Ik vind het een beetje genant en eng om te vragen, maar is het normaal om angst gevoelens te hebben voor een 2e die op komst is? Dan met name kan ik het wel aan? Ga ik het wel goed doen? Ga ik me dochtertje niet te kort schieten etc. Etc. Etc. zijn er meer vrouwen die hier last van hebben of hebben gehad? *ik vraag niet om veroordeeld te worden want ik ben naast alle angst ontzettend blij dat er een 2e komt en het is meer dan welkom! Niet dat ik verkeerd begrepen word
Ik heb vaker dit soort topics gelezen dus je bent zeker niet de enige! Denk dat het ook wel normale gedachten zijn. Kan er zelf niet over mee praten.
Ik ook zwanger van onze tweede en heb ook die gevoelens en vragen hoor. Je bent echt niet de enige. Weet nog dat vrienden van ons zelfs bang waren dat ze hun tweede niet zoveel liefde konden geven als de eerste! Ze merkten na de bevalling gelijk al dat die gedachten onterecht waren. Denk ook vaak Hoe ga ik dat in vredesnaam doen met twee kids... Een part time avonddiensten baan... Mijn huishouden Oudste psz twee dag delen... en over iets meer dan een jaar school. Maar dat komt allemaal straks wel goed... denk dat het een bepaald ritme is wat je moet vinden.
Ik ben ook erg benieuwd eerste vraagt zo veel aandacht! Wel belangrijk denk om dag tzelfde te houden dus hier gewoon oma opvang psz etc 1 kind is zo makkelijk! Word af en toe ook bang
oh zo herkenbaar! Mn dochter is mn alles en zo bang haar tekort te doen. Daar vrees ik echt voor. Zeker nu we een tweeling verwachten. Maar ik hoop dat het vanzelf goed komt al zal het pittig zijn voor alle partijen. Hoop dat ik haar nog steeds genoeg liefde en aandacht kan geven en ben ook van plan om dingen met haar alleen te ondernemen. De baby's naar opa en oma en wij met zn drieën naar de dierentuin bijv. Ik probeer er ook niet te veel over na te denken, maar gewoon af te wachten. Misschien zijn ze helemaal idolaat van de baby en willen ze met alles helpen en maken ze er geen punt van. Kids zijn toch over het algemeen best flexibel. En kan ik het wel aan... oei toen we net wisten dat we er twee zouden krijgen heb ik wat afgejankt hoor. 1 baby zou wel gaan in mijn gedachten als die net zo makkelijk zou zijn als dl, maar tweeeee... Maar hormonen zijn wel wat gezakt en ben wat rustiger en stabieler geworden. Er zijn momenten dat het opkomt allemaal maar over het algemeen denk ik "we zien het wel." Ik ga er van uit dat het heel erg pittig zal worden met veel radeloze momenten dat ik het niet meer zie zitten. Kan het alleen maar meevallen
Hier ook heel erg! Ene week erger dan de andere...( hormonen denk ik ) Ben zo gek op mijn zoontje, en best een zorgenkindje.... Hoe ga ik dat doen met de baby erbij, krijgt hij genoeg aandacht en rust.... Ik weet nu al dat ik een week in het ziekenhuis kom ivm ks....nou kan er nu al om janken omdat ik hem dan amper zie, en kom ik terug met nog een kindje.... Die van mij gaat niet naar een opvang of speelzaal.... Spannend, eng maar andere kant ook veel zin in!
Ik ben ook heel benieuwd hoe mijn dochter haar kleine broertje gaat vinden.. Nu roept ze bij alles wat baby is 'ooh baby, lief' Maarja als de baby straks veel bij haar mama zit en de aandacht vooral naar de baby gaat weet ik niet of ze het nog zo leuk vindt... Aan de andere kant denk ik, er zijn meer kinderen die een broertje of zusje hebben gekregen en die hebben er ook geen trauma aan over gehouden, komt vast goed, uiteindelijk is het alleen maar leuker voor haar dan alleen blijven denk ik.
Het is vast even wennen en opnieuw "inregelen" zodra de kleine er is... maar ook jouw oudste vind het vast super dat het een broertje/zusje komt! Deze gedachten komen voor bij veel zwangere dames hoor. Niet alleen bij een eerste, tweede, maar ook bij derde, vierde etc... Probeer idd ook quality time te maken voor de oudste. Bij ons was het in eerste instantie de papa die veel met de oudste optrok en ik met de tweede. De oudste is ook meer papakind en de jongste meer een mamakindje trouwens.
Wat fijn om dit te lezen, ik heb precies dezelfde gevoelens over mijn dochter en hoe dit straks zal gaan met een broertje erbij... Ze is bijna 3 en snapt het allemaal al best goed; is ook heel ongeduldig want ze wil zoooo graag haar broertje knuffelen zegt ze... Maar tegelijkertijd is het nu soms al huilen als ik met iets voor de baby bezig ben en het is dus niet voor haar... Dan denk ik 'oh jee het begint nu al' en hij is er nog niet eens.... We betrekken haar zoveel mogelijk bij alles en ben ook van plan dat te blijven doen, en tsja... Verder zien we ook maar hoe het loopt. Zal allemaal vast wel goed komen, al die andere kindjes met kleine broers en zussen hebben inderdaad ook geen trauma's opgelopen haha!