wat mij overkwam peripartum cardiomyopathie! ?

Hoi iedereen.
Ik wilde toch graag nog even mijn verhaal kwijt.
Vorig jaar oktober ben ik bevallen van ons meisje.
Natuurlijk is het prachtig om een kindje te krijgen en je gaat er ook vanuit dat alles voorspoedig verloopt. Hellaas gaat er ook nog wel eens wat mis. Dit overkwam ons.

9 oktober 2013
Ik was bijna 35 weken zwanger. Tot nu toe heb ik niet een al te Prettige zwangerschap gehad. Ik was in het begin super ziek en toen fat weg trok zwol ik totaal op. Met 32 weken heb ik ook nog eens mijn been behoorlijk verbrand. Ik hield extreemveel vocht vast, maar de verloskundige zag geen probleem. Met 34 weken wist ik het zeker het ging niet goed met mij. Ik kon niet meer plat liggen van benauwdheid. Ik besloot om savonds toch maar na de huisartsenpost te gaan. Mijn bloeddruk was erg hoog. Ze hebben mij toch een nachtje ter observatie gehouden en de dag erna mocht ik weer na huis. Ik moest dan wel dagelijks komen voor de ctg scan. Na 1 nacht thuis werd ik toch weer opgenomen in het ziekenhuis. Ze dachten aan een virale infectie. De baby bleek gestopt te groeien en dat baarde zorgen. De dag erna hebben ze toch maar een longfoto gemaakt ivm mijn benauwdheid. Toen bleek ineens dat ik een longontsteking had. De dag erna besloten ze de bevalling optewekken. Het was beter voor de kleine meid als ze kwam de afgelipen dagen was de groei totaal gestopt en dat was niet gunstig. Ze deed het niet langer beter in de baarmoeder en omdat ze toch alwel 35 weken was besliten ze dat het beter voor haar was.

De bevalling.
De bavalling zelf ging vrij vlot. Ik was smiddags rond drie ingelijd en savonds ging jet ineens heel snel. Ik zelf kan me alleen extreme benauwdheid herinderen. Dat is dan ook waar ik me op focuste. Ik kwam zwaar zuurstof tekort maar toch op eigen kracht ons meisje op de wereld gezet.ze is geboren om half 2 snachts. Ze werd gelikk onderzocht en mee genomen na de neonatologie. Zelf moest ik nog gehecht worden etc dus voor ik er eenmaal heen kon was het bijna een uur verder. Ik voelde gewoon het gaat goed met haar en had dus geen zorgen. Eenmaal bij haar aangekomen bleek ze het inderdaad super te doen met haar 43cm en 2 kilo.
De dagen erna waren verschrikkelijk ik zelf werd steeds zieker en swelde nog steeds verder op. Ik normaal rond de 50 kilo woog op een gegeven moment ruim 80 kilo. Ik moest maar veel drinken en rusten dat was wat mij werd gezegd. Mijn moeder en vriend snapte er niks van ik werd steeds zieker en genoot totaal niet van het net mama zijn doordat ik meer aan het spugen was. Daardoor werd het onmogelijk om mijn dochter lekker vast te houden. Vrijdags 4 dagen na de bevalling ging het mis ik kreeg geen lucht meer. Na de middag en halve avond trok ik het niet meer ze besloten om toch maar mijn saturatie te meten oftewel mijn zuurstof in het bloed. Dit bleek verschrikkelijk laag te zijn waardoor ik meteen werd overgeplaats na de ic. Ik werd aan de beabeming gelegd. Ze dwongen mij te gaan slapen omdat ik dat al niet meer had gedaan voor een week. Ik spookte elke nacht doordat ik steeds wakker schrok van benauwdheid. Het slapen wou gewoon niet. Ze waren er op de ic al wel gauw achter hoe slecht het daadwerkelijk met mij ging. Mijn longfunctie was net 40 procent en mijn hart functie daalde toch maar liefst 30 procent. Op de ic zagen ze het totaal verkeerd gaan en hebben mij na drie dagen laten overplaatsen na een ander ziekenhuis met een thorax ic. Hier aangekomen hebben ze gelijk een lieslijn ingebracht om zo 9 infusen tegelijk te kunnen gebruiken daarnaast had ik er ook nog 2 in de armen. Oftwel ik kon geen kant op met al die draden. Na 2 dagen hebben ze mij snachts gewoon platgespoten om mij slapende te krijgen. Na een volle week thorax ic ging het al iets beter ik werd weer aanspreekbaar. Na nog vele ondrrzoeken en 2 afdelingen verder mocht ik eindelijk na huis. Ons prachtige meisje deed het super en was al dagen eerder klaar om na huis te gaan dus we mochten samen na huis. Eenmaal thuis ging het steeds beter ik voelde me weer mens worden en genoot van het mama zijn. Het leven was me gegund en zoals ik heb gezegd ik heb alles gekregen wat mijn dochter had kunnen krijgen gelukkig was ik sterk en vocht ik om mij meisje te mogen zien opgroeien. Na 3 maand thuis te zijn was de rust weer terug gekeerd. Dacht ik tenminste. Mijn vriend kreeg een ernstig ongeluk onderweg na werk. Het was maar de vraag of hij het zal overleven. Gelukkig deed hij dat alleen zal hij wel moeten leven met het feit een ernstige hersenbeschadeging te hebben gehad. Dit uit zich bij hem vooral in zijn gedrag en zelfstandigheid. Nu bijna een jaar verder na het hele verhaal begon. Ons kleine meisje is bijna een jaar en heeft eigenlijk maar 1 ouder. Mama zorgt voor alles papa is aan het revalideren. Heel stom maar nu pas krijg ik langzaam aan rust. Je begint aan iets heel moois maar zo zie je maar weer dat het heel anders kan lopen en gaan als je graag wilt. Ik heb me er bij neergelegd.
Ik zal geen kinderen meer moeten gaan baren om herhaling van peripartum cardiomyopathie oftewel hartfalen te voorkomen. Mijn meisje is een geschenk altijd vrolijk en ondertussen niet meer een te kleine baby maar juist andersom

 

Het donorhart is me idd gelukkig bespaart gebleven er was al wel sprake van als ik het niet gauw beter ging doen. Gelukkig en wonderbaa ben ik nu medicatie vrij