nanette, zoalng je nog een streepje ziet is t goed, over een paar dagen heb je gewoon eeen knal test!!!!!!!!
@sweet.. wat een verhaal! en wat een beslissing.. Mijn man heeft ook een depressie (en de paniekaanvallen gehad) dus ik begrijp je wel een beetje. Ik ken niks van jullie situatie en dus kan ik je ook geen raad geven. Kan wel beloven dat ik aan jullie zal denken en ik hoop dat de juiste beslissing wordt genomen. Maar bovenal wens ik jullie geluk toe! Liefs van mij
Ik begin aardig te twijfelen. De test van vanmorgen was gelijk aan die van gisteravond.. Maar er is nog geen bloed te spotten. Dus we wachten rustig af. Net best op mijn muil gegleden. moest even in een ander lokaal zijn en daar was de vloer glad.. Zo op mijn gat voor het oog van de leerlingen.. ghehehe hoezo genant
@Kristel gefeliciteerd gelukkig weer wat roze deze maand! @sweetvienna: wat een ontzettend moeilijk keuze die je moet maken! Zou niet graag in je schoenen staan. Heb heel veel bewondering voor je rationele kijk op jouw gezinssituatie. Heel veel sterkte met de beslissing. Ik hoop wel dat je hier blijft schrijven. @alexandra: je zeurt NOOIT! Als dat jouw gevoelens zijn zet ze hier gewoon op het forum. Wellicht helpt het juist om het van je af te schrijven en reactie erop te krijgen. Ik snap trouwens wel dat je af en toe het confronterend vindt hier op de site. Allemaal vrouwen om je heen die wel zwanger worden. Ik heb het er ook op dit moment moeilijk mee en ben ook niet zo actief, maar lees wel de berichten mee en reageer af en toe. Hele dikke knuf meis en als ik het iemand gun om zwanger te worden dan ben jij het wel!!!
O jeetje, Sweetvienna, wat afschuwelijk! Wat een bijna onmenselijke keuze die je moet maken, zeg en wat knap dat je hem wel maakt. Het belang van jou en het kindje dat je nu hebt weegt natuurlijk heel zwaar. Ik weet dat het niet veel zin heeft, maar je zou bijna willen roepen: ga dan naar nog een therapeut, probeer nog eens een ander antidepressivum (heeft hij dat al geprobeerd, trouwens? Schijnt bij paniekaanvallen goed te kunnen helpen), maar je weet zelf het best of dat nog zin heeft. Heel veel sterkte de komende tijd!
@ewelyn; dank je! ik voel me nu wel ietsje beter, maar nog niet geweldig. ben heel erg duizelig, en heb buikpijn en hoofdpijn... Bah!!! :x @marjolein; zie je wel! Je eigenwijze ei was gewoon wat later. @sweetvienna; oh meid, wat een moeilijke beslissing heb je moeten nemen zeg!!!! Ik weet even niet wat ik moet zeggen... Ik denk, als ik je verhaal zo lees, dat het voor je man wel een betere keuze is. Maar je moet er wel wat voor opgeven zeg!! Jeetje! Ik vind het echt heel erg knap van je! En vanuit mijn eigen egoistisch opzicht: ik vind het echt klote dat je ons gaat verlaten!!! Begrijpelijk natuurlijk wel, maar wel klote. Ik wens je/jullie heel erg veel sterkte toe met deze super moeilijke beslissing! Dikke knuffel!!! @alexandra: je moet jezelf absoluut niet zien als een zeur!! Het zijn JOUW gevoelens, en jij zit er mee. Dus als je ze kwijt wil, dan moet je ze gewoon hier neerzetten. We zijn er hier allemaal voor je. En ik denk dat we ons allemaal wel in kunnen leven in die negatieve gevoelens. Die hebben we volgens mij allemaal wel eens. En de een maakt meer mee dan de ander, en de een veert wat sneller terug dan de ander. Maar daar wordt nooit over geoordeeld. Dus ik hoop dat je af en toe nog gewoon hier blijft komen. En dat we je misschien kunnen helpen. Ook een dikke knuffel voor jou meid!
Genant!!!!! hahahaha Nee maar hgc verdubbeld zich in 48 uur, niet zo raar dat t hetzelfde is gebleven, dus reken even mee gisteravond+vanochtend= geen 48 uur. Geduld, test donderdag nog een keer, zal je zien dat ie wel wat duidelijke word.
Haha Nanette, zo ben ik vorige week op straat uitgegleden, voor de spar, ook met heel veel mensen eromheen. Het had gereregend en was dus glad... Ook heel genant dus haha! Weet precies hoe je je voelt En wat betreft de test, ik sluit me aan bij Kristel. Overmorgen nog eentje doen??
@ sweetvienna meid ik heb in stilte je verhaal gelezen. wat een respect heb ik voor je. je zorgt dus eigenlijk vrijwel alleen voor je zoontje. wow, petje af meid. het moet af en toe zo moeilijk zijn om met je man samen te leven zonder dat jij of hij daar iets kan aan doen en ik vind je ongelofelijk moedig. zo een keuze maken lijkt me verschrikkelijk maar ik snap waarom je ze moet maken. als je maar weet dat je hier altijd terecht kan. wat zou een echte groepsknuffel nu gepast zijn he. ik hoop dat je hier blijft ventileren en hoop dat wij er voor jou kunnen blijven zijn want je bent een supermeid! @ alexandra...je hoeft niet vrolijk te doen om hier in het topic te zijn. ik denk dat er hier niemand is die denkt van " daar heb je die zeur weer" en weet je waarom? omdat iedereen hier zichzelf kan zijn. omdat de meiden van dit topic allemaal ruimdenkend zijn en zich toch ietwat kunnen verplaatsen in mensen. dat kan ik ook. ik zal nooit pretenderen dat ik iedereen volledig begrijp want dat kan alleen maar als je in de situatie zit, maar een beetje inlevingsvermogen heb ik wel samen met alle meiden hier. ook jij bent de moeite waard hier en wij horen graag wat er in je omgaat ook al is dat boos en jaloezie en niet zo vrolijke gevoelens. je bent welkom, altijd. @ goof....en je echo? vertel dan vertel dan ik heb hier veel verhalen gelezen...snoet...evelyn..en andere meiden. ik heb veel respect voor jullie en vind jullie bijzonder. telkens als ik zoiets lees groeit mijn respect naar jullie vrouwen op dit forum. ik vind jullie allemaal top en wij zouden eens een echte groepsknuffel moeten organiseren....
kristel wat fantastisch joepie je bent zwanger!!!! wat geweldig. ben super blij voor je!!!! jeeeeeeeeeej!!! @ nanette...jij blijft het wel spannend houden he! kom op een vette streep graag. ik heb savonds getest. ideetje misschien hihihihihi? @ evelyn....is oma nou op bezoek of niet? want misschien heb ik erover gelezen ( is ook beetje moeilijk na 40 pagina;s) maar ben jij niet overtijd? of test?
Daar sluit ik me helemaal bij aan... doe wat voor jou het beste voelt, Alexandra... maar wij zijn er voor je als je dat nodig hebt! Liefs.
Heej lieve meiden, Allereerst wil ik even zeggen dat jullie allemaal ontzettend lieve en begripvolle meiden zijn!! Ik zat net even te huilen toen ik jullie reacties las. Toch wel confronterend als ik dat zo lees. Mijn man heeft nog niet geantwoord en dat kan nog wel es duren, het is ook niet niks...wat moet je hierop antwoorden? Zijn antwoord kan mij wel eens heel erg pijn gaan doen. Hij weet dat het mijn grote wens is. Hoe moet je dit zeggen? Hoe kun je verwachten van iemand dat die zijn/haar grote wens voor jou opzij zet? Gaat diegene het je niet verwijten op den duur? En ik weet dat hij zelf ook wel graag een tweede wil, hij kan het er alleen momenteel niet bij hebben. Dus het is een keuze tussen verstand en gevoel. Hij vond het eerste jaar (en nu nog bij tijd en wijle) heel erg zwaar, ons zoontje was geen makkelijke baby. Natuurlijk weten wij wel dat een tweede een heel ander kind kan zijn maar dan nog blijft het wel een tropenjaar, dat eerste jaar. Hij heeft sowieso altijd getwijfeld of hij wel kinderen wilde. Hij had niets met kinderen, kon zich er geen voorstelling van maken. Wist niet of hij wel een vader kon zijn voor een kind. Dus toen ik destijds aangaf dat ik wel graag een kindje wilde, is hij erin mee gegaan met de woorden 'ik denk niet dat ik er ooit klaar voor zal zijn dus het moet me denk ik overkomen'. En vanaf dag 1 is hij gek op ons zoontje. Het heeft wel moeten groeien, zijn vadergevoel, dat wel. Maar ons zoontje heeft hem helemaal voor zich ingenomen. Dus hij wil wel graag maar is bang dat het te zwaar zal zijn. Het is niet zo dat hij helemaal niets doet hoor. We gaan in het weekend vaak weg, hij speelt met ons zoontje. Maar het kost hem allemaal heel veel energie. Of beter gezegd; hij heeft maar weinig energie en doet alles op halve kracht. En dat ik voor ons zoontje zorg, dat hebben we zo afgesproken. Ik ben gestopt met werken en hij zorgt voor het inkomen. Het is alleen zo dat -omdat hij zo moe is steeds- graag wil uitslapen als het kan en daarom ga ik er dan alle ochtenden uit om ons zoontje te verzorgen. De herrie die ons zoontje dan toch maakt (het is tenslotte een kind en die maken lawaai), ervaart hij als een belemmering om echt uit te rusten. Hij zegt dat hij thuis niet meer de rust krijgt/kan nemen om echt bij te tanken/komen. Dus ik kan hem wel zeggen dat dat normaal is, dat iedere ouder dat wel ervaart, dat een jong gezin druk is en best vermoeiend. Maar de paniekaanvallen en het continu niet goed voelen kost hem zo veel energie dat hij dat er niet bij kan hebben. Want natuurlijk is een gezin met kleine kinderen druk, kost het een hoop aandacht en energie. Maar daardoor voel je je niet zo zoals hij zich voelt, zoals hij dat ervaart. Dat komt echt doordat hij continu spanning in zijn lichaam heeft, doordat hij zijn hoofd nooit leeg krijgt, doordat hij een enorme perfectionist is, een te groot verantwoordelijkheidsgevoel heeft naar zijn werk, doordat hij als hij vrij is, zich niet kan ontspannen. Continu een lichaam met paniek en spanning, is killing. Sommigen van jullie schreven dat het misschien over een tijdje zou kunnen...maar ik word in juni 36 en als we er nu mee stoppen en bij wijze van spreken wachten tot hij zich weer beter voelt, kan het zomaar een paar jaar verder zijn. En misschien is dit wel iets dat bij hem hoort. Gaat het nooit meer helemaal weg. Ik kan hier nog vele pagina's over vol schrijven maar dat doe ik niet. Wel wil ik even zeggen dat ik nog geen afscheid neem hoor! De beslissing is tenslotte nog niet gemaakt en tot die tijd ben ik hier gewoon....
Ik ook... @Sweet: Inderdaad, een hele moeilijke beslissing, maar uit ervaring snap ik het echt wel. Mijn vierde kindje zou er zijn gekomen in 2006, maar toen ging ik er psychisch aan onderdoor met iets later de diagnose borderline, angststoornis NAO en eetstoornis. De ene na de andere opname volgde en ik wist dat mijn grote wens er nooit meer zou komen... Maar toch, lieve Sweetvienna, ben ik nu, na vier jaar therapie en hard vechten, zo ver dat ik opnieuw kan dromen van mijn kleine wonder, er opnieuw voor durf gaan... dus, meid, het is niet omdat je deze beslissing nu neemt, dat die ook per definitie definitief moet zijn. Geef de moed niet op, blijf alsjeblieft positief. Ik vind jouw keuze ook getuigen van moed en liefde voor je man. Ik wens je alle geluk van de wereld toe en hopelijk ooit... Een hele dikke knuffel en heel veel sterkte!
JAAAAA ik heb de kleine GEZIEN en GEHOORD!!!! Brrr....de gyn zei, hier zie ik een vruchtzakje, hier het dooier......en toen was het stil....en daar zie ik iets bewegen.....en hij heeft nog gekeken of hij het hartje al kon horen.....ja dus!!! WAT BLIJFT HET TOCH EEN HEERLIJK GELUID!!!!! Foto volgt nog, ga ff liggen, ben bekaf!!!! Thanks voor jullie medeleven!!!
Goof!!!! Zeiden we het je niet??! Jaaaaaa nogmaals gefeliciteerd meid!! Kan me voorstellen dat je bekaf bent, de spanning he!! Geniet er van meid!
Dames, ondanks dat mijn NOD nog een paar daagjes duurt ff een test van sensi er tegen aan gegooid en neg. Nou, ik ga er gewoon vanuit dat het weer niet raak is en dat ik dus hoop op een roze juni of juli..... Srtaks ff de huisarts bellen ivm mijn duizeligheid en vermoeidheid. Iedere keer trillende kloppingen onder mijn rechteroog richting neus en heb nu ook al een trillende rechterhand erbij (hand begint in normale houding spontaan te trillen - dit heb ik nu al de hele ochtend - sinds 2 weken heb ik wel al mega last van mijn duim - kan dus mijn rechterhand al een tijdje niet goed en lang belasten...)
grrrr net huisarts gebeld. Ze zijn gesloten deze week. De vervangende huisarts grrrrr heb ik zo'n hekel aan.... Wacht dus nog ff tot donderdag af, wordt het niet beter tja, dan moet ik vrijdag maar naar die vreselijke huisarts.....
Je bent lief. Jij bent echt uit een heel diep dal gekomen meis. Opnames, therapie, zo lang zo hard vechten...brrr ik hoop niet dat het hier zo ver moet komen dat er een opname bij komt kijken.... En inderdaad, kijk eens waar je nu staat! Je gaat er weer voor, samen met je gezin. Ach ja wie weet...maar mijn klokje tikt voor mijn gevoel wel door....
@sweet; meid, wat een verhaal.... Ik hoop dat je man er gewoon goed over nadenkt, en straks een weloverwogen beslissing kan nemen. Misschien dat hij nogmaals kan proberen om andere medicijnen te proberen, of met een andere psycholoog of iets dergelijks te praten? Zeker als de wens voor jou zo groot is. Nogmaals, ik vind het echt heel erg knap van je, dat je die beslissing hebt voorgesteld aan hem. En ondanks dat hij voor het inkomen zorgt, heb jij ook een zware taak op je! Door het grootste gedeelte van de zorg van jullie zoontje op je te nemen, maar ook dat jij om moet gaan met het feit dat je man zo "beperkt" is. Dat kan ooit nooit makkelijk zijn. Ik wil gewoon even zeggen dat ik zo'n enorme respect voor je heb!! Je bent een super meid! Ik hoop dat je ook nog gewoon lekker bij ons blijft, dat je man toch beslist om voor een 2e wondertje te gaan. Maar als dat niet zo is, dan wil ik dat je weet dat je hier ALTIJD welkom bent. Heel veel sterkte!!!!