Hallo, Ik moet echt even mijn verhaal hier kwijt, want ik ben zo bezorgd en heb de hele tijd zo jankgevoel. Een goede vriendin van mij is zo 5 weken geleden bevallen dmv een keizersnede. Ze had opeens met 37 weken antistoffen tegen haar kindje, dus ze werd ingeleid, maar het schoot niet op en de VK had de placenta doorboord met het inbrengen van zo registratie touwtje, dus de hartslag van de baby daalde heel erg en opeens werd het dus een spoedks. daarna moest baby nog even blijven vanwege lichte geelzucht. gelukkig mocht ze wel al die dagen bij haar baby blijven in het ziekenhuis. Het viel mij op dat ze weinig rust nam en te actief was. Ik zei steeds: neem nu je rust, want je komt jezelf tegen. Ze vertelde me ook dat het haar best wel in haar maag zat hoe alles was gegaan rondom het inleiden enzo, dat had haar veel stress bezorgd, ook omdat er slechte communicatie was vanuit de artsen. Dat het een ks was geworden vond ze toch ook wel heel erg. Laatste 2 weken kon ik haar niet meer bereiken, haar laatste mail aan mij was dat ze wel eens rare gedachtes had naar haar baby. Ik vroeg in een mail terug: wat voor rare gedachtes?Sindsdien was ze niet meer te bereiken. Ze stuurde me wel een keer een vage sms met: ben je al bevallen?Nou ja, ik was toen 34 weken, dus beetje een rare vraag maar goed. Al die tijd wist ik dat er iets was. Vandaag opeens kon ik haar bereiken. Vertelde ze me dat ze zo van de een op de andere dag een psychose had. Ze kon zich eerst niet meer bewegen, daarna raakte ze id war, had gedachtes dat ze de baby misschien wel iets zou aandoen, dat ze dood zou gaan en ook hallucinaties. Haar vriend en moeder brachten haar naar het ziekenhuis. Daar kwam ze op een open afdeling, maar die nacht heeft ze de hele nacht id war zitten spoken op de afdeling en blijkbaar dingen gedaan waardoor ze op de gesloten afdeling kwam en papieren moest tekenen (beetje onder dwang) en dus eigenlijk tekende dat ze niet veel meer te zeggen heeft over zichzelf. er staat ook in dat als ze probeert te ontsnappen ze echt problemen krijgt etc. Haar baby mag niet bij haar, alleen onder toezicht een half uur per dag. Ze mag niet naar buiten, heeft geen sleutel van haar kamer. Krijgt veel pillen. Aan mij door de telefoon zei ze dat er weinig met haar aan de hand was, dat ze wilde ontsnappen en dat ze wel wist wie de slechten en de goeden waren daar (???). Ik kon toch niet helemaal peilen of ze gewoon zichzelf weer was en ze daar voor niks zat. Eigenlijk mag ze ook niet bellen, want ze moet zoveel mogelijk in een prikkelarme omgeving. Dus ik moet afwachten totdat ik iets hoor. De kwestie is dat dit wat dicht bij mij staat. Ik heb bij de eerste een postnatale depressie gehad. waarvoor ik antidepressiva kreeg en als bijwerking daarvan raakte ik toen id war. Ik had toen ook vaak de angst dat ik de baby wat aan zou doen. maar mij hebben ze nooit op willen nemen. Ik ben heel bang dit straks ook weer mee te maken. Ik heb toen trouwens ook een keizersnede en moeilijke zwangerschap gehad. Zou er toch een relatie bestaan tussen een ks en postnatale depressie/psychose? want bij mij vriendin is dit haar 3e kindje, en bij de eerste 2 (vaginale bevalling) had ze dit niet. ja een beetje de normale baby blues dan. Ik kan het niet echt van me afzetten. Ik ben zo bang dit ook mee te maken. je zou zoiets maar moeten meemaken!!!en wie weet zit zij dan daar 2 maanden, gescheiden van haar kind, echt afschuwelijk! Nou ja, ik weet zelf ook niet wat ik met dit verhaal wil bereiken, maar ik ben gewoon zo bang, dat ik haast vandaag een paniekaanval kreeg. Het heeft me echt geraakt en vind het afschuwelijk voor haar, ik weet nl een beetje wat ze doormaakt.... Zijn er hier mensen die ooit een postnatale depressie/psychose hebben meegemaakt? Ik dacht trouwens dat ze altijd probeerden moeder en kind bij elkaar te houden. Zoiets als een moeder-baby unit. Je kan een moeder en baby toch niet zo abrupt scheiden van elkaar?