Mijn zoontje is nu 18 maanden en hij is echt bang voor alles dat nieuw is. Wat voorbeelden: * Als we een nieuw speeltje voor hem kopen durft hij er niet mee te spelen en is het huilen. * Op zijn eerste verjaardag kreeg hij een loopauto en nu na 6 maanden durft hij er eindelijk op te zitten (lopen nog niet) * Hij kan los lopen maar durft het niet Bij alles maar dan ook echt alles wat maar nieuw is gaat hij huilen en duurt het weken soms wel maanden voordat hij er iets mee durft te doen. Is dit normaal en herkent iemand dit? Wat kan ik hieraan doen en hoe geef ik mijn kindje genoeg zelfvertrouwen zodat hij wel dingen durft. Moet er wel bij zeggen dat hij in 1,5 jaar wel veel heeft meegemaakt. Zoals vele ziekenhuisopnames, herseninfarct van zijn vader en nog wel wat dingetjes. Kan dit er ook mee te maken hebben?
Geen idee of dat ermee te maken heeft. Mijn dochter heeft ook veel verschillende ziekenhuisopnames gehad, is al geopereerd en is een durfal. Maar, alle kindjes zijn anders. De ene kijk heel lang naar wat andere doen en gaat dan, op het moment dat i er zelf aan toe is vanzelf van alles meteen goed doen. Andere kinderen doen meteen (voordat ze denken ) en die vallen bijvoorbeeld weer heel vaak, omdat ze het nog niet zo goed kunnen. Ik denk dat je je geen zorgen moet maken en vooral je zoontje lekker in zijn eigen tempo laten ontwikkelen, hij is 1,5 er zijn nog zat kindjes die dan niet lopen. Niet de hele tijd met hem gaan lopen, terwijl hij eigenlijk niet wil. Hij gaat het vanzelf doen en als i het doet uiteraard heeeeeeeel enthousiast reageren Ons buurmeisje is ook overal bang voor, wilde niet kruipen of lopen maar daar doe je niks aan. Opeens met 20 maanden stond ze op en rende bijna
ik heb hier heel veel ervaring mee. mijn dochter had het ook. zij bleek autistisch. dat hoeft bij jullie natuurlijk niet zo te zijn elk kindje is anders. of hij teveel meegemaakt heeft. ja misschien wel. ik heb geen idee of dat bij baby's al zo sterk speelt dat het hun ontwikkeling belemmerd. wat je moet doen is niks forceren en je niet gek laten maken door anderen of het cb. gewoon zijn eigen tempo laten volgen en rust en regelmaat crieéren. niet boos worden en hem positef aan moedigen maar zonder psygische druk op hem te leggen. en als zijn wereld groter wordt gewoon meegaan letterlijk en figuurlijk. mijn dochter is nu 15 en is nu gewoon zelfstandig. ze neemt nog steeds hobbels waar je 3 of 10jaar geleden nooit van had gedacht dat ze dat zou ooit doen. ik ben onwijs trots op haar. als je nog iets wil weten of vragen mag dat hoor. roep maar.