Dus Ik wil breken met mijn moeder. Ze heeft me te vaak gekwetst, ik wil haar niet meer in mijn leven. Maar hoe blijf ik mijn vader zien? En ik vind dat mijn kinderen haar nog wel mogen zien ..Dus hoe doe ik dat? Wat vertel ik mijn kinderen (5 en 6 jaar)? Wie kan mij helpen?
Gaat de gekwetstheid weg als je haar niet meer ziet? Of zal het blijven triggeren wanneer je via je kinderen iets hoort over haar? En zal jouw vader accepteren dat je haar niet wil zien maar hem wel? Ofwel, ik denk dat dit soort zaken altijd ongelooflijk complex zijn en wat ik vaak zie is dat contact verbreken de oplossing niet is. Niet dat ik daartegen ben, maar wat de zeer wijze dr. phil ooit zei Je kunt pas iets afsluiten als je alle emoties hebt afgesloten en je geen issues meer met elkaar hebt. Breuken die je daarvoor doet komen vaak juist voort vanuit heel veel emoties en zorgen voor open wonden, je vlucht er eigenlijk meer van weg. Je blijft daardoor net zo beschadigd maar komt vaak ook in een aantrekken afstoten terecht. Neemt niet weg dat afstand houden van iemand die je zo kan raken me sowieso wel verstandig lijkt en ik zou op zoek gaan naar een goede therapeut om je te helpen de emoties te verwerken. misschien kom je erachter dat ze je dan niet eens meer kan raken en je een oppervlakkig contact met haar kan onderhouden, misschien is dan idd de conclusie: De koek is op. Dan kan je het vanuit rust achter je laten. Kijk misschien eens naar familieopstellingen als een gewone therapievorm je wellicht niet aanspreekt. Succes!
Ik denk dat je het voor jezelf moeilijker maakt. Wel je vader nog zien en je kids mogen haar nog wel zien. Hoe ga je dat regelen en volhouden? En wat ga je zeggen tegen je kinderen? Waarom je zo doet? Je kinderen voelen dat echt wel aan. Is je moeder niet zo tactisch? Met het vertellen of dingen zeggen tegen jou? Als je beter jou emoties de baas bent krijg je ook minder last van je moeder. Je kan Hulp krijgen van een therapeut om die emoties de baas te zijn.
Enigszins herkenbaar verhaal. Ik heb ook wel eens op het punt gestaan om met haar te breken omdat ze narcistische trekjes vertoont. Maar hou haar tegenwoordig wat meer op afstand zodat ze niet meer kan kwetsen of wat dan ook. Als ze dan zelf weer een k dag heeft en ze meent dat ze tegen mij moet emmeren en mij weer overal de schuld van wil geven dan kaats ik de bal meteen terug en leg ik haar probleem ook weer bij haar neer. Werkt prima. Zou dat geen oplossing voor je zijn? Haar op een bepaalde afstand houden zodat ze je niet meer kan raken?
wat ik een periode heb gedaan bij mijn schoonmoeder is ik oppervlakkig contact houden dus geen ins en outs meer over ons leven, Gewoon daar een bakkie doen, al gebeurde dat nog weinig.. Kinderen konden gewoon naar opa en oma maar het contact was minimaal, gaat nu nog steeds prima, Gewoon oppervlakkig..
Ik herken je probleem ook wel. Ik heb vaak op het punt gestaan om het contact te verbreken maar logistiek gezien is dat bijna niet te doen. Nu hou ik haar op afstand, en probeer mezelf weerbaar te maken voor dat wat ze zegt. Ik kan haar niet veranderen, en m'n dochter is stapelgek op haar. Dus pak ik mezelf aan en probeer me af te sluiten voor wat ze zegt en hoe ze mij laat voelen. Dat gaat nog lang niet altijd goed hoor, maar wel steeds beter.
Bedankt!! Ik denk dat jullie gelijk hebben. Ze kwetst me keer op keer, niks is goed en ze accepteer me niet voor wie ik ben. Ze heeft van de week een gemene mail gestuurd en heeft in het verleden dit ook gedaan. Ik moet altijd het gesprek beginnen, ze is nog nooit bij mij gekomen om iets uit te praten en ik moet altijd alle shit over me heen krijgen ..IK BEN HET ZAT! Ik krijg sowieso coachen omdat ik een burn-out heb, dus misschien kan ik daar iets mee. Dus emotionele afstand lijkt me op dit moment het beste.
Tijd om in actie te komen dan en je moeder eens flink de waarheid te zeggen? Want vind je vader eigenlijk van haar gedrag? Hem gewoon de mails laten lezen. Print ze uit en plak ze op de ramen bij je ouders. Maak dat wat je moeder doet geheel openbaar, dat zal haar doen schrikken lijkt me. Via mail is nu eenmaal laffer dan laf, dus is dit een ideale manier om haar voor het blok te zetten. Normaal doen! laat je niet meer zo behandelen! Trek je grenzen. Als je echt besluit om je moeder niet meer te zien zou ik eerst je vader uitnodigen voor een gesprek. Je verontschuldigen naar hem toe, maar dat je mmoeder je echt geen andere keuze laat. Wellicht kan hij ze af en toe ophalen? Anders is dat toch niet te doen?
En de mails uitprinten, langs gaan als je vader ook thuis is en zeggen dat je daar niet meer van gediend bent...zou dan wel met je man heen gaan en je kinderen even elders brengen. Zoiets al eens geprobeerd? Weet ook niet hoe je vader hierin staat, lijkt me toch dat hij dit ook ziet? Maar anders wat Sandana ook zegt, zeggen dat je het nu niet aan kan haar te zien en dat hij eventueel de kinderen mag halen voor een bezoekje. Nu eerst aan jezelf werken!
Zelfde situatie hier.... Maar ik kan steeds gemakkelijker denken "dat mens is gek", waardoor het me allemaal veel minder raakt. Ik hou haar op een afstand en geef heel duidelijk mijn grenzen aan (ook een burnout aan vooraf gegaan...). Wanneer ik iets niet wil/kan dan zeg ik dat heel duidelijk en als ze dan boos is, dan is dat niet mijn probleem (meer). Kinderen zijn gek van mijn ouders, mijn zoon noemt opa "zijn beste vriend", en tijdens logeerpartijtjes doen ze de leukste dingen met ze.... Dat wil ik mijn kinderen niet ontnemen. Ik hou mezelf dus steeds weer voor dat het om de kinderen (en mijn vader) draait en niet om mij.
Ik ben net naar mijn ouders geweest om te praten .mijn moeder was niet thuis, mijn vader wel. Ik vroeg of ik met hem kon praten of als ik beter kon wachten tot mama terug was ..volgens hem was er niks te zeggen. Toen barste de bom, ik gooide de huissleutel naar hem toe en schreeuwde dat hij de kinderen mag zien, maar mij niet. Daarbij schreeuwde ik ook f#uck You!!! En liep boos het huis uit.
Ik ben er kapot van! Maar het moet ze kleineren me te vaak. Ik ben wel trots op mezelf dat ik wel heb geprobeerd het uit te praten.
Maar wat heb je nu dan bereikt voor jezelf? Je bent nu behoorlijk impulsief langs gegaan en je vader uitgescholden en ik kan me voorstellen dat dat een keer goed is maar hoe wil je nu verder?
Opkomen voor mezelf. Zij denken dat ze van alles kunnen zeggen en dat ik het altijd pik .nou mooi niet. Ik kies voor mijn geluk.
Maar hoe ga je dat doen? Jou niet maar de kinderen wel??? Je hebt het wel erg ver laten komen. Misschien had je er eerder wat van moeten zeggen.? Wat vind je vriend/man ervan?
Ik had dit kunnen schrijven. Vooral omdat je zo'n groot hart hebt dat je wel je pa en je dochters een opa en oma wil laten houden zou ik zeker bij jezelf gaan kijken wat je kan doen om het op afstand te houden. Al wordt het wel heel klinisch. Sinds ik wat meer afstand neem gaat het beter. het wil niet zeggen dat het altijd goed gaat maar veel en veel beter. Praat er met je coach over die zal je zeker kunnen helpen met dit. Sterkte en succes ... weet dat je niet alleen bent. x
Ik snap je wel... op een gegeven moment is het genoeg. En dat er volgens je vader niks te zeggen valt is misschien wel de spreekwoordelijke druppel. Je had misschien stiekem nog de hoop dat het dit met je vader kon bespreken. En dat valt ineens weg. Ik heb het contact ook verbroken met mijn moeder. Heeft me heel veel pijn en verdriet gedaan. En nu nog wel eens op sommige momenten. Maar het heeft me ook zoveel rust gegeven. En nee mijn kind ziet zijn oma dus niet. Maar daar heeft ze zelf voor gezorgd en gekozen. Ik niet. Sterkte TS! Praat er wel over, niet opkroppen
Nou, ik zou ze de kleinkinderen ook niet laten zien - wie weet gedragen ze zich op een zelfde dergelijke manier tegenover hen als tegenover jou. Maar goed; ik heb mijn biologische moeder al jaren niet meer gezien (een rechtszaak daargelaten) en dat wilde ik graag zo houden. Soms is het gewoon beter om die afstand te bewaren. Het is gewoon zo'n gigantische opluchting soms en niet 'vluchtgedrag' zoals iemand hierboven schrijft. Vluchten zou zijn weglopen voor het gedrag, problemen voorkomen, eronderuit draaien - je kunt ook voor jezelf opkomen, zeggen dat je het niet meer pikt en nooit meer wat met hen te maken wil hebben. Het is klaar; tot hier en niet verder en dan uit. Dat is je goed recht namelijk in sommige hevige gevallen.
Als je nog zo geraakt wordt en op zo'n "agressieve" manier voor jezelf opkomt, is dit echt niet klaar zo... Ik vind het persoonlijk niet normaal dat je met sleutels gooit en gaat schelden. Ik kan me voorstellen dat je het zo voelt, maar op deze manier heb je alleen maar meer negativiteit ingebracht en nog naar je vader toe waarin je in het begin aangeeft wel contact mee te willen houden... Je hebt nu op geen enkele manier bereikt wat je zelf belangrijk zei te vinden, je wilt dat je kinderen wel contact met hen houden, maar zelf niet, maar hoe zie je dat voor je na zo'n uitbarsting. Maar goed, tis jouw pad, veel sterkte en wijsheid.