Fantasie en angst peuter

Poeh, bij t ene kind werkt samen wegjagen bij de andere negeren zoveel kinderen zo veel methodes.

Wat ik van om me heen heb gezien, zelf nog geen ervaring, werkt het beste om t kind "self empowered" te laten wezen. Dat hij of zij zelf de spookjes/monsters weg kan jagen door bijv. heel hard "boe!" of een ander "magisch woord" te roepen en dan al of niet meegaan in zijn/haar verhaal dat ze daardoor wegrennen. Daar zit ook een kleine kanttekening aan waar ik me enigzins zorgen over maakte want dan moet je eerst een soort van bevestigen dat er een spookje/monster zat...bij mn ene neefje viel dat kwartje niet, mn andere neefje was zwaar verbolgen want "mama zei eerst dat er geen monsters waren". Nu onthoud dat mannetje ook werkelijk alles tot aan t bizarre aan toe.

Een beschermknuffel/deken oid werd om me heen doelbewust ontweken want owee als er geslapen moest worden en om wat voor reden was die knuffel/dekentje er niet. En dan zal je altijd zien dat je precies monsters tegenkomt. Dus zij kozen doelbewust voor iets wat je nooit kon vergeten en je stem heb je altijd bij je.

Maar goed, wat ik al aangaf ik heb er zelf nog geen ervaring mee, maar zo ging t in mijn omgeving. Misschien dat je er wat aan hebt, ik hoop in elk geval dat de monsters en spoken snel verdwenen zijn en nooooooit meer terug durven te komen.

 

Hier vragen we altijd of de monsters, spoken, dino’s en draken naar huis gaan om te slapen.
Zonder te zeggen dat ze eventueel eng zijn.
Ik zeg dan: vraag maar of ze naar huis gaan, zeg maar dag.
En hij accepteert dat gelukkig nog.

Hij kijkt idd ook brandweerman Sam, paw patrol en robocar poli.

 

Hier een meisje wat snel bang is voor zulke dingen en veel serieus neemt. Ik ga er nooit in mee, dingen als samen monsters wegsturen is een bevestiging dat ze echt bestaan. Ik zeg dus altijd als er over gaat: heb je ooit een echt spook/monster/draak gezien? Nee, idd, die zien we alleen op filmpjes en in boekjes, we vinden het leuk om het te verzinnen. Dus gewoon de waarheid vertellen eigenlijk.

 

In de slaapkamer hoor ik vaker maar dat ze ze daadwerkelijk zien in de woonkamer?
Hoe moet ik me dat voorstellen? Hij zit op de bank en dan komt er een monster op hem af?

 

Mijn dochter heeft dat ook at en toe en ik probeer er nu ook beter op te letten wat ze kijkt. Ze vond ineens de uil in Pieter Konijn erg eng dus ik probeer nu beter te kijken of 't wel geschikt is voor haar.
Ik zeg inderdaad gewoon tegen haar dat monsters, draken etc niet bestaan en dat ze altijd veilig is bij mama dus dat ze niet bang hoeft te zijn.

Ik heb met psychotische mensen gewerkt en daar zeiden we altijd: bevestig de angst niet, maar ontken het ook niet want dan hebben ze het gevoel dat ze niet serieus worden genomen.
Dit vind ik ook wel een mooie voor in deze situaties.

 

Ik was ook weleens een beetje bang/nachtmerrie's als kind. Mijn moeder liet me dan een tijdje geen tv kijken en dan ging het weer over. Ik zag geen monsters etc, maar gewoon bang om boven alleen te zijn. Tegenwoordig vind ik tv programma's al snel eng en erg druk. En anders toch gewoon peuterprogramma's meer van zijn leeftijd laten kijken.

 

Onze knul had last van een onzichtbare tijger die woonde in de gang boven. Erg lastig, ik vroeg of hij weg wou gaam omdat we dan bijvoorbeeld naar beneden konden om te eten. Als hij niet weg wou gaan vroeg ik of hij wou spelen of wat wou eten.

Betreft monsters in huis is het makkelijk, we hebben 2 katten en die jagen alleen boze monsters weg, de rest mag blijven als ze niet teveel kletsen.

De katten komen niet vaak boven maar als ze een keer daar zijn controleren ze het huis

Negeren werkte niet dus dan er maar in mee, met net 4 had hij 2 onzichtbare vriendjes die van alles konden, een onzichtbaar paard (jokie), soms nog een extra paard (oeps naam vergeten) een salamander (sallie), goudie de goudvis, papegaai als hij hard schreeuwde krijssie en anders zachtie. En nog een paar onzichtbare dieren die ik alweer ben vergeten, ze zijn ondertussen alweer een tijdje weg.
Wel jammer vond de verhalen altijd wel heel leuk.

 

Denkbeeldige vriendjes zijn toch anders dan een kind dat daadwerkelijk monsters in de huiskamer ziet lijkt mij?

Mijn dochter had ook 2 denkbeeldige vriendjes maar toen ze die de schuld van dingen begon te geven die ze zelf deed was ik er gauw klaar mee..

 

Toen hij jonger was waren het monsters en vooral de tijger waar hij bang voor was. Wat ik probeer te schrijven is dat het negatieve soms ook om te buigen is.
Je kunt het wegjagen doormiddel van vragen of water spuiten etc maar ook uitnodigen, kijken waarom ze er zijn. (Daar dacht onze knul over na)
Wij maakte er van ze willen spelen of een knuffel etc minder negatief en minder angsten voor hem. Als het niet hielp hadden de katjes het huis nog gecontroleerd voor de zekerheid.

Later kwamen de onzichtbare vriendjes die gelukkig aardig waren.

 

Mijn zoontje dacht vaak dat de Reus van Klein Duimpje in de huiskamer was als hij boven was. Wij kregen toen de tip om niet echt mee te gaan in de fantasie, maar om te kijken of het überhaupt mogelijk was. Past de Reus wel door de deur? Kan hij stil lopen, of hoor je hem eigenlijk altijd? Past hij in ons huis? Daardoor kwam mijn zoontje er zelf achter dat zijn fantasie/angst niet klopte, zonder dat wij dit voor hem ‘bepaalden’.

 

Mijn dochter heeft er ook best wat last van gehad.
Wat bij haar goed hielp was boos worden op de monsters. 'Monster wat doe jij hier? Je weet dat je hier niet mag komen, dus ik wil dat je nu weg gaat.'

Soms ging ze dan verder fantaseren....dat de monster het niet leuk vindt thuis of dat de monster nog klein is. Dan ging ik daar weer op in.
'Oh dat is niet leuk voor de monster. Wat kunnen wij doen om de monster te helpen?'
'Ah is het een klein monstertje, die weet vast nog niet dat hij hier niet mag komen. Monstertje je mag hier niet in huis komen, ga maar naar je eigen mama. Ze zal vast blij zijn om je te zien.'

Op een gegeven moment liet ze het helemaal los. Ze sprak dan nog wel eens over monsters, maar ze vond ze niet meer eng. Ze waren net mensen met gevoel en dochter was de baas over ons huis(dus ze had de macht om ze weg te sturen).

Ik heb wel altijd duidelijk gemaakt dat ik ze niet kan zien.
Het zelfde geldt voor wat onzichtbare vriendjes. Al raakte ze nog wel eens geïrriteerd, omdat we op haar vriendje gingen zitten ofzo

 

Ik weet niet of deze tip al gegeven is.
Onze dochter had het op een gegeven moment elke keer bij het naar bed gaan over een spook achter het gordijn.
Wij hebben deze spook meteen een naam gegeven (kareltje) en riepen ook dan zijn naam en zeiden dat hij naar huis moest en dat zijn moeder op hem aan het wachten was.
Onze dochter ging daar eigenlijk al gauw in mee en begon zelf dingen erbij te verzinnen zoals opnoemen wat Kareltje ging eten bijvoorbeeld.
Wel riep ze ons elke keer als we Kareltje vergeten waren. Maar uiteindelijk heeft ze het niet meer over hem. Of überhaupt over spoken.
Ik zou dus een naam geven aan het dier of spook zodat het niet meer alleen een angstig iets is maar een iemand met een naam en je kunt er dan van alles bij bedenken.

 

Ik vind persoonlijk dat soort tv programma’s erg heftig voor zulke kleintjes. Erg druk, dus veel prikkels en de onderwerpen vaak ook veel te heftig. Vind het meer geschikt voor 5 jarigen, maar dan nog errrrrg druk. Maar als ik om me heen kijk dan begrijp ik dat de meeste mensen daar anders over denken
Afgezien daarvan denk ik dat je al heel veel goede tips hebt gekregen. Kijk samen naar de realiteit mbt de angst, kun je samen met je kind ontdekken dat het misschien niet zo eng hoeft te zijn? En hem vooral de veiligheid bieden die hij nodig heeft.