Waarom wij wel voor een tweede kindje gaan is omdat ik Milan een broertje of zusje gun. Ik ben zelf enigs kind en heb een fijne jeugd gehad, maar je staat er altijd alleen voor. En dat vind ik nog steeds een nadeel. Maar ik weet ook, dat je nooit de garantie krijgt dat het klikt. Daarnaast vond ik de zwangerschap en de babytijd erg mooi en fijn en zou dit zeker nog eens willen meemaken. Alleen wanneer. Ik heb een hele tijd getwijfeld en op de een of andere gekte manier heb ik nu het gevoel dat het wel weer mag. Gewoon een fijn en goed gevoel. Eerder over heerste voorval de twijfel. Dus het potje foliumzuur is weer tevoorschijn gehaald.
Ik vind dit ook wel een raar argument, als mijn ouders overlijden ben ik echt niet alleen op de wereld. En toen ik nog klein was had ik nog meer familie dan alleen mijn ouders bij wie ik ook goed terecht zou zijn gekomen.
klarinet; Waarom wij wel voor een tweede kindje gaan is omdat ik Milan een broertje of zusje gun. Ik ben zelf enigs kind en heb een fijne jeugd gehad, maar je staat er altijd alleen voor. En dat vind ik nog steeds een nadeel. Maar ik weet ook, dat je nooit de garantie krijgt dat het klikt. Mijn vriend, die ook enig kind is, zegt precies hetzelfde Hij is van ons twee diegene die het liefst over een paar maanden al aan een tweede kindje begint. Ik ben momenteel nog iets minder enthousiast, maar goed, de bevalling is slechts 3 maandjes geleden In principe zijn wij er wel al uit dat er een tweede komt, tenminste, als het ons gegund is natuurlijk. De reden om graag een tweede te willen: - simpelweg het onverklaarbare gevoel dat ons gezin met 2 kinderen pas echt compleet is; - hoewel je dus idd niet de garantie hebt dat je kids het (later) met elkaar kunnen vinden, willen we graag een poging wagen en zouden we het fijn vinden dat ons meisje met een broertje of zusje zal opgroeien. Redenen om er tegenop te zien: - toch wel de bevalling. Ik heb een geplande keizersnede gehad wegens stuitligging waarvan ik heel snel goed ben hersteld, maar ik zie altijd lekker snel de zeldzaamste beren in het bos en zou bij de evt. tweede bevalling bang zijn voor scheuren van het litteken en dat soort enge dingen. Welkom in de wondere wereld van een enorme piekeraar - inderdaad het leuke, heel bijzondere maar pittige eerste jaar na de geboorte. Zit je net lekker in een ritme met je eerste, begin je als het ware weer helemaal opnieuw met die heftige babytijd. Maar goed, tegelijkertijd redeneren mijn vriend en ik ook zo dat het om een relatief korte periode in je leven gaat.
Waarom wel: gewoon een 'oergevoel'.. Heb altijd kinderen gewild, zeker 2, liefst 3 en mijn vriend 1 of 2... Heb een superzwangerschap gehad, supergeboorte en nu een pracht van een kind! Was vlak na de geboorte al aan het bedenken dat het mogelijk zou zijn om in 2010 2 kindjes te hebben als het gegund was - om maar aan te geven hoe graag ik het zou willen (maar dan zouden de sterren wel héél gunstig moeten gestaan hebben). Ik wacht nu eigenlijk gewoon op de go van mijn vriend... Waarom niet? Absoluut geen idee... Ik vind niet dat je aan kinderen moet beginnen met het idee op zorgen voor later als je zelf oud bent, maar mijn vader was en m'n vriend is enig kind en draai(d)en voor alles op. Mijn moeder heeft 2 zussen en hebben gewoon veel aan elkaar, ook als het met hun ouders minder ging...
waarom wel -oergevoel, gevoel van: het gezin is niet compleet -leuk voor je kindje om een broertje of zusje te hebben, als ik zie hoe Ons Kleintje met de babietjes `speelt` op het KDV, zo leuk! waarom niet, bedoel je NU voor jou niet? -Ik zie dat je kleine 10 maanden is, er is een kans dat je kleine nog niet kan lopen en traplopen wanneer je hoogzwanger bent. -Ik zou je lichaam een jaar de tijd geven te herstellen, dat wordt ook geadviseerd. (je kunt een vroeggeboorte krijgen wanneer je binnen een jaar weer zwanger wordt) -Verder kan ik geen reden bedenken waarom niet. Een gunstige periode: -als je rust hebt in je leven, zoals geen stress van werk of verhuizing en (nogsteeds) een goede relatie met je man. -Als je kleine al een beetje zelfstandiger wordt, leert lopen en doorslaapt, zodat wanneer je zwanger bent, je het nog kan trekken.
Waarom niet - Ik ben nu aan het afstuderen, dus dat moet eerst lukken - Dan moet ik een vaste baan vinden zodat we er financieel wat lekkerder voor zitten - Met 1 kind heb je volgens mij relatief veel vrijheid en met een 2e wat minder Waarom wel: - Het lijkt me heerlijk om een zwangerschap, bevalling, en verlof nog een keer mee te maken en er dan meer van te kunnen genieten. (afgelopen zwangerschap moesten we een huis zoeken, verhuizen, moest ik mijn stage afronden en nog gewoon naar school, had amper verlof) - Het lijkt me prachtig om een broertje of zusje voor Boaz te hebben. - Het lijkt me heerlijk om nog zo'n broos pasgeboren kindje in mijn armen te mogen houden vlak na de bevalling. Het mooiste moment in mijn leven. Ik heb er nu al zin in om nog meer speelgoed te kopen, kleertjes in te slaan etc. Ach ik kan wel genoeg bedenken, maar als het me gegund is wil ik misschien ook wel 5 kinderen hoor, en later nog het liefst pleegkinderen ook(gezinshuis bijvoorbeeld). Oh, en ik wil wel wachten op een 2e kind totdat ik weer op mijn oude gewicht zit(5 kilo) Ik wil echt niet na 4 zwangerschappen 20 kilo zwaarder zijn ofzo, dan ben ik echt de rest van mn leven ongelukkig.
Precies, mijn broer en ik hebben echt helemaal niks met elkaar. Maar dan ook echt niks. Nooit gehad ook. En iedereen zei, komt wel goed als jullie ouder zijn. Maar nog steeds niet.
whaha sorry hoor, kwestie van opvoeding? Jouw kindje wordt aardig omdat jij het wil? Mijn broertje en ik zijn precies hetzelfde opgevoed, maar toch behoorlijke verschillen qua karakter, hij heeft mij en mijn ouders (wat ik het ergste vond) echt heel erg pijn gedaan. Ik kan echt zeggen dat ik wilde dat ik enigst kind was geweest. Nou kunnen mijn zwager en ik wel heel goed met elkaar over weg, dus het broer gevoel heb ik wel. Wij twijfelen nog of we een 2e willen, als we het doen is het voor ons, en niet voor mn eerste.
Mijn overwegingen: wel: - ik wil graag een tweede, het kriebelt. - ik wil graag dat mijn zoontje een broertje of een zusje heeft. - ik studeer nog en de tweede tijdens mijn studie lijkt me praktischer; ik heb straks het gedoe niet dat ik mijn loopbaan moet onderbreken door de zwangerschap/bevalling. Vooral omdat ik beide zwangerschappen de eerste periode erg misselijk ben geweest. - mijn man wil ook graag een tweede. niet: - twee kinderen lijkt me veel zwaarder dan 1. Met mijn zoontje gaat het zo relaxt nu, straks is dat misschien voorbij... Trek ik dat wel, de drukte van twee kinderen? - weer die misselijkheid... ik heb me al stellig voorgenomen dat ik NIET aan een derde moet beginnen
En tsja, je hebt inderdaad nooit de zekerheid dat de kinderen het goed met elkaar kunnen vinden. Maar sorry, ik vind dat geen argument. Al mijn vriendinnen kunnen prima met hun broers en zussen overweg. Dat komt veel vaker wel dan niet voor. Als ik me zou laten leiden door 'wat als', dan is niets meer mogelijk.
Ik ben ook een enorme twijfelaar, maar het sterkt me dat ik niet de enige ben . Voor: -ik wil graag een broertje of zusje voor ons zoontje, want ik vind dat alleen opgroeien echt een andere uitwerking heeft op je persoonlijkheid dan samen opgroeien. En wat iemand anders ook al zei: als enig kind sta je straks overal alleen voor. Ik heb een zus en hoewel we soms flink kunnen botsen, is zij ook een enorm waardevol persoon in mijn leven die ik voor geen goud wil missen. - ik wil het proces van zwangerschap graag nog een keer meemaken, en er deze keer bewuster van genieten (met enig idee vooraf wat er staat te gebeuren nu ). Tegen: - mijn leeftijd - het feit dat er medisch ingrijpen nodig is om zwanger te raken (die onderzoeken en hormonen, getver!) - de angst om de periode na de geboorte, en dan nu met twee kindjes. Ik heb een hele moeilijke tijd gehad na de eerste (emotioneel en fysiek, daarbij sliep ons zoontje tot 8 maanden geen nacht door en functioneerde ik vaak op een uurtje of 4 slaap, totaal slopend) en ben nu nog niet 100% mezelf (emotioneel gezien) - de veranderingen die ons zoontje in onze relatie teweeg hebben gebracht waren niet echt makkelijk te handelen - de fysieke veranderingen: gewicht, ongemakken, de slopende vermoeidheid, pffff..... - de hele planning die gecompliceerder wordt met twee banen, twee kinderen, KDV, enzovoorts - ik vind het soms moeilijk een goede balans te vinden tussen werk en privé, voel me vaak op beide plekken te kort schieten Het lijkt alsof de 'tegen' lijst veel langer is, maar er zijn momenten dat mijn gevoel om er voor te gaan zo sterk is, dat ze totaal niet belangrijk lijken te zijn.
Ik sta soms echt te kijken van het broers-zussen-argument. Mijn man en ik hebben beide niet veel met de broers en zussen; andere karakters, andere levensstijlen, het zij zo. Er is geen haat en ook geen liefde, gewoon broers en zussen, tsja... dat zal altijd zo blijven. Je vrienden kies je uit, broers en zussen heb je nu eenmaal. Ik heb wel eens naar de Pfaffs gekeken en die levensstijlen trekken me helemaal niet, maar got, wat hebben die mensen het leuk met elkaar! Daar kan ik wel eens afgunstig op zijn hoor! Als ik een voorbeeld moet nemen uit het nest waar ik uit kom, had ik beter geen kind(eren) kunnen willen, maar IK leef in het HIER EN NU met mijn man en kind, het is MIJN GEZIN.
wij willen wel graag een tweede, zelf vind ik moeder zijn super en graag wil ik dat van meerdere kindjes zijn, voor mij wordt het denk ik pas echt gezinnetje met twee (of meer kindjes), weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen. terwijl mijn man enigst kind is en ik geen contact heb met mijn zusje, wil ik toch graag een broertje of zusje, maar niet perse voor mijn dochtertje, gewoon omdat ik het zo leuk vind om moeder te zijn van zo´n hummeltje, ik denk dat het niet echt goed uit te leggen is, het is gewoon een gevoel (wil er eigenlijk wel drie...) terwijl voordat ik mijn man leerde kennen niet eens wist of ik wel kinderen wilde....en nu vind ik moeder zijn het mooiste wat er is
nou ik denk wel te begrijpen wat ze ermee bedoeld. Wanneer je moeder bent van 2 kinderen of meer dan kun je je kinderen ook begeleiden in het met elkaar omgaan. Bijvoorbeeld op het KDV of op school kunnen ook niet alle kinderen het met elkaar vinden, maar je kunt ze leren met elkaar te spelen, en met elkaar te leven. Ik sluit me er wel aan dat dit in het ene gezin gemakkelijker zal gaan als het andere gezin, omdat sommige kinderen het super met elkaar kunnen vinden en sommige kinderen elkaar niet interessant vinden. maar dat hoeft niet te betekenen dat het nooit gezellig is met elkaar. Dat vind ik wel een taak voor de ouders om voor een gezellige sfeer te zorgen.
Wij hebben besloten om nu te stoppen met de pil. Niet om meteen zwanger te worden, we gaan de eerste maanden condooms gebruiken, dan kan mijn lichaam rustig ontpillen. En rond november/december gaan we ervoor! Het is voor ons de ideale tijd. Als het kindje geboren wordt is Valerie ruim 2 en half jaar. Valerie is dan weer een stukje zelfstandiger. Geen duowagen nodig, geen nieuwe babykamer, geen dubbele autostoelen. Verder zijn we dan verhuisd naar een ruimer huis, en is ons huis dan helemaal klaar en af. En ik heb vanaf september een nieuwe baan, dus extra inkomsten. En ik hoef pas een zwangerschap te vermelden als ik 6 maanden in dienst ben.
Wij mochten elkaar niet uitschelden en zeker niet slaan, maar ik had af en toe liever een flinke clash gehad dan die verplichte beleefdheden altijd, het moest bij ons altijd beleefd en het was altijd zogenaamd gezellig. Nu doen we nog steeds heel beleefd en quasi vriendelijk tegen elkaar, dat zat erin geramd. Way of speak uiteraard. Je kan geen liefde en respect afdwingen.
Toch even reageren Voor mij is het niet op kunnen schieten met mijn broer geen argument om niet voor een tweede te gaan. Bij mij is het hebben van een broer of zus echter géén reden om het wél te doen. Dat is heel wat anders. Ik krijg namelijk vaak de vraag of ik het niet zielig voor m'n zoontje vindt dat hij geen broertje of zusje zal hebben. Nou, nee dus. Ik vind het broer-zus-argument juist geen goed argument voor wel meerdere kinderen. (hmm, kom weer niet helemaal goed uit m'n woorden.. Hopelijk begrijpt iemand wat ik bedoel in dat geval: help!)
Ik begrijp je MvS. Maar hier speelt het dus wel mee. Ik vind het leuk als mijn zoontje straks een speelkameraadje heeft. Dat hij niet alleen is als we op vakantie gaan, niet alleen is als hij uit logeren gaat bij oma, niet alleen is als ik of mijn man straks hulpbehoevend worden, niet alleen is als we komen te overlijden en er van alles moet worden geregeld, etc. Natuurlijk zijn er overal kinderen te vinden, maar dat is toch anders. Die zijn er niet als je 's avonds aan tafel zit, als je urenlang in de auto zit wanneer je op vakantie gaat, en die hebben diezelfde band niet met de ouders. En dan hoef je nog niet eens de beste maatjes te zijn of als 2 druppels water op elkaar te lijken. En natuurlijk kan het allemaal anders lopen dan je je van tevoren indenkt, maar dat vind ik dus zoals eerder gezegd geen argument. Dan werkt het niet, maar de mogelijkheid is er in ieder geval en de kans is best groot dat het slaagt. Voor mij weegt dat laatste dus wel zwaar mee ja in de keuze om voor een tweede te gaan. Dat dat voor iemand anders niet uitmaakt, dat kan. Maar voor mij zit het dus wel zo.