Ha mama's, Momenteel helaas (opnieuw) in een postnatale depressie. Het valt me zwaar. Het lijkt soms zo uitzichtloos, ook al moet ik me er aan vast blijven houden dat dit een keer voorbij gaat. Ik ben op zoek naar lotgenoten. Mensen die weten wat ik voel. Die me moed in kunnen praten, ervaringen willen delen, etc. Wellicht kunnen we hier op het forum ergens met elkaar verder over praten. Groetjes, 3xo
Ik heb helaas ervaring, maar voor mij is het al wel weer een tijdje geleden. Mijn jongste is inmiddels 11. Bij hem en bij oudste zoon heb ik een postnatale depressie gehad.
Ja, maar dat had ik er expres niet bij gezet. Bij de oudste viel het redelijk mee, was een vrij milde vorm, een dikke 9 maanden denk ik. Bij mijn jongste was het vreselijk heftig voordat ik weer een beetje de oude was, was ik zeker 3 jaar verder. Ben wel ook bekend met "gewone" depressies, dus kan ook daarin over zijn gegaan natuurlijk. En ik was vreselijk eigenwijs (en niet goed voorgelicht). Ik wilde perse borstvoeding geven en volgens de arts kon ik dan geen medicatie krijgen, dus niks gehad, maar die was optie was er wel achteraf.
Heftig! Ik heb 2x eerder een pnd gehad. Dat wisselde ook hoe lang ik er last van had. Het is wel een troost dat het een keer over gaat...
Ik heb ervaring. Nu bij de derde op dag 3 met medicijnen gestart, na 8 weken overgeschakeld op langdurige medicijnen. En mijn zoontje is nu bijna 8 maanden en ik ben de medicijnen nu aan het afbouwen. Bij zoontje 1 en 2 ook een pnd gehad. Bij de oudste ging het na 3 maanden beter, na 5 maanden nog beterder en met 8 maanden was ik de oude. Bij zoontje 2 was het echt een compleet drama en ben ik na 6 maanden aan de medicijnen gegaan en daarmee ben ik gestopt toen hij een jaar was. Na 1,5 jaar was ik weer de oude. Nu heb ik door de medicijnen een fijne babytijd gehad, hoewel het wel echt een tijdje spannend is geweest. Zonder de poppoli had ik het niet gered.
Ik heb ook ervaring. Is ook al een tijdje geleden want mijn dochter is inmiddels bijna 8. Het duurde heel lang eer ik hulp kreeg en ben dus eigenlijk 2 jaar ziek geweest. Medicatie vond ik ook erg prettig. En met een groep vrouwen buiten sporten deed me heel goed. We hadden allemaal wel een rugzakje en konden dingen aan elkaar kwijt. En het sporten zorgde weer voor wat gelukshormonen. Ik wist wel dat ik hierna echt geen kinderen meer wilde krijgen. Ik vond het verschrikkelijk zwaar.
Helaas heb ik ook een postnatale depressie gehad. Achteraf terugkijkend ook tijdens de zwangerschap al last van depressie. Dit heeft ook later mijn omgeving wel aangegeven dat ze zich toen al zorgen begonnen te maken. Onze dochter, inmiddels 4,5 jaar, was daarbij ook nog eens een huilbaby en gebroken nachten zijn helaas nog steeds niet van de baan. Pas na 3 a 4 jaar voelde ik me weer mezelf. Helaas werd ik vorig jaar van m'n fiets gereden door een auto waardoor ik nog met langdurige klachten van een hersenschudding zit. Ik weet nog goed hoe ellendig en eenzaam ik mij voelde. Toen heb ik te lang gewacht met hulp zoeken en doorpakken van de hulp. Deze week start ik met traumaverwerking via IEMT. Helaas lijkt het er ook op dat deze periode hechtingsproblematiek heeft veroorzaakt bij onze dochter. Er kan ook sprake van autisme zijn of een combi. Zelf had ik achteraf sneller en betere hulpverlening willen krijgen. Naar mijn mening heeft dit veel invloed op je herstel. Ik hoop dat je de juiste hulp gaat krijgen! Hoe voel je je op het moment? Trek je het nog? Lukt slapen een beetje?