Het is alweer bijna een half jaar geleden dat onze dochter geboren werd bij 28 weken zwangerschap. Na ruim 10 weken ziekenhuis kwam ze thuis. Ze was op dat moment nog erg prikkelgevoelig en bleek later reflux te hebben. Maar met medicatie en naarmate ze wat ouder werd en meer aan kon ging het steeds beter en kwam juist bij mij de klap. Ik zou op dat moment bijna weer aan het werk gaan maar dat is me niet gelukt. Ik ben teruggegaan naar maatschappelijk werk en dat helpt me wel maar ik ben nog niet zo vaak geweest. Vanuit de omgeving voel ik weinig begrip, het gaat nu toch goed.. Ik probeer het soms uit te leggen maar dat werkt vaak averechts. Voel me vaak een aansteller op zo'n moment. Ik voel me best gevangen, wil me ook gewoon weer goed voelen, mijn sociale contacten onderhouden, werken.. maar ik ben nog zo extreem moe en heb last van spanningsklachten. Heb het allemaal nog niet verwerkt. Hoe gingen jullie hiermee om? Wanneer hebben jullie de draad weer opgepakt?
Ik vind dat altijd zo'n rot opmerking; het gaat nu toch goed met haar? Mijn dochter is met 34 weken geboren en heeft 6 weken, waarvan 2 weken kritisch in het ziekenhuis gelegen. Sjongejongejongen dat zou op ieder een impact moeten hebben? Maar inderdaad de onbegrip bij de omgeving, kan heel bot overkomen. Ik kreeg pas later de klap, toen eenmaal de gezinssituatie weer "normaal" begon te worden. Had een enorm schuldgevoel tegenover mijn zoontje (toen 3 jaar) omdat ik zoveel met mijn dochtertje bezig was. Het enige wat bij mij hielp was, praten, praten en nog eens praten. Of een dagboek schrijven vanaf het moment dat ze geboren is. Heel veel succes.....
Ik vind het inderdaad prettig om er over te praten. Vriend en ik moeten hier meer momenten voor inbouwen eigenlijk doen we nu te weinig. Het is inderdaad heel hard dat je eigenlijk blij moet zijn omdat het goed gaat. Natuurlijk zijn wij dankbaar voor de afloop en blij met de goede vooruitgang, dat zien we ook echt wel. Maar wat er gebeurd is en wat je gezien hebt is gewoon heel heftig. En dat komt er meestal uit als het met de baby goed gaat en de situatie weer stabiel is. Wat je zegt over schuldig voelen naar je oudste herken ik ook. Heb nog twee kinderen, was onder schooltijd in het ziekenhuis, scheurde daarna naar school en ging weer vrolijk verder, geen tijd voor mezelf, geen tijd om ergens bij stil te staan. Op dit moment heb ik echt veel hoofdpijn en spanningsklachten, erge vermoeidheid. Zal over een tijdje wel weer mijn werk gaan opbouwen. Maar zowel fysiek als emotioneel ligt er nog een weg voor me..
De moeheid en spanningsklachten had ik ook, maar dat is natuurlijk helemaal niet raar na zo'n periode van stress. Pas toen mijn dochter haar eerste verjaardag vierde, had ik meer rust in gestel.
Mij heeft een psycholoog wel geholpen en veel praten en lotgenotencontact. Ik ben al vaak naar avonden van de voc geweest. Vereniging voor ouders van couceusekinderen. Ik had in september weer aan het werk gemoeten maar doordat ik nog vakantie had kon het later.
Frannie ik had idd al naar bijeenkomsten van het voc zitten kijken maar er was er toen geen een in de buurt. Zal nog eens kijken. Jij hebt daar dus wel veel aan gehad? mijn verlof verliep anderhalve maand terug maar ik zit nu in de ziektewet.
Ja zeker toen het nog vers was. Laatst nog een keer geweest en ik merk dat ik het nu niet meer zo nodig heb maar er zaten nu ouders van prematuren van 3 tot 10 maanden en heb het idee dat ik wel tips heb kunnen geven. Ik was zelf emotioneel wel in staat om te werken. Maar dat is meer uitzondering hoor! Mijn dochter heeft in totaal 7 weken in het ziekenhuis gelegen en was 12 weken thuis toen ik weer ging werken.
Bij onze oudste toen hij een half jaar oud was, hij lag 3 maanden in het ziekenhuis. Bij de tweeling heeft het echter heel lang geduurt, zij werden ook met 27 weken geboren en ik heb echt een hele periode erover gedaan om weer op te krabbelen. Buitenstaanders weten niet hoeveel impact het gehad heeft, ik ben wel blij dat ik iedereen via een online dagboek op de hoogte gehouden heb tijdens de ziekteperiode van onze tweeling. Bij mij hebben de gesprekken met de maatschappelijk werker me veel inzicht gegeven. Ook via zzp en kleinekanjers vond ik veel steun.