Ik heb al heel veel gelezen op dit forum, maar wil toch eigenlijk mijn verhaal even kwijt... Toen ik ruim 9 weken zwanger was, kreeg ik mijn eerste echo. Ik bleek een lege vruchtzak te hebben, was dus helaas een miskraam. Ik heb echt helemaal niets gemerkt, het was dan ook echt een klap in mijn gezicht! Omdat het niet vanzelf kwam, kreeg ik een week later (11 sept.) tabletten om de miskraam op te wekken. Na weer een week (19 sept.) bleek dat niet alles uit mijn lichaam was en werd ik meteen gecuretteerd. Op 19 oktober werd ik weer 'ongesteld'. Ik weet nog steeds niet zeker of dit het wel was, maar bij de controle bij de gyn (31 okt.) was niks meer te zien en zei ze dat het mijn menstruatie wel geweest moest zijn. Heb nl. in die 2 weken maar 1 dag helderrood bloedverlies gehad, de rest was oud bloed (heel weinig). Maar goed, zij heeft er verstand van en ik niet. Inmiddels ben ik nog steeds niet ongesteld. Heb vanavond getest en was helaas negatief. Ik vrees dat alsnog mijn cyclus van slag is en dat het dus afwachten geblazen is... Maar ik vind het zo moeilijk! Ik probeer echt om positief te blijven, maar dat valt niet altijd mee. Ik weet dat na een miskraam niets meer is zoals het was, maar ik wil zó graag dat het weer normaal wordt! Sorry voor mijn lange verhaal, maar het lucht wel op! Ik vraag me af hoe anderen zich hier doorheen slaan.
Hoi Bianca, Het is heel moeilijk om hier mee om te gaan, vooral als je gewoon wilt dat alles weer gewoon is. Ik weet hoe het voelt. Ik ben al vanaf 9 september bezig, heb op 19 september een miskraam gehad. Op 11 oktober een curretage en op 17 oktober is er een cyste ontdekt op mijn eierstok en ik ben tot op de dag van vandaag niet ongesteld geweest. Ik wil dat ook alles weer normaal is, maar helaas heb je het niet voor het zeggen. Heel veel sterkte. Groetjes Gerda
Ik heb hetzelfde als Gerda meegemaakt......ik ging naar de gynea met hevige bloedingen en de miskraam was al geschiedt...tegelijkertijd constateerden ze een cyste van 8 cm! Moest 1 cyclus afwachten en toen was de cyste weer weg...GELUKKIG! 3 maanden later was en ben ik toch zwnager... KEEP HOPE!
Bianca, je moet je niet excuseren voor je lange verhaal, ik heb hier ook al lange posts gepost. Je gevoelens hier uiten kan deugd doen, heb ik zelf ervaren,vooral omdat je weet dat zovelen je emoties her - en erkennen. Ik hoop dat je vlug meer duidelijkheid hebt, flyke
Dat is niet zo leuk. Veel sterkte! Ik hoop dat je er gauw weer bovenop komt, lichamelijk ook! Maar is het niet zo dat je hormen nog 9 maanden lang doorgaan als zijnde 'zwanger', waaroor je na een MK de eerste maanden heel moeilijk weer zwanger wordt? Dat zei een vriendin van ons laatst die zwanger is.
Nee hoor.. totale onzin.. Na de miskraam kan je als je een eisprong hebt direct weer zwanger worden. Zodra je baarmoeder schoon is zijn de meeste hormonen verdwenen.
hehe, kreeg al schrik van vorige reactie, thx Natasja, gelukkig toch nog de bevestiging dat het ook anders kan groetjes flyke
Ja ik schrok er ook al van! gelukkig zijn er ook genoeg berichten dat het weer meteen goed gaat. Maar ja, die onzekerheid he!
Hoi Bianca, Allereerst natuurlijk nog heel veel sterkte toegewenst! En wat vervelend voor je dat je nu al zo lang op je menstruatie zit te wachten... dat was voor mij echt het moment dat ik voor mijn gevoel weer met een schone lei van start kon, dus ik hoop voor je dat je cyclus snel weer op gang komt. En hoe ga je weer verder na een miskraam....tja, da´s een goeie.... Ik vond en vind dat nog steeds erg moeilijk, ik voelde mij erg alleen staan in mijn verdriet, ondanks dat ik lieve mensen om me heen had en heb waar ik bij terecht kon. Je hebt toch het idee dat een miskraam voor de buitenwereld niet echt een big issue is, terwijl het dat voor jezelf juist wel is. Ik heb mezelf echt gedwongen om heel veel leuke dingen te gaan doen, zo kwam ik erachter dat mijn leven toch ook zonder kids heel leuk is. En ik heb er thuis met mijn man heel veel over gepraat en natuurlijk hier op het forum kan je ook echt je ei kwijt. Ik heb in maart een curretage gehad en ben nu dus alweer drie maandjes zwanger. Het heeft dus een maand of vijf geduurd en achteraf heb ik daar wel een goed gevoel over. Ik heb nu het idee dat ik weer helemaal ´klaar´ ben voor een nieuw kindje. De onzekerheid is echter wel heel groot, morgen moet ik bijvoorbeeld weer naar de verloskundige en ik ben dan toch wel zenuwachtig, als alles maar goed is! Meid, nogmaals veel sterkte met al je verdriet en je verwerking, hopelijk helpt het je dat er hier veel meiden te vinden zijn die oprecht met je meeleven. Groetjes, Anakin.
Hoi Bianca, Het valt niet mee, tja je weet dat je weer je leven moet gaan oppakken, maar als je lichaam niet helemaal meewerkt, dus niet weer in regelmaat komt is het ook moeilijk om alles weer op te pakken vindt ik! Ik ben begin november weer gecurreteerd en zit nu dus te wachten op mijn eerste menstruatie, dat is eigenlijk een beetje een soort van startsein dat je weer mag proberen zwanger te worden! Hoop maar dat het snel komt! sterkte en groeten Jette
Hoi Bianca, Je wordt inderdaad erg onzeker als je lichaam niet meewerkt. Ik had dit vorige week. Ik ben vorige week dinsdag 6 weken na mijn 1ste en 4 weken na mijn 2e curettage ongi geworden. Het begon met wat bloedverlies op dinsdagavond. Het is toen praktisch gestopt en 2 dagen later zette het zich gelukkig door en heb ik toch een echte menstruatie gehad. Maar in die 2 dagen dat ik geen bloedverlies had, heb ik me zo'n zorgen gemaakt. Het verdriet over de miskraam, waarvan ik dacht dat ik het redelijk achter me kon laten, kwam opeens weer keihard terug. En ook was ik erg onzeker over een toekomstige zwangerschap. Ik heb me toen een dag zo belabberd gevoeld, en ook al probeer je positief te blijven, toch lukt dat je op zo'n moment niet. Bij mij verdwenen deze gevoelens toen mijn ongi echt doorbrak. Ik voel me nu erg goed, maar weet dat er nog zeker verdrietige momenten aan zullen komen. Ik wil je heel veel sterkte wensen met deze onzekerheid. Hopelijk komt je ongi snel, maar natuurlijk liever niet Liefs, Marla
Veel sterkte. Ik had ook een leeg vruchtzakje. Het gevoel van dat je eigen lichaam bedondert heeft is groot bij mij. Ik hoop alleen dat bij alles weer snel op gang komt. Ik heb nu nog steeds ups en downs.. Liefs dikkke knff, Tineke
Hoi Bianca ik wens je veel sterkte en ik hoop dat je lichaam snel weer normaal is. En ik duim dat je snel weer in blijde verwachting ben. Liefs Jolie
Heel erg bedankt voor jullie reacties. Het is fijn om te weten dat mensen mijn gevoel herkennen. Het is inderdaad zo dat het voor de buitenwereld (behalve voor de mensen die dicht bij mij staan) net is of het nooit gebeurd is! Echt iets raars is dat... Laatst moest ik bijvoorbeeld op mijn werk een klant instructie geven voor iets, en zij had haar baby van 2 weken oud mee, zegt mijn collega (heel vrolijk): o dat is echt iets voor jou! terwijl ik dat juist heel moeilijk vond... Kon wel door de grond zakken. Maar Anakin: mooi om te lezen dat alles goed was bij de vk! Super! Die eerste drie maanden heb je gehad! Veel sterkte voor iedereen!
O lekker is dat he Bianca, ik had dat ook na mijn miskraam, was best lang zwanger geweest, maar mijn collega's wisten dat niet. (baas natuurlijk wel) Die dachten dat ik griep had toen ik een paar dagen niet geweest was. Maar een paar dagen erna, zat een collega van "Is dat niks voor jou, een kindje? Dat is toch hartstikke leuk joh? Zo'n kleintje? " Anyway, ik wens je veel geluk toe!
hoi Bianca ik weet hoe het voelt, heb zelf afgelopen juli een miskraam gehad. maar nu ben ik weer zwanger ik geniet nu elke dag ervan en natuurlijk positief denken dat help ook ondanks dat het soms moeilijk is. ik wens je heel veel sterkte en praat er vooral veel over dat helpt ook. groetjes vlinder5
Het is inderdaad niet simpel om de draad nadien op te pakken. Sommige mensen bekijken het nogal nuchter en kunnen redelijk snel een miskraam achter hen laten omdat er toch iets niet ok was met het vruchtje en de natuur haar ding deed. Ze hebben gelijk natuurlijk, maar het ligt vaak toch gevoelig. Ook ik had een miskraam en had het er zo moeilijk mee dat ik enkele maanden terug aan de pil gegaan ben, omdat ik het emotioneel even niet meer aankon. Rondom mij ontpopte zich dan nog eens een heuse babyboom... Ik heb toen tijd voor mezelf genomen en toen ik er weer helemaal klaar voor was, heb ik mijn pil terug gelaten. Mijn cyclus was redelijk in de war - na een redelijk goeie cyclus zat ik de maand nadien plots aan 68 dagen... 'k vreesde er al voor dat ik bij de ongelukkigen terecht zou komen die een heel lange cyclus zou hebben maar gelukkig bleek ik de maand nadien zwanger. En nu gaat het allemaal wel goed. Hoewel de ongerustheid me soms wel overvalt had ik nu toch een positief gevoel bij mijn zwangerschap. Dat had ik trouwens de vorige keer niet - toen leek het alsof ik al van in t begin wist, dat het verkeerd zou lopen... 'k hoop voor jou dat je heel snel terug zwanger mag zijn en dat je van een mooie zwangerschap kan genieten...
Heel erg bedankt voor jullie berichtjes. Het doet me goed om te lezen dat het ook weer heel goed kan gaan! Dat houdt me op de been. Een paar dagen geleden had ik de knop omgezet. Ik was het zo zat om steeds maar verdrietig te zijn en kwaad te zijn op mijn eigen lichaam, dat ik dacht: wat doe ik mezelf aan? Ik kan mijn lichaam toch niet sturen dus helaas zit er niks anders op dan maar af te wachten. Die negatieve testen hadden me geen goed gedaan (had wel zwangersch.verschijnselen). Je weet dat het met je menstruatie te maken kan hebben maar toch hoop je het zo erg! Nu werd ik dinsdag eindelijk na 40 dagen (écht) ongesteld. Zo erg en met zoveel pijn had ik nog niet meegemaakt! Maar het voelt wel alsof mijn lichaam iets in te halen heeft. Het was wel even balen maar omdat die testen toch negatief waren, was ik eigenlijk ook heel opgelucht dat het eindelijk kwam. Nu kan ik tenminste weer vooruit kijken. Ik hoop wel dat mijn cyclus weer wat korter gaat worden (zat altijd op 30 dgn), maar ik ga maar van het ergste uit. Met af en toe een dipje zie ik de toekomst gelukkig weer wat zonniger in! Nu maar hopen he...