat het allemaal een stuk makkelijker is geworden! We gaan nu weer voor een 2e (hopelijk snel zwanger na mijn miskraam). En als ik het nog een keer mag meemaken, doe ik het op mijn eigen manier! Het eerste jaar gaat weer voorbij en daarna wordt het een stuk leuker!
Niet elke baby is moeilijk, ik had 1 heel makkelijke baby en een wat minder makkelijke (maar vind het ook niet ontzettend zwaar ofzo). Juist als de eerste zo makkelijk is (zoals in mijn geval) en de baby erna een huilbaby, dat lijkt me zwaarder dan andersom... Voor jou kan het uiteindelijk alleen maar meevallen.
Gelukkig ben ik hiermee echt serieus genomen, door de artsen tenminste... (Mensen uit de omgeving eigenlijk ook wel, maar dan vooral degenen die zelf ook een huilbaby hebben gehad.) Toen ze 6 weken was, werd er al ingegrepen. Nu moet ik zeggen dat ik 'geluk' had dat ze de eerste week na de geboorte opgenomen was in het ziekenhuis, waardoor ik een paar keer op nacontrole moest komen. Als dat niet het geval was geweest, was het denk ik heel anders gelopen en had ik nog veel langer een steeds krijsende baby gehad.
Dat lijkt me wel fijn inderdaad. Dit gebeurt me ook geen tweede keer! In de kraamweek hadden we al door dat het niet normaal was hoe hard onze zoon huilde, toen werd echter gezegd door de kraamhulp en verloskundigen dat hij gewoon veel volume in zijn stem had. Van het cb moesten we hem laten huilen, dat mocht rustig een half uur lang en als hij even stil was begon het halve uur opnieuw. Dit hebben we gelukkig nooit gedaan, we hebben hem steeds bij ons gehouden en getroost. Maar met name de opmerkingen/goed bedoelde adviezen van familie en vrienden steken me nu nog steeds het meest (het enige advies dat ik maar geeft is: luister naar jezelf). En nog steeds kan ik niet tegen zijn gehuil al is het veel beter geworden. Ik had een jaar geleden niet kunnen denken dat we alweer met een tweede bezig zouden zijn. Ja, het is zwaar, maar veel belangrijker nog: het is ook ontzettend mooi. De moeilijke tijden gaan vanzelf voorbij (waarin je je kind nog niet goed kent en waarin ze je nog niets kunnen vertellen)! Succes met je keuze ts!
idd als je zeker weet nog een kindje te willen dan er niet te lang mee wachten. ik zag er ook best tegenop, na de geboorte van de 1e is mijn leven zo verandert, ik heb daar zo aan moeten wennen.. natuurlijk ook leuke dingen, maar voor mijn gevoel zat ik aan huis vast. na het 1e jaar werd dat gelukkig makkelijker, maar hier ook gelijk doorgepakt. moet zeggen dat het bij de 2e makkelijker was, je zit al in het ritme en het is niet meer "nieuw" de jongste is nu 1,5 jaar, het opvoeden is nu echt begonnen, maar dat is toch heel anders als hele dag bezig zijn met voedingen luiers en slaapjes, zo'n klein babytje ziet er heel lief uit maar breekt je ook echt af!... het is nu makkelijker maar na een drukke dag kan ik er best naar uikijken dat de ouste naar school kan en de jongste naar de psz, toch weer wat meer tijd voor jezelf ik ben dus blij met onze keuze, ze hebben zoveel aan elkaar, en ik hoef straks niet opnieuw te beginnen.
Ik lees hier dingen: babytroep, er tegenop zien. Ik begrijp dit niet,...oprecht niet! Je wilt toch graag een tweede om hier ook van te genieten?hier kijk je dan toch juist naar uit?het klinkt alsof je een last erbij krijgt ipv een tweede wonder. Dit zijn serieuze vragen en niet om iemand aan te vallen. Ik denk persoonlijk dat wanneer je het gevoel nog niet hebt van een tweede willen je dit ook niet moet doen. Geef het nog even tijd. Ik zag het eerst ook niet zitten, maar dit gevoel is steeds meer gaan groeien en groeien en inmiddels wil ik dolgraag een tweede.