Lieve dames In feb 2015 hebben wij een prachtige dochter gekregen na heel wat jaren tobben en behandelen. Al snel begon het weer te kriebelen bij mij. Maar door 2x verhuizing behandeling uitgesteld. Toen mijn meisje ruim anderhalf was hebben we een.mislukte poging gehad. Manlief kreeg koorts waardoor volgend behandeling 3 mnd werd uitgesteld. Op dat moment kwam nieuwe baan op mijn pad (met 2jarige opleiding). Goed samen gesproken en besloten voor de baan+opleiding te gaan en de volgende icsi uit te stellen. Op werk nu situatie uitgelegd en krijg alle ruimte en steun voor behandeling. Alleen nu blijkt dat mijn man het niet meer weet, dat het van hem niet zo erg meer hoeft... We zijn niet meer de jongste (bijna 38 en 42) dus ik kan niet meer langer wachten... en onze dochter is nu bijna 3 Het maakt mij zo verdrietig Wie heeft ook meegemaakt dat partner niet meer voor 2e wilde gaan? Hoe ga je daar mee om? Ik vind het zo oneerlijk.
Oei dat zou ik ontzettend lastig vinden. Ik vind het niet heel "fair" om de mm uit te stellen en wanneer de tijd goed is dan te zeggen nou voor mij hoeft t niet Ik begrijp dat het vanuit je man gezien wel goed is zo want jullie hebben het immers goed samen, geen stress geen huilende baby etc en wellicht dat hij ook wat koudwatervrees heeft gekregen Ik zou hier toch wel een goed gesprek over aanknopen waarbij je duidelijk jouw wensen aangeeft. Wil hij echt niet meer , Sja dan moet je besluiten of jij een leven met 1 kindje ook goed vind. Ik zou het onverteerbaar vinden en wellicht zelfs bij mijn partner weggaan ( zoals ik er nu over denk hoor, maar ik sta niet in jullie schoenen dus tis voor mij makkelijk praten. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid in deze
Tja, een baby neem je wel samen. En de mmm is niet gemakkelijk. Ik denk dat je moet bespreken of hij geen baby meer wilt, of alleen geen zin meer heeft in het gedoe er omheen. Als je aangeeft dat jouw wens wel nog steeds heel groot is, en hij zou nog steeds wel blij zijn met een nieuwe baby, dan zal hij misschien wel de mmm op de koop toenemen.. Misschien zit er wel iets heel anders achter zijn houding nu, heb je hem gevraagd wat er is veranderd? Ik vind niet dat je kan zeggen "zo hebben we het afgesproken, dus nu moet jij dit doen" Zo werkt het niet in de meeste aspecten van een relatie, en zeker niet als het gaat om een kind.
Dus dan vind jij dus wel dat een man de MMM voor zich uit kan schuiven (vanwege baan en opleiding van TS, ze waren beiden met uitstel eens en niet met afstel!) en als het puntje bij het paaltje komt, toch er vervolgens van af zien? Zo werkt het dan weer wel "in de meeste aspecten van een relatie"?
Hier ongeveer dezelfde situatie. Ik heb POI, heb niet veel tijd meer. Amh is minder dan 0.1. Maar mijn vriend wil niet het hele circus met ivf ed ingaan. Door omstandigheden en vroeggeboorte. Het moet dus spontaan gebeuren en die kans is heel klein bij mij. Tja wat doe je dan? Meer dan accepteren kun je niet. En dat is zeer zwaar. Het is toch een soort rouwproces. Een soort verlies van je toekomstdromen. Ik heb overwogen om de relatie te beeindigen. Maar een nieuwe partner zoeken voor nog een kindje gaat ook niet zomaar 123. En dan gelijk aankondigen dat je gelijk ivf in het buitenland wil doen om nog enige kans te hebben? Of een donor? En dan alleen 2 kinderen opvoeden? Ook niet echt opties. Nu groeit mijn zoontje op in een fijn gezin. Een scheiding is ook voor een kind heel traumatisch. Het is heel emotioneel om hierin keuzes te maken. Kijk naar wat je wel hebt, is het het waard om op te geven en alleen verder te gaan hopend op een nieuwe partner met een nieuwe kans? Veel sterkte gewenst met je keuze!
Wanneer je niet gezamenlijk achter de wens staat zorgt een eventuele zwangerschap of traject daar naartoe voor negatieve spanning in je relatie net als wanneer je niet beide achter bijvoorbeeld een abortus staat in een relatie. Vanaf 1 zijde de wens er doorheen drukken kan dus ook je relatie kosten, heeft ts het ervoor over om alles wat ze nu heeft op te geven voor die kinderwens? Mijn advies zou zijn om samen in gesprek te blijven en duidelijk te krijgen waarom het bij hem zo bekoelt is, maar ook aangeven wat voor gevoel het jou geeft, en van daaruit samen naar een oplossing zoeken waar jullie je samen bij neer kunnen leggen.
Heel eerlijk is het van beiden onverstandig om uit te stellen. Zowel leeftijd als het aantal behandelingen voor eerste kind zijn een indicatie dat jullie ook voor de MM geen appeltje eitje zijn. Zeker de poging uit 2016 is erg slecht. Dus voordat je allerlei rigoureuze beslissingen neemt zou ik eens een goede slagingskansen berekening vragen in het zkh. Mijn aanname op wat je hier schrijft is die niet erg hoog. Misschien ervaar je mijn antwoord als bot maar ik bedoel het vooral eerlijk. En met bovenstaande kun je elkaar wellicht ook beter begrijpen.