hee pluys gelukkig dat je kindje nu op de goede plek zit... kan me het zoooooo goed voorstellen die spanning op het wachten op de eerste echo.. maar dat is toch nog redelijk snel 7 maanden later.. wat jij zegt dat had ik ook...een gevoel dat het niet klopt dat het niet goed zat .. toch raar dat je gevoel dan uiteindelijk een nachtmerrie word. hoe het met mij gaat.. ik heb nog veel pijn steken in me zij en rug en met vlagen ook in de onderbuik. en ik wil me voor de buiten wereld sterk houden als je snapt wat ik bedoel. ik wil me verdriet niet tonen. en sta het mezelf ook niet toe om te huilen. en dan ga ik mezelf ook nog kwellen door op internet op te zoeken hoe een kindje er van 11 weken uit zou zien enzo.. echt al een mini kindje..dat ze weg hebben gehaald.. pphhhh ik wil zo gauw mogelijk weer gaan werken omdat ik er dan niet meer aan hoef te denken.. maar nu maar eerst lichamelijk opknappen.. liefs evi
Evi als ik je echt advies mag geven. Ga huilen en denk niet aan de rest van de mensen. DENK AAN JEZELF en loop er niet voor weg! Zelf heb ik dit ook gedaan hoor. Durfde er na een tijdje niet meer over te praten omdat ik bang was dat ze zouden denken : daar heb je haar weer! Wat ook lekker hielp is mensen in je omgeving die een mk hebben gehad en dan vertellen dat ze er al laaang overheen waren. Maar een mk is helemaal geen bbz. En zeker geen bbz die wij hebben meegemaakt! Ik kropte alles dus op en liet niemand mijn verdriet zien. Het resultaat is dat ik nadat ik weer een paar uren per dag aan de slag was een hele flinke terugval heb gekregen! Heb toen hele dagen lopen huilen. Zat toen bijna in een depressie. Echt Evi probeer erover te praten en laat je verdriet zien. Er zijn altijd mensen die je niet snappen, maar f*ck aan die lui! Jij bent nu belangrijk en niemand anders!
dank je wel voor je lieve woorden...pluys..... jij hebt het vandaag ook niet makkelijk .... is ook een dubbel gevoel vandaag voor jou denk ik... verder vind ik het moeilijk omdat als ik tv kijk en ik zie een baby dan voel ik mijn tranen komen enzo. en tja van de omgeving ik heb zelf 1 opmerking gehad van iemand die zei.. ach maak je niet druk je hebt toch nog een ei leider... IK KAN HIER ZOOO BOOS OM WORDEN! en ja het verschil is natuurlijk ook het soort miskraam.. ik heb een buitenbaarmoederlijke gehad met operatie... en mocht het vruchtje(kindje niet eens zien) en met een gewone miskraam kan je het opvangen en een soort van afscheid nemen.(mischien klinkt dit raar..) bedankt voor je lieve reactie... jij ook sterkte vandaag.. liefs evi
ik heb een vraagje pluys .. hoelang heb je gewacht na de operatie om het weer te proberen? zwanger worden bedoel ik... x evi
Hoi evi, Ik heb in maart ook een bbz gehad in mijn linkereileider, deze hebben ze met een grote operatie verwijderd. Ik heb ook nog weken gehuild en het gevoel gehad dat ik nog gewoon zwanger was, pas na aantal weken had ik een negatieve test in mijn handen (nooit geweten dat ik zo blij kon zijn met een negatieve test). Ik mocht na 3 maanden weer proberen om zwanger te raken maar helaas lukt dat niet meer natuurlijk. Dit heeft niets met de bbz te maken maar met de vele buikoperaties die ik in het verleden gehad heb. Ik wil je heel veel sterkte wensen en net wat pluys zei, meid huil het er lekker uit, krop het niet op het is een enorm verlies wat je mee dracht en dat moet je een plek kunnen geven. knuffel conny
hoi hoi jeetje wat een verhaal zeg en wat een idioot van een dokter pijn naar de rug toe dat hoort absoluut niet bij een normale zwangerschap je kan alsnog een klacht indienen bij het medisch tuchtcollege die is er speciaal voor patienten bij wie de arts ernstige fouten heeft gemaakt deze fout had jou het leven kunnen kosten die arts is gewoon goed fout wens je wel heel veel sterkte de komende maanden en erover praten en huilen helpt het om het te verwerken verzin ook zelf iets moois zodat je iets tastbaars heb om te herrinneren groetjes nathalie
hallo conny bedankt voor je reactie.. ik hoop dat je met hulp wel zwanger mag worden... ik zal voor je duimen... en mamaartjevan4 ook bedankt voor je reactie ja weetje wat het is.. ik kan nu een klacht gaan indienen of heel boos als ik weer op de been ben naar de dokter toestappen maar weetje ik krijg daar mijn eileider en eierstok toch niet mee terug. en om eerlijk te zijn weet ik niet als ik naar de dokter ga of ik me netjes kan houden... ik ga op zoek naar een andere dokter dat wel want het vetrouwen ben ik flink kwijt.. dit is namelijk niet de eerste keer. dat ik zo luchtig naar huis word gestuurt.. in een andere situatie ook al..toen ik een paar jaar geleden psychisch in de put zat.. werd er gezegt gewoon hard werken dan heb je geen tijd om na te denken..pphhh dokters.. ik wilde toen gewoon een verwijzing die ik niet kreeg.. maar door me man uit eindelijk wel.. en verder veel sterkte met je zwangerschap.... x evi
Lieve Evi , ik moest de eerste ongi afwachten en toen mochten we er weer voor gaan. De opmerkingen die je van mensen krijgt, makkelijk gezegt nu maar probeer het langs je neer te leggen. Ik ook opmerkingen gehad dat ik dacht van ZEG DAN NIKS. En dan zijn er natuurlijk ook nod de standaard opmerkingen: ach je bent nog jong, ja maar je weet dat je zwanger kunt raken, het komt wel goed hoor! GRRRR ik baalde altijd van die opmerkingen of dat mensen gaan zeggen: ik snap hoe je je voelt. Maar die mensen hebben nooit zoiets meegemaakt! Dus dan weet je het niet! Wat wij hebbben gedaan om een soort van afscheid te nemen, we hebben gelukkig een foto van de operatie waar mijn eileider met kindje is te zien. Van die foto heb ik een kopie gemaakt en die in de grond gestopt met daar bovenop een mooie magnolia plant erop. De plant gaat bloeien in april (de maand van de bbz). Het heeft mij erg geholpen om het een soort van tastbaar plekje te geven.
oke na 1 ong al weer... ik moest van de gyn 3 maanden mijn ong hebben gehad voordat ik weer mag... dus ik hoop dat de eerste maar snel komt... ik vind dat jij er heel goed mee omgaat als ik dat zeggen mag.. je klinkt als een hele sterkte vrouw.. en dat je een soort van herinnering gemaakt hebt... dat vind ik echt knap want ik doe totaal het omgekeerde.. ik stop het weg ver weg.... x evi
,meissie heel veel sterkte het slaat nergens op ik had ook die klachten en ze stuurde me vanuit de vk meteen door nou had ik geen bbz maar wel mk maar veel sterkte. we duimen dat we snel zwanger worden
Dank je Evi Dat sterkte was eerst echt wel anders hoor! Ik heb veel aan mijn man gehad. Hij heeft mij echt laten praten. Ik ben ook een opkropper maar hij totaal niet. En ik heb gemerkt dat als je niet praat en niet aan jezelf denk je alleen maar jezelf er mee hebt! Ik merk wel dat ik door mijn bbz veel harder en sterker ben geworden. Maar het heeft echt tijd nodig. In april is het bij mij gebeurt en pas in september kon ik weer volledig aan de slag. Als je iets kwijt wil je weet me te vinden!
weetje mijn man is helaas ook een opkropper... we zijn een stelletje bij elkaar.. hij praat er ook niet over... ja wel in de eerste week en net de de operatie maar verder niet.. terwijl ik zie dat hij ook niet lekker in zn vel zit.. tja het is allemaal wat ik heb flink de balen.. ik denk nu wanneer zit het wel mee.. want ik heb al een flinke rugzak en zo word die rugzak alsmaar zwaarder.. ik heb al een hele moeilijke jeugd gehad enzo.. en dan denk je nu heb ik alles op de rit en mag ik gelukkig zijn een man en een kindje maar nee helaas... x evi
Er zijn geen andere dames op het forum hier met een EUG achter de rug die ook een echo hebben kunnen krijgen. ..... Ik heb hier tenminste verder nog van niemand gehoord dat zij ook een echo hadden van een EUG, maar ik kan me natuurlijk vergissen. Ik wilde hier even op reageren Josien, maar niet zonder jou en Evi eerst heel veel sterkte te hebben gewenst. Ook ik heb helaas een EUG gehad. 15 oktober ontdekt via een echo. Het zou een normale termijnecho bij de verloskundige moeten zijn. Het eerste wat we zagen was een kindje met een kloppend hartje, en waren wij en de verloskundige enthousiast. Maar al snel werd ze zenuwachtig, want ze kon de baarmoeder niet ontdekken. We moesten meteen door naar het ziekenhuis. Daar kon ik niet meteen geopereerd worden want vlak voor de operatie ontdekten ze een ruis rond mijn hart zodat ik nog een dag (in het ziekenhuis) moest wachten voordat ik geopereerd kon worden. Voor mij was het extra moeilijk omdat ik eerst een gezond kindje met een kloppend hartje heb gezien (had ik niet verwacht dat het al zo duidelijk zichtbaar zou zijn, want was nog geen acht weken) en vervolgens werd het weg gehaald. Ik kan er ook moeilijk over 'praten' vandaar dat ik niet zoveel reageer op dit forum. Veel sterkte nogmaals met het verwerken van het verlies. Wat misschien helpt is dat ik van veel mensen heb gehoord dat ze (snel) zwanger raakten na een bbz (EUG). Hoewel dat toch niet echt je 'eerste' kindje kan vervangen.
Lieve Isabel, Wat erg om te horen zeg... maareh... ik wil je natuurlijk niet dwingen, maar kan me juist voorstellen dat het juist heel prettig is om wél op het forum te komen. In de vlindertuin heb ik ons engeltje een mooie plek kunnen geven en in de lounge vind ik veel support van mamma's die hetzelfde hebben meegemaakt als ik. Dat heb ik als heel prettig ervaren, omdat ik me in het dagelijks leven toch vaak onbegrepen voel. Probeer jezelf (en dat geldt voor iedereen die een BBZ meemaakt) toch een beetje te dwingen om erover te praten. Laat mensen weten dat je het moeilijk hebt. Dan is het voor hun ook makkelijker te begrijpen. In het begin had ik het idee dat ik het allemaal alleen moest doen en ik baalde van mijn eigen lichaam en mijn vrouwelijkheid. Ben blij om te horen dat jij ook iets tastbaars van je kindje hebt. Mij heeft dat tenminste wel heel erg geholpen... Sterkte meiden, Josien
Evi, is het misschien een idee om dan te mailen met je man? Het klinkt misschien dom maar als je schrijft is het makkelijker dan praten. Ik ben ook meer een mailer dan prater. Je zit misschien niet te wachten op mijn opmerking maar echt waar ook voor jou gaat de zon weer schijnen!
ik wil isabel ook veel sterkte wensen met het verlies... en pluys ik vind het juist lief dat je zo reageert en probeert te helpen.. bedankt want ik voel me hier echt fijn met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.. vooral omdat ik er moeilijk over kan praten... en als me man van huis is huil ik stiekem wel.. maar als hij thuis is of ik krijg zeg maar zieken bezoek dan hou ik me echt groot.. maar ik hoop idd echt dat het de volgende keer goed gaat hoor.. en niet dat ze me andere eileider ook nog afnemen... ik merk dat ik in ieder geval veel troost vind hier op het forum.. liefs evi
Gelukkig maar meid! Ik hoop dat je hier echt je verdriet kwijt kan, maar probeer dat ook goed bij je man te doen. Ook voor zijn welzijn! Groetjes, Josien
Nou ik weet dat mijn man echt vergeten is door mijn omgeving. Die heeft na weken echt een klap gekregen. Iedereen vroeg aan mij hoe het met me ging, maar hem vroegen ze niets of weinig. Dat is voor hem heel moeilijk geweest, want hij had natuurlijk net zoveel verdriet. Veel sterkte meid, Josien