Extreme angst voor bevalling

Ik ben ook zoveel jaren bang geweest ervoor. Zelfs de wens daardoor uitgesteld. Toen lukte het allemaal niet met zwanger worden. Dat stelt je angst wel een klein beetje bij, ik mag gaan bevallen. Maar straks in maart.... brrrrrr. Voorlopig hier kop-in-het-zand techniek.

Google eens naar een hypnobirthing cursus. Hoor ik veel goeds over!

 

Hoi meiden,

Ik herken de angst ook wel.
een paar maanden voor de geboorte van mijn eerste kindje was ik ook bang.
niet extreem,maar wel bang.
logisch je weet dat het pijn gaat doen.
het ene verhaal is nog erger dan het andere.......
maar zo'n horror is het niet en je gaat er zelfs naar toe leven.

Deze zwangerschap had ik ook weer een beetje angst.
Ik mag en kan nu elk moment bevallen en heel eerlijk.....
ik kijk er naar uit. Roep zelfs kom maar op met die weeën ik ben er klaar voor

 

Ik zag er ook vreselijk tegenop. Vooral het idee dat ik misschien een spoedkeizersnede zou krijgen. Ik kan absoluut niet tegen morfine en aanverwanten. Daar ben ik ooit totaal van de weg kwijtgeraakt en ik was heel bang dat ik met een ks zomaar vanalles ingespoten zou krijgen en dat ik knetterstoned in het kraambed zou liggen.

Het verschilde ook heel erg. De ene dag was ik realistischer en de andere dag haalde ik allerlei doemscenario's in mijn hoofd.
Uiteindelijk was mijn bevalling niet de droombevalling die ik voor ogen had (ik hoopte: thuis in mijn eigen bed, dimlicht, relaxte sfeer). Maar geen keizersnede en geen complicaties gehad. En achteraf waren er ook heel mooie momenten, zoals samen met vriend weeën opvangen en toen Fender voor het eerst bij me gelegd werd.

Ik denk dat veel vrouwen mn in de laatste weken minder er tegenop zien, omdat ze een beetje klaar zijn met zwanger zijn en verder willen naar de volgende stap: als de baby er is.

 

Ik was ook echt wel angstig voor mijn bevalling. Maar goed in die angst gaan zitten heeft echt geen zin: het moet er toch echt uit!

Wat mij hielp was er veel over lezen vanuit boeken, veel vragen stellen aan verloskundige en een zwangerschapscursus. Zo kreeg ik steeds meer vertrouwen.

Ik moet wel zeggen dat de laatste dagen er iets veranderde in mijn mindset en dat ik dacht laat maar komen ik zie het wel. En zo geschiedde. Ik heb juist echt een super prettige bevalling gehad en ik zou het op deze manier nog 10 keer doen.

Het is natuurlijk waar je vanuit gaat. De zware bevallingen blijven hangen de goede vergeet je snel. Daarom ga je zelf ook van het ergste uit maar dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn.

Ik denk dat je gebaat bent bij veel praten en een cursus. Bijvoorbeeld hypnobirthing. En hoe moeilijk het ook klinkt toch echt loslaten. Het moet er toch uit. Ook al wil je dat niet. En echt. Het komt goed. Zaak is dat jij er vertrouwen in krijgt! Al met je verloskundige besproken?

 

Ik vond het ook eng, bang was ik niet. Ik wilde graag een kindje maar de bevalling moest ook eerst gebeuren, daar zag ik wel tegenop.
Ik ging veel lezen, veel opzoeken, vragen stellen etc en zou kreeg ik steeds meer het idee dat ook ik een bevalling aankan. Bedenk je dat er heeel veeel vrouwen je voor gegaan zijn. En de verhalen die je online leest dat het horror is zijn altijd negatief. Vrouwen die positief zijn hebben minder de behoefte om dit online te zetten.
Inmiddels ben ik bevallen en het is me alles meegevallen. Echt waar! Rustig blijven en ontspannen werkte heel goed. Mijn vk is gespecialiseerd in angst bij bevallen, misschien dat je je angst bij je vk kan neerleggen en samen kijken hoe je daar iets aan kan doen.
Succes en sterkte!

 

Waar ben je precies bang voor bij een bevalling?
Als het de pijn is, kun je van tevoren al aangeven dat je een ruggenprik wilt. Dan beval je met medische indicatie in het ziekenhuis en kun je een ruggenprik krijgen als de pijn je teveel wordt.
Of je probeert in het water te bevallen, daar zijn veel vrouwen erg positief over. Of een combinatie van beide, indien dit in jouw ziekenhuis mogelijk is, de weeën opvangen in het bad en later alsnog een ruggenprik?
Ook zou je een doula kunnen inhuren, hier vind je op internet veel informatie over, het is een soort bevallingsexpert die je geruststelt en bijstaat tijdens de bevalling.
Ben je vooral bang dat er iets met je kindje gebeurt, dan is een ziekenhuisbevalling wel handig voor je, zo kun je gerust zijn dat je kindje meteen de nodige hulp krijgt als er iets zou gebeuren tijdens de bevalling.

 

Ik was ook echt bang voor de bevalling en vooral de laatste maanden. Ik begon er steeds meer over te lezen en vooral dan positieve verhalen te lezen op internet en via boeken. Achteraf gezien is het me echt mee gevallen. Tijdens de bevalling was ik totaal niet bezig met angst of wat als dit of dat scenario's. Ik ging als het ware mee met de flow
En je zal je verbazen op dat moment wat een oerkracht een vrouw heeft
Probeer je ook te ontspannen en een warme douche heeft bij mij ook vooral goed gedaan tijdens de weeën. Ik ben in het ziekenhuis bevallen ondanks dat ik graag thuis wilde bevallen, maar het is me echt meegevallen. Pijnloos was het niet maar echt wel te doen. Lange leve de pijnstilling

Ik weet zeker dat jij het ook kan en het zelfs als iets moois gaat ervaren. Probeer misschien een cursus of yoga voor ontspanning. Bespreek het ook met je verloskundige. En die angst is trouwens heel normaal hoor. Ik denk dat elke vrouw dat heeft. Vooral bij de eerste jej weet natuurlijk helemaal niet wat je te wachten staat en dat zorgt voor de grootste angst: het onbekende. Maar nogmaals je kan het hoor!!

 

Net zoals hierboven gezegd wordt:

Op het moment zelf maak je je geen zorgen om de pijn etc, dan ga je er gewoon voor! Zolang je jezelf blijft ontspannen gaat het je echt lukken hoor!

 

Je moet je er echt niet bang voor maken...

Je weet natuurlijk dat dit moment gaat komen, vanaf dat je zwanger probeert te raken hé, maar eens het zo ver is, moet je het gewoon op jou laten afkomen...

Ik wens je een bevalling toe als demijne! Heeft maar 2u en half geduurd

 

Ik zie er ook als een berg tegenop. Maar soms denk ik inderdaad ook wel eens: het is al zoveel vrouwen voor mij gelukt om te bevallen, waarom zou het mij dan niet lukken?!

Mijn zus heeft wel een redelijk traumatische bevalling gehad, misschien heeft dat er ook wel een beetje mee te maken.

Ik heb overigens ook vrij snel besloten dat ik een soort van pijnstilling wil. Ik kan vrij goed tegen pijn, maar ik heb absoluut niet de behoefte om op dat moment de held uit te hangen. En alleen al de gedachte dat er middelen bestaan om de pijn te verlichten, stelt mij al heel erg gerust.

 

Bij mij precies zo, zelfs het stukje van de zus. Ik sta zeker open voor pijnbestrijding. Ik zeg niet bij voorbaat dat ik het perse wil, ik kijk het eerst maar eens aan, maar het feit dat het kan en dat je dus niet door een hel hoeft te gaan zorgt er bij mij voor dat ik niet tegen de bevalling opzie. Bekijk je mogelijkheden en maak eventueel samen met je partner en verloskundige een geboorteplan. Dat geeft veel rust.

 

Ik zou jou en je partner de cursus Samen Bevallen willen aanraden.
Heeft mij er geholpen in de voorbereiding en ml heeft zo ook beter een idee hoe hij mij kan ondersteunen.

 

Mijn zoon was trouwens anderhalve week te laat. Na de uitgerekende dag hoopte ik dat ik 's nachts met weeën of gebroken vliezen zou wakker worden. In tegenstelling tot mijn eerdere gedachten van angst.
Ik ben ingeleid uiteindelijk, en ik heb tijdens de inleiding "afgesproken" met mijn ongeboren zoontje dat we het samen gingen volbrengen, dat we allebei zonder kleerscheuren erdoor zouden komen. Nu kwam dat laatste niet helemaal uit, ik had een knip en hij had hoofdpijn en een punthoofd van de vacuümpomp .
Maar het schiep wel een band en dat gaf me wel kracht, om dat met mijn kindje af te spreken. Ik had ook mijn lievelingsmuziek opgezet tijdens de weeën, dat hielp ook.

Wat betreft pijnstilling, ik kreeg een ruggenprik en ik heb vervolgens urenlang kunnen slapen zonder weeenpijn, waardoor ik met voldoende energie kon persen.

 

Ik vond het idee om te bevallen ook altijd doodeng... Tot ik zwanger werd! Bizar maar waar.. Weet niet of het de hormonen zijn die het doen.. Maar kijk. Je kindje moet er toch uit. En iedere moeder is ooit bevallen. Zo erg kan het niet zijn. Je moet het even rationeel bekijken. Vaak zijn mensen ook wekenlang zenuwachtig voor bijvoorbeeld een presentatie maar het zenuwachtig zijn is 30x zo erg als de presentatie zelf. Die vliegt namelijk voorbij omdat je op dat moment er middenin zit. Ik denk dat het bij bevallen net zo werkt. Het heeft ook helemaal geen zin om je er druk over te maken.
Begrijp me niet verkeerd hoor ik ben normaal een enorme panieker, zoals ik al zei volgens mij komt de zen-heid die ik nu heb door de hormonen. Maar feit blijft wel dat je er niks aan hebt om nu te stressen. Misschien heb je er over een tijdje zelfs zin in!
Ik ben zelf zo nieuwsgierig naar mn kindje dat ik (nu in mn hoofd) de pijn daar voor over heb!

 

Ik heb een bevalling gehad uit het boekje, tuurlijk doet het pijn maar echt daar zijn we voor gemaakt. Als je bang bent raak je gespannen en het slechtste wat je kunt hebben is dat je gespannen je bevalling ingaat. Dan stagneert de boel en dat wil je echt niet.

Probeer dat in je achterhoofd te houden, misschien kun je het dan wat beter loslaten. Het komt echt wel goed😊

 

Ik wil je nog even mijn ervaring meegeven, zodat je hopelijk ook een beetje gerust gesteld bent als het toch een andere wending neemt, zoals bij mij.

Ik heb na 12 uur weeen opvangen, wat me goed af ging en goed te doen was zonder pijnstilling, alsnog een spoedkeizersnede gehad vanwege foetale nood. Ik kan je vertellen, ik was op dat moment bang maar het gaat allemaal dan zo snel, dat je eigenlijk 'niet anders kan dan het over je heen te laten komen'. Je liefde voor je ongeboren kindje om gezond ter wereld te komen weegt daar veel zwaarder tegenop.

En vertrouw mocht het toch uitkomen op een keizersnede op de deskundigheid van de zorgverleners om je heen, ze weten echt wat ze doen!

 

In mn vorige zwangerschap kreeg ik een boek over zwanger zijn. Vol aandacht las ik er in. Aangekomen bij het hoofdstuk bevallen heb ik het boek in de kast gesmeten. Aaaghhhh!! Wat leek me dat dood en dood eng!! Ik wilde er niets van weten. Best grappig als je je bedenkt dat ik mijn dochter pas na vijf jaar heb gekregen en je dan zou denken dat ik meer dan genoeg tijd zou hebben gehad om na te gaan denken dat als het ooit zou gaan lukken dat ik dan ook zou moeten gaan bevallen. Maar nee, pas toen ik het boek had en las over de bevalling: aaaaaghhh!

Maar het leuke was: naar mate de zwangerschap vorderde en vorderde ging mijn angst weg. Ik heb geen zwangerschapsgym of wat voor pufclub ook gedaan. Wel heb ik het boek 'veilig bevallen' van Marielle Croon helemaal gelezen. Daar heb ik mijn voorbereiding uit gehaald.

Ik ben ingeleid met 38 weken. Ik heb eenmaal in het ziekenhuis aangekomen het geboortepakje van onze dochter ergens neergelegd zodat ik daar naar kon kijken voor het geval het me even allemaal te veel zou worden: uitzicht op het setje kleren. Want wat er ook gebeurde: ik wilde dat onze dochter gezond, veilig, levend en wel die kleertjes aan zou krijgen. Ik heb ook echt toen ik heel veel pijn had gepuft met een mantra in mn hoofd, kijkend naar die kleertjes.

Misschien helpt jou ook zoiets.

Ik kijk echt heel tevreden terug naar mijn bevalling. Uiteraard deed het pijn maar ik vond het zelf niet zo'n drama als hoe ik soms andere vrouwen over hun bevallingen hoor.

 

Ik was zelf gelukkig totaal niet bang voor de bevalling. En ondanks dat het een lange bevalling was is het me heel erg meegevallen. Ik vond het vooral bijzonder!
En bedenk: de meeste vrouwen willen voor een tweede kindje gaan of zelfs nog meer. Dus blijkbaar is het voor hen de moeite waard gebleken!

 

Hier in januari voor de derde keer. En ook ik zie er huizenhoog tegenop. En wat mij helpt klinkt misschien vreemd of stom. Ik blijf maar tegen mezelf zeggen het is maar een dag afzien maar dan ligt ze in mn armen en is de pijn verdwenen.