Ik wil even mijn verhaal kwijt en ik heb paar vragen voor degene die het ook meegemaakt hebben. Ik heb al twee kindjes, maar bij mij is de gedachten altijd blijven hangen om een derde te krijgen. Manlief is het daar nog niet zo mee eens.. Maar we hadden zoiets van miss in de toekomst een 3e. Aangezien onze kindjes 1 jaar schelen (nu bijna 1 jaar en 2 jaar) is het dan wel makkelijker om wat leeftijdsverschil te hebben. Dus in de tussen tijd ook geen anticonceptie gebruikt ivm placenta verwijdering laatse zw enz... Afgelopen maand had ik besloten om spiraal er in te laten zetten. Dus afspraak gemaakt bij de arts enz.. Ik was helemaal in de veronderstelling dat ik in de vakantie mijn ei zou krijgen (vakantie 19 dec tm 24 dec) De dag dat we gevreeën hadden was op 11 dec. Mijn man vroeg nog moeten we geen condoom gebruiken.. Ik was nog steeds in veronderstelling dat het niet hoefde... stom stom, want de dag erna kreeg ik mijn ei (12 dec) oeps.. Ik heb het toen ook niet tegen mijn man verteld. Ik dacht als het zover is vertel ik het wel, want er is toch niks zeker. Maar goed, ik kreeg steeds meer het idee dat ik zwanger was toen. Ook bij beide kids gehad (van yes, weet zeker dat ik zwanger ben) Ik had toen ook een test gedaan voor de ongi, maar die was negatief.. mm oke. Ik heb mijn man het hele verhaal verteld en dat ik blij was dat er spiraal in zou komen, want dan hoeven niet te lopen klooien met condooms en datums. (datum 02-01 arts) (ongi 25dec tm 31 dec)Mijn ongi duurde te lang na mijn idee (7 dagen) en kreeg laatste dagen veel kramp (pijnlijk) Ik heb dit toen met de arts overlegd. Hij en ik vonden het niet verstandig om spiraal te laten zetten ook omdat ik veel last heb van mijn linker kant bij en na joggen, veel schimmel infecties sinds laatste zw en nu ook nog die rare ongi. Dus een echo gepland 5,5 week later bij gyn. (datum 03-01) bloeden begon weer.. huu hoe kan dat dan??? Het was niet veel maar elke keer als ik naar de wc ging een bruin of rode vegen op het wc papiertje... dit duurde tm 08-01-12. 08-01-12 Ik krijg pijn in de ochtend..auw een blijvende en opbouwende pijn.... in totaal 6 paracetamol geslikt en de pijn was niet meer te houden in de avond. En ik kreeg ook nog eens koorts. 09-01 naar de ha toe. Vedenking zwangerschap zei hij.. Ik zei tegen hem dat kan niet, want ik ben ongesteld geweest. Ik moest een zw test doen. en die bleek positief te zijn.. oow f*ck, want dan zal het wel niet goed zitten en daar was hij ook mee eens. Hij stuurde mij met spoed naar ziekenhuis. Thuis gekomen en verteld tegen mijn man dat ik dus zwanger ben, maar dat het fout zat. Hij dacht dat het vruchtje nog te redden was. (hij heeft er natuurlijk geen verstand van) Gyn ging inwendig kijken en kon niks vinden bij eileiders of baarmoeder. Alles zag er mooi uit. Het leek er op dat het geen bbz was, maar miss prille zwangerschap. Er zijn uitzonderingen bij die ongi krijgen en toch zwanger kunnen zijn. Bloed afgenomen en hcg was 390. Het was wel laag, maar kon bij een prille zwangerschap en ze dacht aan een blindedarm ontsteking vanwege mijn koorts.. Mooi dacht ik en mijn man, want dan zal er niks met aankomende beedje iets zijn. Na lang wachten en vele controles later (buik echo en MRI scan) Konden ze weinig zien of het een blinde darm ontsteking was (fijn!!) Alle artsen/verpleegsters die we die dag zagen feliciteerde ons met een zwangerschap, maar wij konden het nauwelijks geloven. We begonnen wel aan het idee te wennen en hadden zoiets van we moeten veel laten, maar we vinden het leuk dat er weer een beebje komt Ik was al super blij en werd alleen maar blijer dat mijn man het ook leuk begon te vinden. Later op de dag tegen 16.30 uur (we waren al vanaf 09.00 uur in het ziekenhuis en ik had al expres niks gegeten voor het geval dat) kregen we te horen om als nog kijkoperatie te doen om zeker te zijn of het een blindedarm ontsteking is. Als het dat was haalde ze het gelijk weg en zo niet dan naaide ze me weer dicht. 18.30 operatiekamer. Net voor de narcose kreeg ik te horen dat als het geen blindedarm ontsteking was dat de gyn zou komen. Waarop ik vroeg er was toch niks te zien op de inwendige echo, dus waarom de gyn laten komen ik was helemaal blij met deze zwangerschap!! Ze zeiden we doen het wel voor de zekerheid om alles uit te sluiten. En daarna viel ik in slaap.. (welterusten) 21.00 uur helemaal suf werd ik terug naar mijn kamer gebracht door verpleegsters. Ik vroeg aan hun en wat was het nou???? Ze keken elkaar aan of ze het wel moesten vertellen. En ze zeiden.. Je hebt een buitenbaarmoederlijk zwangerschap F*ck dacht ik. Het vruchtje is weg gehaald, maar je eileider is gespaart gebleven.. Nou fijn wakker worden zo! En wat baalde ik als een stekker! Mijn man kwam gelukkig vrij snel toen ik terug op mijn kamer lag en had het nieuws al gehoord via de foon van de gyn. Hij schrok er ook van, want op het moment toen hij mij achter liet om naar huis te rijden om de kids op te halen van kdv (om 16.30 uur) zat hij zich zelf te bedenken hoe de kids vervoert moesten worden met zn drieën achter in de auto of toch miss een andere auto Oow nu moeten we de zolder verbouwen enz Toen ik dit allemaal hoorde na de operatie was ik behoorlijk teleurgesteld in mijn lichaam. Hoe heeft zoiets kunnen gebeuren en waarom is het niet naar mijn baarmoeder gegaan Ik wilde dit best graag! Vanochtend de gyn gesproken. Ik kan gelukkig nog wel zwanger worden en mijn eileider zag er goed uit en dus daarom hebben ze die niet weg gehaald en het was idd een prille zwangerschap van 4 a 5 weken. Het kon zijn dat het vruchtje niet goed was en daarom niet de juiste weg heeft gevolgt. Ook vonden ze het raar dat ik koorts had, want dat past niet bij een bbz Maarja ik ben ook een apart geval (altijd al zo geweest) Nu ik dit mee heb gemaakt heb ik nog meer drang voor een derde Zijn er dames bij die daarna snel zwanger waren en alles wel goed afliep enz.. Of duurde het juist heel erg lang (1 jaar) Hoe zijn jullie er mee omgegaan?
Hoi balleke, op de eerste plaats wil ik zeggen dat ik het heel vervelend voor je vind. Zo wordt je heen en weer geschud, van onzekerheid, angst, geluk, en verdriet. Goed dat ze alsnog een kijkoperatie hebben gedaan. Normaal zijn ze er niet zo happig op als je zwanger bent. ( ook fijn dat je eileider bespaart is gebleven, ook al kun je nu niets met die woorden, je had liever gehad dat het beebje bespaart was gebleven) Ik wens jullie heel veel sterkte , en wie weet komt er nog een beebje 3!
Hoi Balleke. Wat een verhaal zeg. Heftig hoor. Ik heb ook een bbz gehad in 2008 mijn rechtereileider is toen wel verwijderd die was al geknapt ik was inmiddels ook al tien week zwanger. Heel erg geschrokken toen ik uit de ok gereden werd en mij het verhaal verteld werd. Ook ik liep met de vraag of ik wel weer zwanger kon worden. Maar in nov was ik weer zwanger helaas is dat een ma geworden. Maar kort daarna in juni was ik weer zwanger en helemaal goed gegaan. Dus het wil echt meid... Dikke knuffel Heel veel sterkte met verwerken en herstellen.. Channes
Kan het nog steeds niet bevatten.. gisteren drong het een beetje tot me door dat ik mijn beebje kwijt ben. En ik had beter naar mijn intuitie moeten luisteren. Ik heb gisteren mijn man ook duidelijk gemaakt, dat ik een derde zeker niet wil uitsluiten als ik een baan heb enz.. Gelukkig dat hij daar half om half mee instemde. Het is gewoon zwaar apart dat ik eigenlijk ook nomaal zwanger had kunnen zijn en dat het gewoon niet mocht zijn.. Gelukkig voel ik mijn ei. Ik heb me nu voorgenomen als we voor een derde gaan en ik krijg mijn ei aan de rechter kant. Dat we het die maand maar niet doen.. Ookal zegt de gyn dat mijn eileider er goed uitzag. Ik vertrouw die kant niet meer.
Wat spijtig dat je dit moest meemaken. Ik ben in april 2009 geopereerd. Was toen al 8 weken dus erg veel bloed al in de buik. Eileider is ook hier wel gespaard. Hierna moesten we wachten tot t hcg uit m'n lichaam was. Dit ging vrij vlot en begin juni had ik weer een positieve test. Daaruit is een gezonde dochter geboren. Nu weer zwanger en het zit nu ook weer gewoon in de baarmoeder. Het kan dus gewoon goed gaan. Sterkte voor nu!
dank je voor bericht.. geeft toch hoop. Fijn dat het bij ook bespaart is gebleven. Mij werd verteld dat als ik week of 1 1/2 later was dat het dan waarschijnlijk verwijdert had moeten worden. Ik moet dinsdag weer bloed afnemen en dan zal het waarschijnlijk ok ver weg zijn (hoop ik) na operatie was mijn hcg 180 en voor operatie was het 490.
Mijn zusje heeft een bbz gehad. Heeft toen een maandje rust genomen en zijn op vakantie naar zuid-amerika gegaan en daarna zijn ze er weer voor gegaan. 3 maanden later was ze weer zwanger en een gezonde zoon gekregen en inmiddels is ze weer zwanger, eerste ronde raak, en gaan ze weer een zoon krijgen. Bij haar heeft haar lichaam het zelf opgelost destijds, met een week of 6. Eileider is toen heel gebleven. Wat betreft voelen van je ei en rechts niet meer vertrouwen: ook al voel je het rechts, dan nog kan je ei links springen. Wat je voelt is daarin niet bijzonder betrouwbaar. En omdat je eileider gespaard is gebleven, kun je dus ook gewoon weer voor een nieuwe zwangerschap gaan, zodra jullie dat beiden weer zouden willen.