Ik zal proberen het kort te houden. Mijn man (bijna 27) doet al 6,5 jaar over een studie die je in 4 jaar kunt doen. Hij zou in de zomer van 2014 afstuderen, maar vanaf dat moment staat hij al stil. Hij hoeft nog maar 1 hertentamen te halen. Hij studeert niet. Gaat niet naar college. Maar betaalt maandelijks wel het volledige bedrag aan collegegeld. Omdat hij geen recht meer heeft op stufi, gaat dat geld van ons inkomen af. Naar niks. Ons inkomen ligt maar een paar honderd euro boven de bijstandsnorm. We werken allebei, ik parttime, hij fulltime in zijn bijbaan die hij al sinds zijn vijftiende heeft (winkelmedewerker). Hij solliciteert niet naar beter werk. We komen maar net rond en toch rookt hij. Een duur merk. Ons weinige geld gaat dus op aan zijn studie en zijn sigaretten. Ik mag geen kleertjes kopen voor de kinderen, dan wordt hij boos. Kleding voor mezelf denk ik niet eens meer aan. Deze situatie leidt ertoe dat ik vaak boos op hem word. Ik hoop meestal dat mijn woede iets in hem losmaakt, dat hij inziet dat hij zijn houding moet veranderen en alsnog zijn studie afrondt of stopt met roken. Maar hij zit iedere avond vier à vijf uur voor de tv. Als ik weer eens boos ben geworden (via de Whatsapp meestal) dan gebruikt hij dat als excuus om helemaal niet meer te helpen. Heel het huishouden rust op mijn schouders, net als de zorg voor ons kind (16 maanden). Ik ben nu 33 weken zwanger maar sjouw dagelijks tientallen keren met mijn kindje omdat ze nog in de luiers zit en niet de trap op kan lopen. Ze weegt 13 kilo. Mijn kindje slaapt nog steeds slecht - op eigen kamertje slapen gaat bijna niet - en mijn man flipt wanneer de stress hem te veel wordt. Dan gaat hij zich heel labiel gedragen en heb ik het gevoel mijn kind te moeten beschermen tegen zijn hysterie. Dit is al sinds de kraamtijd zo. (Ons dochtertje was een huilbaby met reflux.) Ik ben enorm bang voor de volgende kraamtijd, als er een tweede kindje bij komt. Stel dat ze allebei huilen, niet kunnen slapen, en hij wordt gek? Ik ben bang voor de bevalling, als die verkeerd afloopt zal ik niet voor mijn beide kinderen kunnen zorgen en aan hem heb ik geen steun. Ik kan niet met hem praten over deze dingen. Hij mishandelt me nu geestelijk door geen belangstelling te tonen in het kind in mijn buik. Hij heeft het nooit over de zwangerschap, en ik heb (net als bij de eerste) alle benodigdheden voor de kleine zelf moeten uitzoeken. Ik heb in mijn eentje een duowagen gekocht via Marktplaats. Hij staat al vijf weken in huis, mijn man heeft er nog geen moment naar gekeken. Als de kleine in mijn buik trappelt, zegt hij: 'Dat heb ik al eens gevoeld.' Straks, na de kraamtijd, heeft hij één dag in de week Papadag en eigenlijk ben ik daar bloedzenuwachtig over. Want ik denk niet dat hij genoeg geduld heeft om voor twee kleintjes tegelijk te zorgen. Al deze dingen verzieken voor mij de zwangerschap en laten me erg eenzaam voelen. Er zijn ook goede dagen, soms doet hij wel zijn best en hij kan leuk verhaaltjes voorlezen aan ons dochtertje voor het slapengaan. Als ze in een makkelijke bui is, geen spuitluier heeft of iets anders waar hij gestrest van raakt, gaat hij leuk met haar om. Zij is ook zichtbaar gek op hem. Om deze laatste redenen, en het feit dat ik eigenlijk financieel afhankelijk van hem ben, en we momenteel niet eens geld hebben om te scheiden - om deze laatste redenen heb ik nog geen scheiding aangevraagd. Maar op avonden als vanavond voel ik me zo eenzaam en zou ik willen dat ik een partner had om mee te praten over mijn zwangerschap en de tijd erna . Dat moest ik even kwijt. Is zijn gedrag normaal, en ben ik te veeleisend/kritisch of kan het echt niet door de beugel? Ik kan me gewoon niet voorstellen dat iemand zo'n hufter kan zijn en ga daarom twijfelen aan mezelf.
Natuurlijk is het niet normaal dat hij zich zo gedraagt. Hij gedraagt zich als een onvolwassen puber, niet als een getrouwde man en vader van bijna 2 kinderen. Maar belangrijker in mijn ogen... Ik snap niet waarom je onder deze omstandigheden in vredesnaam zwanger bent van een tweede. Waar is jouw verantwoordelijkheidsgevoel?
Nou, wederom weer zo een verhaal dat ik denk hoe heb je het zolang uitgehouden? Geen verwijt, maar vraag het me eerlijk af. Was hij voor je een kindje kreeg ook al zo. En wilde hij ook een tweede kindje en waarom dan als hij er niet naar omkijkt. Ik ga niet zo maar zeggen dat je bij hem weg moet gaan, maar vind wel dat je duidelijke grens moet trekken wat je wel en niet accepteert. En nee, jij overdrijft niet. Dit is een man/ jongen die zijn verantwoordelijkheid niet neemt.
Nee je bent niet veeleisend en je stelt je niet aan als ik dit zo lees. Het klinkt alsof jullie wat hulp en hantvaten nodig hebben om uit een negatieve spiraal te komen en dat kan je beter vandaag dan morgen doen. Ga naar de Huisarts en kijk of je met de psychologe/ praktijkondersteuner kan praten. Dan heb je een klankboord of misschien iemand van maatsschapprlijk werk. De laatste lootjes worden alleen maar zwaarder en je kan best wat hulp gebruiken. Het lijkt ook of je man compleet vast zit. En je mag best eisen dat hij aan zichzelf gaat werken en zn studie afmaakt. Heel veel sterkte
Heel veel sterkte, goed dat je dit van je afschrijft. Ik denk dat jij ook wel weet dat je hier echt iets mee moet doen. Het is niet makkelijker om dit zijn gang te laten gaan, want dan zal er niks veranderen. Je bent het waard om voor jezelf op te komen en buiten dat, om voor je kinderen op te komen. In welke vorm dit is, dat zul je zelf moeten ondervinden. Maar als ik jou was, zou ik starten met een huisarts.
Wat een vreselijke situatie zeg! Natuurlijk is dit niet normaal. Maar begrijp heel goed dat je niet meteen je biezen kunt pakken. Kunje alvast niet inschrijven bij de woningbouw? En ik wil het eigenlijk niet zeggen maar reken maar eens uit bij de belastingdienst wat je aan toeslagen krijgt als je alleen bent met 2 kinderen. Misschien kun je het even uitzingen met hem en daarna wegwezen! Dikke knuffel!
Klinkt als een heftige en eigenlijk al onhoudbare situatie. Je man zit heel erg met zichzelf in de knoop en zal dat aan moeten pakken. Zoals hij zich nu gedraagt is niet fair naar jou toe. Hij gedraagt zich als een kind ,terwijl hij een partner en papa dient te zijn. Ik zou hier ook zeker nu iets aan gaan doen. De eerste stap is idd gaan praten met de huisarts. Hij/zij kan je de volgende stap aanreiken door je door te verwijzen naar de juiste instantie. Sterkte ermee, ik hoop dat jullie er samen uit komen en als gezin sterker worden. Mocht dit echt niet haalbaar zijn, dan hoop ik dat je een verstandige keuze kunt maken ,voor jezelf en je kinderen.
Ik denk dat je hulp nodig hebt om van het idee af te komen dat je afhankelijk van hem bent. Natuurlijk is je situatie niet ideaal maar ook niet uitzichtloos. Hij bemerkt dat je vastgelopen bent en manifesteert zich daarom ook zo. Op het moment dat jij de regie over je eigen leven terug krijgt reken je zo 1-2-3 met hem af. Over zijn gedrag heb ik geen goed woord over, vervelende, zielige vent die een trap onder zijn *** nodig heeft. Maar dat zou ik lekker door de dame na jou laten doen.
Bedankt voor jullie reacties. @Hilly1980: Het was inderdaad niet verstandig van me om van de tweede zwanger te raken. Maar: mijn kindje is geen ongelukje. Hij is ontzettend welkom op de wereld en ik hou nu al van hem. Toch zal ik na zijn geboorte wel opletten. Me26: ik hou het al zolang uit omdat er ook goede dagen tussen zitten. En omdat ik van hem hou. Ik kan ook best labiel lijken. Soms gaat het een tijdlang goed en is hij geweldig in mijn ogen. Soms gaat het zoals nu. En zie ik het heel anders. Als hij even de goede snaren raakt, is het weer goed of denk ik: we redden het wel, somehow. Bovendien zijn we getrouwd, wat ik niet niks vind. We hebben samen heel veel meegemaakt, zware dingen (dood van zijn pa bijvoorbeeld) maar ook gelukkige dingen. Bovendien heb ik weinig vriendinnen en ben ik altijd wat 'apart' geweest. Hij begrijpt me op veel vlakken. En hij geeft me vaak het gevoel ook van mij te houden. Op goede dagen denk ik soms dat hij mijn zielsverwant is en, al besef ik ook dan dat het niet ideaal gaat, dat we echt bij elkaar horen. Dan zie ik de slechte situatie als tijdelijk. Als we het maar overleven, de moeilijke baby- en peuterjaren, dan zijn we uiteindelijk een gelukkig gezin... hoop ik dan. @AnnaCF: Bedankt. @AudreyD: Ik weet het ergens ook wel, maar omdat er niemand in mijn omgeving is die ingrijpt... ik heb mijn schoonmoeder, die weet van onze problemen maar blijft steeds voor haar zoon opkomen (al wordt dat de laatste tijd gelukkig ook wat minder; zij begint nu ook in te zien dat er echt iets niet klopt aan hem). Mijn ouders zijn zelf psychisch verward. Verder zegt niemand van de vriendinnen die ik in vertrouwen neem duidelijk dat ik bij hem weg moet. Maar dat komt misschien omdat ik zelf ook steeds twijfel. @Theezeefje: Fijn dat je zo duidelijk bent. Klinkt gek maar ik heb het dus echt nodig dat objectieve buitenstaanders dit zo helder zeggen. Misschien heb ik te weinig zelfvertrouwen of zo (heb veel meegemaakt in mijn jeugd). Ik vertrouw er niet op dat mijn gevoel juist is. En hij draait het ook altijd zo dat het eigenlijk MIJN schuld is. @Saphira: Bedankt dat jij nog hoop ziet voor ons als gezin. Op goede dagen heb ik die hoop dus ook. @Klaasje82: Heldere taal! Toch voel ik me nog te loyaal aan hem om anderen hem een zielige vent te laten noemen . Dat geeft aan dat er bij mij ook nog gevoel voor hem zit. Ik heb zelf denk ik ook hulp nodig om de stap te kunnen maken. @Naomi2014: Ik ben niet voor niks met hem getrouwd. Ik heb een hoop meegemaakt in mijn leven en hij was, toen ik hem leerde kennen als tiener, de eerste persoon in mijn leven die me volledig begreep, accepteerde en echt heel erg zijn best deed om mij gelukkig te maken. Pas gaandeweg, in de loop der jaren, kwam steeds meer die ongeduldige, egoïstische kant naar boven. Later begreep ik dat hij die kant ook al vóór mij had. En die negatieve kant is steeds meer gaan overheersen. Eigenlijk had ik het vlak voor onze trouwdag al ingezien. Maar toen was de trouwdag al zo dichtbij dat ik het niet durfde te cancelen en er maar van uitging dat het wel goed zou komen. Helaas kwam het dat niet. Hij zegt steeds dat hij ongelukkig is door mij, dat ik zijn leven heb verpest. De enige relatie die ik vóór hem had, was met een flink oudere jongen die me heeft mishandeld. Die zei ook dat ik het in hem naar boven haalde :S. Mijn ouders, die dus psychische problemen hebben, praten me ook altijd de grond in. Als kind al. Ik durf dus eigenlijk steeds de knoop niet door te hakken. Uit onzekerheid, weinig zelfvertrouwen, uit eenzaamheid, uit toch ook wel liefde, uit gemakzucht (we hebben samen ons leven opgebouwd; het is makkelijk bij elkaar te blijven). Maar in het belang van mijn kinderen moet ik nu wel echt stappen gaan ondernemen. Ik ga maandag meteen naar de huisarts en hoop dat ik nog iets kan regelen voor de bevalling begint. Kleintje mag nog even blijven zitten. Maar ik wil benadrukken dat ik geen spijt heb van deze zwangerschap. Mijn kinderen zijn echt alles voor me. Bedankt nogmaals allemaal.
Ik moet nog één ding toevoegen. Ben in augustus naar een psycholoog geweest. Zij zei tijdens het eerste gesprek (dat 30 minuten duurde): jullie zijn te jong voor het leven dat jullie hebben. Te jong voor kinderen, eigenlijk. En ze zei tegen me dat ik het gewoon moet accepteren als de dingen niet perfect gaan en niet meteen moet willen scheiden. Ook door dat advies heb ik toen niet doorgezet. Dus niet alleen mijn ouders, schoonmoeder en hij brengen me aan het twijfelen over of ik overdrijf, ook nog eens een professional heeft dat gedaan. Daarom ben ik nog bij hem.
Ondanks de situatie waar je in zit en blijkbaar je jonge leeftijd, lijkt het dat je goed helder hebt waar de situatie vandaan komt en durf je ook confronterend te zijn, tov jezelf en van anderen. Je benoemt ook je eigen aandeel en durft ook de reden te benoemen die ervoor zorgen dat je nog bij hem blijft, ondanks alle problemen, ook al zijn die niet zo 'sterk'. Dat vind ik knap! Je komt op mij over als een sterke en intelligente vrouw. Ik heb deels in dezelfde situatie gezeten in de zin dat mijn vriend ook helemaal vastzat met zichzelf en er daardoor op allerlei fronten weinig meer uitkwam. Dat heeft jaren geduurd en ik voelde me ook steeds meer gefrustreerd en onmachtig voelen. Verschrikkelijke situatie. Terugkijkend kan ik niet eens precies zeggen wat de verandering in gang heeft doen zetten (inmiddels is het gelukkig een productieve en gelukkige man) maar ik weet wel dat het lang heeft geduurd en heel veel frustratie (aan beide kanten) heeft opgeleverd... Hij is meerde keren een tijdje bij een psycholoog geweest, en dat zal er zeker aan hebben bijgedragen. Zoals jij je man omschrijft, lijkt het misschien niet alsof hij daarvoor open staat? Het belangrijkste lijkt nu dat jij in ieder geval weer in je kracht komt te staan. En zoals ik lees ga je daar ook werk van maken. Heel sterk en krachtig, zeker gezien het feit dat je al hoogzwanger bent. Petje af! En ondanks dat je dit voor jezelf en voor je kinderen doet, wie weet wat het ook voor effect heeft op je man. Jij kan alleen jezelf veranderen en niet anderen, maar het feit dat jij aan jezelf gaat werken en dus hopelijk op een bepaalde manier anders in het leven komt te staan, kan ook weer een effect hebben op hem. Ik wil je veel sterkte wensen, het is niet makkelijk maar ik heb het gevoel dat je sterk genoeg bent om hieruit te komen...
Te jong voor kinderen? Wat is te jong? Ik ben al vanaf 14e week van mijn zwangerschap alleenstaand en 21.. Maar ik begrijp je en ik weet dat het eigenlijk verschrikkelijk is om nu zo te leven. Ik hoop voor je dat hij de goede kant op gaat.. En anders veel sterkte..
Uh te jong? Weetje als ik het zo hoor heb je een waardeloze psycholoog gehad. Doe maar niet zo moeilijk en het hoort erbij? 😱 Ik den dat je meer baad hebt bijniemand die je kan helpen wat weerbaarder te worden en steviger in je schoenen leert staan. Soms moet je gewoon een negatieve cirkel doorbreken om erna weer beter te worden in je relatie en dat kost tijd. Schrijf je man anders een brief met de dingen die je van hem verlangt. Geef aan hoe je je nu in de relatie voelt en dat je het op deze manier niet meer vol kan houden. Probeer je zinnen wel positief te formuleren dan heeft je man waarschijnlijk meer neiging om er serieus wat mee te gaan doen.
Ik heb het vermoeden dat de psycholoog niet 'te jong' bedoelde als in leeftijd maar misschien meer in, hoe je in het leven staat. Dat het nog te vroeg was voor kinderen. Gezien je verleden en de onzekerheid die daaruit voortkomt. Al vind ik dat wel een uitspraak na een gesprekje van 30 minuten. Ik denk wel dat het goed is om weer hulp te zoeken voor je onzekerheid en zelfvertrouwen. Misschien kan je man daar ook eens mee naartoe zodat een goed gesprek mogelijk wordt. Na je verhaal lijkt het me thuis heel moeilijk om een goed gesprek te hebben. En als ik het zo lees gaat je man uit zichzelf niet veranderen dus ben jij de enige die iets aan de situatie kan doen. heel veel succes!!
Ik ben (net) 27, dus zo jong ben ik niet. Misschien heb je gelijk AnnaCF, bedoelde de psychologe dat. Eigenlijk heb ik niet eens kunnen uitweiden over de problemen, ze trok de conclusie al toen ik had verteld over zijn studie die hij maar niet afmaakte. Misschien heeft ze zelf een zoon in die leeftijd, die nog volop studeert? Hoe dan ook, ik kan echt niet meer met hem praten. Steeds als ik het probeer, word ik weer gekwetst. Net probeerde ik met hem te praten over de kinderopvang na mijn verlof, lang verhaal, maar ik denk erover een kdv dichter bij huis te zoeken. Ik heb alle kosten berekend, alle opties op een rij gezet. Hij kijkt er drie minuten naar, ziet staan bij voordelen 'Tillit kan de kinderen een uurtje eerder brengen dus wat rustiger naar haar werk vertrekken' en hij begint meteen: 'Wat ben jij een zielig, zwak wijf zeg. Als ik had geweten hoe zwak jij was, had ik nooit kinderen bij je verwekt.' Ik begrijp wel dat dit echt niet kan. Pff, nog twee nachten tot maandag, als ik echt hulp kan inschakelen.
Wow, TS. Nu je wat meer vertelt over de achtergrond snap ik heel goed dat je niet weet wat te doen. Mensen hoeven zeker niet direct te adviseren bij hem weg te gaan, maar hadden jou toch iig kunnen laten blijken dat het inderdaad niet goed is zoals hij reageert en dat hij daarin moet veranderen, dat had jou bevestiging gegeven. Ik vind inderdaad dat eerst zaken uitgepraat moeten worden, zodat de ander de kans heeft te veranderen. Maar zoals je hierboven beschrijft is dat niet mogelijk met hem. Hij maakt ook echt kleinerende opmerkingen naar je! Ik vind het echt erg voor je dat je bij hem niet kan vinden wat je nodig hebt. Ik hoop dat je met hulp hieruit komt. Mooiste is natuurlijk als hij gaat zien wat zijn houding met je doet, maar ik hoop dat je hoe dan ook het geluk mag vinden. Je bent veel meer waard dan dit, iemand die jou wel waardeert en dit ook uit.
Zo dat meen je niet? Als jij geweten had dat hij zo'n lapzwans was dat had je toch zeler niet met hem getrouwd. Ja goed idee hoor om hulp in te schakelen. Je wordt gewoon mentaal mishandeld en dat minstens zo erg als fysiek. Snap dat je er heel verdrietig om bent. Als je een keer van je af wil schrijven mag je me altijd een prive berichtje sturen hoor.
Wat erg dat je je zo voelt meid... Het is sowieso stressvol de eerste jaren met een kleintje en dan ook nog snel zwanger zijn van de 2e. Ik denk dat bijna iedere relatie het dan af en toe zwaar te verduren heeft, helemaal als je een huilbaby had. Wat dat betreft herken ik wel iets in je verhaal. Onze oudste was een huilbaby met reflux enz. en mijn man kon de eerste maanden tot een jaar niet goed met haar overweg. Ik voelde me daardoor ook vaak alleen en durfde haar bijna niet bij hem achter te laten als ik even weg moest. Als ik terug kwam was ze helemaal overstuur en mijn man wist niet meer wat hij met haar aan moest. Wij konden er gelukkig wel goed over praten samen en hij deed zijn best, maar hij werd gewoon enorm gestrest van haar gehuil de hele tijd en dan kon hij niet meer normaal nadenken. Toen ik zwanger was van de 2e (na ruim 2 jaar want eerder durfde ik het niet aan omdat ik bang was voor weer een huilbaby) zag ik heel erg op tegen de eerste maanden na de bevalling. Wat was ik blij dat ons jochie geen huilbaby was/is! Mijn man gaat veel leuker met hem om en dat stressen komt haast niet meer voor. Ook durf ik hem en de oudste nu heel makkelijk aan hem over te laten en kan ik rustig weg gaan. Kortom..het kan goed komen. Je leert samen met je man van je eerste kindje zoveel. Toen moesten jullie alles nog leren wat betreft de omgang met een baby en jullie 1e was ook nog eens een huilbaby. Ik hoop voor je dat de 2e een makkelijke baby word en dat je man zijn best wil doen voor jullie. Hij heeft er toch ook voor gekozen om aan kinderen te beginnen? dan moet hij ook zijn verantwoording nemen en interesse tonen. Ik denk dat jullie hier eens goed met elkaar over moeten praten en dat jij duidelijk moet zijn. Vertel maar tegen hem hoe jij je voelt als hij zo ongeinteresserd doet en wat je angsten zijn voor straks na de bevalling.
Ik lees dit pas net... pfff heb met je te doen meid. Sterkte en ik hoop dat het goed komt. Hier heb je idd hulp bij nodig.