Hey ladies, Topic zegt het al. Onlangs besloten om voor een kindje te gaan. Ronde 3 was het raak. Helaas werd dat een bbz die mijn lichaam zelf oploste. Nu mogen we het weer proberen na 2 wachtrondes, maar twijfelt mijn vriend of hij wel kinderen wilt. Hij heeft 9 jaar lang gezegd dat hij er wel 3 wilt. En nu twijfelt hij of hij uberhaupt kinderen wilt. Dit is voor mij een echte dealbreaker. Ik hou zielsveel van hem, maar ik kan dit niet naast me neerleggen. Ik heb aangegeven dat ik nog wel 1 jaar kan wachten, maar hij vond het niet nodig om het weer veilig te doen. Dus ik heb hem gezegd dat hij dan een keuze moet maken. Of we gaan ervoor en hij stopt met constant twijfelen of hij wilt geen kinderen, maar dan zet ik er een punt achter. Herkennen meer meiden de situatie dat je vriend twijfelt voor een eerste? Hij vraagt zich af wat het toevoegt? Waarom hij niet zo die drang heeft zoals Ik? Ik heb geprobeerd er rustig met hem over te praten, maar wordt er wel erg droevig van. Liefs
na 3mk in 1 jaar, waarvan 2 kort op elkaar eind vorig jaar, ben ik nu opnieuw zwanger.. vl kan nog steeds niet echt blij zijn, hij verdringt het. Ondanks de bevestiging vorige week met 5+1, dankzij een spoedecho (niet mijn idee maar ha), verdringt hij het nog. Zijn kinderwens is er al heel lang, en hoewel hij duidelijk weet en merkt dat het (eigenlijk toch onverwachts) weer raak is, houdt hij zich op de vlakte. Wel kijkt hij uit naar a.s. vrijdag. Dan ziet hij het echt via de vk en hopen wij het hartje te zien kloppen. En dan hoop ik dat zijn besef wat meer aanwezig zal worden. Hij geeft aan dat hij het pas toelaat als de kleine geboren is, hij hem/haar kan voelen via mijn buik en pas helemaal als hij hem/haar voor het eerst vast heeft.. Voor hem is het een zelfbescherming, want hij heeft gezien hoeveel pijn en verdriet ik had bij de mk's, en dat wil hij liefst niet nog eens meemaken. Tuurlijk was hij wel blij dat de testen opliepen, hcg hoog was en de spoedecho die een beginnende zwangerschaps lieten zien, maar hij schreeuwt het niet uit van de daken zeg maar..
Ja hier iets soortgelijks meegemaakt. Voordat ik geopereerd werd aan Endometriose hebben wij het anderhalf jaar geprobeerd, raakte helaas niet zwanger. Na de operatie wilde hij geen traject in/verder met onze kinderwens. Toen ik onverwachts zwanger was (is misgegaan) was hij alles behalve blij. Uiteindelijk een goed gesprek gehad en duidelijke regels gemaakt dat ik niet te extreem er mee bezig zou zijn en we toch een traject in zouden gaan. Kon achteraf ook niet want was al zwanger schijnbaar toen we dat gesprek hadden. Nu achteraf blijkt dat ik er volgens hem veel te obsessief mee bezig was. Dus in zijn ogen was dit de enige manier om de rem er om te gooien. Ik weet natuurlijk niet of dit bij jullie het geval is maar je ziet het helaas wel vaker. Wij vrouwen zijn nou eenmaal niet zo geduldig en in ons hoofd al alles aan het uitstippelen. Voor (de meeste) mannen leeft het nog niet zo en als ze dan zien dat hun partner er helemaal in op gaat, dan kan dat best benauwd zijn. Overigens heeft mijn partner nog nooit extreem enthousiast gereageerd op het hele zwanger-worden-gebeuren. Tuurlijk hij houdt zielsveel van onze dochter en is dolblij dat er nog een baby onderweg is. Maar om nou te zeggen dat hij de hele dagen op roze wolkjes loopt, totaal niet. Mannen zijn daarin nou eenmaal anders.
Kan het zijn dat hij angstig is geworden door de bbz? Het is nogal wat om mee te maken. Ik zie de uitwerking die de 2 mk's op mijn man hebben gehad en dat is niet gering. Hij durft ook niet blij te zijn en voelt angst en paniek als hij te veel erover nadenkt dat ik zwanger ben en dat dat mis kan gaan. Zelf vraag ik me soms ook wel eens af of ik dit wel graag genoeg wil en of we niet gewoon tevreden hadden moeten zijn met de dochter die we hebben in plaats van alles weer overhoop te gooien met een nieuwe zwangerschap. Maar ook dat is angst. Ik denk heel eerlijk dat het goed zou zijn om een open gesprek te voeren. Ik zou de eventuele gevolgen van bewuste kinderloosheid voor jullie relatie even laten rusten. Ik denk dat dat bij eventuele angst juist averechts werkt bij pogingen om een open gesprek te voeren. Ik ken je situatie een beetje (we zijn elkaar op deze site al eerder tegen gekomen) en ik denk dat gezien de situatie en het feit dat je partner tot nu toe wel degelijk een kinderwens had, er waarschijnlijk sprake is van angst bij hem. Sterkte, dit moet niet makkelijk zijn voor je!
Hey meiden, Dank voor jullie lieve berichten. Ik denk dat het een combinatie is van angst en twijfel. Angst voor herhaling van de bbz, angst voor het onzekere, angst voor wat er veranderd en zal komen, angst dat het vooral meer zorgen zijn die gaan komen en de onwetendheid wat hij ervoor terug krijgt. Dit is een beetje wat ik uit zijn woorden proef. Mijn vent is nu niet de meest uitgesproken type als het op dit soort zaken aankomt. Een heel open gesprek lukt daarom niet altijd, want ik moet de woorden vaak uit hem trekken. Maar ik denk ook dat het "ermee bezig zijn" inderdaad de druk opvoert wat hij als niet prettig ervaart. Ik vertelde namelijk gisteren aan hem dat ik volgende week ei verwacht en het dan weer gezellig wou maken. En toen ging voor hem wel de "gezelligheid" er vanaf om maar zo te zeggen. Dus ik moet het er inderdaad niet te dik opleggen dat ik er zo mee bezig ben. Maarja ik moet er tegelijk ook voor zorgen dat hij op het juiste moment zijn zaakje bij mij achterlaat (op de juiste plek). Dus ik ben nog even zoekende hoe ik dat subtiel moet brengen tijdens de gezelligheid... Ik herken trouwens hetgeen hierboven geschreven staat over "enthousiasme". Hij had het vroeger wel, maar zegt nu dat hij toen wat naïef was. We hebben het al wel eens gehad over de mmm. Hij gaf aan wel door te gaan voor ivf maar dat daar de grens wel ligt. Ik baal alleen zo van zijn twijfel. Ik had altijd gehoopt dat als we er eenmaal voor gaan dat we daar beiden enthousiast over waren. Nu voelt het een beetje alsof ik die kar trek...
ik heb vorige maand niets tegen bl gezegd wanneer mij ei er ongeveer zou zijn.. wou het gewoon even samen gezellig hebben zonder de nadruk erop. tussen de laatste gemeenschap en een posi-ovutest zat 2 dagen.. vl was toen weer bij zijn eigen huis ivm werk (wonen inmiddels samen), dus we verwachtte geen positieve test.. Probeer er geen nadruk op te leggen, en ook niet ineens 'specifiek' die week/periode vaak te willen.. het is makkelijk gezegd, ik weet het, maar het werkt en is wel fijner.. vl vroeg in de week na mijn ei, of ik wist of ik die al had gehad. en dat kon ik beamen maar ook dat de kans klein was dat het was gelukt.. tot 2 dagen later een positieve test Dus zijn reactie was erg leuk, maar wel terughoudend (nog steeds)
Hoe ga je om met die terughoudendheid? Ik denk dat dat wel een goed woord is om het te omschrijven...
In de periode dat wij probeerden zei ik ook steeds wanneer mijn vruchtbare periode was. Hij voelde zich soms een beetje "gebruikt" als we het dan ineens om de dag deden. Dus ik zou het zelf niet vermelden, gewoon seks hebben. Ook voor jezelf zou ik het niet te zwaar maken (erg lastig). Gemiddeld doen stellen er 1 jaar over om zwanger te raken. Gewoon seks hebben wanneer je die behoefte voelt en niet alleen omdat je een kindje van jullie samen wilt.
Ik zal het proberen... makkelijker gezegd dan gedaan. Ik denk dat ik dan alsnog het meest seks wil rondom mei ei. Is ook biologisch zo bepaald. Maar ik zal de druk bij hem zo veel mogelijk weg proberen te houden dan. Maar moet wel even het gevoel kwijtraken over zijn terughoudendheid en dat ik de kar dan alleen even trek. Het nare gevoel zakt vast wel weer weg. Het zal even zijn tijd nodig hebben denk ik. Hij heeft me wel beloofd dat we dit jaar zwanger zijn. Ik ben benieuwd wat het gaat worden.
geef hem de tijd.. wellicht wil hij wel heel graag, maar geen herhaling van jullie bbz. en zit daar zijn grootste angst.. en staat zijn angst meer op de voorgrond dan de wens.. Het is wel moeilijk om je niet te uiten of je te verspreken, maar wat hier hielp was om veel momenten die we samen hadden (en hebben) ook gewoon fij door te brengen met knuffelen enz. gewoon echt fijn met elkaar
Ik wil toch even een kanttekening zetten bij het "gemiddelde" van 1 jaar, want dat klopt niet. Na het weglaten van anticonceptie en de natuur zijn gang laten gaan is 30% van de stellen binnen 3 maanden zwanger, 70% binnen 6 maanden, 80% binnen een jaar en 90% binnen 2 jaar. Tot een jaar wordt binnen de medische wereld als normaal gezien, maar een jaar is niet het gemiddelde. Het is verstandig om er rekening mee te houden dat het een jaar kan duren (en zelfs in je achterhoofd houden dat jullie wellicht zelfs een vruchtbaarheidsbehandeling nodig zouden kunnen hebben), maar ook dat het wel eens vrijwel direct raak zou kunnen zijn. Maar goed, dit is eigenlijk off topic.
Ik denk dat je het beste inderdaad het wat minder ter sprake kunt brengen. Inderdaad is de zin biologisch bepaald groter rond de eisprong . Ik zou hem dan gewoon bespringen zonder over vruchtbare dagen en zo te beginnen. Hij wil op zich zo te horen wel, maar heeft moeten ervaren dat zwanger worden en blijven niet altijd vanzelfsprekend is en dat kan een pijnlijke ervaring zijn. Ik denk dat hij daar gewoon liever niet te veel bij stilstaat. Sowieso zijn vrouwen er vaak meer mee bezig dan mannen. Dit forum ontleent zijn bestaansrecht aan het feit dat de omgeving vaak niet weet dat je zwanger wilt worden of net bent, terwijl de man vaak toch enigszins de schouders ophaalt en liever over wat anders praat. Zo kunnen wij vrouwen toch ons ei kwijt!
Ik bedoelde dat als het bij TS wel een jaar gaat duren en ze alleen seks hebben tijdens de vruchtbare dagen omdat haar partner zijn "zaakje dan moet achterlaten bij haar", je dan wel je complete seksleven om zeep helpt. Dus ook voor haarzelf is het misschien prettiger om het wat meer los te laten en gewoon regelmatig seks te hebben in plaats van steeds met de eisprong/vruchtbare dagen in haar achterhoofd.
@Raket78 kent inderdaad wat meer historie over mij. De kans is aanwezig dat ik verklevingen heb en daardoor een bbz heb gehad. Dat is niet zeker, maar wel mogelijk. Een vermoeden van endo en een soa in het verleden (nare ex). Juist daardoor ben ik altijd extra alert en bang geweest voor een bbz. Helaas is het uitgekomen, maar ik heb de hoop dat het binnekort goed raak in de bm is. Wij moeten nu sowieso een half jaar proberen van gyn. Daarna mogen we weer aanbellen voor nader onderzoek. We konden nu al een hsg krijgen, maar dat werd toch wel afgeraden door de gyn. Een heel jaar gaat hier dus niet op. Maar goed, de cijfers liegen er inderdaad niet om en eigenlijk is het merendeel na een half jaar wel zwanger. Gelukkig heb ik nog enige seksdrive buiten de vruchtbare dagen hoorw. Maar nu ik weet wanneer mijn ei springt ben ik me er extra bewust van dat mijn zin die dagen ook gewoon net wat meer is. Ik denk dat de kern van jullie lieve en goede feedback is: om mijn vriend wat lucht en ruimte te geven want blijkbaar valt alle druk hem niet zo goed. Kan ik me ook wel voorstellen. En om het gezellig met elkaar te houden, ook buiten de vruchtbare dagen om. Alhoewel we dat al deden, zal ik hem nu wat minder info geven omtrent het zwanger worden. PS: ik ben trouwens van mening dat ik al heel weinig erover zei. Ik gaf wel eens aan dat de timing nu wel goed zou zijn of bv. volgende week etc. Maar dat zal ik ook zo min mogelijk proberen op te brengen. Ik ben toch maar blij met dit forum. Als ik jullie niet had om erover te hebben zou ik compleet gek worden.
@MinnieM he wat vervelend dat je vriend het er nu wat moeilijk mee lijkt te hebben.. ik denk idd ook angst door de bbz en mannen hebben sowieso vaak minder het verlangen naar een kind.. helemaal als het dan zo moeilijk gaat Hier zeg ik ook weinig tegen manlief over mijn vruchtbare dagen, anders krijgt hij hem niet eens omhoog ondanks dat hij wel een 2e wil haha. Mannen zijn daarin toch anders dan vrouwen... hopelijk is het snel raak, op de juiste plek!
Beetje tussen de regels doorgelezen en ik denk dat je zelf ook wel er al uit hebt gehaald dat hij het wel wil maar inderdaad wat angstig is gezien deze negatieve ervaring. Voor mannen is het natuurlijk ook complete onmacht om zoiets door te maken. Ik denk dat hij wel kinderen wil als hij dat altijd gezegd heeft maar dat de druk voor hem nu misschien wat te hoog is doordat jij er veel mee bezig bent en zelfs aangeeft dat het een dealbreaker zou zijn als hij het niet meer wil (wat ik overigens wel begrijp). Je vraag naar vergelijkbare ervaringen. Ik heb geen bbz meegemaakt maar wel een miskraam voor deze (1e kindje) zwangerschap. Mijn vriend wilde het ook zo snel mogelijk in de doofpot stoppen en vond al snel dat ik er te obsessief mee bezig was. Dat vond ik ook helemaal niet leuk. Op dat moment vond ik dat heel heftig en twijfelde ik aan alles. Ik heb bewust geen ovulatietesten gedaan had alleen een app op mijn telefoon maar dat is niet betrouwbaar. Mijn vriend wilde ook absoluut dat ik geen ovulatietesten deed omdat hij vond dat ik er niet teveel druk op moest zetten. Gelukkig was ik snel daarna weer zwanger, de eerste weken waren we heel voorzichtig met blij zijn (zelfbescherming) nu kunnen we steeds meer genieten. Hopelijk is dat bij jullie ook het geval en is het bij jullie ook snel weer raak op de juiste plek. Mijn tip: probeer te genieten van het proces, ik vind het nu achteraf gezien jammer dat ik zoveel in de stress heb gezeten en me zo onzeker heb gevoeld.
Hey @Libra89 Dankjewel voor je reactie. Wat je schrijft klinkt wel herkenbaar. Het troost me in ieder geval dat er dames met een soortgelijke ervaring zijn. Vooral ook het in een "doofpot" stoppen, herken ik. Ik hoop alleen dat ik er niet naast zit en dat hij idd nog wel kinderen wilt. Het is toch haast niet voor te stellen dat hij van 3 kids terugzakt naar geen kids. Het feit dat er nu geen condoom om hoeft en dat hij ook niet nog een jaar wilt wachten pleit daar wel een beetje voor denk ik dan. Ik ga proberen er zo veel mogelijk van te genieten om te voorkomen dat ik achteraf spijt heb dat ik tijdens het proces zo veel gestresst heb. Hopelijk lukt dat. Dankjewel voor je tip en lieve woorden.
Als ik het zo lees is het inderdaad angst. Cold feet. Iedereen en vooral een man (tenminste degene die ik ken) wil graag de controle hebben. Probleem moet worden opgelost. En niets is zo onzeker als zwanger worden, zijn, blijven en daarna. Het is ontzettend naar lijkt me om een miskraam mee te moeten maken als vrouw, maar ook als man. Hij staat aan de zijlijn en hij kan niks doen om het op te lossen. Ik denk dat ie echt is geschrokken wat voor een impact dat heeft. Ik zou het inderdaad als positief beschouwen dat hij nog steeds (onbeschermd) wil vrijen en dat hij het binnen een jaar wel ziet zitten. Ik heb trouwens nooit iets gezegd over timing tegen mijn vriend. Dat is in mijn ogen ook echt mood killing. Gewoon lekker voor jezelf houden en hem regelmatig bespringen En pas iets zeggen als het tijd is voor een test. Ik hoop dat je snel blijvend zwanger mag zijn!
Ik vind dat persoonlijk zo'n kul dat mannen niet willen weten wanneer de eisprong is, je maakt toch samen een kind of niet :') Gezever. Maar goed, vind het wel echt een kutsituatie voor je. Wellicht is het inderdaad angst. Als ik lees dat jullie het nu al uitgebreid over de mmm en ivf hebben gehad snap ik dat ook wel. Dat is toch nog totaal niet aan de orde, jullie zijn net begonnen. Dan zou ik er ook niet meer zo chill in staan nee. Ik hoop dat je eerlijk met je man kan praten en jullie hieruit komen.