Wij zijn al eventjes bezig met zwanger worden, en zitten nu aan de gonal en iui, en het lukt dus maar niet.... Iedereen weet dit ook bij ons, omdat we gewoon alles willen en kunnen vertellen, Ook als we straks zwanger zijn, dan mag iedereen het vrij snel weten. 2 weken geleden zag ik aan een 'vriendin' dat ze zwanger was.. Ik heb een soort zendertje ervoor tegenwoordig........ Dus ik heel privé aan haar gevraagt of dat ze zwanger is. (Alles gaat van een leiendakje bij hun. Ik wist via via dat ze in oktober gestopt was, en eerst nog 3 maanden met condoom ging doen.) Zegt ze terwijl ze me echt aankijkt gewoon Nee! Nou okee, sorry wie ben ik dan dat ik erover begonnen ben, en een hoop excuses. Tot mijn verbazing staan ze gisteren voor de deur en zeggen tegen mijn man, wij zijn 12 weken zwanger, en doei we gaan weer! Nou wist ik gewoon dat ze zwanger was..... En dat verscheurt me gewoon... Er zijn zoveel anderen die ook zwanger zijn geworden, of zelfs bevallen in al die tijd dat wij bezig zijn, maar veel minder moeite mee......... Mijn man heeft hem toen opgebeld om te vragen om langs te komen omdat ik er nogal moeite mee had. Nou prima, hij komt alleen, en ik vertel dat ik het er moeilijk mee heb, ook dat ze 2 weken geleden gewoon gelogen heeft tegen me, terwijl er al vele andere vriendinnen, en familie die het 2/3 weken geleden al wisten. Maar ze zitten nu pas op de 12 weken......... Weet je wat hij zegt? Al dat gezeik van iedereen... Ik kan er niets aan doen dat jullie niet zwanger kunnen worden. En ik ga mijn geluk er niet voor opgeven, en snap niet waarom jullie niet blij voor ons kunnen zijn!!! En daarna liep hij gewoon weg!!!!!!!!!!!! Hij ging gewoon weg!!!! Nou hoe vindt je dat??? Ik zit zo vol woede en emotie... Zelfs mijn man zat jankend op de bank naast me!! Hoe zouden jullie dit oplossen, ik persoonlijk hoef ze echt nooit meer te zien, maar dat gaat nogal moeilijk, ze wonen in hetzelfde dorp, en zitten indezelfde vriendengroep........ AAARRHGG Ben gewoon zo boos en vedrietig!!!!!!
nou jaaa! Die zou ik dus ook niet meer hoeven te zien. Ik denk dat het gedrag is om te verbergen dat ze zich geen houding weten, maar dan nog is dit echt niet goed te praten. Voor mij zou het einde vriendschap zijn.
hey meid, ik zou er op bezoek gaan en ook jullie gevoel uitspreken naar hun. waarom komt overigens die meid niet mee naar jullie gesprek? ik denk dat je misschien ook niet moet vergeten dat het voor die andere misschien of erg moeilijk was om niks te zeggen ( misschien wel zo afgesproken om niks te zeggen) en ik denk ook een groot stuk het niet durven te zeggen om jou er geen pijn mee te doen!!! en nu op deze manier doet ze je er nog meer pijn mee maar ik denk dat iemand niet begrijpt wat wij moeten doormaken als het maar zomaar ff snel lukt!!!
Mja omdat jij lang bezig bent heeft zij niet de plicht dit sneller dan 12 weken aan jullie te vertellen ofzo.. En ik kan me ook voorstellen dat het voor hen vervelend is dat er niet blij op gereageerd werd. Voor hen is het wel superblij nieuws natuurlijk. Ze hadden het wel wat tactischer aan kunnen pakken dan even aan de deur zeggen en weer weg zijn daar geef ik je wel gelijk in. Denk wel dat jullie het met zn 4ren moeten uitpraten aangezien ze in jullie vriendengroep zitten en je ze tegen blijft komen. Schrijf desnoods een brief om je gevoel in te zetten. Denk dat dit voortkomt uit onwetendheid. Mensen die niet zo lang bezig zijn weten simpelweg niet hoe het is om lang bezig te zijn en dat verdriet daarvan te hebben. En ze weten vaak niet hoe er mee om te gaan, vroeg/laat/wel/niet vertellen etc. En daardoor nemen ze dan juist ene beslissing die jullie pijn doet. Maar probeer het wel ook van hun kant én nuchter in te blijven zien allemaal, je hebt al verdriet genoeg als je kinderwens niet wordt beantwoord, laat andere zwangeren je leven niet verpesten, er zijn er namelijk heel veel
Ik vind het feit dat zij zei dat ze niet zwanger was, terwijl ze het toen wel wist en jij het vroeg, wel erg raar. Ik vind dat ze best had kunnen zeggen dat ze inderdaad zwanger was, maar dat ze het nog even geheim wilde houden oid. Verder vind ik de manier waarop ze het uiteindelijk wel kwamen vertellen ook erg gek. Zij hadden ook best kunnen begrijpen dat zoiets voor jou moeilijk is en er daardoor wat meer tijd voor kunnen nemen (en dus jullie bijvoorbeeld uitnodigen en het dan, terwijl iedereen zit, kunnen vertellen). Ik denk dat het nu belangrijk is dat jullie met z'n vieren samen komen en het uitspreken; dat jij het moeilijk vindt dat jullie zo moeilijk zwanger worden, betekent niet dat je niet blij voor hun bent, misschien moet je dat duidelijk uitspreken? Geef aan dat hun zwangerschap confronterend is en dat dat moeilijk is, maar dat je het ze zeker gunt. En geef aan dat je de manier waarop vervelend vond.
Ik snap hun kant ook wel dat ze het 3 weken geleden nog niet wilde zeggen en misschien overviel het haar wel toen je ernaar vroeg maar het is inderdaad niet zo fraai dat ze dan aan de deur wat zeggen en weglopen. Zeker als je goede vrienden bent. Persoonlijk zou ik eerst een brief schrijven dan heb je de kans om alles te zeggen wat je van je hart wilt zonder dat je onderbroken wordt en dan kan je daar bv in vermelden dat je het fijn zou vinden als het uitgesproken zou worden. Dan ligt het bij jullie vrienden en dan zou ik wachten tot zij ermee komen om bv af te spreken.
Ik snap jullie allemaal, en dat dacht ik ook, alleen voor mijn man is het echt klaar, omdat hij gewoon de deur uitloopt middenin een gesprek! Hij zegt al dat gezeik....... Terwijl mijn man echt wel gezegt, gefeliciteerd, en hoe lang al, en echt wel interrese toonde!!! En als het gewoon uitgesproken was, was het mijn probleem dat ik er niet mee om kan gaan, maar gewoon weglopen in een gesprek, en roepen dat je geen zin hebt in dit gezeik????
Ik sluit me bij Petra aan. Als ik jouw verhaal zo lees, lijkt het wel of zij en jullie het verhaal anders interpreteren. Ik zou een brief schrijven, maar wel aan het eind vragen hoe zij nu in dit verhaal staan (dan nodig je ze uit voor een reactie...) Succes meid.
Pfff moeilijk, voor hun en voor jullie. Het klinkt enorm klote en wil jullie niet kwetsen maar als hun besluiten om het pas bekend te maken met 12 weken is dat hun recht. Ook dat ze vorige keer nog niks hebben gezegd is hun goed recht ( misschien hadden ze toen nog geen echo gehad). Denk persoonlijk dat hun ook overdonderd zijn dat je man had gebeld om langs te komen om te praten. En dat die vriend ook niet zo goed wist hoe hij moest reageren. Maar goed aan de andere kant had ik als ik jou vriendin was al veel eerder bij je op de stoep gestaan. Om je er op voor te bereiden dat ik dan wel zwanger zou zijn. En dat als het 'grote' nieuws echt naar buiten kwam dat jullie dan al op de hoogte zijn zodat het minder kwetsend over komt. Het heeft 2 kanten, en het is gewoon een moeilijke situatie. Wij konden ook moeilijk zwanger worden en het is gegaan via de mmm. Wij hebben ook behoorlijk kwetsende opmerkingen gehad en het deed me ook pijn als mensen eerder zwanger waren dan ons. Maar wij konden ook begrijpen dat andere mensen die eerder zwanger waren hun geluk ook willen delen. Ik zou met je vrienden gaan praten als je er aan toe bent. Ik denk persoonlijk dat jullie elkaar verkeerd begrijpen. Sterkte met je gevoelens hierin.
Terwijl de rest van de vriendengroep en familie het wel al wisten toen ik het vroeg, en het ook al in de wandelgangen gehoord had, en het vandaar persoonlijk aan ze ging vragen!! Hij heeft vrij snel gebeld nadat ze bij ons waren, dus erg overdonderd denk ik niet, hij was er ook met 5 minuten....... Wat me nog gewoon heel erg steekt is dat hij gewoon wegloopt tijdens het gesprek, moet ik me dan schuldig voelen en hem een brief sturen o.i.d? Ik heb het gevoel van niet......... Sorry! Ik wordt gewoon gek van mezelf..... Heb van allerlei verwensingen al gedaan, maja dat helpt toch niet. En nee, dat doe ik echt niet bij iedereen, want me eigen zus is ook zwanger, en daar vindt ik het juist super leuk voor, en zij was ook in de eerste maand al zwanger!! xx