Ik sta daar eigenlijk helemaal nooit bij stil. Alleen laatst dacht ik even ‘het is al december en nog steeds gaat het allemaal normaal’. Maar verder kijk ik er niet echt op terug. Ik denk dat ik meer in het hier en nu leef en geniet van alles wat weer gewoon kan (zonder die onzekerheid of het wel door kan gaan).
Ik eigenlijk ook hoor. Het is door dit topic dat ik er nog eens aan terugdacht. Er waren echt momenten dat het hier echt even niet gezellig was. De kleintjes hebben er allemaal niet zo veel last van gehad. Maar de tieners zijn heel wat meer in hun doen en laten beperkt. Maar nu hebben ze gewoon alle vrijheid weer, waar ze erg van genieten en zeker onze oudste zoon is graag en veel op stap met vrienden Er is voor ons eigenlijk niks veranderd met hoe het voor corona was. We zijn eigenlijk alleen maar blij dat alles weer (zo goed als) normaal is.
Ik ging er door dit topic ook even kort aan terugdenken. En toen bedacht ik me dat ik daar helemaal geen zin in had (en ben ik er ook meteen weer mee gestopt). Maar herkenbaar mbt tot de pubers. Mijn oudste is nu ook meer de deur uit dan thuis. En had het waarschijnlijk het moeilijkst van ons allemaal in coronatijd.
Hier is door corona alles veranderd. Eerst het thuisonderwijs, dat vond ik echt niks! Met de jongste (toen groep 2) prima te doen met knutsels en opdrachten, maar met de oudste...drama...daarnaast ben ik niet voor niks geen juf geworden. Blij toen ze weer naar school konden. Zelf ben ik heel ziek geweest van covid. 10 dagen op ic gelegen en na het ziekenhuis nog naar een verzorgcentrum. 3 maanden niet thuis geweest. Dat en de long covid heeft er zo in gehakt. Voor mijn gezin en voor mij persoonlijk. Ik ben (een deel) van mezelf kwijt en mijn kinderen hebben gewoon echt niet meer dezelfde mama die ze eerst hadden. Dat doet zeer. Ik zou willen dat ik er niet meer zoveel aan hoeft te denken, maar wordt er dagelijks mee geconfronteerd.
Oef ja, jullie hele leven is echt op zijn kop gegaan erdoor Zo bizar hoe verschillend mensen reageren op het virus. Ik vind het heel erg voor jullie, hopelijk gaat jouw herstel nog steeds door en mag je toch weer de oude worden❤️
Het laatste, hier ook niet gevaccineerd en zovaak, ook hier, gehoord en gelezen dat je egoïstisch bent als je je niet liet prikken. De haat naar de ongevaccineerden heeft er flink ingehakt.
Hier heeft ons gezin nergens last van gehad. En gaan nu eigenlijk ook gewoon door alsof er nooit iets gebeurd is.
Corona heeft er flink ingehakt met de lockdowns, quarantaines, uitgestelde zorg, af en aan wegvallen van zorg en school, te veel en te vaak met zijn allen op een kluitje in huis, online werken zonder fatsoenlijke werkplekken (en hierdoor fysieke klachten zoals rugpijn, nekpijn etc), extreem flexibel moeten zijn tav werk met hoge werkdruk. Flink ziek van corona zelf en daarna lang moeten herstellen. Maar als ik de balans op maak, dan is mijn jongste echt het kind van de rekening. Het ging slecht met haar vlak voor de eerste lockdown, aan het vastlopen op school. Eind januari 2020 op de wachtlijst voor onderzoeken in specialistische GGZ. En toen kwam de lockdown, waardoor problemen van jongste heel ernstig werden (angst, overprikkeling, problemen met eten, slapen, dagelijkse meltdowns) zonder dat we hulp konden krijgen. Extra lang moeten wachten op diagnostiek en daarna ook op behandeling door uitgestelde zorg. Groep 3 feitelijk maar half gedaan (thuisonderwijs ging absoluut niet) en met achterstanden in groep 4 beland. Daar de beloofde begeleiding/hulp niet kunnen krijgen omdat er geen personeel was, weer een lockdown (weer gat in onderwijs) met nog meer achterstand. Juffen die in deze omstandigheden dochter veel minder goed in vizier hadden om er te weinig continuiteit was. Naar groep 5 gegaan (had nooit mogen gebeuren... achterstanden te groot als je mij vraagt, maar door corona waren ze extra 'voorzichtig' met kinderen laten zitten) waar ze weer de beloofde begeleiding/hulp niet kreeg omdat er geen personeel was en ze compleet verzoop. Toen weer een lockdown... Daarna kreeg ze zelf corona (omicron golf) waar ze behoorlijk ziek van is geweest, getraumatiseerd toen ik met ambulance (en corona) naar ziekenhuis werd gebracht en langdurig herstel nodig heb gehad. Met burnout thuis komen te zitten van school en ernstige terugval toen ze deze zomer weer corona kreeg en weer behoorlijk ziek was (heel heftige angsten en paniekaanvallen, ernstige slaapproblemen), resulterend tot bemoeienis van crisisdienst afgelopen september en noodzaak tot meerdere medicijnen (met bijwerkingen, die we voor lief moeten nemen...). We zijn langzaam aan het opkrabbelen en een groot deel van problematiek was ook zonder corona wel gebeurd, maar corona en alles erom heen heeft in mijn ogen wel voor gezorgd dat alles veel meer uit de hand gelopen is en ze te weinig zorg, scholing en begeleiding heeft gehad.
Als ik er alleen al aan denk krijg ik al druk op de borst en hartkloppingen, dat zegt wel genoeg denk ik… Het enige positieve wat er uit voort kwam is dat we ons realiseerde dat we absoluut niet meer in de stad wilden wonen en inmiddels verhuist zijn naar een dorp. Al was de verkoop/koop en giga verbouwing in Corona tijd ook verschrikkelijk. We wonen hier nu zo fijn!
Pluspunt is dat ik nu (gedeeltelijk) thuis kan werken, wat gezien mijn situatie thuis wel fijn is: het maakt me een stuk flexibeler met bepaalde afspraken te maken. Ook de grote drukte met afspraken voor bv verjaardagen in weekenden viel weg. Dat houden we nu ook eigenlijk wel aan: hebben we zin om die afspraak te maken bijvoorbeeld? Dus ookal kunnen we nu wel gewoon alles doen, die rust is toch ook wel fijn. Maar ik merk dat bij mij de coronaperiode vooral donker gekleurd is door het verlies van mijn moeder aan corona. We konden de laatste week er "gelukkig" bij zijn (niet zoals in het begin in 2020), maar het feit dat je een dierbare aan iets dergelijks verliest is gewoon verschrikkelijk. Dit was nog in de periode van de avondklok (dus ook op tijd bij het waken bedenken 's avonds dat je weer naar huis moet) en de nodige beperkingen met de uitvaarten met oa aantal genodigden. Behoorlijk mixed feelings hier dus.
Ik heb een deel toch wel als heftig ervaren. Ik merk bijvoorbeeld dat als ik dit topic lees, ik onbewust mijn kaken op elkaar klem: dat is bij mij een uiting van stress. In maart 2020 stonden we net aan de start van een nieuw ivf traject voor een derde kindje. Dat werd acuut afgeblazen en is lang onduidelijk geweest wanneer we verder konden. Uiteindelijk een halfjaar gewacht, terugkijkend is dat niet zo lang maar op dat moment had ik het er moeilijk mee. Thuisonderwijs ben ik niet voor in de wieg gelegd en het combineren met werk/studie vond ik heel stressvol. Ook de enorme onzekerheid, dingen die om de haverklap niet door gingen wegens een snotneus, het eindeloze testen. De voelbare angst in de maatschappij, ineens is ieder contact potentieel "gevaarlijk". In januari 2021 raakte ik zwanger en aanvankelijk was er heel veel onduidelijkheid over wel/niet vaccineren in de zwangerschap. Ik koos ervoor om dat niet te doen, ook niet toen later het advies veranderde. Ik vond het allemaal te snel gaan, te weinig onderzoek, te weinig bekend over risico's en voor/nadelen. Ik vond de houding van een grote groep mensen (ook in mijn omgeving) over ongevaccineerden echt heel naar. Nu zat ik ook vol met hormonen, maar ik heb er wat om gehuild en wakker gelegen. Dat Corona-toegangsbewijs vond ik vreselijk. Ongevaccineerd kon ik dus alleen met een testbewijs ergens een kop thee gaan drinken, ik had me mijn verlof anders voorgesteld. Ik ging me dus ook af en toe testen, maar lekker ongepland ff de stad in als ik toevallig energie had die dag, dat spontane miste ik. De discussie over dat 2G ingevoerd zou worden en je dus alleen nog maar gevaccineerd of genezen in aanmerking kwam voor een bewijs, hield me enorm bezig. En koud twee maanden na mijn bevalling kwam er opnieuw een lockdown. Toen was de rek er bij iedereen eigenlijk al uit. Kinderen weer thuis, geen leuke uitstapjes met baby in m'n verlof. Met kerst en oud en nieuw hadden we allemaal corona. In plaats van ons met newborn door beide families te laten verwennen met aandacht en lekker eten, zaten we 2 weken op elkaars lip. In combinatie met slaapgebrek werd het er niet echt gezelliger op. Ik heb, terugkijkend, een lichte postnatale depressie gehad. En dat kwam voor een aanzienlijk deel door de omstandigheden op dat moment en in de 2 jaar daarvoor. Afgelopen voorjaar tot aan de zomervakantie werd de rol van corona kleiner maar door personeelsgebrek van school en de kinderopvang had ik nog steeds om de haverklap een kind thuis. Ik was net na mijn verlof gestart met een nieuwe baan en in mei zat ik op het randje van een burnout. Inmiddels gaat het beter, maar de afgelopen drie jaar vond ik uitermate pittig. Uiteraard is corona niet de enige oorzaak van alles, maar het heeft wel een heel grote rol gespeeld. Ik ben echt heel blij dat alles nu bijna als vanouds is en ik hoop van harte dit nooit meer mee te maken.
Hier heb ik het eigenlijk als goed ervaren. Voor mijn dochter was het even pittig, 3 mnd eerder van school gewisseld en eindelijk zat ze op haar plek. Ze was vooral heel verdrietig om het feit dat ze eindelijk op een leuke school zat en nu niet mocht (vorige werd ze gepest). Ik studeerde nog, dus ik kon er voor m'n dochter zijn. Door het heerlijke weer gingen we er veel op uit, de natuur in. Toen de winter erop weer alles dicht ging had ik een essentieel beroep, waardoor we alledrie in ons ritme bleven. Maar heel blij waren dat de sociale verplichtingen en veel prikkels wegvielen. We gingen nog steeds weekenden weg en haalden dan eten af. Ik kijk daar echt met een grote glimlach naar terug. Het heeft ons alledrie goed gedaan die periode. Wat ik wel heftig vond is dat wij ons trouwen gewoon door lieten gaan en niet iedereen onze beslissing snapte. Dit heeft wel tot het verbreken van een aantal banden geleidt, dat vind ik wel verdrietig. Ik vind dat nu alles kan en mag wel heftig. Zoveel prikkels, overal druk, iedereen wil je weer zien "want het kan weer" (zagen tijdens corona alleen de kring dicht om ons heen). Maar gelukkig zijn we ook gezegend met geen ernstig zieken in onze omgeving. Ik ben me ook bewust dat dat niet vanzelfsprekend is.
Heb lang getwijfeld of ik dit moet delen, vooral omdat ik weet hoe moeilijk deze situatie was voor zoveel mensen, en hoe anders dat voor ons was, maar doe het bij nader inzien toch. Ik begrijp dus hoe moeilijk het voor velen was, maar gelukkig hebben wij dat anders ervaren. Allereerst moet ik erbij zeggen dat wij heel weinig te maken hebben gehad met beperkende maatregelen. Misschien dat het anders was geweest als we nog in NL woonden. Maar wij hebben gewoon niet zoveel last ervaren van de pandemie en alles er omheen. Er was in het begin een lockdown van 3 maanden, voorafgaand aan de 3 maanden zomervakantie was dat dus een wel héél lange "vakantie". Maar dat hebben we niet als erg ervaren. Als voormalig thuisonderwijzer ben ik gewend dat de kinderen thuis zijn en ook de kinderen vonden het prima om thuis les te krijgen. (Vinden ze nog steeds, maar thuisonderwijs wordt hier helaas niet erkend, behalve kennelijk tijdens een pandemie). Daarna was er tussendoor wel enkele keren een landelijke "lockdown" van twee weken ofzo, waarbij scholen dus gesloten waren, maar daar bleef het dan ook bij. In die eerste periode waren ook even de restaurants dicht, daar merkte ik zelf weinig van want wij eten nooit in/van restaurants. Mondkapjes werden daarna verplicht en hoewel er op straat niet echt gehandhaafd werd, was dat op school wel het geval, alle kinderen moesten dus een mondkapje op. Hoewel ik het onzin vond hebben de kinderen er gelukkig niks aan overgehouden. Verder kan ik me niet echt bedenken wat ik qua maatregelen heel erg lastig vond, maar ik ben erg op mezelf en met weinig sociale contacten heeft mijn echte leven heel wat overeenkomsten met de "lockdown" van een ander. Dat kan ook komen doordat er hier niet echt maatregelen waren op de mondkapjes na. Op school kwam bv iedereen gewoon, verkouden of niet, Covid is vast ook wel rondgegaan toen. De ziekte zelf heb ik vermoedelijk vorig jaar gehad, in februari. Ik kan het niet met zekerheid zeggen want ze doen hier niet aan zelftests, en zo'n test met stokjes in je neus vind ik geen fijn idee (zeg maar gerust lijkt mij heel beangstigend, iets met autisme). Maar het voelde heel anders dan een gewone griep. Idem bij mijn man en H. Mijn schoonmoeder van in de 80 heeft meerdere keren corona gehad, maar met weinig klachten. Wat ik vooral lastig vond en vind is de druk om te vaccineren, gelukkig is die niet heel erg in mijn woonland, je mocht en mag hier overal naartoe als ongevaccineerde. Maar vooral de druk van familie (uit NL voornamelijk) vond ik erg vervelend. Op een gegeven moment kreeg ik wekelijks appjes met de vraag wanneer ik me nou eindelijk liet vaccineren. "Gelukkig" gaan die appjes nu vooral over de inflatie en Oekraïne. Ik weet hierdoor ook nog niet of ik ooit nog terug wil naar NL, want ik heb geen idee waar ik als ongevaccineerde wel en niet naartoe mag/nog recht op heb. Voor mij zijn al die regels nogal verwarrend. Ach ja, alleen maar beter voor het klimaat, niet meer al dat gevlieg.
@citroenrasp er wordt al lange tijd niet meer gecheckt wie wel of niet gevaccineerd zijn in NL, dus daar hoef je het niet om te laten. Andere redenen kunnen er natuurlijk altijd zijn.
Nee niet voor toegang oid. Op dit moment nog wel als advies een zelftest bij klachten en isolatie/quarantaine bij positieve test, maar als het zo blijft gaan als nu verdwijnen begin volgend jaar ook die laatste adviezen van testen en quarantaine (maar dat testen wordt ook niet meer door iedereen gedaan) Eigenlijk gewoon weer bijna normaal alles dus.
De eerste lockdown was mega heftig. Man zat thuis met de kinderen en ik werkte dubbele diensten in de zorg, wat ik daar heb gezien was zo heftig dat ik er nog altijd nachtmerries van heb. (ik ben geen verzorgende/verpleegkundige, maar gewoon maar een ICT'er, maar ik ging ineens diensten draaien op de IC, waar ik ook fysiek aanwezig was voor apparatuur, we hadden niet zomaar wissel apparatuur meer, alles was in gebruik). Maar ook de schuldgevoelens naar thuis, het in gevaar brengen van mijn gezin, vond ik heel heftig. In die tijd zaten ook mijn ouders vast in het buitenland, en was dat ook nogal een geregel. Vervolgens kregen we het als familie zwaar te verduren met een aantal sterfgevallen door corona, van gezonde (en gezond gewicht) mensen (vooral dit ook, als er iemand stierf aan corona, altijd die vraag, welke onderliggende ziekte ze hadden etc, ik krijg nog spanning als mensen vragen "waren ze gezond, hadden ze overgewicht" alsof het er uberhaupt toe doet. ). en verschillende gevallen van long covid. Na een beetje bekomen zijn en weer mee kunnen met de flow, lockdown in en uit, maakte we het er het beste van. Begin dit jaar na alle lockdows kwam corona in ons gezin en werden kleuter en baby dood en doodziek. Ziekenhuisopnames, maanden in de weer met pufjes. En de mensen die me zowat de nek wouden breken als ik zei dat ik de kinderen wel ging laten vaccineren.. of dat ik zelf vaccineerde terwijl ik zwanger was. Dat vond ik ook echt heel heftig. Maar ook wel veel positiefs: Thuiswerken van mijn man, is echt geweldig. Ook de manieren waarop we verbonden met familie en vrienden, we waren allemaal zo creatief , het voelde zo warm altijd. Ook de drukte heb ik nooit gemist.