Vorige week heb ik een slecht echo gehad. Ik was toen 8w.6 zwanger. Maar waarschijnlijk is het al heel vroeg mis gegaan in de zwangerschap zei de vk en later ook de gyn. Ik heb afgelopen donderdag miskraam gehad dmv cytotec. Ik zag er ontzettend tegenop maar het is me toch niet tegen gevallen. Al was het geen pretje natuurlijk. Aankomende week heb ik een controle afspraak in het zh. Ik hoop dat alles schoon is en ik geen curretage meer hoef. Maar ik ben daar wel bang voor. Ik vloei nu nog steeds maar volgens mij is dat normaal na 3 dagen. Ik heb geen idee hoe lang dit door blijft gaan en wat normaal is. Ik merk dat ik er toch wel moeite mee heb. Ik ben er best verdrietig om terwijl ik dat een paar dagen geleden nog niet zo had. Dat komt nu pas. Ik weet ook niet zo goed hoe hier mee om te gaan. Niet veel mensen weten het, wel een paar.
Meis, wat verdrietig! Logisch dat je emoties nu pas komen, je moet eerst overleven! Mijn tip: Kijk om je heen welke mensen je het toch eventueel wil vertellen. Uit ervaring weet ik dat het helpt om je verhaal te kunnen doen. Ik heb het uiteindelijk veel mensen verteld en heb me verbaasd over de lieve reacties maar vooral de vele reacties met herkenning. Zoveel mensen om me heen blijken een miskraam gehad te hebben, maar ook vrijwel iedereen daarna nog een gezond kindje. En dat geeft weer hoop! Ik heb zelf veel steun aan de gedachte gehad dat de natuur ingrijpt als het niet goed is. Natuurlijk is dit anders als je al meerdere miskramen hebt gehad, maar als het de eerste is, kan deze gedachte mogelijk ook helpend voor je zijn. Sterkte!
Wat verschrikkelijk voor je. Het is heel normaal dat het verdriet pas een paar dagen later komt. Voor iedereen is dit weer anders. Neem de tijd om het te verwerken. Het is niet niets wat je is overkomen. Bij mijn miskramen heb ik allebei de keren ongeveer 5 dagen bloedverlies gehad. Het leek op een menstruatie alleen had ik de eerste dagen veel last van krampen.
Bij mij waren ook veel mensen op de hoogte en heb me inderdaad ook verbaasd over de vele reacties van herkenning.
ik weet niet zo goed wie ik dan op de hoogte zou stellen hiervan. Maar ik denk als ik daar behoefte aan heb dat ik dat dan alsnog ga doen. Het vruchtje zat er niet meer, maar de vruchtzak was 4 cm. Is dat normaal voor ongeveer 8 weken? Dit was mijn 1e zwangerschap. Humtum wat je zegt klopt. Ik hou mij ook maar voor dat de natuur heeft ingegrepen omdat het niet goed was. Ik hoop gewoon dat ik er een beetje mee om kan gaan.
Lieve Cat, Ik sluit me aan bij wat Humtum zegt. Het kan soms ontzettend helpen om je verhaal te doen bij anderen. Familie, vrienden, maar als je deze niet hebt, soms ook bij wildvreemden. Bij ons, of zomaar iemand. Het maakt niet uit. Soms zul je verbaasd staan te kijken hoeveel herkenning en begrip er is, en uit welke onverwachte hoek het meest waardevolle advies komt. Na mijn laatste miskraam met bijna 9 weken gingen we de dag daarna op vakantie. Tussen de constatering dat ik een missed abortion had en de curettage die daarop volgde zat nog geen 24 uur. Het was een ontzettend heftige tijd. We hadden een actieve vakantie geboekt in een groep, en tijdens de vakantie kreeg ik ook nog een baarmoederontsteking. Ik lag hele dagen met koorts in bed, en belandde uiteindleijk in het ziekenhuis. Ik deed mijn verhaal in de groep, aan complete vreemden. En daar heb ik de meeste steun aan gehad. Hoewel ik niet spiritueel ben, was er een man die me met een spirituele inslag een eind op weg kon helpen in de verwerking van mijn verdriet. Een andere cursist in de groep - een vrouw - vertelde me over haar eigen miskramen en verwerkingsproces. Weer iemand anders steunde me door me op te beuren als ik het even niet meer zag zitten. En zo leefde er veel mensen mee, elk op hun eigen manier. Deze mensen heb ik na onze vakantie nooit meer gezien, maar ik zal de gedachten aan hun hulp altijd koesteren. Helaas is het zo dat dit heel erg veel voorkomt. Zoals Humtum zegt kan het soms helpen om te bedenken dat de natuur heeft ingegrepen. Maar ik denk dat zij heel bewust voor het woord "steunend"heeft gekozen om je niet te laten denken dat je je daar volledig achter kunt verschuilen. Het is en blijft heel erg verdrietig, ook al is het misschien "maar beter zo". Dat verdriet mag er zijn, je hoeft dat niet weg te rationaliseren. Voor mij is het heel herkenbaar, dat "uitgestelde verdriet". Direct na mijn miskramen had ik dat ook niet, het echte verdriet kwam pas later. Was het shock? Ongeloof? Een verdedigingsmechanisme? Ik weet het niet. Wel weet ik dat ik me de dagen en weken daarna ontzettend leeg voelde. Lichamelijk, maar vooral geestelijk. Maak het jezelf niet te moeilijk. Accepteer dat het verdriet er is. Het feit dat het veel voorkomt en dat de natuur ingegrepen heeft doet daar niets aan af. En geef het de tijd die het nodig heeft. Alleen jij kunt bepalen hoe lang dat is. Sommige dagen zullen je beter afgaan dan andere. Maar onthou: de betere dagen zullen de slechte dagen steeds vaker vervangen, en op een dag, als je uit het raam kijkt, de zon ziet schijnen, zul je jezelf erop betrappen weer een beetje blij te zijn. Over het vloeien gesproken: bij mijn eerste miskraam ( deze kwam vanzelf op gang) heb ik een goede week gevloeid, net als bij een heftige menstruatie. Bij mijn tweede miskraam heb ik 4 weken lang gevloeid. Maar dat was na curettage en een complicatie. Ik wens je heel erg veel sterkte......
Bedankt voor de lieve reacties. vandaag heb ik controle in het ziekenhuis gehad. In de wachtkamer zag ik veel zwangere dames. Dat vond ik wel een beetje moeilijk. Op de echo was te zien dat de vruchtzak eruit is. Ik heb alleen nog wel wat weefsel zitten. Ze dacht dat het baarmoederslijmvlies is. Ze heeft me nu aangeraden nog een keer cytotec te gebruiken. Ze zei dat het nu minder heftig zou zijn dan de vorige keer. Ik hoop het maar. Zou lullig zijn als ik nu wrl weeen of extreem bloedverlies zou krijgen. de laatste 2 dagen merk ik dat het toch wel erin hakt. Moet heel veel huilen. Voel me er echt slecht onder. Heb best behoefte om erover te praten met mensen.
Lieve Cat en de rest, Ook hier afgelopen maandag bij 10.2 weken een slechte echo gehad. Het kindje was vlak na onze 1e echo overleden. (7.3 weken) Zo verschrikkelijk onverwacht. Ik had het al best wel wat mensen verteld van onze zwangerschap en had ook totaal niet het gevoel dat het wel eens mis zou kunnen gaan. Ik zag er ook als een berg tegen op om al die mensen te vertellen van ons slechte nieuws, maar al de reacties van al die mensen, waren onbeschrijfelijk lief. Ik heb 2 bossen bloemen bezorgd kregen, een aantal super lieve kaartjes. Zelfs een vriendin die wat verder van me af staat en die het blijkbaar via via hoorde, stond gister op de stoep met een fles wijn en repen chocolade. En het blijkt indd vaker voor te komen dan iedereen denkt. En ook bij de meeste een uiteindelijk een goed vervolg. Gister ben ik gecuretteerd en heb sinds gisteravond ook geen bloedverlies meer. Ook heb ik geen krampen oid. Dus lichamelijk gaat het dus eigenlijk wel goed, maar emotioneel is het echt net een achtbaan. Ik wil nl maandag weer gaan werken, maar aan de andere kant ook totaal nog geen behoefte behoefte aan. Hoe hebben jullie dan gedaan?