Ik hoop mijn gedachten van me af te kunnen schrijven en wie weet herkent iemand zich (deels) in mijn verhaal. Ons zoontje is 2,5. We zijn inmiddels een jaar bezig voor een tweede, we gaan nu ronde 14 in. Ons zoontje was ook pas raak in ronde 12 dus we wilden het wel dat jaar geven, maar nu zijn we op het punt gekomen om naar de huisarts te gaan. En nu begint mijn twijfel. Wil ik wel naar de huisarts? En hoe sterk is die wens voor het tweede kindje nog? Vind ik het niet gewoon goed zo met zijn 3en? Ik heb heel erg het gevoel dat mijn leven in de wacht staat door dingen die we pas willen doen als er een tweede is of niet meer komt. Daarnaast is ons zoontje echt wel een pittig jongetje, dat zullen veel mensen zeggen over hun peuter, maar als ik het vergelijk met andere peuters dan kan hij erg druk zijn met een enorm sterke eigen wil en dat is ook wat ik terug hoor van het kdv. Als ik bedenk dat ik mijn handen vol aan hem heb dan vraag ik me dus echt af hoe ik dat moet doen met nog een kleintje erbij. En word ik daar een gelukkigere moeder van? Het lijkt me heel erg leuk nog een kindje erbij. Een broertje of zusje waarbij ze later altijd elkaar hebben en voor ons zelf om alles wat we mee gemaakt hebben met ons zoontje nog een keer mee te maken en waar we zo veel liefde voor voelen en van terug krijgen. Maar nu begin ik dus ook steeds vaker te denken, wil ik ook al die nadelen nog wel een keer meemaken, zoals slapeloze nachten en je hele dag aanpassen aan het slaap- en eetritme van een baby/dreumes. Ik vind het zo fijn nu we weer wat flexibeler zijn. Ik heb helaas veel last van mijn hormonen. Zonder anticonceptie ben ik veel vaker moe en erg prikkelbaar en heb ook vaak buikpijn. Ik vind ongesteld zijn vreselijk en die paar dagen voor nod zijn elke maand weer slopend door de onzekerheid. Als we dus besluiten te stoppen gaat er weer een spiraal in en zit ik weer een stuk beter in mijn vel, ook dat speelt misschien wel mee in mij idee van wil ik het nog wel een halfjaar proberen al dan niet met medisch hulp of vind ik het goed zo. We hebben toen we voor de tweede gingen afgesproken het te proberen tot ons zoontje 3 wordt. We willen namelijk graag dat een tweede kindje er is voordat ons zoontje naar school gaat en dat sluit dan ook aan bij de wens van mijn vriend dat hij wil dat een tweede kindje geboren wordt voordat hij 40 wordt. Als het dus rond de 3de verjaardag van ons zoontje niet gelukt is laten we het er sowieso bij en is het goed met zijn 3en. We hebben daardoor nog ongeveer een halfjaar en ik vraag me af, zeker in deze corona tijd, of het met nog een halfjaar de tijd überhaupt nog wel zin heeft om naar de huisarts te gaan en evt onderzoeken op te starten? Ik worstel dus met de gedachte, wil ik nu stoppen, wil ik het zelf nog een halfjaar proberen of wil ik naar de huisarts en evt onderzoeken opstarten om te kijken of er een reden is dat het niet lukt waar nog wat aan te doen is of dat het een lastig verhaal wordt (mocht alleen ivf nog een optie zijn dan willen we dat sowieso niet dat weten we wel zeker) Ik vind het zo dubbel, als ik denk aan nog een halfjaar zo door gaan evt aangevuld met medische onderzoeken dan zie ik daar tegenop en begin ik dus te twijfelen of ik dat tweede kindje graag genoeg wil. Maar als ik denk aan mensen om ons heen die zwanger zijn of waar misschien nog een kindje zal komen, dan voel ik wel jaloerse gevoelens waarbij ik denk “ik wil ook”. Zwanger zijn vond ik overigens vreselijk, ik heb mijn hele zwangerschap pijn in mijn buik gehad, dus die gevoelens zijn echt vanwege een kindje, niet vanwege de zwangerschap. Ik zie dat het best een heel verhaal ik geworden, het lucht in ieder geval op dat eens van me af te kunnen schrijven.
Hoi, ik herken stukjes van je verhaal, alleen was t bij ons door miskramen dat het langer duurde. Ik gad ook max leeftijdsverschil in mijn hoofd. Ze schelen nu 3j3m..heel eerlijk, als ik het voor het zeggen had gehad dan had ik er liever 4j tussen gehad, die 9mnd meer maakt ook niet uit en dan had mijn dochter al op school gezeten waardoor je je handen weer vrij hebt (maar was al 40 dan ga je niet bewust nog paar mnd wachten), dus persoonlijk zou ik dat "probleem" vd tafel gooien en ik denk zeker tot..5/6 jaar? verschil ze echt nog veel aan elkaar kunnen hebben (en langer soms ook gewoon maar dan zit je echt in hele andere leeftijdscategorie) en 40jr is nog helemaal niet oud hoor . Ik kan me wel voorstellen dat je geen zin hebt in een traject. Misschien kunnen jullie samen daar de grens trekken? En nog wel gewoon zelf proberen. Meestal voel je zelf wel of dat de goede beslissing is. Ik heb na mk 3 en 4 ook gezegd dat ik 1 wel goed vond, maar dat zei ik met tranen over mijn wangen en kon het toch (nog) niet loslaten. Is toch een ratio/gevoel dingetje..
Lastige beslissing! Vanuit mijn ervaringen in de MMM: een half jaar is dan echt zo voorbij. Zeker als er nog onderzoeken moeten komen. Een zaadonderzoek wordt bijvoorbeeld altijd nog eens herhaald dus dan ben je alweer een paar maanden verder. Ik zou mezelf afvragen wat voor jullie 'de toegevoegde waarde' is van de onderzoeken. Als je erachter komt dat alles goed is, wil je dan wel stoppen over een half jaar? En wat als het niet goed is en IUI geen optie is, maar icsi wel (wat je aangeeft niet te willen), wat zou je dan doen? Waarom wil je geen ivf/icsi? Deze vragen hoef je uiteraard niet voor mij te beantwoorden maar voor jullie zelf. Op dit moment zijn er bij mijn kliniek geen wachtlijsten maar het kan wel zo zijn dat er teveel mensen op dezelfde dag willen starten met een behandeling en dat kan dan niet altijd, dan schuif je meteen een maand op. Veel sterkte en wijsheid gewenst met jullie beslissing!
Sorry, met veel dingen kan ik je niet helpen omdat ik geen ervaring met MMM heb.. Wat me we opvalt is dat je best veel ‘eisen’ hebt qua leeftijdsverschil etc. Ik zou zelf denk ik kiezen om het een jaartje op zijn beloop te laten en te kijken hoe je er dan in staat. De MMM in gaan als je er niet 100% achter staat lijkt me geen goed plan. Maar om als je nog twijfelt, meteen je hele kinderwens af te schrijven omdat het niet precies binnen 3 jaar lukt dan, lijkt mij persoonlijk ook niet nodig. Bovendien gaat een baby i.c.m. met een (bijna)kleuter vaak een stuk makkelijker dan i.c.m. een dreumes of peuter.. Succes in elk geval met wat je ook beslist!
Hoe erg is het leeftijdsverschil nu echt? Hoe erg is het als je man de 40 passeert? Het is niet dat er dan iets omvalt De mmm.. eerst langs de huisarts, dan wrs een wachttijd bij het zkh, gesprek, wachten op de onderzoeksuitslagen.. dan is er wel een half jaar voorbij. Je denkt hop we gaan iets doen maar zo werkt het helaas niet. Ga daar dus alleen voor als je bereid bent wat langer door te gaan.
Bedankt voor jullie reacties. Om op jullie vragen te reageren. Het is niet zozeer dat ik een max leeftijdsverschil in mijn hoofd heb zitten, ik denk alleen dat als ons zoontje eenmaal naar school gaat en ik daar aan wen en weer wat tijd terug krijg, dat ik het dan zwaarder vind om terug te gaan naar de situatie waarbij je kleintje de hele dag thuis is. Vandaar dus de gedachte van een tweede kindje voordat ons zoontje naar school gaat. Daar komt dan dus bij dat mijn vriend niet te oud vader wil worden, hij redeneert niet zozeer naar zijn leeftijd nu bij het vader worden, maar vooral ook naar hoe oud hij is als ons kind ouder wordt en 20 of 30 zal zijn. Hoe ouder je nu bent als je een kindje krijgt, hoe ouder je ook bent als je kind zelf groter wordt of volwassen is. En die redenatie begrijp ik wel. Het komt wat die 40 betreft inderdaad niet op een half jaar aan, maar die 2 wensen vallen wel precies samen dus vandaar dat we die grens voor onszelf gesteld hadden. Wat betreft die MMM, ik heb hem van dichtbij meegemaakt en heb gezien hoe pittig zij dat ervaren hebben. En als ik daarover nadenk dan ben ik gewoon heel gelukkig met ons zoontje en weet ik niet of ik dat mezelf en onze relatie aan wil doen. Ik heb het er met haar over gehad en zij gaf wel aan dat zij het iui traject minder zwaar vond dan het ivf/icsi traject. En wat iemand zei, het is inderdaad een verstand/gevoel ding. Ik ben die onzekerheid en alle gevolgen van mijn hormonen zo zat dat ik dan denk misschien moeten we er maar mee stoppen. En dat is de makkelijke weg, dat weet ik, maar tussen de makkelijke weg en de moeilijke weg zit hoop ik een tussenweg die heb ik alleen nog niet gevonden...
Mij lijkt een middenweg dan idd niet de mmm. Maar je zou bijv wel bij de huisarts het zaad van je man kunnen laten testen, dat is al stuk makkelijker en sneller dan bij gyn. Dan kun je dat al uitsluiten of misschien komt daar slecht zaad uit dan maakt het wellicht de keuze makkelijker... Je kunt ook bellen met afd fertiliteit om naar wachttijde te informeren en dat ook meenemen in je overweging. 65 en een kind van 25 is toch niet zo lastig, dan ben je zelf nog kwiek en je kind meer dan zelfstandig Succes met je keuze.. je kunt ook het lot laten bepalen..gewoon doorgaan met onveilige sex en maar zien of t er nog van k o mt
@Annefien het mmm traject is heel persoonlijk. Wij hebben er 4,5jaar ingezeten en ik zou het zo nog jaren kunnen doen. Ik heb het helemaal niet als zwaar ervaren. Ja het heen en weer rijden (op het einde naar gent) was het enige wat pittig was. Maar daar kozen we dan ook zelf voor om zo ver weg te gaan. Ik zeg niet dat je het moet doen hoor want als jullie dat niet willen dan moet je het ook echt niet doen maar baseer het dan niet op "van dichtbij meegemaakt en diegene vond het heel zwaar" want wie weet vind jij dat dus helemaal niet! Dat kan
Super herkenbaar, wij zijn ook nu in ronde 13 en ik had ook allerlei ideeen over hoe wat en wanneer. Onze dochter is nu 4,5 en mijn man heeft al twee grotere kinderen...allemaal schelen ze ruim 5 jaar...en dat wordt bij de volgende dus ook minimaal 5 jaar. Het was niet mijn wens maar het is zo gelopen. Ik wilde of (weer) een paard of een baby maar het liefst een baby. Nu die op zich laat wachten hebben we inmiddels weer een paard ha ha ha. En als er nu een baby komt dan is het nog steeds meer dan welkom. Mijn hoofd heeft ook moeite met het opnieuw beginnen, weinig slapen, veel vrijheid inleveren, aanpassen etc. Maar als het er eenmaal is dan weet ik hoe makkelijk alles aan de kant gaat. En ik en mijn man zijn best "outsiders" als in niet doorsnee in ons doen en laten en daarin gun ik onze dochter een broertje of zusje om dezelfde situatie mee door te maken. Dat klinkt erger dan het is maar ik kom zelf ook uit een uitzonderlijke situatie en ben erg blij met mijn broer... we weten hoe het was, ook als we het beide anders beleefd hebben. Mocht het niet meer komen dan is het zo, ik begin ook niet aan toeters en bellen in de mmm, daar kiezen wij bewust niet voor.
Ik heb inmiddels een afspraak bij de huisarts gemaakt. Niet dat ik al besloten heb de volledige mmm in te willen, maar ik ben wel bang als ik helemaal niets doe dat ik daar later misschien spijt van krijg. Dus in ieder geval maar eens met de huisarts praten. De assistente zei dat ze niet wist wat er op dit moment mogelijk is met verwijzen maar dat de huisarts sowieso alvast wat onderzoeken kan opstarten. Misschien is voor mij alleen laten uitzoeken of het nog mogelijk is (mijn moeder ging vroeg in de overgang) wel een goede middenweg. Als het een lastig verhaal wordt maakt dat de keuze misschien wel makkelijker.
@Ally2020 jullie situatie heeft nog een overeenkomst. Ik heb ruim een jaar geleden mijn paard laten inslapen. Bewust gekozen geen nieuw paard te kopen omdat ik het combineren met een klein kind soms best zwaar vond. Maar ik heb wel gezegd ik doe mijn spullen niet weg en wil eerst kijken hoe het gaat als hij naar school gaat. Mocht er geen tweede kindje komen is de kans groter dat er ooit wel weer een paard komt. Als er een tweede kindje komt moet ik dat maar afwachten, dan ben je sowieso weer een aantal jaar verder voordat die ook naar school gaat en dan zijn er 2 kindje die naar sport, vriendjes en weet ik wat nog meer moeten.
De Huisarts kan je AMH en FSH (cyclusdag 3) laten prikken dat geeft beetje een beeld of ivf bijv überhaupt zinvol zou zijn en of je vroeger in de overgang komt. Plus zaad onderzoek. Veel sterkte met de keuze.
Over het traject naar de HA gaan heb ik geen advies of ervaring hier. Maar 2e kindje naast een pittige peuter wel mijn oudste is nu 5 jaar, enorm pittig, hoog gevoelig en een sterke wil. Mijn jongste is 1.5 en is het tegenovergestelde van mijn oudste. ( ze schelen 3 jaar en maand of 9) En ben nu zwanger van de derde Maar ik heb altijd gedacht, hoe ga ik dat doen met mijn pittige peuter? ( inmiddels een kleuter is) maar eigenlijk gaat het van zelf. De oudste leert nu steeds meer dat hij even moet wachten en ik niet kan vliegen, omdat ook zijn broertje mijn hulp nodig heeft. En nu spelen ze steeds vaker samen, en heb ik even mijn handen vrij. Dus het gaat allemaal van zelf
Misschien kun je de dingen die je noemt, proberen om te draaien naar het positieve? Zo van; ideaal als de oudste naar school gaat en ik alle tijd vrij heb voor de jongste? Hier had ik ook een ideaal beeld van een klein leeftijdsverschil, maar de natuur heeft anders besloten. In ronde 19 (net voor nieuwe afspraak in het ziekenhuis) was ik zwanger, mijn zoontje was toen net 3 jaar geworden. Nu achteraf gezien ben ik blij met dit leeftijdsverschil. Geen 2 kinderen in de luiers, de oudste die wat kan helpen en al behoorlijk zelfstandig is. De oudste die straks naar school gaat waardoor ik alle tijd heb voor de jongste op de dagen dat ik thuis ben... Succes! Ik weet dat het niet makkelijk is als het anders loopt dan gehoopt, maar soms moet je je ideaal beeld wat aanpassen.