Ik heb plotseling een heel aanhankelijk meisje van bijna 2. Dit ging echt van de 1 op de andere dag tijdens onze vakantie in Australië. Het is mama voor en mama na Natuurlijk voel ik me heel speciaal en ben stiekem gevleid dat ze niet zonder me kan, maar soms weet ik niet hoe ik er mee om moet gaan. Ze wil echt de hele dag door dat ik alles met haar doe. Zodra iemand anders (papa, opa, oma) haar wil verschonen, met haar naar de winkel ofzo, dan is het 'mama mama mama'! Mijn hart zegt me iedere keer om haar dan bij me te nemen, maar ik wil mensen om me heen ook niet bruut onderbreken ofzo en haar meteen afpakken, ze moet toch ook zonder mama dingen kunnen doen. Maar zo is ze gevallen en pakt papa haar op om haar te troosten. Ze roept dan tussen haar huilen door om mij. Ik sta er dan een beetje lullig naast, want wil mijn papa zijn troostmomentje niet afpakken en haar uit zijn handen trekken. Hij geeft haar niet direct aan mij, omdat hij een zorgzame papa is en hij vind dat hij haar ook moet kunnen troosten. Dat lukt dus niet en terwijl ze huilt kijkt ze naar mij alsof ze niet snapt waarom ik haar niet troost. Oh dat vind ik zo moeilijk! Uiteindelijk neem ik haar dan toch over en dan is ze meteen stil. Nu wordt het met slapen bijvoorbeeld een probleem, als ze perse bij mij in bed wil. Ik geef snel toe en leg haar lekker naast me, want vind het zelf ook heerlijk knus en gezellig, maar ik wil haar toch ook leren dat ze niet aaaaltijd bij mama in haar armen kan zijn. Anderzijds denk ik dan meteen dat ik haar vertrouwen daarmee schaadt en ze misschien denkt dat mama er niet altijd voor haar kan zijn, wanneer ik haar een keertje in haar eigen bedje laat jammeren en huilen om mama. Hoe pak ik dit aan? Ze is een gevoelig en heel lief meisje, dus wil haar niet 'straffen' door haar niet bij me te nemen.
Ik snap heel goed dat jouw dochter graag bij jou wil zijn, zo te horen kost het je veel moeite om nee te zeggen. Kan ik me echt wel wat bij voorstellen maar soms is het wel echt nodig, anders heb je straks bijvoorbeeld een tienerdochter in je bed liggen Tuurlijk is het vleiend maar kan me voorstellen dat het af en toe wel lastig is. Maar goed, dit is mijn mening, aan jou wat je er mee doet
Poeh lijkt me moeilijk! Mijn man pakt onze zoon wel op als hij huilt maar als ik in de buurt ben komt hij automatisch met hem naar mij toe omdat hij bij mij onmiddelijk stil is, en bij papa duurt het even. Dus ik zou eigenlijk zeggen, gewoon aan toegeven. Wel blijf ik soms expres beneden wanneer manlief hem in bed gaat leggen, broek gaat verschonen, zodat zij ook wat zorgtijd samen hebben. Ook heeft man een thuiswerkdag waarop hij dus ook voor onze zoon zorgt. Nu ik dat zo typ kom ik op een idee! Misschien kun jij een paar keer een dagje weg gaan? Gewoon, winkelen, op bezoek, iets wat jij leuk vindt? En dan die twee lekker samen laten doen. Dan zou je meisje er (opnieuw) aan kunnen wennen dat papa toch ook wel een goeie vent is . Dus eigenlijk is mijn advies om er wel aan toe te geven en tegelijkertijd subtiel proberen om haar een beetje in de gewenste richting te sturen.
@AnkeM Je interpreteerd het nu geloof ik alsof ik in het algemeen met mijn opvoeiding haar altijd maar haar zin wil geven. Dat is absoluut niet zo, integendeel. Ze weet heel goed wat wel en niet mag en dat krijgt ze ook duidelijk te horen. Ze begint zelf al 'nee' te roepen als ze iets wil gaan doen wat niet mag en corrigeert zichzelf dan ook door het niet te doen, of door het verboden spul terug te leggen Het gaat nu puur en alleen om de momenten dat ze bij me wil zijn. Gewoon om geborgenheid. Ze krijgt niets meer of minder van mij dan van papa. Het is dus niet zo dat ze bij mij wil zijn en ze dan vervolgens probeert een koekje bij me los te peuteren ofzo. Ze wil dan gewoon bij me zitten of wil door mij getroost/vastgehouden worden. Met het slapen hetzelfde. Ze roept niet om mama omdat ik degene ben die haar uit bed haalt zonder gedoe. Integendeel, haar vader is bijna altijd degene die toegeeft en haar bij ons in bed haalt. Maar zelfs als hij haar uit bed haalt na haar gejammer is dat niet wat ze wil, ze blijft dan om mij vragen. Ze wil vervolgens ook echt slapen, niet spelen oid, maar pas als ze naast me ligt kan ze weer rustig verder slapen. @ratatosk mijn vriend en ik hebben onlangs besloten uit elkaar te gaan. Dat is ook de reden dat ik dit topic open, anders zou ik het inderdaad zo doen. Ik ga met mijn dochter alleen wonen in een nieuwe woning. Ik ben juist nu bang dat ze nog aanhankelijker zal worden en ik weet dus niet zo goed of ik daar altijd naar moet antwoorden. Ik wil inderdaad niet over 13 jaar een puber naast me in bed hebben Maar ik wil ook dat ze weet dat mama er altijd voor haar is en haar gevoel van geborgenheid en veiligheid niet wegnemen.
O dat is inderdaad vervelend ja. Zou ze misschien onderhuids aanvoelen dat jij erg verdrietig bent? En anders denk ik dat het 'gewoon' een fase is. Ik zelf zou er tot op zekere hoogte aan toegeven, jij kunt zelf wel bepalen wat je acceptabel vind en wat niet. Gaat ze ook een aantal dagen per week naar papa?
hoe herkenbaar mijn dochter is ook 20 maanden (20 juli 21 maanden), zze kan op dit moment niet zonder me! ik werk zelf in de zorg (gehandicaptenzorg en agressie) en weer dat ze rond deze tijd angsten gaan ontwikkelen... een hele pittige periode want ze hebben je nodig, ik geef er gewoon aan toe omdat ze het nodig heeft! hier heeft de piek 1 week geduurd en nu is ze weer als venouds maar heeft nog steeds angsten waarvoor ik haar "bescherm" en het liefst is ze dan bij mama (so be it ). laat haar zien en voelen dat je er voor haar bent, ze zijn nog zo klein en gevoelig en kwetsbaar voor de grote wereld om hun heen en waar je nu in investeerd heb je straks profijt van! ik ben wat dat betreft een "strenge" moeder (die zeker wel eens onzeker is), slapen is in haar eigen bed, of elders in een bed. uitzonderingen altijd daar gelaten want ik ga graag eens weg en dan slaapt ze bijvoorbeeld in de auto en/of kinderwagen. gewoon om flexibel te blijven en haar te leren dat ze overal veilig is en er iemand voor haar is! hopelijk heb je wat aan mijn verhaal
Gewoon toegeven aan haar behoeften. Ze heeft je nodig en zolang jouw grenzen niet overschreden worden is er niks mis mee. En er is ook niets mis mee om haar lekker bij jou in bed te nemen. Er komt vanzelf een tijd dat ze weer iets losser komt van jou en zich wel weer door haar vader laat troosten of juist weer meer naar hem trekt. Je geeft haar juist de veiligheid die zij nodig heeft. Daar is niets verkeerds aan... En dat je straks een tienerdochter in bed zou krijgen? Zucht... Dat slaat echt nergens op vind ik... Je doet het goed echt
Dit dus! Je dochtertje voelt ongetwijfeld alle spanning en het verdriet dat er hangt, dan is het toch heel normaal dat ze je nu heel erg nodig heeft? Niet bang zijn dat je een kind "verpest" door aandacht te geven wanneer ze het nodig hebben!
Jaah, aan toegeven. Zeker nu jij en je man uit elkaar gaan. Dat is/wordt een lastige periode voor iedereen en dan is een fijne en stabiele basis en veilig gevoel nóg belangrijker.
Idd aan toegeven en papa misschien een vast ding laten doen? Hier doet papa haar sinds die fase (zo rond 1,5 begon dat denk ik) standaar s avonds in bad/wassen en pyjama. Ik breng haar op bed, mag papa wel doen als ik er niet ben maar anders mama. En als ze s nachts huilt wil ze ook mama. Maar s morgens als ze wakker is, wil ze bij papa liggen Is hier vanzelf een stuk beter geworden.
Dat van een tienerdochter in bed snap ik ook niet. Als mn dochter het hier nodig heeft, slaapt ze bij ons. Maar ze slaapt ook nachten door en wil s morgens als ze wakker wordt naar beneden. Er is niks mis mee om met de behoeftes van je kind mee te gaan. Er zal niet 1 kind van 18 nog bij z'n ouders slapen en merk dat het hier alleen gebeurd wanneer het nodig is. En anders nog... ze zijn nog maar klein en meeste kinderen stoppen er vanzelf weer mee.
Ik denk dat ik me er idd maar geen zorgen over ga maken. Wat betreft het slapen heeft ze ook nachten dat ze gewoon in haar eigen bedje doorslaapt. En de nachten dat ze bij mij wil zijn zal ze ook bij mij slapen. Deze periode is al lastig zat voor haar en eerlijk gezegd heb ik haar liefde ook behoorlijk nodig Als ik haar wil knuffelen doe ik dat, en als zij mij wil vasthouden houden we elkaar vast!
Kan het zijn dat jij er de meeste moeite mee hebt?? Met de komende breuk van de relatie?? Of zit jij niet goed in je vel?? Dit voelt zij!! Ons meisje 4 maand oud... wil altijd als me niet fijn voel bij mama zijn.. dus daar lijkt het in mijn ogen een beetje op.. denk dat het onbewust mama steunen is??