Relaties met mensen veranderen door zwangerschap

ik denk dat heeeel veel meiden hier je gevoel wel herkennen hoor. Bij mijn eerste kindje had ik dat ook. Mijn schoonmoeder maakte dekentjes etc, en toen ik op vakantie was was het bedje ineens bekleed etc. Ze wilde ook graag oppassen en het was niet meer mijn zwangerschap maar de zwangerschap van haar kleinkind. Mijn familie woont aan de andere kant van het land, dus dat geeft wat meer ruimte. Maar het was mijn zwangerschap en wilde ook dat het zo gezien werd! (al denk ik nu 2 jaar later dat het een hoop hormonen waren die mij zo lieten denken, want ik ben nu een stuk milder)

 

ik denk idd dat het wel met hormonen bepaald wordt; die beschermen nu jouzelf, je partner en je baby.
Je hebt behoefte om een veilig gezin te zijn en wil dingen vooral zelf beslissen. Als mensen zich er teveel mee gaan bemoeien, voelt het alsof ze dingen van je willen overnemen en jij wilt dat niet, ook al is het goed bedoelt.
Dat moet je denk ik ook in je achterhoofd houden, je moeder vind het allemaal geweldig, beleeft wellicht haar eigen zwangerschap weer een beetje opnieuw en is ook bezorgt om je.
Mijn tip is dat ook om er niet teveel van te zeggen want ze bedoelt het echt goed en als je haren nog eens overeind gaan staan in jezelf denken " het is goed bedoelt" en proberen het daarbij te laten.

Ik herken het wel hoor, had het ook.
Wat ik ook had, is toen ik zwanger was, was mn zus reeds bevallen en mijn nichtje was 2 dagen bij mn moeder. Ik vond het natuurlijk geweldig, zo een nichtje en in mn verlof ging ik ook wel regelmatig even bij mn moeder op de koffie even met mn nichtje knuffelen.
Maar voor mijn moeder was nichtje het eerste kleinkind en zijn was ontzettend bezitterig naar nichtje toe als ze oppastte.
Dus dan liepen we even naar de supermarkt met nichtje in de wagen, mocht ik niet eens duwen. Als zij wagen naar buiten reed en de deur op slot deed, en ik pakte de wagen, dan nam ze deze snel weer over op het moment dat we gingen lopen.
Meeeeeeen wat heb ik mij daar aan geïrriteerd, had heel erg het gevoel dat ze mij geen tijd met nichtje gunde.
was waarschijnlijk ook niet de bedoeling maar ik had mezelf ingeprent " straks heb ik mn eigen baby en kan ik lekker alles zelf doen" en dat hielp aardig.
sterkte ermee!

 

dat gevoel heb ik niet tijdens het zwanger zijn, wel dat van mensen die weinig tot geen interesse tonen.. we hebben 2j nodig gehad om zwanger te geraken en ook toen was er geen interesse, je zou denken nu wel, maar het komt over alsof ze ons verdriet gunnen maar ook ons geluk niet gunnen.
zo heb ik een vriendin die altijd over haar leventje bezig is, mijn vriend dit, mijn kind dit, mijn huis dit, nu is ze wss ook terug zwanger, ze heeft nog niet getest maar is overtijd en praat al in termen van dat ze zwanger is(wat ik natuurlijk voor haar hoop van wel) maar het draait altijd om haar, net zoals mijn schoonbroer en schoonzus zijn ook altijd over zichzelf bezig, ik heb het gevoel nooit gesteund geweest te zijn.
ik heb dit nu vooral heel fel en erger er mij er zo aan, hopelijk waait het na een tijdje over.

 

ik herken het ook. Mijn band met mn moeder was ook heeeeel erg close en tijdens mijn zwangerschap ben ik toch anders geworden tegen haar. dat eeuwige altijd aan mn buik willen zitten kan ik me dood aan irriteren!!! eigenlijk irriteer ik me bijna overal aan bij dr.wat ze zegt,wat ze doet ect! en nu nog steeds,ben 40 wkn zwanger en vandaag begonnen langzaam aan mn weeen,toen ze me belde en ik haar vertelde dat het heeeeeeeel misschien was begonnen werd ik al gek van haar! ze bedoeld het allemaal goed maar het werkt averechts bij me,heb zelfs mn tel uitgezet op een gegeven moment! ze zei over de telefoon,als je weeen goed bezig zijn voelt het net alsof ze met messen in je buik steken!!! DAT ZEG JE TOCH NIET!!!!! naja,even mn hart gelucht...hihih, ik blijf evengoed veel van dr houden! maar mn hormonen op dit moment niet!

 

Weet niet of hetalleen door hormonen komt hoor. Herken heel erg wat je schrijft... In mijn eerste zw is de band met mijn moeder behoorlijk veranderd, terwijl we heel erg close waren. is eigenlijk ook zo gebleven. Misschien dat het te maken heeft met het feit dat je zelf mdr wordt en de rollen daardoor anders worden. Heb er besf veel moeite mee gehad.

 

De band met mn moeder is niet veranderd. Maar wat ik wel erg herken is het cocoonen. Ik ben het liefst met mn lief samen. Maakt nog niet eens echt uit waar we zijn, als hij er maar bij is. Ben erg aanhankelijk naar hem toe. Niet altijd even makkelijk! Maar dat zal er ook wel bij horen. Succes!

 

Eerlijk gezegd, doen ze het ooit goed tijdens de zw?
Begrijp me niet verkeerd, ik begrijp alle gevoelens van de a.s moeders wel degelijk. Maar.... als ik eerlijk naar mezelf kijk en me ook zo voel dan denk ik, wat wil ik nou??
Te veel aandacht e.d. wordt je niet goed van, maar te weinig interesse ook niet. En als ik denk wat wil ik nou, hoe wil ik graag dat ze wel reageren, weet ik het zelf niet. En als ik het zelf niet weet, hoe kan een ander dat dan weten toch?
Onthoud altijd dat moeders veel van hun kinderen houden, al worden wij vaak gek van ze. En probeer te realiseren dat wij straks ook mama worden en dan hopen dat onze kinderen onze "fouten" vergeven en ons ook willen tolleren ook al zullen die later ook gek van ons worden.
En voorlopig, steek idd alles maar lekker op de hormonen, doe ik ook

 

Ik had het ook. Vooral dat MIJN kleinkind kon ik niet uitstaan, van mijn schoonmoeder in dit geval. Dat voelt alsof ze de kleine opeisen.
Zij erkende ook totaal niet dat het mijn kindje was terwijl ik dat wel nodig had. Ik zei ooit dat je op de echo kon zien dat het kindje mijn kin had, zij verstond dat ik zei dat het mijn kind was en zei meteen "ja het is MIJN kleinKIND!". Ik kon haar wel vermoorden toen.

 

Ik heb het vooral bij (vage) bekenden. Veel mensen vragen hoe het gaat, op zich heel attent natuurlijk! Maar vervolgens melden ze dan dat ze wel even op visite komen als de baby er is. Dan lach en knik ik wat, maar ik weet nu al dat dat dus niet gaat gebeuren! Ik heb helemaal geen behoefte aan mensen om me heen, wil gewoon alleen zijn met mijn man.
Ik heb een paar dagen in het ziekenhuis gelegen en een vriendin wilde langskomen, maar ik had daar echt geen zin in want ze is zo vreselijk druk. Ik wil nu in de laatste periode alleen maar rust en stilte! Af en toe wil ik best iemand zien, maar gewoon in overleg. Als het niet uitkomt wil ik geen boze blikken krijgen omdat ik dat zeg. Alles goed en wel, maar ik vind dit een periode waarin je voor een keer egoïstisch mag zijn.

Ons kindje wordt volgende week gehaald vanwege de complicaties en mensen die dat weten gaan dan direct in hun agenda kijken Dat ze die dag wel even langs kunnen komen. NEE! Ik ga ook duidelijk tegen de verpleging zeggen dat bezoek ongewenst is. Mensen denken dat op elk moment dat het hen uitkomt ze je leven binnen kunnen crashen.

Anderzijds merk ik dat contacten ineens afhaken. Vooral bekenden die als het ware een levensfase achterlopen Op mij (bijvoorbeeld nog studeren) nemen de benen nu het nog kan. Ik hoor gewoon niets meer van ze, sommigen proberen nog wat en komen dan een middag ongemakkelijk naar mijn buik zitten kijken en gaan er daarna alsnog vandoor. Maar als ik er naar vraag zijn ze, na 3 keer aandringen, 'gewoon druk' Jahoor.

Ik vind het prima dat vriendschappen hierom eindigen, kan me heel goed voorstellen dat ik bij sommigen niet meer in de vriendenkring ga passen en geef ze geen ongelijk. Maar wees er dan eerlijk over. Zeg in mijn gezicht dat het nu eenmaal moeilijk is met een zwangere af te spreken omdat je normaal tot 4 uur in de kroeg hangt, of dat je bang bent dat we niet meer impulsief besluiten uit te gaan als de baby er is. Dan heb ik nog de kans dat te bevestigen of te ontkrachten. Laten doodbloeden vind ik zo kansloos.

 

@TS Ik vind het heel normaal dat je je langzaam maar zeker verder losmaakt van je ouders/ moeder. Allebei jullie rollen veranderen. Jij wordt mama en zij wordt oma.
Ze zal zeker even moeten wennen aan die rol, want ze klinkt nog heel erg als een mama met al die wilde plannen.

Je kan haar zeggen dat je haar enthousiasme erg waardeert, maar dat het krijgen en verzorgen enz van de baby, toch wel jouw taak is samen met je man.
Ze moet jullie wel de ruimte geven. En misschien vind ze dat even niet leuk, maar denk dat dat wel in het proces van aanpassen hoort. Ze moet haar plekje even vinden.

 

Ik merk juist door mijn zwangerschap dat de band met mijn moeder beter wordt.
Ze toont erg veel interesse, en niet alleen naar de kleine, maar ook naar mij!
Normaal bellen we zo'n 1 keer per 2 weken, en meestal ben ik de gene die dan belt, maar zodra ik een controle, echo of fysio afspraak heb gehad, dan belt ze altijd even op hoe het nu met mij is.

Ik moet zeggen, dat ik dat echt als prettig ervaar!

Maar.... mijn schoonmoeder daar in tegen, die toont echt alleen maar interesse (als het haar uit komt) naar de kleine. Ze belt nooit eens even op om te vragen hoe het is. Als we een echo gehad hebben, dan eist ze bijna een echo foto op en dat we haar verplicht bellen naar ons bezoek.

 

Het is logisch dat je territoriaal wordt door het feit dat je moeder aan het worden ben. Ik ben nu al aan het bedenken hoe ik tegen mijn omgeving ga zeggen dat ze vanaf week 3 pas welkom zijn voor de kraamvisite. De eerste weken wil ik alleen zijn met mijn kind en mijn vriend. Mijn schoonmoeder wil ik eigenlijk helemaal niet meer zien tot ver na de geboorte maar daar zal ik niet onderuit komen.
Doe wat je gevoel je ingeeft!!

 

Hier zou ik juist willen dat er wat meer interesse getoond zou worden. Werkelijk niemand heeft in die bijna 20 weken uit zichzelf gevraagd hoe het mij en de zwangerschap gaat...

Er wordt gewoon ook niet over een baby of zwangerschap gesproken, net als of het er niet is...

 

Wat herkenbaar allemaal deze verhalen!!
Ik moet zeggen dat de band ben mijn moeder hetzelfde is gebleven maar die met mijn schoonmoeder toch wel flink veranderd sinds ons zoontje geboren is. Ze is heeeeeel erg bemoeierig wat me echt heel erg irriteert, het enige voordeel is dat ze in het buitenland woont

Wat betreft contact met vrienden is helaas ook bij mij het geval, zodra ik zwanger was zijn een aantal vriendinnen een soort van ''afgehaakt'' Ze moeten na 3 maanden nog zegmaar steeds op kraambezoek komen LAAT DAN MAAR!!
Maar toch merk ik ook wel dat ik nu in een andere soort vriendenkring terecht ben gekomen, met ook kleine kinderen natuurlijk. En ik snap ook wel dat m'n andere vriendinnen die overigens nog allemaal single zijn er misschien geen behoefte aan hebben...

Zelf heb ik ook het kraambezoek als zeer vervelend ervaren, de eerste maand had ik bijna elke dag bezoek! Dit doe ik dus nooit meer!!Ik had nogal last van m'n hormonen en je kan ook totaal geen ritme krijgen zo. Iemand schreef dat ze wil aangeven bezoek pas na 3 weken, helemaal mee eens!!!!!!!

Nogal een lang verhaal geworden

 

hier ook zo veel veranderd! mijn moeder immigreerde bij de eerste zw naar het buitenland, en heb er sindsdien heel zelden nog contact mee. Voelde me in de steek gelaten en nu heb ik er gewoon geen behoefte aan... En merk nu bij mijn 2de zw dat mijn stiefdochter( die al ouder is 20, en totaal geen intresse toont) het zelfde gaat voorhebben... Ze was in het begin zo enthousiast maar ging toen terug bij haar moeder en sindsdien heb ik er niks meer van gehoord... Ze wilde graag een zusje en heeft zelfst nog niet gevraagd of we het geslacht weten Word er soms zo emo van he, maar dan denk ik laat het niet aan je hart komen, geniet van jou gezin en dat probeer ik dan ook

 

dat is natuurlijk ook ontzettend vervelend! Kan me voorstellen dat dat helemaal niet leuk is.
Probeer je te richten op je man/vriend en straks je kindje, jullie gezin.

Echt heel rot dat je voelt alsof mensen doen dat de baby er niet is, lijkt me heel rot.
Sterkte ermee!