nou mijn man is heel normaal opgevoed hoor! en heel veel andere om ons heen ook maar kijken niet naar elkaar om ik denk nooit dat je alleen om zo een rede een tweede neemt wand bij mijn broer en schoonzus is het met die koters altijd herrie in huis daar zou ik gestoord van worden ik ben nu zelf bijna 36 en weet nog niet of ik het nog een keer wil. ben zielsgelukkig met ons moppie. ik heb nog even de tijd.
Slaan? Wow... mijn zus en ik hebben ook wat afgeruzied maar slaan was toch echt uit den boze (opvoeding). Hoe was het na je 22e? Nogmaals ik vind niet dat kinderen elkaars beste vriend hoeven te zijn. Ze hoeven niet eens elkaars vrienden te zijn maar dat neemt niet weg dat je iets bijzonders deelt met broers of zussen. Mijn zus en ik zijn heel verschillend en zeker niet elkaar vriendinnen maar mijn zus is wel heilig voor mij. Oftewel.. ik mag haar een trut noemen maar NIEMAND anders!
Dat heeft niets met de opvoeding te maken, we waren beide puber meiden en we wisten best dat het niet mocht. Het gebeurde ook waar mijn ouders niet bij waren. Toen ik 22 was ging mijn zusje het huis uit en sindsdien is het veranderd. We zijn niet elkaars beste vriendinnen maar ze is wel mijn zus. We zijn nog steeds 2 verschillende mensen.
Wel: nog een keer dat bijzondere gevoel van die baby die in jouw buik groeit beleven nog een wondertje op de wereld zetten; die mix van jou en je man nog een keer een mensje grootbrengen Niet: kans op herhaling van BI en zwangerschapsvergiftiging met pre-eclampsie en een heel zware langdurige bevalling eindigend met spoedkeizersnee met langzaam herstel:x:x:x Ik ben al wat ouder en heb geen jaren de tijd meer. Dus het kriebelt wel en aan de andere kant heb ik net mijn lijf weer een beetje terug. De kans op herhaling van het een of ander is aanwezig en hoe moet dat dan met dat superdrukke baasje dat hier rondloopt? Ik heb chronische rugklachten en een aantal auto-immuunziektes. Wat heeft mijn zoon aan een moeder die pijn heeft en niks kan? Deze zwangerschap kon ik vanaf 5 maanden al niet veel meer en vanaf 7 maanden niks meer. Zowel mijn man als ik hebben 3 broers en/of zussen waar we niet heel close mee zijn, dus daarvoor doe ik het niet, maar alleen is ook maar zo alleen.
Wij hebben gewacht tot bij ons allebei 'het gevoel' weer helemaal terug was dat we er klaar voor waren. Waarom een tweede? Tja.. Ik denk niet dat je dat rationeel kunt uitleggen..
Wij hadden op voorhand al een heleboel andere redenen om het bij één kindje te willen houden (zelf allebei slechte relatie met broer/zus, we willen niet op geld hoeven letten, we willen ruimte over houden in huis, etc.). Nu we één kindje hebben zijn we er nog zekerder van: we willen hem álles geven wat we willen en hebben geen behoefte aan nog een kindje. Misschien dat het over een paar jaar toch ineens nog komt, maar ik denk het eigenlijk niet. Oh, en over de broer/zus-relatie en het verband met opvoeding: dat is er niet. Echt niet. Mijn broer en ik (en mijn man en zijn zus) hoeven elkaar niet omdat de karakters elkaar totaal niet liggen. Ik háát mijn broers laksheid (zelfs over echt belangrijke zaken zoals zijn dochter) en daardoor kan ik gewoon nauwelijks leuk tegen hem doen. Mijn man kan echt niet overweg met zijn zus's constante ge-slachtoffer (ze is zo zielig, want....>vul maar iets in, maar dan heeft zij het erger<...) en kan dus ook amper leuk tegen haar doen. Ik verwacht helemaal niks van mijn broer als er ooit iets met mijn ouders zou zijn en hij (hopelijk) ook niks van mij... Zoek mijn steun wel bij mensen die ik wel belangrijk vind.
We zouden niet eens voor een 2de gaan,maar toch deze periode gekozen voor nog een 2de poppie Als het ons gegunt is natuurlijk... Duurde toen al 3 jaar jaar met onze zoon...
Voor mij was het van te voren al duidelijk dat ik twee kinderen wilde ( liefst nog meer maar dat laat mijn gebrekkige gezondheid helaas niet toe) Belangrijkste reden was dat Emma een broertje of zus er bij kreeg is dat ze niet alleen was. Nu is Fleur ruim 1 jaar en ze trekken al leuk samen met elkaar op en vermaken elkaar al vaak goed. Tuurlijk ook wel eens ruzie maar dat hoort erbij. En twee keer de babytijd vond ik heerlijk!! Zo'n klein frutseltje wat binnen een jaar zoveel veranderd!
Wij willen heel graag een tweede kindje. Liefst binnen afzienbare tijd, maar als het nog vijf jaar duurt of desnoods tien, is een tweede kindje nog net zo welkom. Onze dochter was en is NIET makkelijk (reflux, niet/weinig slapen, huilen, pittig karakter) maar voor ons is ze het allerliefste meisje van de wereld. We gunnen haar een broertje of zusje en onszelf nog een baby! Wat betreft het met broers/zussen omgaan; als dat met opvoeding te maken heeft, waarom gaan dan zusje en broertje van mijn man goed met elkaar om, maar zeggen ze letterlijk dat mijn man kan doodvallen?
Ik bedoel niet dat je door opvoeding je broer of zus opeens leuk, lief of aardig gaat vinden als dat niet zo is of dat je wel gaat klikken terwijl karakters botsen. Ik denk wel dat opvoeding bijdraagt aan de waardering die je hebt voor het 'gegeven' broer of zus. Mijn ouders hebben ons altijd als individuen behandeld en wij hoefden elkaar niet lief, leuk en aardig te vinden maar respect had je wel OMDAT het je zus was. En slaan? Nee, dat deden we ook niet als onze ouders er niet waren. DAT en schelden waren gewoon not done.. en dat is nog steeds zo. Mijn zus is een slons eerste klas (met ster!) en ik kan het met veel dingen niet met haar eens zijn maar dat hoeft toch ook niet? Ik hoef niet in haar huis te leven en zij niet in het mijne (wat zij overdreven netjes en schoon vindt). Zij hoeft mijn kinderen niet op te voeden en ik niet die van haar (hou erg veel van mijn neefje maar het is overduidelijk geen kind van mij en manlief). We respecteren elkaar en steunen op elkaar. We delen iets wat we met niemand anders delen. Die manier van denken hebben we meegekregen. Als je elkaar echt totaal niet ligt, tja daar kan je als ouders ook niet veel mee behalve dat je elkaar wel te respecteren hebt.
Daar heb je gelijk in, vroeger voelde ik het zo en nog steeds dat mijn zus het lievelingetje is van de 2. En dat zij werd voorgetrokken en nog steeds. Mijn moeder zegt dat het nooit zo was of is.
De relatie met onze broers en zussen zal niet van invloed zijn op onze keus voor wel of niet een tweede kindje. Dat staat te ver van mijn bed.
Tjah, hier ook nog steeds grote twijfels. Gelukkig zijn we nog jong, dus hebben we geen haast. De belangrijkste redenen om het (nu) niet te doen; -Ik ben de 1e 20 weken van de zwangerschap extreem misselijk geweest. Mocht dat bij een 2e zwangerschap weer zo zijn, dan heeft onze meid een paar maanden niks aan haar moeder. -Financieel gezien redden we het nu prima. Maar ik zou ons kind(jes) graag genoeg willen kunnen bieden (bv sport, vakantie, studie). Ik weet niet of we dat met 2 kindjes gaan trekken. -De vrijheid. Met 1 kindje is alles zoveel makkelijker dan met 2 (jonge) kindjes. Dat zie ik nu bij vrienden. Ook ben ik nogal gesteld op mijn rust. Erg egoistisch misschien, maar als ik overdag niet elke dag een uurtje kan relaxen (tv-kijken, zp-en) dan word ik overspannen volgens mij. Ook kan onze meid nu eindelijk overdag wat langer wakker blijven en kunnen we de hele dag op pad. Met weer een baby in huis, 'val' je daarin weer terug.. -Mijn vriend vindt het erg moeilijk als onze meid ziek is (ik ook hoor.., maar voor hem is dit echt een reden om niet voor een 2e te gaan). En laat ze nu net regelmatig ziek zijn. Niks ernstigs hoor, maar we hebben het afgelopen jaar meer dan eens bij de ha, ka of eerste hulp gezeten... Redenen om wel (ooit) voor een 2e te gaan: -Ik heb uiteindelijk erg genoten van de zwangerschap (laatste 10 weken waren geweldig!). De schopjes, de dikke buik, bezoekjes aan de vk. Zwanger zijn is gewoon heel bijzonder en ik wil dat graag nog ee keer meemaken. Maar ik ben bang dat dat gevoel altijd blijft, ook na 6 kindjes... -Nog een keer de kraamweek overdoen (en dan meer 'misbruik' van de kraamhulp maken..). Net als de bevalling is de kraamweek als een waas aan me voorbij gegaan.. -En de belangrijkste reden, een broertje of zusje voor onze meid. Ik vind familie belangrijk. Mijn broer (waar ik goed mee omga) heeft een zoontje van bijna een half jaar. Onze dochter is gek op hem. Maar helaas wonen ze vrij ver weg, en groeien ze dus niet echt samen op. Tjah lang verhaal, maar dit is dan ook een onderwerp dat op het moment bij ons (en vooral bij mij) erg speelt. Succes met je keuze!
Hier van te voren al bedacht dat er waarschijnlijk wel een tweede ging komen en dat is dus gebeurd Waarom? - Leuk voor grote broer - Leuk voor ons (nog een keer zwanger/baby) - Als wij later oud zijn kunnen ze samen voor ons zorgen Waarom niet? - Kinderen kosten geld - Het is drukker Meer voors dan tegens wat mij betreft dus zou zelf ook nog best een derde willen maar weet niet of mijn vriend dar hetzelfde over denkt. Daar hebben we het wel over als de jongste wat ouder is.
Ow, enne.. Mocht je blijven twijfelen zou ik zeggen, doen! Een tweede kindje is natuurlijk niet iets waar je ooit spijt van zal krijgen!
waarom wel: -klein leeftijdsverschil lijkt me geweldig, in het begin pittig (maar ik ben niet bang voor pittig) maar daarna ook heerlijk relaxed -ik zou zelf geen enigs kinds willen zijn... -de drang voor een tweede was overweldigend groter dan voor de eerste... Mijn kinderen schelen straks 20 maanden, van mij had het nog veel eerder gemogen, maar ja, het lukt niet altijd meteen...
nou ik kan genoeg mensen die hun broer of zus nooit meer willen zien en nogmaals hele nette mensen en normale opvoeding en ik sloeg mijn broer ook altijd inelkaar en mijn ouders keken toe nee tuurlijk werden mijn ouders dan boos en vonden hun dat niet normaal ik heb overigens wel goeie band met mijn broer nu we zijn overburen
Waarom wel: Ik vind het gewoon zielig 1 kind als de ouders overlijden dan is dat kind alleen op de wereld. Ik moet er niet aan denken. Waarom niet: De pijn van de bevalling als ik er alleen aan denk word ik gek.
Wat een gek argument! Hoe moet dat dan als de ouders én het broertje/zusje overlijden tijdens een auto-ongeluk?
ik vind je reacktie heel mooi geschreven bijna te mooi om waar te zijn ik wens je veel succes en respect in je opvoeding en ik hoop dat je kinderen later zullen voldoen aan die voorwaarden. bedenk je wel dat er heel veel mensen met respect zijn opgevoed(die wel hun broer of zus hebben geslagen,uitgescholden enz) en dat is echt niet altijd de fout van de ouders. dat is een stukje karakter van een mens. en ik vind niet dat ik als ik eens uit mijn vel ga kan zeggen tja niet goed opgevoed he! ik hoop dat je begrijpt hoe ik het bedoel ik bedoel het niet lelijk naar jou toe mirell