Hier is het leven even een rollercoaster en woon ik al 2 weken met dochter bij mijn ouders in...... ik ben fysiek aangevallen door mijn schoonvader, waarbij hij mij bewust of onbewust in mijn buik heeft geschopt. Ikzelf ben totaal geen geweld in mijn omgeving gewend, dus ben naast het geschrokken zijn, zo enorm boos. Gelukkig is de baby in orde. Maar wie valt er nu een zwangere vrouw aan zonder echte reden, want ik hoef daar niet in viervoud aan te vragen of ik mijn kind voor een weekendje kan meenemen naar mijn ouders. Mijn man kwam ertussen en heeft waarschijnlijk de schade beperkt, maar ik ben zo kwaad dat hij het gewoon probeert goed te praten wat zijn vader deed. Zijn ouders zijn naast ons gezin zijn hele leven en hij zit daar dagelijks. In mijn ogen is er nooit een MAAR om zoiets te doen. Ik heb niks uitgelokt, ik ben een heel rustig en zorgzaam persoon. Dit kwam totaal onverwachts op mijn bordje. Mijn man en ik hebben het de laatste jaren moeilijk, vooral door mijn ziek zijn, verlies zoon, dramatische zwangerschap dochter, super druk meisje en nu dus ongepland toch zwanger (medisch gezien wou ik dit absoluut voorkomen). 2 jaar geleden zaten we echt in een dieptepunt en heeft hij me eenmalig een tik uitgedeeld. Daarna nooit meer, maar duidelijk gezegd dat elke actie in die trend dus een laatste druppel is....... en voor mij is nu dus dat punt bereikt! Dan wel veroorzaakt door zijn pa, maar zijn reactie erop is voor mij al voldoende. dit weekend voor eerst weer contact gehad voor dochter. 2 dagen samen leuke dingen gedaan zonder over het voorval te praten op advies maatschappelijk werker. Dochter was dolblij met papa, maar heeft last van wat ze gezien heeft (was aanwezig bij het geweld). Hij is zo poeslief, gewoon slijmerig..... hij ziet de bui al hangen. De week ervoor zou hij me rust gunnen, maar dat is mislukt door zijn vele berichten en telefoontjes. Ik wil geen contact meer met schoonouders en we wonen helaas bij elkaar in de straat. Mijn eigen familie en vrienden wonen buiten een straal van een uur rijden en komen al niet graag door afstandelijkheid van mijn man. Mijn man wil niet breken met ouders en liever ook niet verhuizen.... hij ziet totaal geen probleem. Ik zal waarschijnlijk gezien mijn medische status snel extra hulp nodig hebben en ook als de baby er is wat extra hulp naast de kraamzorg.... en dan zit ik daar in mn eentje. Ik zie dat echt totaal niet in een passend plaatje....... en ik wil rust en stabiel huis voordat baby zich aandient! Maatschappelijk werk zit er bovenop, maar weet echt niet meer wat ik nu moet....
Wow wat een heftig verhaal! Wat fijn dat alles goed is met de baby. En goed dat je gegaan bent. Ik snap niet hoe je man dit inderdaad kan recht praten. Uit je verhaal klinkt geen liefde meer voor je man, klopt dit? Want dan zou ik het dag voor dag bekijken en bij je ouders in de buurt een nieuw leven opbouwen met je dochter en baby. Zo kunnen je ouders misschien helpen straks? Wil je heel veel sterkte wensen met alles!!
Mijn hemel wat een verhaal! En wat een l*l van een schoonvader!! Dat jou man dit probeerd goed te praten vind ik ronduit belachelijk😱 Ik heb helaas geen tips maar wil je wel heel veel sterkte wensen!
Dank jullie wel. Ik houd nog wel van hem dat is niet opeens over, maar zijn reactie op zijn vader kan ik gewook niet accepteren.... ookal doet hij nu na 2 weken alsof hij mij steunt... hij begrijpt niet wat voor impact het heeft. Heb echt veel.angst en mijn veilige thuis is niet meer.... Ik snap niet dat een normaaldenkend mens, want dat zou hij moeten zijn, het anders zou vinden als absurt. Ik houd absoluut niet van geweld, maar een echte kerel had zo een persoon die je zwangere vrouw mishandeld meteen tegen de grond gewerkt, contact verbroken en eigenhandig aangifte gedaan. Politie heb ik trouwens zelf gebeld, heb uiteindelijk geen aangifte gedaan ivm dochter. Maar spoedeisende hulp arts heeft wel een melding gedaan van ernstige mishandeling
Je man doet alsof hij je steunt... en je man probeert zijn vader recht te praten?!Je man heeft geen bord voor zijn hoofd maar een betonplaat,sorry hoor maar je accepteert het toch niet dat je vrouw mishandeld word,zwanger of niet! Ik zou me geen moment meer veilig voelen in huis met mijn s.o. in dezelfde straat... Persoonlijk zou ik zeggen,ik ga verhuizen ga je mee en zo niet dan is het jammer voor je.Als ik het zo lees zal hij niet voor jou kiezen maar voor zijn ouders en niemand kan jou de garantie geven dat je schoonvader jou of je kinderen niet nog een keer mishandeld.Kan je tijdelijk bij je ouders blijven?Misschien een woning vinden bij je ouders in de buurt?Probeer nu alleen aan je dochter en aan jezelf te denken. Over aangifte doen,ik zou alsnog aangifte doen tegen je s.v.,misschien dat je man dan gaat begrijpen hoe heftig het was voor jou en je dochter! Sterkte!
Allereerst wil ik even zeggen: Wat ben jij een krachtige vrouw! Zo goed dat je zowel jouw eigen veiligheid als die van jouw kinderen voorop zet en bent weggegaan. Het klinkt als een open deur, maar in de praktijk is dat gewoon razend moeilijk! Dus RESPECT!!! Kies voor jezelf en voor jouw kinderen. Als dat betekent verhuizen, zodat het makkelijker is voor jou, dan ga je lekker verhuizen. Niets, maar dan ook niets, maakt geweld acceptabel. En straks is je kind misschien wel aan de beurt. Fijn dat je maatschappelijk werk hebt ter ondersteuning. Maar jij komt er wel, daar ben ik van overtuigd. Heel veel sterkte in deze zware tijd en geef je dochter lekker een extra knuffel.
Jemig wat erg zeg Wat was de aanleiding voor je schoonvader om zo te gaan doen? Hadden jullie ruzie? Wat een achterlijke zeg. Krijgt je dochter nog ondersteuning/hulp om dit te verwerken? Want het lijkt me niet gezond dat ze dit heeft moeten zien. V.w.b. je man. Wat een enoooorme afknapper dat hij het gedrag van zijn vader probeert goed te praten. Zijn vader.... die zijn zwangere vrouw EN ongeboren kind heeft mishandeld! Werkelijk hoe kun je dit als vent accepteren?? Ongeacht de band die hij met zijn ouders heeft, als hij dit accepteert en pikt sta jij dus nergens meer en neemt hij je in mijn ogen niet serieus en kom jij en je ongeboren kind al helemaal niet op de eerste plaats. Als hij dit accepteert en "partij" kiest voor zijn ouders, zou dit voor mij zelfs genoeg redenen zijn om de scheiding aan te vragen. Hij hoeft niet te kiezen tussen jou en zijn ouders. Als hij zijn ouders wil blijven zien en langsgaan is dat zijn goed recht, maar zo kan jij ook ervoor kiezen om het contact te verbreken tussen jezelf en je schoonouders. Die keuze heb jij ook. Niemand, maar dan ook niemand heeft het recht om je te mishandelen!!
Mijn dochtertje heeft ook hulp gekregen, ze is eerst gezien voordat ik haar weer in contact met vader heb gebracht. Die is zaterdag, met toezicht van mij en mijn vader, een aantal uurtjes met haar naar binnenspeeltuin geweest. Dit ging goed, maar zondag was er niks met haar te beginnen..... logisch natuurlijk. Gaat zoveel in haar koppie om. Morgen komt maatschappelijk werk praten bij mijn ouders thuis. Vanmiddag hebben we een gesprek met 2 maatschappelijk werkers en ik en mijn man dus.... over welke hulp er nodig is voor ons gezin. Ik ben er eigenlijk wel over uit dat ik daar niet blijf en ik bij mijn ouders in de buurt mijn leven weer ga opbouwen. Heb zelfs al een bezichtiging van een huurhuisje donderdag! Als hij me achterna komt, is dat prima en mss een nieuwe kans.... zo niet, dan vraag ik scheiding aan! Straks met knikkende knieeen belangrijke persoonlijke spullen uit huis halen, mijn vader gaat mee.. en dan dus dat gesprek.
jeetje wat heftig!!! Er is nooit maar dan ook nooit een excuus om geweld te gaan gebruiken, hoe haalt die man het in zijn hoofd!! en dat zijn zoon, en dus jou man, het niet compleet voor jou opnam zegt genoeg, nou kan ik niet helemaal oordelen maar wat ik lees gaat mijn bloed van koken! Ik vind het super sterk van je dat je de beslissing heb genomen om daar weg te gaan, je eigen veiligheid en die van je kinderen zijn nr1 nu, niks geen slijmende man, laat hem maar bewijzen dat hij het waardig is om een fatsoenlijke vader en man te zijn, wees niet bang voor dat ''plaatje'' je kinderen zullen het later zeker begrijpen waarom papa er nu even niet is, en je alleen maar waarderen in je kracht om ze te beschermen, wou dat mijn moeder dat gedaan had, ik had een vader die mishandelde, wel altijd wanneer ik naar bed was, maar ik hoorde en zag ALLES en kan het me nog haarfijn herinneren, kinderen zien veel meer dan wij denken. Dit kan je echt gebruiken ook nu in je zwangerschap na al dat medische, je moet nu juist verpampert worden niet aangevallen!! krijgen we nou zeg :x Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe, en vind je heel sterk dat je voet bij stuk zet, zodat je man weet dat zoiets nooit meer hoeft te gebeuren. xoxo
Jeetje meid! Wat een verhaal zeg, heftig zeg! Hopelijk waren de gesprekken gister goed en hebben jullie goed kunnen praten. Hoe was het om terug te zijn in jullie huis? en bij je sv in de buurt??
We hebben gesprekken niet in het huis, maar op kantoor op mijn verzoek.... naar mijn gevoel zijn we geen steek verder. Hij voelt zich vooral slachtoffer omdat hij ons kwijt raakt en alleen zijn kijk op weer samen komen is de juiste.... heb duidelijk gezegd dat ik dus niet meer terug ga. Morgen guo, hij gaat wel mee.... het weekend gaat dochter dagje naar vader en dan dinsdag nog keer gesprek.... ik hoop dat we er dan uit zijn....
Tja hij kan zoveel willen, maar zolang hij niet erkend dat zijn vader fout bezig is geweest en dus blijft goedpraten, kon hij van mij de pot op. Niet alleen tegenover jou, maar ook voor jullie dochter. Die heeft moeten zien hoe opa mama mishandelt. Werkelijk kan ik er niet bij dat hij dit probeert goed te praten. Mijn vader ging echt met kop en kont het huis uit! Kom nou zeg....
Ze gaat dit weekend voor eerst heel het weekend met papa op stap zonder mij. Hij was gister bij de echo erg emotioneel.... maar ik merk gewoon dat hij alsnog zijn vader niet wil loslaten en dat steekt echt. Ben ondertussen alles aan het regelen en uitzoeken voor het officieel maken van de scheiding. Huis staat niet op mijn naam, dus dat scheelt een discussie, maar goed ik zou daar toch niet willen blijven. Vind het wel lastig dat ik zie dat dochtertje het zo lastig vindt dat ze niet in haar eigen huis is, maar denk dat het veel beter gaat als we weer een vast adres hebben. En hoop ook niet dat er straks verschil gemaakt wordt tussen de kinderen, maar goed een veilige basis vind ik even veel belangrijker dan papa paaien!
Vind het heel knap van je dat je doorgezet hebt. Voor je dochter zal het inderdaad wel even lastig blijven. En als je man zo emotioneel was wie weet draait hij dan nog bij. Wie weet gaat het kwartje vallen. Maar goed daar moet je niet op wachten natuurlijk. Succes met alles regelen en je verdere zwangerschap!
Gesprek gehad en daarin duidelijk aangegeven dat we vertrekken.... als hij voor zijn gezin gaat dan komt hij mee zonder al zijn tegens, maar die reactie kwam dus niet. Bezoekregeling afgesproken mits jeugdzorg dat goed vond, maar wacht nog op telefoontje. Vanmorgen naar huurhuis wezen kijken en reeele.kans dat het morgen voor mij is, 20 min bij mijn ouders vandaan en super kindvriendelijke buurt, dus hoop het. Dan is het echt definitief voor mij.... Krijg ook nog maatschappelijk werk vanuit ziekenhuis, maar ook dat nog stil. Voel me niet heel.fit door alle stress dus we doen heel rustig aan.
Ach meid wat een nare situatie, maar wat klink jij ongelooflijke sterk! Goed dat je zo voor jezelf en je dochter kiest en fijn dat je de nodige hulp en begeleiding krijgt. Hier ook forse problemen met schoonouders. Gelukkig niet in de vorm van fysiek geweld. Maar ook een partner die na 1 1/2 jaar te weinig los komt van zijn ouders. Steeds meer, maar is een vreselijk lang proces en we zijn er nog lang niet. Achteraf denk ik dat het beter was geweest als ik destijds stelliger had gehandeld, zoals jij nu ook doet. Ergens wil je niet dat je partner moet kiezen tussen zijn gezin en zijn ouders, maar zoals hij het gedrag van je schoonvader lijkt te accepteren, kan gewoon niet.
Oh wat vreselijk heftig! Ik hoop dat morgen het huis voor jou is, zodat je opnieuw kunt beginnen met je kinderen. Onbegrijpelijk dat je man je niet beschermt tegen zijn familie Goed dat je zelf hulp ingeschakeld hebt van instanties. Hoe moeilijk het ook is om aan de bel te trekken, je staat er nu wel sterker voor dan hij. Pfff heel veel sterkte!
Heb net uur aan de telefoon gezeten met maatschappelijk werker uit mijn 'oude' woonplaats en nu echt duidelijk kunnen zeggen hoe alles nu zit.... op 1 of andere manier voelde ik me niet op mijn gemak om echt open te praten omdat ik dus het gevoel bleef houden dat ze maar 1 kant (die van hem dus) hadden uitgewerkt....... nu ECHT kunnen zeggen wat ik denk, voel en hoe de waarheid zit. Ze snapt nu ook beter waarom ik weerstand geef bij het opeisen van kind door vader. Ik vind dat ze absoluut haar vader moet zien, maar het moet op een andere manier....