op visite bij zwangeren en op kraamvisite

Dit vond ik ook altijd een ramp, ik ging wel...
Als je je er echt niet goed bij voelt denk ik dat je niet moet gaan of een moment uit moet zoeken dat je je wat sterkte voelt.
Het hielp mij altijd heel erg, hoe gek het ook klinkt, om eerst even goed te shoppen voor het ukkie. Dan voelde ik me een stuk beter op de een of andere manier.
Die tranen kwamen toch wel eenmaal in de auto, vooral op de terugweg...

 

Ook ik heb er heel veel moeite mee. De laatste keer dat ik ging kreeg ik weereens de opmerking 'zo staat je goed, wanneer jullie' toen ik het kindje vast had.

Ik ben wel selectief geworden, ook op aanraden van mijn arts, zij zei dat ik voor mezelf moet kiezen als ik het echt niet zie zitten.

Als ik bijvoorbeeld net ongi ben geworden wacht ik een weekje dan trek ik het echt niet. Familie en vrienden waar ik goed contact mee heb daar ga ik heen, zij weten ook bijna allemaal van onze mmm en houden daar rekening mee, mensen die ik bijna nooit meer zie of spreek stuur ik een kaartje. Dat is me niet altijd in dank afgenomen, want er wordt toch van je verwacht dat je komt. Maar daar probeer ik me maar overheen te zetten.

Mensen die niet in mij investeren, investeer ik ook niet meer in. Voor onze mmm had ik daar minder moeite mee, en ging ik gewoon, maar nu kost het me gewoon te veel energie.

 

Heel herkenbaar.
Ik heb hier een kaartje staan, de baby is inmiddels al 4 maanden en ik ben nog niet geweest.
Inmiddels is de baby al 'zo oud', dat ik eigenlijk nu ook niet goed meer durf. Het zijn mensen die we normaal ook maar 1 keer per jaar ofzo zien. Maar toch.

Binnenkort gaat mijn schoonzus bevallen. Daar kan ik natuurlijk niet zo lang omheen. Daar zal ik direct heen moeten.
Zeer waarschijnlijk gaat zij ongeveer bevallen rondom de datum van mijn 1e punctie.... Ik ben benieuwd hoe ik dat ga vinden.....

Blijft lastig he. Andere mensen met hun kindjes....

 

Ik ben daar echt makkelijk in geworden, ik kies voor mezelf. Als ik me goed voel en ik zie het zitten, dan ga ik. Zo niet dan ga ik niet. Het ligt er wel aan om wie het gaat. Bij goede vriendinnen en directie familie ga ik in elk geval wel, maar kennissen die ik maar weinig zie, die stuur ik een kaartje. Ik laat altijd iets horen en zet wat op een kaartje. Maar ik ga mezelf dus echt niet pijnigen door naar een kraamvisite te "moeten".

 

Heel herkenbaar! Ik heb er ook steeds meer moeite mee terwijl ik aan het begin sta van een ware babyboom in mijn vrienden/familiekring. Bij deze vrienden/familie kom ik er ook gewoon niet omheen, ze staan te dicht bij ons. Ik ga met veel moeite erheen, zet mijn masker op en ben super blij voor ze, rij weer naar huis en zet ondertussen mijn masker af en dan kan het zijn dat ik down word en een potje moet janken. Soms denk ik wel eens 'mens, zeur niet, ga gewoon en wees blij voor ze' maar het doet gewoon best pijn om al dat zwangerschaps- en babygeluk te moeten zien terwijl iedere cel in mijn lichaam schreeuwt 'dat wil ik ook!!!'

 

Tja ik ken het en vooral de vragen die je krijgt.
wanneer het voorzichtig wordt gevraagt vind ik het geen probleem.. maar sommige houden echt nergens rekening mee.
Je moest eens weten denk ik dan..

 

Ik ga ook alleen nog maar op kraamvisite bij goede vrienden, die van onze situatie afweten. De rest krijgt een mooi kaartje of een cadeautje via de post. Het is gewoon te pijnlijk. Wat ik wel altijd vraag is of wij op een moment mogen komen dat er verder niemand anders komt. Dit om de botte en onnadenkende opmerkingen van hersenloze, onwetende mensen te voorkomen (ik heb er de laatste tijd teveel gehoord :x). Ondanks dat blijf ik het heel moeilijk vinden. Je wilt je eigen verdriet niet laten kennen als je iemand feliciteerd, maar ondertussen heb ik het gevoel dat ik elk moment in hysterisch gehuil kan uitbarsten. Als ik eenmaal weer in de auto zit, ga ik los...

 

Ik herken het wel...ik ga alleen op kraamvisite bij mensen die afweten van ons probleem en die dicht bij me staan, waarvan ik dnek dat ze het wel kunnen handelen mocht ik evt. gaan huilen. Degene die daar geen begrip voor heeft, heeft pech gehad, daar kom ik gewoon niet. Ik kies voor mezelf. En ik ga ook liever niet in de kraamtijd, maar wat daarna, omdat dan 1. ik aan het idee heb kunnen wennen en 2. de kraamvrouw weer wat bij de wereld is gekomen (hopelijk) en niet alleen maar over haarzelf praat.

Daarnaast werk ik tussen zwangeren en kraamvrouwen...dat maakt het extra lastig, maar ik hou mezelf maar voor dat zij er ook nieks aan kunnen doen dat ik niet makkelijk zwanger wordt en professioneel is iets anders dan vrienden he.

 

@ Trees, knuff voor jou

 

Ik vond dat ook altijd heel erg moeilijk vooral omdat de mensen niet wisten dat wij op een gegeven moment al 3 jaar bezig waren. Ik vond babynieuws op het werk ook altijd verschrikkelijk om aan te horen.

 

Hallo dames,

Helaas herken ik ook veel in jullie ervaringen!
En het wordt hoe langer we in de mmm zitten hoe erger!
Afgelopen dinsdag hadden we een verjaardag van de opa van mijn man.
Ik maakte me daar van tevoren al erg druk over want mijn schoonzusje is 14 weken zwanger, er kwam een nicht met een baby van 6 maand, en een nicht die hoogzwanger is en een zoontje van 2 heeft!
Wij zaten daar dus tussen als enige zonder dikke buik of kinderen.
Wat een rotgevoel!!!!!
Gelukkig zag mijn man aan me dat ik het niet meer trok, en zijn we dus eerder weer weg gegaan....
Het ergste is nog dat ik me daar schuldig over voel! Ik wil zo graag blij zijn voor iedereen, maar ik kan het echt niet opbrengen.

In onze vriendengroep zijn wij ook bijna de enige die geen kinderen hebben. Ik voel me dan ook vaak 'buitengesloten'. Ik kan niet meepraten over moederdingetjes..... Pfffff....wat zou het fijn zijn als we eindelijk ook eens met goed nieuws konden komen.....

sorry voor het lange verhaal, maar het lucht wel op!!

 

Om heel eerlijk te zijn heb er totaal geen moeite mee.. het is iets geweldigs. voor hun helemaal..
en mijn persoonlijke mening is dat je alleen jezelf er mee hebt om niet te gaan.. maar dat is mijn mening dus voel aub niet aangesproken als mensen dit lezen en een andere mening erover hebben. en tuurlijk zie je het liever bij jezelf.. ik ook maar om daarom niet te gaan vind ik eigelijk een beetje aanstelleritus.. ook al snappen mensen je in je omgeving ook wel en hebben ze er respect voor als niet komt......

 

geloof me... als je na een kraambezoek dagen down bent en je letterlijk ziek voelt....want dat voelde ik me.... dan ga je dus soms gewoon niet... ik zie dat niet als aanstelleritus.... als ik na een kraambezoek helemaal in de put zit... en de zenuwen gieren door m,n lijf als ik al dat babygeluk zie ( zag moet ik zeggen want nu heb ik godzijdank een kleintje mogen krijgen ) dan is dat gewoon voor jezelf niet goed....

het heeft soms niets te maken met "het gewoon niet leuk vinden"want natuurlijk ben je dolblij voor die anderen... maar wat doet het een pijn.... als je zelf alles maar dan ook alles voor een baby over hebt...... iedereen lijkt ze zomaar te krijgen...zit je daar op bezoek met stralende ouders.... een wolk van een baby... intens geluk... en zelf ga je van binnen gewoon stuk....

zelfbescherming noem ik dat.... en in mijn ogen 100% gerechtvaardigt... jammer voor alle mensen waarbij we dan maar even niet op bezoek zijn geweest...



xxxx jose

 

Ik begrijp het hartstikke goed hoor, dat iedereen er moeite mee heeft...en volgens mij is dat toch ook niet meer dan normaal en heeft het niks met 'aanstelleritus' te maken...
'We' mogen ons niet aangesproken voelen, maar 'we' worden wel afgeschilderd als aanstellers, omdat 'we' dat zo voelen.

Dan ga ik het anders zeggen...mensen die het niet moeilijk vinden en die het 'niks' doet, vind ik gevoelloos...(klinkt ook niet zo leuk, als ik dat zo zeg, dacht ik)
Het is echt mijn bedoeling niet om je mening af te kraken, maar vind dat stukje aanstelleritus een beetje onnodig.

En geloof me, er zijn mensen die het niet respecteren, al heb jij die misschien niet in je omgeving! (en daar mag je je gelukkig mee prijzen!)

Ik was laatst ook op een verjaardag met 4 moeders, waarvan de één hoogzwanger binnenkwam van de 2e (wat ik niet wist) en de andere kwam ik daar achter was ook 15 weken, van de 2e!
En als je dan de hele avond dat gepraat over babykamers, gastouders, gebrabbel, kinderwagens en weet ik al wat niet meer aan moet horen, dan gaan bij mij de tranen heel hoog zitten. Ben op een gegeven moment weggelopen en vriendje had het door en kwam me achterna...
Kon me daarna wel goed herpakken, maar kreeg het er daar met een vriendin even over en dit kreeg ik als reactie: ach, jouw tijd komt ook nog wel!
Ik was verd*mme eerder bezig dan haar en zij heeft nu een dochtertje! Ben heel blij voor haar, maar dan moet ze mij niet gaan vertellen dat mijn tijd nog wel komt!
Mijn tijd is er allang!

Sorry, dit moest ik echt even kwijt!
Wat ik dus wil zeggen is, dat het heel begrijpelijk is! Natuurlijk zijn we blij voor anderen, want wij weten als geen ander hoe het voelt als het niet lukt, en dat gun je niemand anders, maar daarom doet het wel ontzettend veel pijn!

Sterkte allemaal en hoop dat er nog heeeeeeeeeeeeel veel wondertjes bijkomen hier!

Liefs Loesie

 

Veel dingen zo herkenbaar...
Ik kreeg vorig weekend 3 zwangerschapsberichten te horen.
Vorige maand is mijn schoonzusje bevallen, en afgelopen wek werd mijn neefje 1 jaar.
Allemaal geweldig allemaal natuurlijk.
Ook van die 3 vriendinnen/kennissen vind ik het geweldig, stoppen met de pil, en raak!
Ondanks dat ik heel erg blij voor ze ben, moest ik achteraf wel janken...
Ik gun het ze heel erg, maar ik gun het ons ondertussen ook wel...

 

kijk als ik er nu altijd het 100% vertrouwen in had gehad dat het goed zou komen dan had ik geduldig gewacht en ondertussen alle kraamvisites afgelopen...

mischien als je zelf de volle overtuiging hebt dat het goed zal komen dat het minder moeilijk is om te gaan.... soms maakte een kraamvisite me ook strijdbaarder omdat ik dan dacht verdomme... het maakt me niet uit wat ik ervoor moet doen... maar ik ga er alles aan doen...( om vervolgenas na een ander bezoekje toch weer in de put te zitten )

misschien steken sommige mensen ook hun kop in het zand... als je niet onderkent dat je toch wel te maken hebt met ernstige vruchtbaarheidsproblemen dan wandel je mischien inderdaad makkelijk al die kraamvisites af... maar of dat nou zo goed is???? ( overigens is dit geen reactie op jou funky... maar meer algemeen genomen )

het blijft lastig......

xxx jose