Ik heb al een kind van 1 van mijn ex waar mee mijn relatie niet goed ging. Nu heb ik een relatie met een man waar van ik nu zwanger ben. Hij heeft sinds 3 maanden geen werk meer. Zijn ouders accepteren mij niet omdat ik een kind van een ander heb. Het loopt dus niet lekker tussen ons. Ik voel niks meer voor hem en ben totaal niet verliefd. Seks hebben kan ik ook niet meer. Hij moet op zijn eigen benen staan. Ik betaal nu alles voor hem en help hem met alles. Maar ben er eigenlijk wel klaar mee. Ik heb al een kindje van een ander en moet ik nu dit kindje ook zonder pap gaan laten opgroeien? Of moet ik niet hier voor bij hem blijven. Want ik begin me te iriteren aan hem. Kunnen jullie me tips geven? En geen negative opmerkingen.
En geen negatieve opmerkingen??? Post dan lekker niet op een openbaar forum! Dus ik mag niet vragen waarom je in vredesnaam zwanger bent geworden van iemand waar je nu alweer op uitgekeken bent? Hoe lang jullie samen waren en hoe stabiel de relatie was voor je zo'n grote beslissing voor nog een mensenleventje nam? Nee? Te negatief natuurlijk... Het is goed met je, met je 'geen negatieve opmerkingen'. :x
Het komt een beetje op mij over dat jij heel snel de handdoek in de ring gooit in een relatie. Er zijn genoeg factoren die voor spanning zorgen, die moet en kun je samen oplossen. Heb je jouw irritaties al eens uitgesproken en wat is zijn reactie hier op? Natuurlijk moet je niet voor een kind bij iemand blijven maar je kunt wel aan een relatie werken. En vergeet trouwens niet dat je hormonen een loopje met je kunnen nemen als je zwanger bent.
Sorry geen negatieve reactie's? Weet niet of me dat gaat lukken na wat jij hebt getypt. Je bent er wel klaar mee? Je irriteert je aan hem? Je kunt geen seks meer hebben met hem? Hoe oud ben je eigenlijk vraag ik me af, want heel volwassen komt het niet over. Was het een bewuste keuze om zwanger te worden? En nee hoor, je kindje of niet zonder vader op te groeien, tenzij jij je kind het recht ontneemt om zijn/haar vader te zien, zou ik niet weten waarom je kindje geen vader zou hebben.
Dus je raakt zwanger van iemand waaraan je je irriteert en waar je niet meer van houd en verwacht geen negatieve opmerkingen te krijgen? Was dit al zo voordat je zwanger werd van hem? Misschien zou je eerst met hem moeten praten waarom je je aan hem irriteert zodat die aan die dingen kan werken.
Eens. Met alles! En dan zie ik ook nog eens een causaal verband tussen de manier waarop TO schrijft en haar bevel van geen negatieve opmerkingen.
OMG.... je komt egoïstisch over. Ik ik ik ik komt wel 10x voor. Misschien eens op een andere manier naar jezelf gaan kijken? Iets meer aan je vriend denken en beseffen wat hij wel allemaal voor je over heeft?
Ik ken niet je hele verhaal, en ik weet niet hoelang je zwanger ben. Ik herken het wel dat je in het begin van je zwangerschap je vriend even helemaal zat kan zijn. Misschien is het beter om met besluiten te wachten totdat je hormoon huishouding weer wat gekalmeerd is. Bij zes maanden trok ik weer steeds meer naar mijn vriend toe. Nu is hij in mijn ogen weer de geweldige vent zoals ik hem vond voor de zwangerschap. Als je je ergert aan zijn werkloosheid kan je hem proberen te helpen om een baan te vinden. Het is niet allemaal zo zwart en wit. Met kleine aanpassingen en probeersellen kan je een situatie vaak al een stuk verbeteren. Negeer de negatieve berichten als je ze niet wil zien. Mensen hebben toch standaart hun mening klaar met het kleinste beetje informatie. Daar zullen ze echt niet mee ophouden.
Je eerste kindje is 1 jaar, dus nog heel erg jong, je relatie is mis gelopen met de vader van dit kindje. Heel vervelend allemaal maar goed, je bent een nieuwe relatie aangegaan en kan niet langer dan 1 jaar samen zijn met deze man aangezien je eerste kindje 1 jaar is en dan ben je nu ALWEER zwanger en uitgekeken op deze man? Sorry maar waar ben jij mee bezig eigenlijk? Jij tilt het woord onverantwoordelijk naar een heel nieuw niveau. Waarschijnlijk loopt deze relatie dus ook op zijn eind, wat ga je dan doen? De volgende man uitzoeken en voor een 3de kindje gaan? Waarom niet een relatie aangaan, zorgen dat alles stabiel is en dan eens kijken voor een kindje? Ik ben normaal niet van het oordelen over andere mensen maar van je verhaal valt mijn mond open en dat gebeurd mij niet snel.
Ik zal proberen om niet in de negativiteit te schieten, maar moet bekennen dat ik het wel een beetje moeilijk vind. - Wees je er van bewust dat een zwangerschap veel hormonen op laat spelen, hierdoor kun je je ook sneller aan je partner irriteren - Hoe komt het dat je partner geen werk meer heeft, krijgt hij wel een uitkering? Dan hoef jij niet alles te betalen - Heb je eigen woonruimte of wonen jullie samen? - Besteden jullie 'quality time' aan elkaar? Even lekker samen eten of naar het bos ofzo, even goed bijpraten samen - Schrijf voor jezelf op waar je je precies aan irriteert - Denk ook na over waaraan HIJ zich zou kunnen irriteren Hoop dat je hier iets mee kan en dat je uiteindelijk een keuze maakt die het beste is voor jou, je partner en vooral de kinderen!
Ook al is het alleen maar voer, ga toch een reactie plaatsen. Wie weet heeft iemand er ooit nog wat aan. Ik ga maar niet in op de situatie in die je beschrijft over hoe je relatie was voordat je zwanger werd enzo want dat wil ik eigenlijk helemaal niet weten. Wel kan ik je een stukje uitleg geven vanuit eigen ervaring. 1. Mijn partner en ik hadden het enorme geluk gelijk in de 1e ronde zwanger te zijn. Echter, we hadden rekening gehouden met een lange aanvliegroute en waren dus helemaal in shock. Ik heb ruim 4 maanden nodig gehad om te wennen aan het idee dat het zo snel gelukt is en dat een plekje te kunnen geven. 2. 2 dagen voordat we een positieve test in handen hadden werd mijn vriend werkloos. Mijn woorden waren nog: Nu wil ik niet meer zwanger worden en stoppen we er even mee. Deze 2 dingen hebben ervoor gezorgd dat ik heel slecht kon genieten. Doe daar de hormonen bij van de zwangerschap en de relatie tussen vl en mij werd onhoudbaar. Wat hebben wij een ruzie gehad en het was tot aan ca. 6 maanden niet gezellig. Als we niet een kindje verwacht hadden, hadden we echt de handdoek in de ring gegooid. En nu? Ik kan me geen leven zonder hem voorstellen. En kan me niet voorstellen dat we ons kleine ventje niet een papa en mama geven die samen zijn. In een eventuele volgende zwangerschap zie ik er dus ook best weer tegenop, die hormonsters. Want mijn god zeg wat word ik er een verschrikkelijk en onredelijk type van. Ik kan alleen maar hopen dat ik de volgende x weet wat er gaat gebeuren en er dus anders mee om kan gaan.
Ik lees vooral de woorden van iemand die het helemaal even niet meer ziet zitten. Dat kan ook echt van de beginnende hormonen zijn, het kan zijn dat je relatie niet was wat je dacht nodig te hebben. Ik zou er nog even tijd laten over gaan. Als het je echt te hoog zit, gaat je knop vanzelf wel om. Zolang je twijfelt, zou ik zeker nog even blijven en kijken hoe je al je zorgen en frustraties kan proberen omzetten naar iets positiefs.
Praten, praten en nog es praten met elkaar! En ik zou "omdat je je irriteert" deze relatie echt nog niet opgeven. Niet voor de kleine geboren is en minstens 3 maanden oud is. Als het dan nog speelt en er is echt niks meer en je hebt alles geprobeerd om terug leven te krijgen in je relatie ... dan kan je 't eventueel opgeven. Er moet overigens toch een reden zijn geweest waarom je zwanger bent van hem? Ooit was er toch serieus iets tussen jullie?
Sommige mensen zijn erg vatbaar voor een pre natale depressie. Is het met je vorige vriend ook op het zelfde moment fout gegaan? Niet dat ik eruit kan halen dat je dat hebt, maar misschien is het handig om na te gaan waar die gevoelens vandaan komen en of er een patroon in zit.