Onze zoon van 2 jaar en 3 maanden toont nog helemaal geen medeleven of inlevingsvermogen. Hij constateert wel als er bijv een kindje huilt maar zal niet zeggen dat hij het zielig vindt, laat staan dat hij gaat troosten. Ook zegt hij geen sorry als hij een kindje pijn heeft gedaan of iets per ongeluk heeft stuk gemaakt. Wel geven we het voorbeeld of stimuleren we het een beetje maar hij pikt t niet op. Hoe krijg ik hem wat zorgzamer? Vind het wel een belangrijke eigenschap! Of is hij hiervoor nog veel te jong!? Bij de observatieschalen van het KDV was dit wel een observatiepunt voor bij 26 maanden...
Wij hebben een voorlichtingsavond gehad op PSZ en daar kwam dit ook voorbij. Heb toen best met mijn oren zitten flapperen, want dit ontwikkeld zich normaal pas tegen de 4 jaar De ene zal daar wat vroeger in zijn dan de andere, maar is dus helemaal normaal!
Vanaf 4 jaar? HUH! Ok dan.... moet ook zeggen dat de leidster zich ook een beetje tegensprak. Aan de ene kant zei ze dat het een observatiepunt is bij 26 maanden en dat onze zoon daar dus nog niet mee bezig was. aan de andere kant zei ze dat dat ook te maken heeft met bijv het "naast elkaar spelen" in plaats van het "met elkaar spelen" wat je vaak pas vanaf 3 jaar ziet? Maar er zijn ook kindjes die ik kn van zijn leeftijd die het al wel in zich hebben en andere kindjes die huilen gaan troosten! het kan op dat niveau dus wel!
Ik heb gelezen dat dit pas start vanaf 4 jaar. En dan dus echt bewust van actie reactie zeg maar. Pas dan begrijpt een kind dat de wereld niet uit alleen hem of haar bestaat. Weet het niet precies, maar zoiets was het geloof ik.
Op die leeftijd als ze dat "zorgzame" vertonen dan is het meer omdat ze het gedrag kopiëren dan dat ze echt snappen hoe een ander zich voelt. Inlevingsvermogen is een moeilijk iets en er zijn zelfs meer dan genoeg volwassen die het niet echt kunnen. Op de leeftijd van 2 jaar zullen ze voornamelijk met "ik" bezig zijn en niet met "jij". Stimuleren om sorry te zeggen als hij anderen pijn doet is iets heel goeds, dat is normaal sociaal gedrag en zal hij moeten leren maar verwacht niet dat hij dat na een keer al kan. En wat betreft anderen die het wel kunnen, het zit ook in een karakter Ik vind observatieschalen en normen altijd zo'n vaag iets. Elk kind/mens ontwikkeld en groeit op zijn eigen snelheid. Dus dat valt niet te reguleren, er zijn globale richtlijnen, maar het kan best zijn dat het nu afwijkt en later wel goed is. Er wordt tegenwoordig zoveel gemeten en beoordeeld, vind ik eigenlijk jammer.
Tot een jaar of 4-5 vertoont een kind amper innerlijke motivatie, het gedrag is voornamelijk gekopieerd en gecoonditioneerd. Hij leert door zijn ouders te kopieren, en aangezien hij nog het enig kind is... Hoe vaak ziet hij jou een ander kind troosten? Dat zal waarschijnlijk veranderen als de tweede komt. Tel daarbij op dat meisjes van nature zorgzamer zijn dan jongens, en dat karakter ook meespeelt.. Ik zou het zeker stimuleren. Maar hij kan pas over een paar jaar echt medelven tonen, uit zichzelf.
Het herkennen van de emoties plus deze te benoemen is de eerste stap. Dus hij is al lekker bezig. Het echt inleven in de ander is pas iets wat rond de 4 jaar komt. Je kan hem helpen door hem bewust te maken van zijn eigen emoties en die van een ander door ze te benoemen. Mijn dochter van 3 kan nu sinds een aantal weken de emoties van haar zusje benoemen en daarop reageren door een kus te geven. Maar dit doet ze puur omdat ze heeft gezien dat ik dat ook doe en omdat ze weet dat ze er van mij een dikke duim voor krijgt.
Aha! Bedankt dames! Heel fijn om te lezen. Ik herken alles wel dat het idd vaak een geconditioneerd gedrag is wat je ziet. Ben blij dat t allemaal nog niet zo hoeft. Tuurlijk goed om te stimuleren maar het is iets wat wrs ook later vanzelf ontwikkeld gaat worden. Nou zit het wrs ook wel in zn karaktertje, hij is ook niet heel lievig of gevoelig, haha.
Ik las laatst een keer dat kinderen tot hun 16e of 18e nog geen volledig ontwikkeld inlevingsvermogen hebben!
Dit klopt. Als je tegen een 16-jarige zegt: 'je was pas om 3 uur thuis vannacht, weet je wel hoeveel zorgen ik me gemaakt heb!', zal deze 16-jarige waarschijnlijk z'n schouders ophalen en zich afvragen waarom je zo zeurt. Als je dit tegen een 18-jarige zegt, zal hij/zij zich inderdaad kunnen voorstellen dat je je echt zorgen hebt gemaakt. Het gaat dus om echt invoelen. Bij de kleintjes (de 4jarigen en zo) gaat het meer om kopieren en op den duur 'snappen', maar nog niet invoelen.
De hersenen zijn pas volledig ontwikkeld rond 21 jaar. Pas dan zijn alle verbindingen (die ook zorgen voor inzicht in oorzaak-gevolg) gelegd. Vandaar dat pubers vaak zo ondoordacht en onverstandig lijken: vaak zien ze echt niet dat het niet zo handig is wat ze zeggen of doen, of net te laat. Maar goed, dit gaat over peuters en inderdaad: 2 jaar en 3 maanden is tamelijk jong om dat inlevingsvermogen te hebben hoor. Vervelend, maar het is niet anders. Geef inderdaad het goede voorbeeld, maar verwacht echt nog geen sorry... Mijn zoon van bijna 4 kan het nu een beetje, leeft zich wel in, maar is nog erg gericht op bevrediging van eigen behoeften, dus sorry zeggen is nog moeilijk. Dochterlief van net 2 snapt nog totaal niet dat verdriet van een ander door haar veroorzaakt kan zijn... Maar ze kan wel HEEL boos worden op een ander, als die haar pijn doet Succes!
Voor mijn tentamen 'ontwikkelingspsychologie' hebben wij dit onlangs behandeld. Gemiddeld gaan kinderen zich vanaf 2 jaar inleven in een ander. Dit zal niet altijd concreet zijn. Ik zal een voorbeeld geven. Mijn docent vertelde dat haar zoontje van 2 jaar en 1 maand, haar allemaal knuffels kwam brengen toen zij ziek op de bank lag. In het boek wat we moeten leren staat een ander voorbeeld. Een moeder staat te huilen omdat ze net ernstig nieuws heeft gekregen. Het kindje van net twee jaar ziet dit en pakt een van zijn kinderpleister en plakt die op de mama. Kinderen beginnen dus met redeneren dat, in dit geval, de mama pijn heeft en dat moet opgelost worden. En ze lossen het dan dus ook op op een manier waarop problemen bij hen opgelost worden. Met een pleister als je 'auw' hebt en moet huilen, of met al je knuffels als je je niet zo lekker voelt. Je kindje is dus zeker niet laat met het ontwikkelen, het begint rond de 24 maanden, gemiddeld. Dus het kan zomaar zijn dat je snel wat gaat zien. Maar dan zal je kindje dus niet meteen zeggen dat iets zielig is of pijn doe. Dat snappen ze nog niet helemaal. Handig trouwens...ik heb nog even in mn boek gekeken, en weet meteen goed hoe ik het op mijn tentamen kan omschrijven
Echt interessant om te lezen allemaal! Toeval of niet, maar sinds een dag of 2 zegt mn zoontje af en toe : "sorry"! Vind ik al heel knap! Toch vlot opgepikt! Als pappa zn teen stoot en pijn heeft zie je m wel verschrikt en beteuterd kijken, hij snapt dus wel dat het niet om te lachen is. maar pappa op commando een kusje brengen is nog een stap te ver! Maar lees dat t nog vroeg zat is....
Is geen tegenspraak, je moet het zien als de lijsten die ze op het CB ook hanteren: vanaf een bepaalde leeftijd wordt gedrag wel gezien bij sommige kids, maar kunnen ze het nog niet allemaal. Logisch dus dat er wel op geobserveerd wordt, maar hij hoeft het, zoals al gezegd hier, echt nog niet te kunnen. Uiteraard prima dat je het wel stimuleert en dingen benoemt, (dat hebben kids nodig om het te leren, doe je dat niet, dan leren ze het ook veel minder goed). Thirza doet het al wel, benoemen als een ander huilt/zich pijn doet enz. Maar goed, met een moeder die in de hulpverlening werkt, mag je ervan uitgaan dat ze dat een beetje geerfd heeft Wat Adi zegt, klopt: meisjes zijn zorgzamer en socialer dan jongens, dus het komt nog wel
Bij pubers is het dan wel weer zo dat de pre-frontale kwab tijdelijk niet (nauwelijks, om precies te zijn ) werkt tijdens de puberteit en heb je dus dat wat ze eerder wel hebben kunnen snappen, dan ineens even niet meer gaat.... Dat heeft dan overigens wel weer meer te maken met oorzaak-gevolg/plannen/consequenties kunnen overzien.
Haha . Ik snap het . Mijn zoontje is bijna 2.5 . Hij is superlief, maar als andere kindjes huilen gaat hij niet 123 oplossingen zoeken of zo... Maar soms blijkt dat hij zich wel kan inleven: ik vroeg of hij een loopwagentje aan een wat kleiner kindje wilde geven, dus hij zet braaf dat loopding bij het jongetje neer. Maar die pakte hem niet aan. Dus mijn zoontje keek naar het loopding en het jongetje, en je zag hem denken: waarom pakt hij hem nou niet? Dus toen ging hij hem nog even nog wat dichterbij zetten . Waarschijnlijk had hij bedacht dat het jongetje er niet bij kon .