Dag lieve Lindy

Ook ik wil graag mijn verhaal even kwijt.
Na een paar rustige dagen in mijn buik bel ik op 31 juli 2007 toch maar even naar het ziekenhuis.
Mijn zwangerschap duurt dan al 28 weken.
Ik krijg een afspraak voor het maken van een hartfilmpje.
Ik besluit om '"even" alleen naar het ziekenhuis te gaan.
Ik zeg nog tegen mijn twee andere dochters: Mama is er zo weer".
Met een onrustig gevoel zit ik in de wachtkamer te wachten.
Gelukkig ben ik snel aan de beurt.
Ik mocht toch eerst even naar gyn.
Toen ik op de onderzoekstafel lag en de doptone op mijn buik gezet werd werd ik ineens heel bang.
Er was niks te horen!
Toen naar de echokamer: ook daar geen goed bericht.
Onze baby is echt overleden!
De gyn. schrikt zelf ook enorm.
Hij haalt de echoscopist er bij om het echt zeker te weten, maar ik weet het allang.
Ik heb snel mijn man gebeld; en gezegd: Kom maar naar het ziekenhuis, het is echt niet goed met Lindy.
Dat was het moeilijkste telefoontje uit mijn leven.
Nadat mijn man in het ziekenhuis was aangekomen hebben we al wat dingen besproken.
Op ons eigen verzoek moesten we de volgende dag terugkomen voor de bevalling. Dit is 1 augustus 2007.
Wat vond ik dat een vreselijk idee; met een overleden kindje in mijn buik naar huis.
Ik heb de rest van de dag alleen maar gehuild.
Gelukkig ging de bevalling van Lindy behoorlijk snel.
Vanaf 12:30 uur 'smorgens (1e weeen) tot 17:30.
Ik was ontzettend bang voor het moment dat Lindy geboren zou worden; je weet dat ze niet gaat huilen, maar wat hoop je dat ze het toch gaat doen.
Vlak nadat ze werd geboren knapte mijn man af.
Hij zei: Ik heb er alles voor over om dit ongedaan te maken, dit is het ergste wat je kan overkomen.
Onze ouders zijn gekomen om ook afscheid van Lindy te nemen.
Iedereen zei direct dat ze op onze oudste dochter lijkt.
De volgende dag zijn we naar huis gegaan: alleen, zonder Lindy.
Ook dit was moeilijk, normaal is het leuk om naar huis te gaan; nu was ik doodsbang.
De dagen daarnaar stonden in het teken van rouwen, afscheid nemen en heel veel regelen.
Achteraf gezien is dit allemaal gegaan zoals wij het wilden.
Het is een hele moeilijke tijd, maar we slaan ons er doorheen; we moeten wel voor onze twee andere dochtertjes.
Uit de onderzoeken is gebleken dat er door trombose in de placenta een heel groot deel is gestopt met werken, met Lindy zelf was niks aan de hand; ze was helemaal gezond.
Hierdoor durven we ook zeker de stap te zetten naar een volgende zwangerschap.

 

Ik had al een paar dagen een vreemd voorgevoel. Samen met mijn dochtertjes had ik een geboorte kalender gemaakt. Hierop konden ze precies zien hoelang het nog duurde voordat Lindy werd geboren. De laatste week had ik al geen kruisjes meer gezet, ook ben ik niet verder gegaan met het wassen van de baby kleertjes. Het was een heel dubbel gevoel. Fijn om te weten dat er mensen zijn die me begrijpen en weten wat er door je hoofd gaat.

 

Ten eerste wil ik iedereen bedanken voor al die lieve woorden.
Onze dochtertjes zijn bijna 5 en 3 jaar. De oudste is de eerste twee weken heel boos en dwars geweest. Ze kreeg iedere keer enorme woede uitbarstingen. Toen ik daar met haar over wilde praten begon ze enorm hard te huilen: ze miste Lindy zo erg! Vanaf dat moment branden we bijna iedere dag een kaarsje voor Lindy. Dit kaarsje staat op onze vensterbank. En onze jongste dochter snapt er niks van waarom Lindy niet bij ons komt wonen. Het is ook zo moeilijk om uit te leggen. Ze zwaait bijna iedere avond naar de hemel en zegt dan: dag lieve Lindy, ben je daar nog? Dat doet mij dan zo ongelovelijk veel pijn. Ze missen hun zusje echt, ook al kennen ze haar niet. Maar ik geloof wel dat zij dit enorme verlies op hun eigen manier aan het verwerken zijn. Ik probeer ze zoveel mogelijk te helpen.

 

Het doet ons enorm veel om zoveel steun van iedereen te krijgen. Het geeft je kracht dat er mensen zijn die met je meeleven. Iedereen bedankt.