Hoi lieve meiden, Wij gaan morgen naar de huisarts, en dan wachten we af in wat voor molen we terecht komen. Mij vraag is hoe zijn jullie daarmee om gegaan met familie, vrienden en je werk? Ik weet niet hoe vaak je naar t ziekenhuis moet maar ik wil natuurlijk niet dat ze het merken op t werk, hoe zijn jullie daarmee om gegaan?
Wat spannend (en naar) dat jullie deze stap gaan zetten. Ik zat ook heel erg met dit soort dingen. Mijn ouders en zus wisten vanaf de start dat we naar de huisarts gingen, verder eerst niemand. Pas toen duidelijk werd wat ons probleem was (mijn man heeft heel slecht zaad) en dat we dus gelijk in aanmerking kwamen voor icsi, hebben we schoonouders, broer, beste vrienden erover verteld. Ook heb ik het toen aan mijn manager verteld. Maar tot nu toe heb ik het nog niet aan alle collega's verteld ofzo. Het hangt er ook vanaf wat voor werk je doet, hoeveel je werkt en hoe snel het opvalt dat je later bent. Als je naar het ziekenhuis gaat zullen ze eerst een cyclus bij jou gaan volgen, dat houdt concreet in dat je vanaf dag 8/10 tot aan de eisprong om de dag naar het ziekenhuis moet voor een echo. Verder bloedprikken begin vd cyclus en 1 week na eisprong. Oja en ik moest ook een startecho op dag 3. Daarnaast moet je man dan ook een potje inleveren. Ons ziekenhuis is alleen heel lastig met plannen. Dus dan denk je: een gesprek plan ik mooi op 1 van mijn vrije dagen, maar dan kan het weer alleen op een middag die je ontzettend slecht uitkomt :S. Hoop dat jullie ziekenhuis wat flexibeler is! Heel veel succes! Het kan natuurlijk ook zijn dat de huisarts eerst het zaad van je man laat onderzoeken, voor hij jullie direct doorverwijst. Je cyclus is wel mooi regelmatig zo te zien.
ik heb de ''stap-voor-stap'' aanpak gehanteerd. Eerst alleen ouders en goeie vriendin en geleidelijk steeds meer mensen. Je houd het soms niet ''tegen'' omdat mensen vragen gaan stellen (over kinderwens bijv) en omdat mensen elkaar weer tegen komen. Ik merk ook dat het heel goed is om te merken dat mensen om je heen staan en met je meeleven. Dat maakt het minder zwaar. Wij zijn bijv. betrokken bij een kerk en er word zo ont-zet-tend veel voor ons gebeden en meegeleefd; daar krijg je kippevel van. Aan de andere kant: hou rekening met goedbedoelde en onhandige opmerkingen of reacties op jullie bericht. Zeker in de eerste periode, toen we mensen op de hoogte gingen stellen, hebben we dat mee moeten maken en dat was ook niet altijd makkelijk. werk: ik werk in een klein team en ik kon het zelf niet doen alsof er niets aan de hand is; vooral omdat ik redelijk open was over mijn kinderwens. Het is fijn dat collega's er vanaf weten omdat ze dan ook ''snappen'' als ik wat geirriteerd ben bijv. Ik ben wel wat selectief, hoor, niet elke collega die het weet, is ook een prettige gesprekspartner. ' veel sterkte meid!
Allereerst heel veel succes. Wij zijn nu in een IVF-ronde voor een 2e kindje. Vanwege operaties in het verleden is het voor ons niet mogelijk om zonder IVF zwanger te raken. Toen wij begonnen met de medische molen, wist echt iedereen in onze omgeving wat er speelde. Wanneer en wat voor soort afspraak we hadden. Iedereen was altijd erg meelevend, maar daardoor was ik er ook zo erg mee bezig, dat ik er wel een beetje gek van werd. De 3e IVF-poging was positief en ook iedereen wist dan direct van dag 1 dat ik zwanger was. Wij waren hierover gewoon erg open, maar... Nu hebben we besloten het zo veel mogelijk voor ons te houden, zodat ook wij -hopelijk- een verrassende mededeling mogen doen. Onze bazen weten het wel, dat was met de behandeling wel zo fijn, dan hoefde we ons om het werk geen zorgen te maken. Daar hebben we beide geluk mee, dat we bazen met begrip hebben. En verder weten mijn beste vriendin en een paar van onze collega's ervan. Onze familie en directe omgeving/vriendenkring weet van niets. Van alles naar bijna niets dus... Het voelt nu veel rustiger. Dat komt waarschijnlijk ook omdat we al gelukkig zijn met ons kindje, we precies weten hoe de IVF-rondes gaan en wat we kunnen verwachten. Hierdoor ben ik zelf ook veel minder (psychisch) bezig geweest met deze ronde. Alleen nu ik moet wachten tot ik mag testen, wordt het spannend. Vandaar dat ik weer eens op het forum verschijn, want ook hier ben ik haast nooit meer. Overigens denk ik de testdag niet te halen, want het rommelt al wat. Ik wens jullie nogmaals heel veel sterkte en succes toe, en volg vooral je gevoel over wie je en wat je wilt vertellen.
Lieve meid, wat een rotstap om te nemen. Ik vond het toen ook wel spannend, omdat een kindje ook iets dichterbij leek. Ik was ervan overtuigd dat er iets mis was bij mij. Mijn collega's waren de enige die wisten dat we graag een kindje wilden en dat het niet lukte. Nog voor we in het ziekenhuis terecht konden kregen wij het nieuws dat mijn man onvruchtbaar is. Een paar dagen later hebben we dit dan ook gedeeld met mijn en zijn ouders. Mijn zus hebben we later op de hoogte gesteld. En een stel waar we mee bevriend zijn. Mijn collega's heb ik ook alles verteld. Een paar maanden later, toen we naar Duitsland gingen voor behandelingen hebben we het met meer familie en vrienden gedeeld en bijna alleen maar fijne reacties gehad. Ik vond het erg fijn om er open over te kunnen zijn, omdat ik het ook heel heftig vond allemaal. Kunnen we wel of niet een kindje van mijn man krijgen? Het begon in februari en in september hebben we dus ook meteen het goede nieuws gedeeld dat er wel wat prematuur zaad gevonden was bij mijn man. Toen werd het weer zwaar; icsi, dus weer was ik blij dat ik me niet groot hoefde te houden. Ik kon gewoon huilen of chagrijnig of stil zijn. Iedereen had begrip. En met name van mijn collega's, ik werk in de psychiatrie, heb ik heel veel steun en begrip gehad. Ik was blij met onze openheid, maar je moet absoluut doen wat goed voelt! Jij bent ook de enige die een beetje in kan schatten hoe je omgeving erop zal reageren en met wie je het wel en met wie niet wil en kan delen. Ik wil je heel veel sterkte en succes wensen in deze ontzettend moeilijke tijd!!