Ok zal het zo kort mogelijk proberen uit te leggen maar zal alsnog een flinke lap tekst worden. Het gaat om mijn broertje van 24 hij is momenteel depressief en verslaafd aan wiet en gamen. Het is een behoorlijk aantal jaar geleden begonnen dat hij thuis (ik was al uit huis) niet meer kon blijven. Hij blowde veel, gamede heel de nacht, sliep overdag, was agressief naar mijn ouders, sloopte in woede dingen, ging maar zelden naar school of werk en raakte dus ook zijn baan kwijt en heeft zijn diploma net niet gehaald. Het liep thuis voort zo uit de hand dat hij met hulp van een maatschappelijk werker op zichzelf is gaan wonen. Dit was ongeveer 1,5 jaar geleden, de eerste paar maanden ging het goed, hij had weer werk en hij genoot van zijn eigen ding doen. Na verloop van tijd hoorden we steeds minder van hem, hij belde nooit en nam ook noit op. Met kerst en verjaardagen enz kwam hij wel maar zei praktisch niks. Hij neemt het voornamelijk mijn moeder kwalijk dat hij uit huis moest en weigerde voortaan met haar te spreken. De enige keren dat mijn vader hem sprak ( na 100 keer bellen) was als hij geld nodig had. Hij ging er ook steeds slechter uit zien en gaf steeds aan dat alles tegenzat. Diverse malen hebben we aangeboden om te helpen op welke manier dan ook steeds weigerde hij met veel kabaal deze hulp. De laatste keer dat ik hem gezien had was met mijn dochter haar verjaardag een half jaar geleden. Nu kregen mijn ouders op 29 februari een heftige mail van hem waarin hij als het ware afscheid nam en gaf daarin aan geen zin meer te hebben om te leven. Deze mail lazen ze de volgende ochtend pas en ik heb toen meteen de politie gebeld. De politie is naar zijn adres gegaan en hebben een raampje in getikt, ze troffen hem apatisch op de bank aan in zijn kamer (woont in een soort van studentenhuis). Zijn kamer was extreem verwaarloosd en lag vol met afval, hijzelf was zeer vermagerd en zag er erg vies en onverzorgd uit. De politie heeft ons gebeld dat we toch maar snel moesten komen. Mijn vader en ik zijn er direct heen gereden en hebben hem meegenomen naar de huisarts die een doorverwijzing naar de spoedopvang van de GGZ regelde. Hij gaf aan hulp nodig te hebben maar reageerde overal extreem passief op en andwoorde elke vraag met weet ik niet. Hij wilde dat ik of mijn vader met hem mee zou gaan. Nou heeft mijn vader al veel aan zijn eigen problemen, ivm alcoholverslaving, wat inmiddels erg goed gaat. Dus ben ik met hem naar de GGZ gegaan, hier gaf hij in de gesprekken aan zelfmoord neigingen en ideeën te hebben, slapeloosheid, extreem veel te blowen, grote schulden te hebben en geen idee te hebben wat te doen. Hij kreeg slaapmedicatie mee en antidepressiva, we hebben hem bij goede vrienden onder gebracht waar hij zich op zijn gemak voelt. Mijn vader heeft toen een gedeelte van zijn kamer opgeruimd. Hij moest zich maandag weer melden en in het weekend bellen voor te checken dat alles nog in orde was. Smaandags is mijn vader met hem meegeweest en is alles vanuit de crisisopvang doorgestuurd naar de GGZ in zijn woonplaats en is maatschappelijk werk, terapeut enz ingeschakeld. Die week heb ik nog regelmatig contact met hem gehad en was hij gewoon vrolijk, allert en vertelde hij ronduit. Mijn vader en ik hebben afgelopen zaterdag nog samen met hem zijn kamer gepoetst en opgeruimd. En mijn ouders zijn maandagochtend nog zijn was wezen terugbrengen. Zaterdags nog flink met hem grapjes staan te maken en ouderwets ala broer en zus staan te bakkeleien. Smaandags gaven mijn ouders aan dat het sopje van zaterdag nog steeds in de wasbak zat met nieuwe vieze vaat en er lag weer nieuw afval. Ook gaf hij weer nergens fatsoenlijk antwoord op en gaf hij aan dat niemand hem terugbelde en hij zich steeds versliep dankzij de medicijnen. Nu neemt hij vanaf maandagmiddag zijn telefoon niet op, sterker nog hij gaat direct naar voicemail. Ik heb de GGZ gebeld om te vragen of hun nog iets van hem gehoord hebben aangezien ik me natuurlijk zorgen maak. Nu konden ze me natuurlijk niet meteen informatie geven maar beloofde dat zijn contactpersoon met mij contact op zou nemen. Mijn vader en moeder maken zich vreselijke zorgen en ik heb voor mezelf besloten dat als ik morgen nog niks weet ik naar zijn huis ga rijden (is niet om de hoek). Maak ik me terecht zo veel zorgen en is hij echt depressief of wat moet ik ervan denken. En pak het zo wel goed aan, of kan ik beter iets anders doen om hem te helpen of moet il hem juist niet helpen? Wat denken jullie!? Excuses voor de spelfouten en voor de gigantische lap tekst.
Heftig zeg.. Sterkte er mee. Moeilijk, je wil hem zo graag helpen... Ik denk dat je moet doen wat je gevoel je ingeeft en daar op vertrouwen. Jij doet je best om hem zo goed mogelijk te helpen, maar dat kan erg lastig zijn als iemand in zo'n situatie zit.
Wat vreselijk en wat een zorg. Ik denk dat jullie alles doen wat in jullie vermogen ligt. Een kennis van mij had een alcoholverslaving en die is door een stichting naar Thailand gestuurd, naar zo'n kliniek. Daar zaten ook gasten zoals hem, die het leven eigenlijk niet meer zagen zitten, gameverslaafd en blowverslaafd waren. Hem heeft het onwijs goed gedaan, hij is na 2 maanden als herboren terug gekomen. Ik kan wel eens voor je informeren als je dat wilt? Dan hoor ik het wel. Verder heel erg veel sterkte, ik hoop dat alles goed is met je broertje. Dikke knuffel.
Lastige situatie, moeilijk ook om in te schatten. Ik denk dat je het zo wel goed aanpakt, je zou kunnen vragen of de wijkagent er even langs kan gaan maar dat kan ook weer averechts werken. Veel sterkte.
Heftig hoor. Ergens begrijp ik ook niet zo goed waarom hij niet is opgenomen. Hopelijk laat hij iets van zich horen.....
Opname gebeurt pas als hij een poging tot of zelfdoding heeft gedaan of een gevaar is voora zijn omgeving dan kun je het als familie proberen af te dwingen bij de rechter het is een lang zwaar slopend proces. In dit geval is het nog lang niet erg genoeg. ..
Zou het toch echt niet beter zijn moest hij terug bij je ouders gaan inwonen om een oogje in het zeil te kunnen houden? Jeetje, ik zou me ook erg veel zorgen maken.
Ts meid je doet echt heel erg goed je best heel knap. Ik weet helaas hoe het is als familie niet mee wil werken in dit soort situaties. Als ze niet echt geholpen willen worden is het echt water naar de zee dragen. Goed dat je alles via het ggd of evt. de huisarts laat lopen en blijf daar ook aankloppen zodat ze de ernst van de situatie blijven inzien. Wat betreft of je het goed doet jazeker maar blijf jezelf beseffen met een verslaafde is het moeilijk blijvende afspraken en beloftes te maken en bereid je voor op een weg vol momenten dat je keihard gekwetst wordt. Het is je broer dus begrijp het maar mijn tip is proberen voor jezelf en je eigen gezin een grens te bepalen hoever je kan en wil gaan. En je jezelf vooral niet schuldig voelen! ! Jij bent niet de oorzaak en uiteindelijk ook niet de oplossing hij moet het doen zelf en jij kunt alleen steunen als hij je toelaat. Heel veel sterkte je mag altijd pb sturen als je daar behoefte aan heb.
Heel herkenbaar (partner met verslaving.) Wat jullie destijds hebben gedaan door hem het huis uit te schoppen is een goede stap geweest. Helaas heeft hij het schijnbaar niet helemaal begrepen. Wat ik je aan kan raden is contact op te nemen met Solutions. Hier is zowel goede begeleiding voor de familie maar ook voor hem in dit geval het beste hij is inmiddels verslaafd. GGZ en crisisopvang heb ik helaas geen goede ervaringen mee. Verder zou ik je aanraden hoe moeilijk ook ! Je het niet teveel aan te trekken hij is inmiddels 24. Neemt niet weg dat je m kan steunen zo ver mogelijk . pb maar als je vragen hebt. Sterkte Die kliniek in Thailand waar iemand anders het over heeft, werkt solutions ook mee, idem zuid afrika enzovoort. Hun kunnen de situatie het beste in schatten !
Bedankt iedereen voor het medeleven en de tips, ik wacht vandaag nog ff af en anders ga ik rond 6 uur zijn kant uit. Ga ervan uit dattie gewoon thuis is en zn telefoon kapot ofzo, maar kan de gedachte dat hij misschien zichzelf iets aangedaan heeft niet van me afzetten.
Heftig zeg! Hoe moeilijk ook, loslaten is denk ik het enige wat je kan doen en hulp zoeken met hem als hij erom vraagt. Maar kan me heeel goed voorstellen dat je je zorgen maakt en dat je bang bent dat hij een einde aan zijn leven maakt.
Ts ik denk dat je je niet onterecht zorgen maakt. Maar ook denk ik dat je niet zoveel eraan kan doen als je zou willen. Je broer is 24, hij zal zelf moeten gaan inzien dat zijn leven ook anders kan. Het beste zou zijn als hij zich langdurig professioneel zou laten helpen. Opname in kliniek voor zijn blowverslaving. Maar dan moet hij wel zelf die stap gaan zetten en vol houden. Dat ligt niet binnen jou macht. Wat jij kan doen, is er voor hem zijn. Hij zal door zijn gameverslaving vast niet veel vrienden i.r.l. hebben, misschien dat hij door jou kan gaan inzien dat er meer is in dit leven en dit leven dan zo veel aantrekkelijker zal zijn. Ik vind dat je al supergoed bezig bent ts, hij zal het vast niet zien maar hij zou heel blij moeten zijn met zo'n zus als jij. Veel sterkte!
is er niet iemand die je kent, die dichterbij woont die voor je kan kijken? of evt een wijkagent ofzo?
een moeilijk iets want op het moment dat jouw broer niet geholpen wil worden zul je hier tegen aanlopen want dan helpt de hulp ook niet. je kan pas weer geholpen worden als je er zelf voor openstaat ik zou me ook zorgen maken maar mijn ervaring is dat het op begeven moment toch wel teveel last op jezelf gaat geven houd die grens voor jezelf ook aan.
Nou er is nieuws, heb een van de weinige vrienden van hem te pakken gekregen en die gaf aan dat er niks aan de hand was. Hij zei dat mijn broertje zijn telefoon kwijt is . Ik heb gevraagd of hij aub kan zorgen dat mijn broertje mij vanavond nog belt aangezien hij aangaf dat hij hem vanavond nog zou zien. Hij is nu dus ook niet te bereiken voor de GGZ en maatschappelijk werk enz! Boosheid en opluchting wisselen elkaar af op het moment, ik heb ook nog geen idee wat ik vanavond tegen hem ga zeggen. Suggesties???
Wauw wat een heftige situatie!. Ik vind het onwijs knap van je hoe je er tot zover mee bent om gegaan. Ik zou er gewoon heen gaan als ik jou was want dit is zon gevoel waar je niet zomaar vanaf komt ook al zou je iemand anders er op af sturen om voor je te gaan kijken. Het blijft moeilijk. Je wilt er van alles aan doen, maar helaas is dat iets waarbij hij zelf de stap moet nemen om dingen in zijn leven te veranderen. Dat je er zoveel voor hem bent vind ik super van je, en daar mag hij ook blij mee zijn.
Er bestaat nog iets al bemoeizorg. voor mensen die niet zelf willen maar toch hulp nodig hebben. Ze gaan dan naar hem toe, bellen aan, zoeken contact en zitter er meer bovenop. Misschien dat de huisarts in zijn omgeving, of GGD, of maatschappelijkwerk je een tip kan geven hoe je ze in zou kunnen schakelen. Als je dit wil natuurlijk, t is maar een idee