Natuurlijk beseft ze dat, het lijkt me dat we dat allemaal beseffen. Maar ik denk dat het niet echt juist is om het gevaar dan maar op te zoeken. Zo'n redenatie is als volgt: "ze hoeven geen helm te dragen bij het fietsen, want met de auto is er toch veel meer risico."
En voor iedereen die aangeeft het geen probleem te vinden en het niet 'leeftijdsafhankelijk' te willen bekijken, elk kind heeft een bepaald vermogen risico's in te schatten en hun eigen handelen te kunnen overzien. Bij een peuter, hoe wijs en slim en stabiel ze ook lijken, zijn die vermogens gewoon nog niet voldoende ontwikkeld. Dan kun je een hele hoop leuke afspraken maken, als ze eens afgeleid zijn of iets in hun hoofd hebben heb je daar niet veel meer aan. Ik heb het nu wel over spelen zonder direct toezicht. Dus niet spelen terwijl je zelf op gehoorsafstand bent, in de tuin aan het werk, etc.. Dat lijkt mij ook geen probleem. Maar uit het zicht en uit het gehoor wel.
Sja... Ik begrijp de angst echt wel, maar toch heeft het mij niet tegengehouden om mijn kinderen buiten te laten spelen. In de zomer, met de voordeur en keukenraam (dat ook aan de voorzijde is) wijd open. Ik zorg er uiteraard voor dat ik regelmatig in de voortuin zit om de meiden in de gaten te houden, maar ik loop af en toe ook naar binnen om een was in de machine te gooien, of om iets voor te bereiden voor het eten. Ik zal niet ontkennen dat de gevaren er zijn, maar ik gun het de kinderen ook om lekker op straat te kunnen zijn met hun vriendjes en vriendinnetjes. Er zijn duidelijke afspraken over tot waar in de straat ze mogen komen en over wat te doen als er een auto aankomt. De meningen over of je een afspraak met een peuter kunt maken, zijn nogal verdeeld lees ik, maar tot nu toe houden ze zich goed aan wat we hebben afgesproken. Ik zou het dus proberen en kijken hoe het de eerste paar keren gaat. Mits de situatie het toelaat en afhankelijk van het karakter van je kind. Andere kinderen zou ik alleen geen verantwoordelijkheid geven en ik zou hen ook niet het gevoel geven dat ze verantwoordelijk zijn. Wel zou ik de ouders van de vriendjes en vriendinnetjes even op de hoogte brengen. Niet dat zij dan verantwoordelijk zijn, maar met z'n allen zie je meer dan alleen.
Maar ts schrijft toch dat ze haar kind wel kan horen maar niet kan zien. Daarbij is het erg omgevingsafhankelijk of het buiten spelen valt onder gevaar opzoeken of niet. Zoals ts haar omgeving beschrijft, rustige straat met zeer weinig verkeer, grote sociale controle en het spelen in tuinen valt bij mij niet onder het gevaar opzoeken. Ik zie het voor me als een groepje kinderen want van de ene tuin naar de andere tuin heen loopt, hiervoor geen drukke straten hoeft over te steken en bij elke tuin is ook weer een volwassene gekoppeld . Soort gelijk aan mijn woonomgeving.
Ik heb niet alle reacties gelezen..maar nee natuurlijk niet. Hoe veilig het allemaal ook mag zijn in jouw ogen, je kunt kinderen tussen de 5 en 8 niet die verantwoordelijkheid geven. Wat als het mis gaat, het zal vaker goed dan mis gaan, buiten dat jij het risico durft te lopen,hoe traumatisch denk je dat het is als er wat gebeurt terwijl er andere kinderen bij zijn, die min of meer verantwoordelijk gehouden worden. Bij ons in de buurt gebeurt ook nooit wat, maar ik laat zelfs de jongste van 6 niet alleen over straat struinen. Ik ben van mening dat dat tegenwoordig sowieso niet meer kan, en ik voel me daar niet goed bij. Een kennis van ons had 3 kinderen. De oudste dochter van 9 moest een oog op haar zusje van 4 houden, meisje is met haar fietsje toch ontglipt, en zo'n 500 meter verderop onder de trein gefietst.. was niets van over de oudste zus voelt zich nog altijd verantwoordelijk voor de dood van haar zusje,is toch verschrikkelijk.. Als onze jongste wil spelen in de buurt of fietsen of wat dan ook, dan loop ik mee. Wij hebben ook oudere kinderen waarvan 1 volwassen dochter, en die heeft echt geen schade opgelopen van het niet alleen mogen spelen op jonge leeftijd. Ze is net zo zelfstandig geworden Je kunt ze maar 1 keer verliezen. 3 jaar.. dat zou voor mij niet eens een twijfel kunnen zijn.
Uhm.. ja? En het kind is toch al 3.5? En de grote zus kan ook al afspraken mee gemaakt worden. Mijn peuter van 2 kun je idd geen afspraken mee maken, zij denkt wel dikke doei ik doe wat ik wil. Maar een peuter, bijna kleuter, kun je best al wel afspraken mee maken
Als je afspraken maakt met die andere buren is het anders. Zo van: ze komen nu bij jullie spelen. Maar dan verwacht ik wel dat er gewoon toezicht is. Als hier kinderen komen spelen in de tuin houd ik ze ook gewoon in de gaten. Maar niet als er gepensioneerde buren wonen en dat er dan maar vanuit wordt gegaan dat die 'toch wel thuis zijn'. Die mensen moeten ook weleens om boodschappen of iets in huis doen. Dus nee, ook al woon je op een afgesloten woonerf zou ik nog niet een 3-jarige alleen buiten laten spelen, onder de verantwoordelijkheid van zusje van 5.
Ik zou naar het kind kijken en verder niets van toezicht of verantwoordelijk van die andere kinderen verwachten. Mijn dochter reed met 4 ook blokjes om op haar fietsje, kwam meteen weer terug, bleef op de stoep etc. Dan nog keek ik vaak even en ging in de tuin werken of rommelen. Mijn zoontje is een ander kind, impulsief, hield zich voor geen meter aan afspraken, dus dat heeft veel langer geduurd voor hij meer vrijheid kreeg. En nu nog net zo, zelfs al is hij 8, ik ga nog regelmatig kijken. 3,5 jaar vind ik wel wat aan de jonge kant, ik zou het zelf niet zo snel doen, al speelde ik op die leeftijd vroeger wel veel buiten met mijn zussen en buurkinderen. We woonden aan een pleintje met wat garages, verder geen verkeer, dus dat was heel fijn. Overigens ben ik zelf nu ook niet zo blij als er buurkindjes van 3 of 4 jaar hier in de tuin komen spelen. Mijn tuin is niet echt meer ingericht op die kleintjes, ze duiken altijd meteen op de trampoline etc. en dan ga je toch veel vaker kijken of het wel goed gaat enz. Kortom, ik zit zelf haast op te passen op andermans kinderen en daar heb ik weinig zin in nu ze zelf niet meer zo klein zijn. Soms stuur ik ze daarom ook gewoon naar hun eigen huis, al komt het steeds minder vaak voor nu mijn eigen kinderen groter worden. Zou sowieso wat afspraken met buren maken, dat ze vraagt of ze in hun tuin mag spelen en jullie naar elkaar kunnen appen ofzo waar de kinderen uithangen.
Dank voor alle input. De meningen lopen duidelijk nogal uiteen! Ik snap de mensen die zeggen dat het waanzin is ergens goed, want de bangerik in mij vindt het ook best eng. Toch denk ik dat ik het advies om het een keertje onder "geheim toezicht" uit te proberen ga opvolgen. Dan zorg ik gewoon dat ze niet doorhebben dat ik ze zie en kijk ik eens hoe het er echt aan toe gaat. Uiteraard zijn de andere kinderen, incl. zus, nooit verantwoordelijk voor haar! Ook zal ik als het goed gaat altijd wel om de 10/15 minuten even snel buiten of vanuit een raam een kijkje nemen om te zien wat ze precies aan het doen zijn. Wij zijn met opzet vanuit de grote stad lekker landelijk gaan wonen om de kinderen meer vrijheden te kunnen bieden. Mijn mooiste jeugdherinneringen zijn met stip de "avonturen", die ik buiten beleefde met de buurtkinderen. Mn jongste is natuurlijk nog jong en zal nu nog geen herinneringen maken, maar ik weet wel zeker dat zij enorm zal genieten. De oudere kinderen zijn altijd heel lief voor haar. Ze spelen ook regelmatig bij ons binnnen, dus ik heb genoeg gelegenheid gehad om te zien hoe ze met haar omgaan. Ze vragen zelf ook vaak of zij ook mee mag doen. De keren dat ik er buiten bijbleef waren er ook altijd wel kindjes die haar op een schommel hielpen en gingen duwen of met haar van de glijbaan gingen. Ze is echt de benjamin van de groep en hoort er nu al een beetje bij. Ik ben dus niet zo bang dat ze haar zat worden (and if so, dan zullen ze altijd mij erbij halen). Haar grote is zus is heel rustig en verstandig. Ze is van nature een beetje een angstig type dat niet snel iets engs zal uitproberen. In principe zijn er in onze wijk geen gevaren, behalve hard vallen etc, wat overal kan natuurlijk, en als iemand hard huilt hoor ik dat zeker wel vanuit ons huis. Je kunt vanuit de tuinen wel bij een weg komen, want niemand heeft een hek en de huizen staan vrij, maar die weg is doodlopend en er wordt alleen stapvoets gereden door mensen die er wonen. Daarnaast hebben alle ouders de regel dat er alleen achter de huizen gespeeld mag worden en dat hebben ze tot nu toe ook altijd gedaan. Onze tuinen zijn alleen afgescheiden door wat bomen waar je tussendoor kunt lopen en vormen samen een heel groot speelveld met klimdingen, schommels, glijbanen, etc. Voor de ingang van de enige weg staat ook een hek dat je eerst open moet doen als je naar binnen wilt, dus je kunt uberhaupt niet naar binnen scheuren met je auto. Volwassen fietsers zijn hier niet (woon niet in NL), alleen af en toe kindjes die voor de lol rondjes fietsen enzo (wel onder ouderliijk toezicht, want over fietsen doen ze hier heel krampachtig). Om bij de eerste echt wat drukkere weg te komen moet je een flink eindje lopen en dan zou het me alllang opgevallen zijn dat ik ze niet meer hoor. Bovendien zijn er een paar rustige, verantwoordelijke types (waaronder mijn oudste dochter), die nooit zover zouden durven gaan (niet dat ik vertrouw op hun gedrag, feit dat ik ze kan horen biedt hier meer geruststelling). Dus, ik denk dat ik het ga proberen, maar als het goed gaat zal ik nooit complacent worden en onderuit zakken met mn laptop .
Deze afspraken hebben we al eerder gemaakt. Alle buren met kinderen zijn bewust in onze buurt gaan wonen, omdat we zo open en vrij wonen en vinden kinderen in hun tuin geen probleem. Alle kinderen, spelen dus gewoon in alle tuinen en dat vindt iedereen goed. De tuinen zijn ook allemaal ongeveer gelijk ingericht. Er is geen een tuin met dingen die echt ongeschikt zijn voor een peuter, zoals een vijver ofzo. Sommige buren hebben wel een zwembad, maar hier is de regel dat er dan sowieso een hoog hek omheen moet met een specifiek soort slot dat geen kind openkrijgt (heb er zelf nog moeite mee ). Er zijn wel trampolines, maar dat is mn jongste gewend want we hebben er zelf ook een. Er mogen nooit meer dan 2 kinderen op 1 trampoline (regel geldt voor alle trampolines). Als er bijvoorbeeld meer tegelijk op die van ons gaan dan doe ik hem op slot! (heb ik al eens een hele week gedaan, dus ze weten dat het ernst is ).
Af en toe even naar binnen lopen om iets te pakken is iets heel anders dan zonder toezicht buiten laten spelen
Dat klopt. Ik durf niet langer dan vijf minuten niet te kijken, want er rijden in onze straat best veel auto's, er is een grote weg in de buurt en er is ook een sloot om de hoek. Maar ik ga evengoed wel op zoek naar een grens waarbinnen ik de kinderen zoveel mogelijk kan loslaten. Ik begrijp de behoefte van andere ouders om die grens op te zoeken ook en dat dat betekent dat je soms een (berekend) risico neemt. Helemaal zonder toezicht laten buitenspelen lijkt me in onze omgeving en met mijn jongste niet verstandig.
Ik zou het niet doen, maar goed heb mijn dochters in gedachten en die zijn bijna 6 en 2,5 jaar. De oudste mag het echt nog niet, die weet de weg niet goed, mist een stukje inzicht ed. Terwijl ze heel verantwoordelijk is, maar als ze een kat ziet vergeet ze te kijken of ze wel kan oversteken. Het is bij ons ook erg druk en geen plek om te spelen. En daarbij vind ik 3 erg klein.
Of je je kindje buiten laat lopen of niet moet je eigen bewuste keuze zijn. Van toezicht van andere kinderen mag je niets verwachten. Mijn dochter vroeg afgelopen zomer of ze met de jongste buiten mocht spelen in onze doodlopendestraat. Ik vroeg haar: kun je echt gied op S passen? Ja natuurlijk mam. Dus ik zei prima, probeer maar. Kinderen naar buiten en ik stiekem bij het keukenraam. Binnen 2 minuten was mijn dochter haar broertje vergeten en was meneer op weg naar de buren waarvan de achtertuin grenst aan de sloot. Geen probleem omdat ik zelf oplette en daarna met haar besproken dat ze daar dus echt nog te jong voor is en ze lekker met haar vriendinnen moet spelen. Ze spelen hier echt zelf buiten rond die leeftijd, maar dan kan ik ze zien of horen.
Ik zou het opzich wel aandurven maar ik vind het niet goed om je oudste kind met zijn zusje op te zadelen. Hier speelde de oudste met 3 jaar ook buiten met de buurkinderen van dezelfde leeftijd. Wij hebben een grote groenstrook achter ons huis en daar is heel wat gespeeld en geravot , wel was er altijd een moeder die even haar hoofd om de hoek stak en we zaten ook weleens koffie te drinken op het veldje. Er was dus wel aardig wat toezicht.
Mijn net 4 jarige is ook wel eens verdrietig geweest, maar ik laat hem niet alleen spelen op straat. Je kunt een stel 5/6 jarigen niet de verantwoordelijkheid geven. Als er iets met hem zou gebeuren dan zou mijn 6 jarige dochter zich eeuwig schuldig voelen, ze is namelijk mega verantwoordelijk. Ik zou zeggen, laptop pakken en erbij gaan zitten.