Bang voor de dood

Tot op zekere hoogte echt wel normaal.. maar je moet er niet iedere seconde bij stilstaan.

 

Herkenbaar hoor, maar zolang het niet je hele leven beheerst is er niet veel aan de hand is mijn mening.

Ik heb het ook veel, vooral de gedachten dat ik moet afscheid nemen van mijn kleine, grote liefde. Wat ik zeg en doe enzo. Dat moet ik snel van me afzetten anders word ik heel erg verdrietig, somber en soms ook bang.

 

Ik heb dit ook hoor. Alleen heb ik het niet elke dag. Ik denk dat het een beetje bij het moeder zijn hoort.
Misschien dat een gesprek met je Ha je al een beetje op weg kan helpen. Al is het alleen voor je ongerust gevoel.
En wie weet reageren er wel meerdere mensen met het zelfde verhaal en heb je hier al genoeg aan.

 

Dit lijkt me wel normaal meid, dat je af en toe die gedachten heb.

Ik heb het ook, maar niet over mezelf maar om mn vriend. Dat ik zo bang ben dat er iets gebeurd met hem, dat hij er niet meer is en dat ik hem dan moet missen. En dat ik er dan met mijn 2 mannen alleen voor sta.
kheb dat ook gekregen tijdens mijn zwangerschap. Mega bang om hem kwijt te raken. Hij moet me smsen als hij ver moet rijden, dat ik weet dat hij er is.
Als hij een half uur later belt ofzo dan afgesproken, zit ik gelijk in de stress of er iets gebeurd is.

Erg vervelend..maar weinig aan te doen .

 

Ik ben ook erg angstig om mijn zoontje kwijt te raken. Ik denk elke dag wel een keer na over hoe erg ik het zou vinden als hem iets zou overkomen. En dat ik dan zelf waarschijnlijk ook niet meer zo'n zin in het leven zou hebben. Echt heel erg, want ik kan er ook buikpijn van krijgen.
Altijd als hij ligt te slapen luister ik wel een paar keer aan de babyfoon om te horen of hij nog ademt. En helemaal nu hij kan rollen! Ik kijk trouwens ook een paar keer bij 'm.

Misschien is het normaal dat je dit soort angsten hebt. Je bent nog maar net moeder van het mooiste van de wereld, maar tegelijk ook het kwetsbaarste. Waarschijnlijk als je wat langer moeder bent, komt er weer meer vertrouwen en verdwijnen dat soort gevoelens naar de achtergrond.
Ik hoop het maar!

 

Ik heb het ook soms, hoor! En ook echt zo erg dat ik er heel verdrietig van kan worden. Gelukkig heb ik een man die me helpt relativeren.

Heb je misschien vriendinnen die ook moeder zijn? Misschien helpt het je om er met hen over te praten en te ontdekken dat het eigenlijk een beetje bij het moederschap hoort...?

Maak je er niet teveel zorgen over (ik weet het: makkelijk gezegd) en mocht je toch het gevoel hebben dat je er teveel aan denkt, praat dan eens met je huisarts. Misschien heeft hij/zij nog tips of vindt hij/zij het wel een goed idee je door te sturen naar een hulpverlener om je te helpen alles weer even in perspectief te zetten.

Onthoud echter altijd 1 ding: je hebt 3 maanden geleden het grootste cadeau gekregen dat een mens maar krijgen kan. Het is erg logisch dat je om dat wondertje bezorgd bent en er het beste voor wilt. Misschien helpt het om je geen zorgen te maken om je bezorgdheid (zelfde idee als: je bent het meest bang voor de angst zelf).

Sterkte! En vergeet niet te genieten, he?!

 

zo te horen is het volkomen normaal ik zelf heb het ook en soms heb ik t idee dat t nogal extreem is.

zo heb ik nachtmerries en wordt ik badend in het zweet wakker en en ik ben ook zo ontzettend bang om haar kwijt te raken dat ik bij t typen hiervan al tranen in mijn ogen krijg bij t idee!!

 

Je hoort het wel veel van vrouwen als ze net zijn bevallen. Ook ik had er erg veel last van en het beheerste mijn leven behoorlijk. Ik zag overal een gevaar in en ik heb er uiteindelijk voor gekozen om hulp te zoeken. Het heeft mij zeker rust gegeven. Niet dat het nu compleet weg is maar ik kan er nu wel beter mee omgaan. Sterkte ermee!

 

ik heb het ook gehad in een tijdje dat ik stress had van andere dingen en er veel veranderde in mijn leven. Gelukkig zijn die gedachten en dromen gestopt toen mijn leven weer rustiger werd. (had zelf klachten van hyperventilatie maar durfde niet naar de dokter)

 

Herkenbaar hoor.

Mijn vader vertelde mij dat ook heel erg zo voelt.
Nog steeds eigenlijk (ben inmiddels bijna 30)

Niet teveel bij stilstaan en lekker genieten en God danken voor al het moois dat je hebt!

Enjoy!

 

@ Boomer, heej meid.. Ik had het vooral in de eerste weken dat Stan geboren was heeeel erg..
Hij maakte zoveel geluidjes, en bij elk geluidje dacht ik dat hij stikte..
En jah, als je je kindje zo lief hebt, ben je NATUURLIJK bang dat hem/haar wat overkomt... Ik denk dat het juist een moederlijke reactie is!
En nu jah, ik ben hypochonder, dus zowiezo al bang om dood te gaan.. En ik heb dat nu over Stan ook.. Zodra ik iets aan hem zie wat ik "normaal" niet zie, schiet ik helemaal in de stress...
Ik denk zelf dat het indd komt door de enorme verandering in mijn leven en de hormonen die nog altijd door het lijf gieren!!
Maar ik vind het heel goed wat de anderen hier ook zeggen, als jij denkt dat het niet normaal meer voelt voor jou, qua hoeveel heid/heftigheid van de zorgen die je hebt, zou ik gewoon es naar je huisarts gaan!

Dikke knuffel meid!

 

Herkenbaar. Vooral dat angstiger zijn in het verkeer en dat ik ook niet graag meer ga vliegen. Ik probeer er niet te veek bij stil te staan, maar de gedachten gaan ook regelmatig door m'n hoofd.

In mei gingen we een weekje naar Friesland en werden we bijna van de weg afgereden, echt het scheelde maar een haartje, dus zit niet rustig meer in de auto met m'n kleine meid.

Met vuurwerk bijv. ben ik ook als de doods dat er een vuurpijl door het raam m'n dochtertje d'r kamer in vliegt. Van de week met de voetbal werd er hier vuurwerk afgestoken, ik was er niet zo blij mee.

Pfff, het moederschap vergaat niet zonder zorgen en gepieker helaas.

Liefs Huismus

 

O zo herkenbaar. Voor mijn zwangerschap genoot ik elke dag en dacht ik er nooit over na, maar sinds ik moeder ben, tjee heb er slapeloze nachten van gehad. Niet leuk.

OPeens is dat verantwoordelijkheidsgevoel er dat je mama bent en dat je er voor je kindje moet wezen. Maar wat als je dood gaat? Je moet er niet aan denken als dat gebeurd.

Nu is dat in het begin heel erg geweest, maar het wordt wel steeds minder. Nu denk ik er echt niet elke dag meer aan en geniet ik volop van de kleine vent. Tot op zekere hoogte is het echt wel gezond, maar als je er de hele dag over nadenkt en 's nachts er niet van zou kunnen slapen, is het misschien verstandig om er met iemand erover te praten.

Bij mij heeft het alleen al geholpen om met de assistente van de dokter te praten. Zei vertelde dat het volkomen logisch was en dat ik het los moest laten. Heel moeilijk, maar het is gelukt. Ik vind het nog steeds eng dat hele dood gebeuren, maar wel iets wat bij het leven hoort.

Wat ik wel heb is als ik op een voetpad loop met de wagen en er komt heel hard een scooter aanrijden achter mij, ik opeens denk, wat als die scooter onderuit gaat tegen mij en de kinderwagen aan. Mja, zo kun je wel over alles gaan nadenken. Wat als ik door mijn enkel ga en de kinderwagen los laat en die door rijdt een druk kruispunt op. Hihi, ja je kunt het zo gek niet bedenken hoor.

 

Herkenbaar. Ook ik heb er veel last van gehad, het is nu wel iets minder, maar bij vlagen nog wel. Inderaad ook de angst dat je zelf of je partner iets overkomt. En steeds bij baby kijken of het nog wel goed gaat en tobben over bijvoorbeeld rode vlekken of bultjes die hij ineens heeft (kliertjes of talgkklieren bleek).
Laatst was er ook een topic dat zoiets als 'Die verrotte angst' heette. Dat ging over ongeveer hetzelfde.
Zal naast alle verandering die een baby met zich meebrengt ook wel te maken hebben met de horrormonen die door ons lijf gieren...
Je bent dus niet de enige!

 

Haai,
Ik heb het ook gehad. Eerst al tijdens de zw had daarvoor een mk. Toen was ik steeds bang dat mijn kindje niet bij me mocht blijven. Toen kwam mijn meisje 3 maanden te vroeg. Wanneer alles goed ging met haar, sloeg de angst om dat het mij zou overkomen. Ik heb wel hulp gezocht bij een psycholoog (ook nog want andedre dingen die besproken moesten worden). Ik raad het je aan om dit zeker te doen als je er op een dag regelmatig angstig van word. Want het heeft zo weinig zin. Dingen gebeuren zoals ze gebeuren. Je heb het niet in de hand. En gaat er weer een moment van 100 % gebieten van je kindje verloren omdat je die angst niet van je kan afzetten. Dit is mijn verhaal heel beknopt. Maar mocht je er meer van willen weten ofzo dan kan je me pb-en. Ik weet het kl#te het is....

 

Volgens mij normaal hoor... ik had het zeker na de eerste ook heel erg. Alles moet weer een plek krijgen.

Nu is het wel gezakt hoor maar natuurlijk weet ik nogsteeds dat het ergste wat kan gebeuren het verliezen van 1 van mn kids is. Ik ben ook voorzichtiger bijv. in het verkeer, trek me het leed van andere kindereren meer aan en weet nu dat ik eigenlijk alles voor mn kind zou doen. Als iemand aan ze komt denk ik dat ik tot gruwelijke dingen in staat zou zijn. Allemaal veranderingen die ik van te voren niet echt zag aankomen. Ik kon toen niet bedenken hoe je kan veranderen als mens.

Ik denk dat het met de tijd vanzelf minder nadrukkerlijk op de voorgrond staat en je steeds meer gewend raakt aan je nieuwe jij, incl extra zorgen.

 

Hier ook herkenning! Ik heb er nu geen last meer van, maar tot Mini een maand of 6, 7 was had ik regelmatig van die angsten. Onder invloed van hormonen denk ik, maar je bent je in het algemeen een stuk bewuster van je sterfelijkheid omdat je niet meer alleen voor jezelf leeft maar er iemand is die jou echt nodig heeft.

Let er idd even op of het op den duur minder wordt en dat het je leven niet teveel gaat beheersen. Ik denk dat je je niet meer zo wil voelen als je kindje 30 is...