Lieve dames, Allemaal bedankt voor jullie oprechte en eerlijke reacties. Onze relatie duurde nog maar vrij kort voordat ik zwanger werd. Heb idd ook wel getwijfeld aan de relatie maar wilde het toch proberen. Op dit moment zijn we in gesprek bij praktijk ondersteuner van de huisarts. Om wat dingen duidelijk te krijgen. Qua ergernissen en hoe we verder moeten. We willen niet zo opgeven. Hij wil zeker er alles aan doen zegt ie.. maar uit de praktijk blijkt dat nog erg lastig. Juist de leuke dingen mis ik.. die moet ik elders zoeken en ik mis zn input in meedenken en gesprekken. Alles is oppervlakkig. Mis de echte interesse. Moet daar zo mn best voor doen en dat werkt vermoeidend.. Hij werkt gewoon veel.. 6 dagen per week en als ie bij mij is slaapt ie veel.. Dus meestal zien we elkaar pas zat.avond en zondags. (dus opzich rust en afstand genoeg) we zijn al bij zijn huisarts geweest en die zegt dat ie meer tijd voor zichzelf/relatie/ kindje straks moet nemen. Maar zn werk gaat 9 van de 10 keer voor (is zzper). Blijkt dat ie ook nog vit d te kort heeft uit de bloeduitslagen. alle tips die hij krijgt en die ik aandraag of met hem bepreek gebeuren gewoon bijna niet. Das frustrerend. Ik wijt het niet alleen aan de hormonen! het verliefde gevoel is er idd niet meer.. dat vind ik heel jammer. En jah hij gedraagd zich idd soms ook echt als kleuter. moest erg lachen om dat voorbeeld in de supermarkt Ik ga mn best doen want ik wil natuurlijk niks liever dan een partner aan mn zijde met een aankomend kindje. Laten we dat voorop stellen. Hoop dat er langzaam aan toch wat meer fijne weekenden komen en ik geef hem zeker nog een kans. Inmiddels zitten we al op kans 4 ofzo... Jullie verhalen geven me wel moed en hoop dank daar voor!
Ik snap dat het heftig is maar als ik lees kans 4... Wow.. waar bestaat dat uit? 4 zaterdagen? Je vriend heeft wellicht 32 kansen nodig. Je zegt zelf dat jullie elkaar niet veel zien, nog niet zo lang bij elkaar zijn.. Over nagedacht dat deze situatie hem misschien ook overvalt? Dat hij, net als jij, worstelt met deze nieuwe situatie? Heb je daar al naar gevraagd, hoe het voor hem is? Echte interesse werkt 2 kanten op hoor, weet je wat hij doet, wat hem bezig houdt? Je hebt door de weeks zoals ik het lees tijd zat om leuke dingen alleen of met andere mensen, doe dit dan ook.. Dan verandert je eigen gemoedstoestand ook positief.. Helpt misschien ook dat je zelf wat beter in je vel komt te zitten.. En als je je relatie echt een serieuze kans wil geven moet je niet spreken over weken en 4 kansen.. Geef het echt tijd en zorg dat je zelf ook hulp hebt/ kunt praten.. je klinkt mij beetje depri.. Neem de tijd voor alles.. De eerste stappen zijn gezet al is het moeilijk.. Sterkte!
Sinds ik zwanger ben heb ik ontzettend zitten wikken en wegen om weg te gaan, ik vind hem irritant, stinken, hij kan niks goed doen in mijn ogen en ik erger me er zelfs aan zijn hele bestaan af en toe, ik wil niet meer met hem trouwen. En dan soms heb ik wat minder last van m'n hormonen en besef ik wat ik heb en hoe gek ik eigenlijk op hem ben. Zwanger zijn doet rare dingen met je! Ik heb het liefst dat mijn vriend op de bank gaat liggen snachts en anders liggen we een meter van elkaar af. Hij mag me niet aanraken, zelfs niet met z'n teen ofzo. (Verder gaan we goed met elkaar om hoor hahahah).. Zwanger zijn doet gewoon rare dingen met je.. Zodra je weet dat het aan jezelf ligt.. Ik ben er ook pas twee weken geleden achter gekomen dat ik me aan onredelijke dingen irriteer en dat ik me hier normaal nooit aan irriteerde. Misschien een beetje warrig maar wat ik eigenlijk wil zeggen, denk er goed over na. Je bent zwanger geraakt dus er moet iets van liefde geweest zijn lijkt me. Succes!!
Als het echt niet meer goed voelt (wat duidelijk uit je reacties blijkt) dan zou ik er een punt achter zetten. Immers kun je deze stress tijdens de zwangerschap echt niet gebruiken. Ik begrijp de reacties van de andere dames wel. Dat je je tijdens een zwangerschap anders kunt voelen en nu misschien keuzes gaat maken die niet rationeel zijn. Echter heb je al heel duidelijk aangegeven dat je dit gevoel al vóór je zwangerschap had en je toen al eigenlijk de relatie wilde beëindigen. In mijn ogen dus een teken dat dit niets met je zwangerschapshormonen te maken heeft.
Jeetje give him a break. Hij werkt 6 dagen, heeft dus een drukke baan neem ik aan, heeft een vitamine d tekort waar je je echt heel ellendig door kan voelen. En dan heeft hij ook een zwangere vriendin met torenhoge verwachtingen. Mannen zijn anders dan vrouwen he. Voor hem zal jullie baby pas werkelijkheid worden op het moment dat de baby er is. Dus verwacht alsjeblieft niet dat hij zich alvast als voorbeeldige vader in spe gedraagt. En daar heel erg mee bezig is. En 4 kansen? Het is niet aan hem om jou opnieuw te veroveren. Jullie moeten daar met zijn tweetjes aan werken. Goed dat jullie nu hulp zoeken. Hopelijk komen jullie eruit. Hier hadden we ook relatieproblemen. En ik kan je vertellen dat het eerste jaar na de geboorte voor ons veel zwaarder dan de zwangerschap. Dus ik raad je echt aan om de laatste maanden zo goed mogelijk te benutten voordat de baby er is.
Dag lieve dames allemaal... Ik heb alle reacties gelezen en vind sommige best heftig als ik eerlijk mag zijn. Ik val niemand aan dus hoop dat niemand zich beledigd voelt. Ik ben nu 3 maanden zwanger en woon samen. Ben eind Februari verhuist naar Engeland om bij mijn vriend te kunnen zijn die ik nu 7 maanden ken waarvan dus 3 maanden zwanger. Wij vlogen in het begin op en neer om bij elkaar te kunnen zijn en voelde echt alsof ik de man van me dromen had gevonden. Na al een week voelde het toch alsof ik hem niet kende...de lieve man veranderde in een Dr Jeckel en Mister Hyde. Het ene moment was het gezellig en het andere moment Kon hij zomaar uit het niets ontploffen. Natuurlijk kwamen we een maand later erachter dat ik zwanger was en we waren Super blij. Maar langzamerhand zag ik de man waar ik verliefd op werd veranderen. Leek wel alsof hij mijn hormonen had overgenomen. Heel erg agressief verbaal,veel schreeuwen en met dingen gooien,heel erg kwetsend kunnen zijn in dingen die hij zei,wetende mij daarmee te kwetsen. Zelf een keer zo erg dat hij mij een ongeschikte moeder noemde en dat ie mijn ex begreep dat ie wegging toen k een miskraam had gekregen en ik dus moest bevallen van een dood kindje zonder me man,ja zei hij als ik er nu 1 zou krijgen zou hij ook hard wegrennen. Tuurlijk zegt hij keer op keer sorry en dat het hem heel spijt en dat ie er niks van meent. Maar na de zoveelste sorry ben ik er toch wel klaar mee,die sorry betekent dan helemaal niks meer. Lijkt me duidelijk dat ik er hard over nadenk om naar huis te gaan om bij mijn familie en vrienden te zijn want ik heb hier helemaal niemand. Ik begrijp dat er emoties spelen en hormonen bij een zwangere vrouw en de vriend van finallyzwanger een stuk beter klinkt dan die van mij alsof ie niks verkeerds doet en vooral lief voor haar is. Maar dan nog moet een vrouw zich wel happy kunnen voelen en ik denk dat als je al heel lang samen bent dat veel makkelijker te bevatten is dan als je net bij elkaar bent. Om dus onderscheid te kunnen maken tussen hormonen en echte gevoelens. Daarom aan finallyzwanger hoop dat je hormonen iets zijn afgenomen wat normaal wel gebeurt in je tweede trimester en natuurlijk weer aan het einde gaat toenemen...en dat je het nu allemaal wat helderder kan zien. Heel veel succes en sterkte mop...hoop dat jullie er uitkunnen komen.
Oh ja en hier was het ook niet na 1 week goed heeft een aantal maanden in beslag genomen!!! En zelfs na meer als een jaar kwamen er weer bepaalde dingen boven drijven. Sinds een goed 6/7 maanden lijkt het rustiger! Dus geef het de tijd. En dat je man zoveel werkt zal niet voor niks zijn? Hij voorziet jullie denk ik van onderhoud.... Mijn man werkt ook alleen en is ook zzp en soms is hij heel druk en werkt veel. Maar dan praten we er wel over. Dan zegt hij soms ook schatje het moet even! Die klus moet af ofZo! Maar ik vind dit geen rede om te gaan lopen. Ik vind het eerder laf. Dan moet jezelf erbij gaan werken zodat je partner een dag minder kan werken!