Op voorhand wil ik alvast zeggen dat ik de huisarts ga bellen om advies. Nee ik ben niet de gene die hier last van heeft, maar ik ben bang dat mijn vriend de gene is die hier last van heeft. Ik zoek naar tips om hier met hem over te kunnen praten, ik weet dat het op dit moment geen zin heeft -hij is namelijk op oorlogspad - Eigenlijk vraag ik hier ook een beetje om herkenning? Heeft iemand ook thuis gehad dat niet jij na de bevalling een postnatale depressie had, maar je man? Hij is zo prikkelbaar dat alles negatief en vooral een discussie punt is zelfs als hij in de stad zegt " ik heb honger" en ik zeg " dan halen we toch even wat te eten?" Dan is er discussie. Ik herken hem niet meer terug. Ook is het zo dat hij gisteren heeft uitgesproken dat hij er van baalt dat alles nu om onze zoon draait en werk. ( alle alarmbellen gingen toen nog harder rinkelen) Hij is zichzelf niet en normaal gesproken echt een familie man, hij keek er zo naar uit om papa te worden en dan voelt hij zich nu zo. Ik zit met mijn handen in het haar want het geeft mij stres, maar buiten dat is het vooral erg dat hij ergens last van heeft waar hij op dit moment geen grip op heeft, noch erkent.
Pfoeh, wat jammer en naar. Goed dat je de dokter gaat bellen. Ook voor hem is er uiteraard veel veranderd, of er ook gesproken kan worden van postnatale depressie bij mannen is natuurlijk de vraag omdat hij geen veranderende hormoon huishouding heeft. Maar als je zelf ziet dat hij zoveel verandert in negatieve zin, is het goed om hulp in te schakelen. Sterkte
Ja, wel enige herkenning hier. Of het echt een pnd was bij mijn man weet ik niet, we zijn nooit naar een dokter geweest. Ik had sowieso een pnd en mijn man vond (net als ik) de tijd ná de geboorte van onze kinderen LOODzwaar. Mijn oudste is inmiddels 12 jaar, mijn jongste is 3 jaar. De reden voor dit leeftijdsverschil is dus dat wij beide maar moeilijk om kunnen gaan met de babyperiode. Hoewel we liefdevol met onze babies omgingen was het wel meer onder het mom van “overleven”. Wij hadden nergens zin in. Deden alles op dagelijkse routine. Mn man was blij als ie naar zn werk mocht. Ik wandelde veel met onze kindjes, zodat hij af en toe wat rust had. En ik kreeg weer rust van het wandelen. Mijn man zou ik nooit zover krijgen dat ie naar een dokter zou gaan. Ik wist dat het averechts zou werken als ik dat zou voorstellen. Wel spraken we onze gevoelens uit naar elkaar. Dus de gevoelens met betrekking tot de babytijd. Juist omdat we bleven praten en elkaars “probleem” (h)erkenden zijn we er samen uitgekomen. Onze relatie heeft er nooit onder geleden. Zodra onze kindjes 1 jaar werden, kwam er weer wat rust in ons leven. We snapten weer waarom we ook alweer kindjes wilden. We konden weer genieten. En nu zijn we heeeeeeeel blij dat we nooit meer aan babies hoeven te beginnen. Ik zou het voorzichtig bij je partner aankaarten. Schat in waar hij (en jij) behoefte aan heeft.
Misschien heb je hier iets aan? https://www.rtlnieuws.nl/nederland/ook-vaders-hebben-depressie-na-geboorte-kind-grote-risicos Veel sterkte in ieder geval!
Herkenbaar man werd na geboorte van de eerste ook depressief. Onderliggende oorzaak bleek adhd wat toen pas gediagnosticeerd is. Goed dat je de huisarts belt.