Ik herken een aantal dingen wel, zo hebben wij het bij onze dochter al met 5,5 week vertelt aan beide ouders maar nu blijft het ook lekker een geheimpje van ons samen. Het leeft ook nog minder inderdaad en voel me er ook onzekerder over, je bent toch minder onbevangen! Ook qua kwaaltjes is het anders, heb nu regelmatig heftige rugpijnen en ben veel vaker misselijk. Ik had al gedacht, zou het dan nu een jongentje zijn?
Heel herkenbaar, mijn 1e zwangerschap ging perfect en nu al voor dat ik wist zwanger te zijn was ik ziek en als het ene voorbij is komt het volgende wel weer. Ik was ook erg bang voor een miskraam, ik denk dat je daar nu onbewust banger voor bent omdat je weet wat je dan kwijtraakt ook al is het nog heel klein, je weet wat het uiteindelijk wordt en hoeveel je van zo'n wonder houdt. @shenoby, ik lees bij jou mijn eigen verhaal, heb ook een depressie gehad met angstaanvallen maar ik reageerde heel slecht op de medicatie omdat ik ook een chronische darmziekte heb, toen heb ik besloten om geen anti-depressiva's te slikken maar ik weet hoe moeilijk het is om iets wat helpt weg te laten omdat je bang bent voor dat gevoel wat dan misschien weer terugkomt. Bij mij was het tot de 16e/17e week nog onrealistisch en toen begon ik ons mannetje te voelen en vanaf dat moment gaat het steeds beter en het wordt ook steeds realistischer dat er weer zo'n wonder bij komt. Maar zwaarder is het zeker.
@ kimtijn. dankjewel voor je reactie. was haast bang om te posten dat ik een depressie heb gehad. bang voor reacties wat ik dan nu misschien met een kind moet of ik niet eerst aan mezelf moet werken ofzo. is misschien ook de reden waarom ik nog niet de behoefte heb om het te vertellen. gewoon omdat ik bang ben voor de reacties. morgen heb ik waarschijnlijk weer een echo en misschien veranderd dan mijn gevoel een beetje. moet wel zeggen dat ik het wel fijn vind dat er mensen zijn die het zelfde doormaken als ik.
@shenoby, ik herken je gevoel, ik zit ook nog steeds in de ziektewet wat begon door de depressie en nu is dat ook grotendeels door de zwangerschap maar de depressie laat ik nu voor onbekenden achterwege. Mijn depressie had ook deels te maken met een miskraam en een grote kinderwens die iedere keer moest worden uitgesteld, althans dat dacht ik en nu heb ik gewoon voor mezelf gekozen, en ik weet dat er mensen zijn die misschien denken, hoe kunnen ze dat in hemelsnaam doen maar de mensen die dicht bij me staan weten dat het goed zit. En ik denk dat dat het belangrijkste is, oh ja en positief blijven denken de nummer 1 regel bij een depressie
heb vandaag weer een echo gehad/ en ben 5 dagen vooruit gezet. moet wel zeggen dat het gevoel nu een beetje meer begint te komen
Grappig ik denk juist dat het nu een meisje kan zijn omdat ik ook misselijk ben en bij de eerste, een jongetje, niet! Ik vind het heel goed verwoord van Kimtijn: dat je misschien banger bent voor een miskraam omdat je weet wat je dan mist. Dat is precies wat ik ook voel.