Hoi Allemaal, Ik ben bijna 27 jaar en mijn vriend en ik willen graag voor ons eerste kindje gaan. Inmiddels zijn we met de pil gestopt. Hoewel we de eerste weken helemaal blij waren, komt nu ook de angst om de deur kijken. Angst om de zwangerschap. Echt goed uitleggen kan ik het niet. Want de ene dag hoop ik dat ik deze maand zwanger ben geworden en de andere dag slaat de paniek toe, oehh wat als ik zwanger ben? Ik kan dan niet terug blablabla. Ik werk met kinderen en daar geniet ik enorm van. Ik verheug mij erop om zelf ook een kleine te hebben en net wat ik zeg, soms ben ik zo blij en vrolijk dat ik er van alles over wil lezen, en de andere keren voel ik me angstig! Misschien komt dit ook omdat ik voor 2 jaar terug een burnout heb gehad met angstaanvallen. Ik ben bang dat mijn hormonen zo omslaan dat ik bijv weer angstaanvallen krijg of in een postnatale depressie beland. Tja ik maak me zelf eigenlijk gek. Soms denken we misschien moeten we wachten want de meesten die zwanger willen worden zitten gelijk al op een roze wolk. Maar ik denk ook dat ook al zouden we het volgend jaar weer proberen, die angsten zou ik toch overheen moeten. Kent iemand mijn gevoelens? Heeft iemand goede tips? Ik hoop het!
gevoelens ken ik gelukkig niet maar misschien kun je weer eens gaan praten. Begeleiding zoeken in je gevoelens nu zodat je het gevoel naar de achtergrond kunt krijgen. Zwanger zijn vond ik een geweldige ervaring. Wilde nog helemaal niet bevallen en was helemaal ingesteld op overtijd lopen maar nee 2 dagen eerder bevallen. En toen was het genieten anders hahaha.
Ik ken dit gevoel wel een beetje. Ik heb chronische vermoeidheid en momenteel ben ik zelfs ook nog werkloos (maar dat was ik dus nog niet toen we met de pil stopte). Maar heb er eerst met de huisarts over gepraat en die gaf groen licht. Dat was wel een goed gevoel. Ook heb ik het er met mijn ouders en zus over gehad en als ik het echt niet meer trek, dan kunnen zij het even van mij overnemen. Dus ik zou er gewoon met mensen en je vriend over praten. Spreek je angsten iig uit, misschien dat mensen oplossingen aandragen, waar je zelf nog niet eens aan hebt gedacht.
Tja ik heb het er gisteren nog met mijn vriend over gehad want ik moet er wel over kunnen praten. Ik probeer met een simpel voorbeeldje uit te leggen waar ik bang voor ben, wie weet herkennen jullie dit. Want ik denk dat dit de controle is.. Als ik bang ben in het donker, kan ik het licht aan doen. Als ik bang ben voor een hond, loop ik gewoon een andere kant op.. WEG angst! Maar als ik bijvoorbeeld in een vliegtuig zit word ik ook angstig! Ik kan er namelijk niet uit als ik er uit wil! Maar dit heb ik inmiddels gelukkig overwonnen, wel met hulp oxsesepam ofzoiets. Maar van te voren weet ik precies hoelang de vliegreis duurt hahaha en het is niet zo dat ik door die angst geen vliegreis meer boek. Ik denk dat dit hetzelfde is met de zwangerschap. Stel dat ik er enorm last van krijg, dan kan ik niet terug! En dan praat ik niet over 5 uurtjes richting Turkije, maar over 9 maand Snappen jullie hem?? Inmiddels ben ik ook weer wat rustiger en lijkt me zwanger zijn juist weer leuk maar dit kan vanavond weer omslaan haha. Apart he.. Misschien veranderd het ook wel dat als we eenmaal zwanger zijn en we het openlijk aan iedereen kunnen vertellen. Dan kan ik tenminste ook eens uitspreken hoe ik me die dag voel.. Nu krop je het op en vertel ik het alleen aan mijn vriend. Maar een keer een goed gesprek met vriendinnen, of lees ook wel, vrouwen onder elkaar doet soms ook al goed! Vandaar dat mijn vriend ook zei, misschien kun je je aanmelden op een forum zodat je je ei kwijt kan. Want we hebben het er al wel over gehad wie we het zouden kunnen vertellen, maar we willen het eigenlijk graag voor ons zelf houden, dus geen familie vrienden tot die tijd dat we echt zwanger zijn. Weet zeker dat mijn (schoon)ouders en broers en zussen namelijk een gat in de lucht springen als ze horen dat we gestopt zijn met de pil. Maar wie weet "lukt" het wel helemaal niet! Maar hoop zo dat ik de angsten overwin en gewoon helemaal voor een kindje kan gaan!!
ik heb soms ook angstmomenten maar meer in de zin van.. ik heb al vanaf mijn 3 e erge last van migraine,de laatste tijd een stuk minder,maar ik ben bang dat als ik straks hormoonschommelingen ga krijgen door t zwanger zijn of als t kindje er is en ik weer hele zware en veel aanvallen krijg wat dan,gelukkig woont mijn schoonmoeder vlakbij en zij wil altijd bijspringen indien nodig. sterkte en succes
Begrijp ik goed dat je er tegenopziet omdat je er geen controle over kunt hebben? (Hier trouwens ook een controlefreak, heb ontzettende vliegangst, ben er altijd ziek van ) Maar wat is dan je precieze angst? Misselijk zijn, bekkeninstabiliteit, een enorme buik krijgen??
Ik begrijp je angst wel. Soms denk ik ook als het eenmaal zo is kan ik niet meer terug. Ik ben hoogsensitief en tot nu toe is mijn man eigenlijk de enige mens die ik continu om me heen kan verdragen. Jarenlang heb ik geen kinderen gewild en nu ben ik in spanning aan het afwachten of het deze ronde gelukt is. Als ik twijfels krijg dan denk ik aan de toekomst. Als wij straks oud zijn lijkt het me zo fijn om je kinderen om je heen te hebben. Alleen is ook maar alleen. En tuurlijk komen er moeilijke momenten, kinderen opvoeden is enorm veel werk. Maar je krijgt er ook heel veel voor terug. En daar denk ik dan altijd aan en dat stelt me gerust. Ik heb mijn hele leven ook al last van veel angsten. Maar ik heb er inmiddels ook al een heleboel overwonnen, waaronder vliegangst, ik ben gewoon naar Tibet geweest en heel terug gekomen Geloof het zelf nog niet helemaal maar het is gelukt hahaha! De beste manier om van je angst af te komen is exposure, wat wil zeggen, gewoon jezelf eraan blootstellen. Dus in dit geval gewoon lekker zwanger worden. En dan zul je vast wel heel angstig worden af en toe, of misschien een paniekaanval krijgen. Maar naarmate de tijd vordert zul je vanzelf merken dat het allemaal toch niet helpt en dan verdwijnt je angst vanzelf. Dan ga je beseffen dat je eigenlijk allen maar bang bent geweest voor je eigen hersenspinsels.
ik denk dat de meeste onder ons bij hun 1e kindje wel eens bang kunnen zijn.. het is ook niet niks! maar er schijnt ook niks mooier te zijn als de geboorte van je kind!! (ik moet het ook nog meemaken) ik ben zelf normaal nooit zo bang aangelegd, maar ik heb ook wel eens gedacht van ohjee straks is het wel heel echt! en ook nu ik net zwanger ben is het soms wel eens eng of het allemaal wel goed gaat! maar dat geeft niks, het is niet verboden om angstig te zijn.. praat er af en toe met je vriend over of hier op het forum.. ik kan je wel zeggen dat zo'n forum als hier echt helpt!! de meiden hier slepen je overal doorheen!!! succes en gewoon er voor gaan hoor meid!
bedankt voor jullie (lieve) reacties. Het stelt me wel gerust. Heb er gelukkig ook met een vriendin over kunnen praten. Die weet niet dat ik gestopt ben met de pil, maar wel dat we een kinderwens hebben maar dat ik angstig ben. iemand vroeg me hier waarvoor ik angstig ben? nou ik denk puur om de zwangerschap zelf, om de hormonen. straks krijg ik weer een angstaanval op een dag dat ik me niet goed voel, misselijk ofzo. en straks krijg ik dan de angst van wil ik dit allemaal wel? ik kan het echt niet goed uitleggen. het is meer jezelf gek maken en er paniekerig van worden zodat zelfs mn nek pijn doet! waar ik wel over uit ben is dat ik er over moet blijven praten. stel dat ik zwanger ben dan moet ik gewoon kunnen uitspreken dat ik af en toe last van angst heb. opbeurende woorden van anderen doen me goed.. ook van de mensen hierboven dat ik er gewoon voor moet gaan. ik wil het immers zo graag! hoop gewoon dat de angsten niet winnen en dat ik er bij wijze van een postnatale depressie aan overhoud. want of ik nu stop met de pil of volgend jaar, die angst blijft en die moet ik overwinnen!
Ik herken het wel deels ja. Wij zijn 18 maanden bezig geweest om zwanger te raken van onze dochter. Toen ik eenmaal een positieve test had, had ik echt iets van "wil ik dit wel", "kan ik dit wel" en zelfs wel eens gedacht "ik wil dit helemaal niet". Onze dochter is inmiddels 14 maanden, en vind het vanaf de eerste seconde geweldig! Maar vooral aan het begin van de zwangerschap 'vreemde' gedachten gehad, vooral angst voor het onbekende. Nu net zwanger van de tweede. Ging er vanuit dat het nu weer ruim een jaar of misschien weer 18 maanden zou duren. Maar nee, na 3,5 maand een positieve test! En weer gaan de gedachten door m'n kop hoor, wil ik dit wel, kan ik dit wel, gaat het allemaal wel goed komen, etc. Maar weet nu ook dat als ik eenmaal gewend ben aan het idee dat ik zwanger ben, ik de eerste echo heb gehad, ik er geen last meer van heb. En zeker net zo veel van dit frummeltje ga houden als van m'n dochter.
Het eerst wat door mijn hoofd ging bij mijn positieve test was, joepie! En het tweede was help! Het is onbekend, je weet niet wat je moet verwachten, stel dat alles enorm tegenvalt.... Zelfs tijdens de zwangerschap heb ik momenten gehad dat ik dacht ik kan echt niet meer terug en ik weet niet of ik deze veranderingen allemaal wel aan kan. Maar zoals zo velen al schrijven hier, goed over blijven praten! En als je kleintje er is is het zo mooi en overweldigend. Even wennen aan de nieuwe situatie, maar na een paar maanden lijkt t of je hummeltje er altijd al is geweest!
Ik vroeg dat of je ergens specifiek bang voor was, of is het gewoon om het onbekende, dat je geen idee hebt hoe het zal zijn? Vriendin van me was altijd bang voor de bevalling, maar op een gegeven moment leef je daar ook meer naar toe en ga je er anders in staan, zo denk ik hetzelfde over zwanger worden. Als je het graag wilt, dan overwint de wens toch wel de angst. Ik ben ook enerzijds bang voor zwanger worden, puur vanwege het feit dat het weer mis kan gaan, maar de wens is groter dan de angst. Als je een tijdje bezig bent denk ik dat de angst wel minder wordt. Ik heb ook wel eens gedacht 'waar ben ik aan begonnen??' toen ik erg misselijk was, of toen mijn zoontje net geboren was en maar telkens huilde bijv. Die momenten zijn normaal denk ik. Zolang het allemaal maar de moeite waard is.
ook hier zijn er angsten. Red ik het wel, ben ik al wel "volwassen" genoeg? aangezien ik regelmatig mijn spontane/gekke en ondoordachte buien heb haha. Ik ben bang voor het zwanger worden, voor de misselijkheid en voor de pijn. Ik ben extreem bang voor de misselijkheid aangezien ik als kind bijna gestikt ben in kots (sorry voor de smerige details) en ik nu als ik misslijk ben ga hyperventileren en een paniek aanval krijg. dat is zelfs zo erg dat ik altijd mijn moeder bel of het nu 2 uur 's middags is of 2 uur 's nachts, zij is degene die mij dan weer rustig krijgt. Maar als ik dan mijn nichtje van 2 in mijn armen heb dan denk ik ja ik ben hier wel klaar voor en dit is wat ik echt wil.
haha ja zo zie je maar weer, wel meer mensen hebben de angst voor de grote veranderingen.. op mn werk zag ik een boek liggen, zwangerschap en geboorte. ook daarin staat dat die angsten erbij horen. vandaag zit ik goed in mn vel en zou ik het liefst nu zwanger willen zijn haha gek he.. maar ik denk dat ik ook maar eens op zoek ga naar een zwangerschapsboek voor thuis. zo kun je een beetje lezen wat je te wachten staat! iemand tips? las ook iets over het boek: help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt.. is dit ook iets voor mijn vriend? die vind het ook allemaal wel spannend.
Wat herkenbaar ! Ik ben iemand die ook regelmatig angsten heeft en bang is voor controleverlies en twijfel nu ook. Mijn huisarts die me een tijdje geleden zag zei dat ik zo geen moeder kon worden. Maar ik heb zoiets van: ik heb het mijn hele leven al. ik pieker gewoon teveel. Dus waar moet ik op wachten? Ik denk juist dat het richten op iets anders positief kan uitpakken ! Maar ook hier nog steeds twijfels....
Meiden, wat herkenbaar allemaal zeg... Ik heb dat gevoel soms ook: "Kan ik het wel aan? Kan ik wel een goede moeder zijn? Redden we het allemaal wel als de kleine er is? Kan ik straks nog wel sporten?" Aan de andere kant hoor ik dat heel veel vrouwen soms wel twijfelen. Ik denk dat je aan de positieve dingen moet denken en niet te veel moet blijven stilstaan bij het negatieve, want het gevoel dat je iets hebt overwonnen daar wordt je pas vrolijk en blij van!!
@tiepetje nee daar heb je veel aan als de HA dat zegt! Ik ben juist mensen nodig die zeggen, je kunt het! ga ervoor! Ja stom zeggen maar zo'n iemand ben ik nu eenmaal. Na de burnout zag ik bijvoorbeeld enorm tegen het werk op. mede omdat ik het daardoor kreeg. ik heb er toen met mn psycholoog over gehad en die zei juist dat het heel herkenbaar was dat bijna iedereen dit had na zo'n burnout en blablabla. en wat fleurde ik daar van op! wetende dat het niet gek is! Dit is in in dit geval ook zo. vandaag heb ik een goede dag en denk ik, ik kan het! mocht het dit weekend weer omslaan, dan mag ik graag iemand horen die zegt, het is normaal, laat de angsten maar even, morgen is er weer een dag!
Ik heb t ook hoor, angst voor wat er gaat komen en of ik wel gezond blijf en de baby. En die bevalling al helemaal.... Maar het zal het allemaal waa zijn toch!
zijn er inmiddels ook dames zwanger die dit gevoel vooraf of tijdens de zwangerschap herkennen? of dames die inmiddels al bevallen zijn?