Willen jullie alsjeblieft ophouden met mijn zorgen te vergelijken met de zorgen om een levend kind? Ik WEET dat je ook zorgen hebt als het kind er eenmaal is, (Ik heb ook een groot voorstellingsvermogen) maar je kan op elk gewenst moment checken of je kind nog leeft, gezond is, etc. Als het ziek is breng je het naar een dokter, als het verdrietig is troost je het. Je hoeft (meestal) niet machteloos af te wachten. Ik weet dat het goedbedoeld is, maar ik kan echt niks met de garantie dat mijn zorgen nooit op zullen houden. No offense.
@mykelti.. volgens mij is pielemans de navelstreng op de laatste echo ach ja... ook een buisje waar vocht uitkomt.. @goof.. ja die cyclus is vervelend.. maar ach.. inmiddels ook niet meer dan dat. Zolang mijn eitje af en toe maar blijft springen de komende tijd! @natas.. daar was je weer @elba.. oma al gespot of een testje gedaan? @jippie.. hoe is het bij jou meis? @lexie.. ik weet niet zo goed wat ik daar op moet zeggen.. Ik zeg alleen dat de zorgen beginnen met een positieve test en dat dat ook niet meer ophouden gaat. Gewoon omdat je kwetsbaarder wordt. Als je dat een vervelende vergelijking vindt spijt me dat. Dat is niet de bedoeling. Maar dat betekent tegelijkertijd niet dat ik niet meer achter mijn orginele post sta
Ow leuk kel....een jongetje ;D Heb ff niets nieuws....was een leuke gezellige week op mijn nieuwe werk. Leuke cursus maar wel vermoeiend, maar heb er zin in. Ow ow ow..... ik hoop zo dat oma wegblijft.....tot nu toe is ze er nog niet......stiekem een beetje hoop...maar ja.... niet te veel anders ben ik straks weer mega teleurgesteld..... Truste kippies
Tja HEEEL moeilijk, zeker op een niet bewegende foto, zal idd de navelstreng kunnen zijn. Hoe dan ook het is een kindje.... Maar 100% zekerheid is leuk om te zeggen maar nooit waar te maken! Dus je zou hoe dan ook altijd rekening moeten houden met het andere geslacht! De radioloog bij ons op de afdeling gaf dan ook nooit die zekerheid mee, gaf altijd aan dat hij het vrijwel zeker was maar dat een vergissing mogelijk was.
Tja hoe dan ook ik geloof wel dat het waar is. Mijn moeder kon idd kijken of het in orde was met haar kind, maar dat was helaas niet het geval. Mijn zus is jong overleden (14 jaar) En ze moest zeker machteloos afwachten toen ze op de kinder-IC aan de beademing lag. Mijn moeder heeft ontzettend goed haar best gedaan om mij de vrijheid na die tijd te geven die ik nodig had en dat is heel moeilijk voor haar geweest omdat ze dan juist daarom niet ieder moment kon gaan kijken en bellen waar ik was en of ik gezond was. Ik weet dat het niet een opbeurend verhaal is, maar denk wel dat het de waarheid is en de reden waarom ik toen die opmerking heb gemaakt. Zeker niet om je te kwetsen, maar elk voordeel heeft zijn nadeel, ook al snap ik heeeel goed dat jij op dit moment niet op dit soort verhalen zit te wachten en dat het een beetje hetzelfde is om tegen een ongewenst kinderloze te zeggen dat kinderen hebben ook niet alles is.... lfs
Afgezien van die gevallen waarbij je daadwerkelijk moet toezien hoe een kind overlijdt. Dit even ter verduidelijking, want dat is vreselijk. Niet dat zorgen alleen maar kinderen betreffen hoor, ik heb ook mijn moeder zien overlijden. En ik ben ook altijd als de dood dat mijn lief iets overkomt. Zorgen zijn er altijd, dat wéét ik. Maar helpt die wetenschap me? Het antwoord is nee. Ik heb dusdanig veel meegemaakt in mijn leven dat ik er een paar boeken over kan schrijven. Verwaarloosd als kind, moeder met alcoholprobleem, uitgekotst door mijn dorpgenoten omdat ik anders was, weggelopen op mijn 14e, geleefd van diefstal in een wereld van drugs, criminaliteit en prostitutie. Een wereld waarin ik kwetsbaar was voor iedereen die misbruik van mij wilde maken, wat ook is gebeurd. Ik ben verkracht. Ik ben ontvoerd. Ik ben achterna gezeten. Ik ben door de politie opgepakt. Thuis gebracht. Ik hield mijn mond dicht over alles wat er was gebeurd. Ook tegenover de politierechercheur. Geen psycholoog is er aan te pas gekomen. Ik was alleen. Ondertussen werd ik onder toezicht gesteld door de rechter en een gezinsvoogd kwam wekelijks langs. Desalniettemin was het vreselijk om bij mijn vader en stiefmoeder te wonen. Ik wilde daar weg, maar ik was nog maar 15. Kamertrainingcentra vonden me nog te jong. Toen ik bijna 16 was, escaleerde het helemaal. Stiefmoeder had me een klap in mijn gezicht gegeven en ik reageerde door mijn handen om haar keel te sluiten, alsof ik haar zo kon wurgen. Mijn jonge stiefzusjes keken verschrikt toe en ik kon mezelf weer kalmeren. Ik ondernam hierna actie en belde de gezinsvoogd om te vertellen dat het zo niet langer kon en ik uit huis wilde. Binnen 2 weken zat ik op een kamertrainingcentrum met 7 andere "probleemjongeren". Alleen was ik geen probleemjongere, ik was een lichtend voorbeeld voor de anderen. Ik was de jongste, maar ook de verantwoordelijkste. Ik kon voor mezelf zorgen, met geld omgaan. Na 10 maanden daar ging ik helemaal alleen op kamers. Ik was vaak eenzaam en voelde me doodongelukkig. Ik was 17 toen ik een 15 jaar oudere man ontmoette. Op mijn 18e trouwde ik met hem. Niet uit liefde, maar omdat ik een thuis wilde. Maar ik werd ouder en wijzer en hij niet. Hij ontwikkelde een gokverslaving en het geld dat ik met mijn lullige baantje verdiende (naar school ging ik niet meer) moest de gaten opvullen. Vier jaar later gescheiden, eindelijk. Ik stond weer met niets en moest opnieuw beginnen. Ondertussen altijd de zorgen over mijn moeder, die soms suicidaal was. Ondanks die moeilijkheden heeft ze me toch veel liefde gegeven. Enfin, ik kan nog wel een tijdje doorgaan, maar dit is wel even genoeg. Wat ik wil zeggen is dit: Van alles dat ik heb meegemaakt, was/is mijn ongewenste kinderloosheid het moeilijkste. Ik kan er niet van weglopen. Ik kan er geen afscheid van nemen. Ik kan het niet oplossen. Ik zal zien hoe zwaar en moeilijk het is om een kind te hebben, hopelijk. Misschien wel de grootste uitdaging van mijn leven. Maar misschien ook niet. Misschien brengt het juist heel veel vreugde? Het zou zomaar kunnen. Sorry voor het lange verhaal, maar ik wilde een beetje duidelijk maken waar mijn overgevoeligheid(?) vandaan komt.
Ja je hebt echt veel te veel meegemaakt, maar dat maakt je nu eenmaal tot wie je nu bent! En ik vind dat je daar enorm trots op mag zijn!(dat meen ik oprecht!!!) Niemands verdriet, angst of pijn valt te vergelijken. Ook al heb je veel meegemaakt, of juist helemaal niks. Ook mij valt het op dat juist dat niet zwanger worden mij meer uit balance heeft gebracht dan wat dan ook. Aan de andere kant ben ik ook ècht bang om zwanger te worden (al vanaf het begin) omdat ik juist zo bang ben dat ik het dan ook weer kan verliezen, omdat ik dat zo van dichtbij heb meegemaakt. Maar net als dat jij dat hebt gedaan ga ik toch het risico aan, in de hoop zo van datgeen te kunnen genieten waar we zo naar verlangen! Ik probeer te relativeren, niet te bagitaliseren! Maar eh wanneer heb jij nu de volgende echo?? Want dan ga je op die roze wolk hè, beloofd is beloofd!
Klopt, het heeft me gemaakt tot wie ik ben en of dat nou positief of negatief is, ik sta in ieder geval niet naief of onrealistisch in het leven. En jij ook niet, door wat jij hebt meegemaakt. Ook ik ben al bij voorbaat bang, net als jij. Maar wat er ook gebeurt, ik zal er mee dealen, hoe dan ook. Dinsdag heb ik de 2e echo. Als die goed is, ga ik zo goed als ik kan proberen op die roze wolk te klimmen.
Jeetje Lexie, diep respect dat je dit allemaal met ons deelt. En nog meer bijzonder is dat je jullie ongewenste kinderloosheid het moeilijkste vindt van alles. Dat getuigt echt van ontzettend grote (veer)kracht! Je bent een schat en ik hoop dat jullie over een maand of 7 jullie gezamelijke schat mogen vasthouden. Dikke kus!
@Mykelti Dankje lieverd. We zitten nu al zo lang met elkaar in het kippenhok dat ik het inmiddels wel aandurf om zulke persoonlijke dingen te delen. Niet zonder moeite, want er komt wel een stuk schaamte bij kijken, maar ik vertrouw erop dat ik er niet op beoordeeld/veroordeeld wordt.
Dat is logisch dat je er wat moeite mee hebt, als je je er maar nooit voor schaamt, want dat hoeft echt niet lieverd. Jij kunt er helemaal niets aan doen dat dit je allemaal is overkomen. Je hebt gedaan wat je kon, binnen de mogelijkheden die je had en aangeboden kreeg. Hoeveel mensen hadden niet het bijltje erbij neergegooid als ze meegemaakt hadden wat jij meegemaakt hebt? Juist bewonderenswaardig en ik denk dat mensen je juist nu nog sterker zullen vinden! Enne, wel of geen roze wolk...je bent maar mooi zwanger van een beebje met een mooi kloppend hartje! De aanhouder wint!
Daar kan je wat mij betreft zeker op vetrouwen, het is niet jouw schuld en je zou je er niet voor moeten schamen! Je moet trots zijn op hoe ver je bent gekomen ondanks alles. En (vergeef me als ik irritant word dat ik ook hier weer persoonlijk in meevoel) dat schamen voor iets waar je niks aan kan doen heb ik nu ook, ergens zit er iets vanbinnen dat maakt dat ik me schaam dat ik 'niet eens zwanger kan worden' , veel vrouwen met dit probleem schijnen dat te hebben, dus ik heb het maar geaccepteerd dat het zo is, wil niet zeggen dat die schaamte zo nu en dan niet de kop op steekt, maar wel dat ik dan maar denk dat het er kennelijk bij hoort...) p.s.Morgenavond kom ik pas weer kijken, want we gaan nu even lekker uitwaaien op de dijk.... WOEI.....
jeeh, Alex wat een verhaal. Goed hoor dat je je niet schaamt is nergens voor nodig. Je mag juist trots zijn omdat je het zo goed doet nu ondanks alles. Dat is heel knap!! Jeetje dat je dat het moeilijkst vond het ongwensd kinderloos zijn. Zegt ook wel iets over de diepgang van het probleem (wordt zo vaak onderschat). Ik vind je een kanjer!! Dikke knuf en ook eentje voor je kleine plakbeeb (omdat hij voor zo'n mooie moeder heeft gekozen!) Scoutmobiele is daar, he, he, nieuwe ronde. Trouwens m'n rug is ineens wat beter (durf het haast niet te zeggen, uit angst dat het weer erger wordt maar het is wel fijn). Al is het wel vaker als ik ongesteld ben dus ik hou een slag om de arm. Maar het zou zo fijn zijn als mijn chronische rugpijn minder werd! Ik heb oefeningen van de accupunctuurmevrouw misschien helpen die. Zij zegt een vruchtbaarheidsbevorderende oefening is: Rondjes draaien met je heupen. 5 min ene kant, 5 min andere, elke dag ook voor mannen. Wou het de zwanger wannebeers niet onthouden. Wie weet. Zou voor een betere doorbloeding daar zorgen. (of ben ik nou heel zweverig? ach ieder z'n ding)
Alex....ben er stil van geworden....wat een onwijs sterke vrouw ben je door alles geworden.... schamen?? Nee dat hoef jij je echt niet, absoluut niet!!!! Wees trots op jezelf!!!!! Plakeeb hou vast....elba zei het al... je hebt een super moeder!!! Oma is er nog niet .... hihi .... heb net testen gehaald.... kon het niet laten...... heb lichte trekkerige steekjes in de zij, borsten zijn iets gespannen, vanmiddag was temp nog mooi hoog, en heb witte afscheiding...... hmmm had laatst ja, ongeveer twee weken geleden een avond en nacht lichtrode afscheiding... zou ik dan toch stiekem mogen hopen?? Mijn hart klopt sneller als ik eraan denk.... ik probeer nuchter te blijven maar is onwijs moeilijk!!!!!!!!!!!
Mijn vriend loopt ook al de hele dag met een smile op zijn gezicht rond....hij heeft zelfs rode wangetjes van de zenuwen. Hij doet nuchter maar ik zie aan hem dat hij ook ergggggggg gespannen is.....wat een schatje...... ;D
Net getest....... niets... negatief ;( Vanaaf bankhangen en tv kijken..... Ik wens jullie een fijne avond.....
@Jippie: lekker uitgewaaid? Welke dijk ben je geweest? @Alex: leuke film? Met Leonardo toch? @Elba: daar geloof ik zeker in hoor! Denk dat een slechte doorbloeding vaak de reden is van... @Evelyn: balen meis...dikke knuff
Hier begin ik de kleine steeds meer te voelen. Hij begint nu ook te protesteren als ik op mijn buik wil gaan slapen, net zo lang schoppen totdat ik op mijn zij ga liggen. En hubby heeft hem vanochtend voor het eerst gevoeld. Heel bijzonder. *als iemand het moeilijk vindt als ik hierover schrijf, gewoon zeggen hoor!*