ik zou weleens willen weten hoe jullie hierover denken... Ik hoor TE vaak, als vrouwen zwanger zijn en de 20 weken echo naderen dat ze zeggen, tja als "het" maar gezond is.... en dan stellen ze elkaar de vraag wat zou jij doen als je kindje gehandicapt blijkt te zijn? of het syndroom van down blijkt te hebben na verdere onderzoeken? Iedereen is hier vrij in en heeft zijn eigen mening en gevoelen, hoop ook dat dit een respectvol topic blijft... wat vinden jullie van het feit dat er toch best nog wel veel mensen zijn die zeggen als ons kindje gehandicapt blijkt te zijn dan laten we hem weghalen? zelf vind ik het heel hard en kan er moeilijk een gevoel bij hebben... als het ons zou overkomen dan zou ons kindje welkom zijn! gehandicapt of niet. Dat komt misschien ook omdat ik zelf een broertje heb die gehandicapt is en ik hem anders had moeten missen in mijn leven terwijl hij zo'n prachtig mens is! wie wil nou zn eigen kindje niet hebben als hij niet volmaakt blijkt te zijn in de kwaliteit van het leven....
Dat ligt echt heel erg aan de mate waarin het kind gehandicapt zal zijn! Als de kwaliteit van het leven zo laag is, dan weet ik niet of ik het het kindje wil aan doen. Maar eerlijk gezegd wil en ga ik hier niet teveel over nadenken, ik hoop nooit voor die keuze gesteld te worden en zo wel dan bekijk ik het dan, want ik weet ook wel dat het erg makkelijk praten is als je er nooit mee te maken hebt gehad. Down of zo dan is hij of zij natuurlijk hartstikke welkom.
de meeste mensen gaan er vanuit dat een kindje gewoon gezond is.. en denken daar niet echt overna. Wij hadden er ook geen rekening mee gehouden. Bij onze 20-weken echo zijn ze er achter gekomen dat ze een ernstige hart-afwijking had. Inmiddels is ze al 7 maanden
Het zou me dan echt niet om mijn geluk gaan, maar om die van mijn kind. Het is natuurlijk enorm afhankelijk wat er aan de hand zou zijn. Maar ik zou naar het belang van mijn kind proberen te kijken en niet naar die van mij.
Ligt helemaal aan de kwaliteit van leven Mijn tante is bijvoorbeeld best gehandicapt. Ernstige hartafwijking... maar... ze heeft een heel goed en fijn leven. Ze zou 5 jaar niet halen. Ze is nu 53 jaar. Super lastig dus Geen idee, en hoop het nooit mee te maken
Ik zelf zou het niet weg laten halen. Tenzij het kindje echt echt geen leven zou hebben. Maarrr ik snap heel goed dat er mensen zijn die dat wel doen omdat het toch wel heel zwaar is en je moet het weel aankunnen en als jij denkt het niet aan te kunnen vind ik het heel knap als je de keus maakt een kindje niet levend op de wereld te laten komen.
Ik denk dat je die keuze pas kunt maken als je zelf in die situatie zit, want je doet dan soms wat anders als dat je van te voren denkt. Hoe ik er nu over denk, gehandicapt... Meer als welkom mits het kindje wel kan leven zonder pijn. Mijn vriend denkt er anders over, hij heeft zelf een soort van beperking en zou echt niet voor een zwaar gehandicapt kindje kunnen zorgen (en dit zou hij idd niet kunnen). Ik hoop dus niet dat wij ooit voor die keuze komen te staan.
Die vraag hebben mijn man en ik ons heel vaakgesteld tijdens de zwangerschap. Het is geen makkelijke beslissing om te nemen natuurlijk maar mocht ons kindje zwaar gehandicapt zijn, zouden wij de keuze maken om de zwangerschap te beeindigen. Wij hebben vrienden met een zwaar gehandicapt kindje van inmiddels zes jaar, ik zou het persoonlijk niet aankunnen..
Ik denk niet dat ik het weg zou kunnen laten halen. Maar ik vind dit echt een geval,je weet pas echt hoe en wat je zou handelen of reageren al je het zelf meemaakt. Mijn gevoel zegt nu dus niet weghalen,hoop nooit voor die keuze te hoeven staan want het is eigenlijk een onmenselijke keuze.
Ik denk dat dit enorm afhankelijk is van de mate van de handicap.Ik wil wel dat mijn kind een waardig leven kan leiden...maarja dan weer de vraag wat is een waardig leven?
ik ga er zelf vanuit, dat als ik voor die keuze kom te staan dat ik dan maximaal 14 weken ben. Maar wat ik ervan vind dat mensen wél besluiten het kindje weg te halen: Het hangt zó van de situatie af, maar ik zou denk ik wel respect hebben voor die mensen, want het is zo'n moeilijk keuze, zo ontzettend pijnlijk, dat je dat niet zomaar doet. Er zijn zoveel gradaties van gehandicapt: Altijd leven met pijn? Misschien niet eens levensvatbaar buiten de baarmoeder? En verder qua situatie: Hoe is je gezin verder? Je 1e kindje? Of je 2e, 3e of 4e? Ben je als moeder (en vader) zélf volledig gezond? Ik ga er maar vanuit dat zo'n keuze niet lichtzinnig genomen wordt- dus als iemand zo'n keuze 'moet' maken voor zijn/haar gevoel, dan vind ik dat érg knap en verder kan ik diegene ook alleen maar sterkte wensen.
ten eerste staat de kwaliteit van leven van het kindje voorop. Maar verder, wel toevallig dat je dit onderwerp opent, want sinds kort dekt het voor ons een heel andere lading. Bij de eerste zwangerschap hadden wij zoiets: maakt ons niks uit, elk kindje is welkom. Bij de 2e zwangerschap dachten we erover om wel de combi testen enz. te laten doen, omdat wij het voor ons gevoel niet konden maken als het een zorgenkindje zou worden en onze oudste "de dupe" zou worden. Maar helaas hoefden we de keuze voor de testen niet te maken en ging deze zwangerschap fout. Vanaf dat moment hebben we allebei gezegd, welk kindje er ook komt, het is welkom!! Ook met onze oudste vinden wij hier een weg in, want 1 kindje "verloren" (zo voelt dat voor ons) is genoeg. Wij zullen die keuze nooit meer zelf maken. Als het kindje wat ik al zei een goede kwaliteit van leven heeft.
een paar heftige ervaringen hier.... tuurlijk is het erg moeilijk om nu al te zeggen wat je zou doen in zo'n situatie! ik heb het dan alleen over bv een geestelijke beperking, en down syndroom. Iemand die ik ken, maar ook weer niet al te goed (gelukkig) maakte de opmerking, nou ik hoef geen achterlijk kind dan laat ik het wel weghalen.... euhm ik wist niet wat ik hoorde! dus ging ik de discussie aan...... en zodoende dit topic... Mijn persoonlijke mening is dat die vrouw hem niet helemaal spoort, als je zo denkt over je eigen kindje....
Ik heb altijd gezegd, dat als er iets niet goed zou zijn met het kindje ik het kindje toch zou laten geboren worden. Als het niet levensvatbaar zou zijn sterft het en als het wel levensvatbaar is zou ik proberen het een zo goed mogelijk leven te geven. Het is iets waarvan ik vindt dat ik daar niet zelf over mag beslissen. Sterker nog, mijn oudste is autistisch, loopt achter in zijn leeftijd, ed. stel dat ik zoiets van tevoren had geweten en had mogen kiezen, ik had hem niet willen missen. (dit is overigens niet iets wat ze kunnen zien in de zwangerschap, maar bij wijze van spreken dan? Maar goed, dit is zoals ik dit vind voor mezelf, ik kan me wel indenken dat als het echt niet goed is met het kindje ouders ervoor kiezen de zwangerschap af te breken, ik zou er ook niemand om veroordelen, ik denk dat het voor deze ouders al zwaar genoeg is om een voor hun aanvaardbare keuze te maken
ten eerste ligt het aan de handicap van het kind, mocht het ernstig zijn dan zou ik het weg laten halen. dt komt ook deels omdat ik zelf gehandicapt ben en dus nooit voor een kindje met handicap zou kunnen zorgen. maar dat is alleen het geval als het zwaar gehandicapt zou zijn. een downsyndroom zou voor mij geen reden zijn. denk dat het de keuze nu heel makkelijk is omdat het een ver van mijn bed show is maar als het zo zou zijn zal het vast anders voelen en denken. heel moeilijk om daar nu al een keuze over te maken eigenlijk.
ik zou vooral kijken naar de kwaliteit van leven van het kindje een kindje met down kan een gelukkig leven lijden maar een kindje dat lichamelijk niks kan en geestelijke problemen heeft zou ik het leven niet altijd willen geven........ ik denk dat het echt licht aan de handicap dus....... ik zou het zeker niet 123 laten weghalen
Als moeder die daadwerkelijk voor deze keuze heeft gestaan, vind ik het altijd pijnlijk om te lezen hoe andere mensen daar over denken. Of dit nu positief of negatief is. Omdat je simpelweg niet weet hoe je reageert, in welke mate je kind ziek of gehandicapt is, welke impact het nieuws op je heeft. Ik zei vroeger domweg (want ja, ik vind dat dom van mezelf) 'elk kind is welkom'. Maar oh wat heeft het toch weinig met welkom zijn te maken. Het heeft helemaal niks te maken met het feit of een gehandicapt/ziek kind welkom is of niet. Het gaat erom wat de kwaliteit van leven voor het kind is. In ons geval was er helemaal geen kwaliteit. Buiten mijn buik zou leven niet mogelijk zijn. Ik kreeg veel reacties: 'ah ja, dan zou ik ook de zwangerschap beëindigen'. Oh ja? Heb jij enig idee wat het is om naar een scherm te kijken, met daarop een prachtig bewegend kindje en dan te moeten horen dat er iets zo gruwelijk fout is, dat je kind komt te sterven? Heb jij enig idee van de dagen en de nachten die wij huilend en dwalend doorgebracht hebben? Van de wanhoop, de nachtmerries, de ijdele hoop, de woede, het verdriet en het hartverscheurende moment waarop je je realiseert dat er niemand bij machte is om je kindje te helpen? Dat kindje, waar je zo je best op hebt gedaan, waar je zoveel van houdt. En dan komt Henk de melkboer voorbij, of Griet de cassiere en die zegt dan 'nee ja, dat zou ik ook gedaan hebben'. Fuck you denk ik dan. Wat een disrespect naar de ouders toe waarvan het hele leven op de kop staat. Ja, je moet er over nadenken. Maar je moet je ook realiseren dat alles waar je voor staat, alles wat je dacht te weten, in 1 keer weggevaagd wordt als je dergelijk nieuws te horen krijgt. Ik hoef niet te horen/lezen van een ander wat zij gedaan zou hebben. Tenzij je er zelf voor gestaan hebt, dan kunnen we over die keuze praten. En dan nog valt er niet veel te zeggen. Ik weet namelijk niet hoe ik in een andere situatie zou reageren. Ik denk er wel over na, 'wat als...?' Maar ik zal nooit meer zo zwart/wit denken als ik deed. En ergens is dat maar goed ook. Ik heb er veel van geleerd. Al had ik die harde les liever op een andere manier geleerd...
ik heb het hier beide zwangerschappen met mijn man over gehad, en we hebben het de gyn ook laten weten, wij willen geen testen op bijv down, het kindje is welkom, ook bij een afwijking is ons welkom wat voor afwijking dit ook maar mag zijn, maar wanneer ons gezegd word dat de kans op leven zeer klein is, en dat ons kindje het simpelweg niet kan halen, dan denk i kdat het voor het kindje beter is om de zwangerschap te stoppen. ik ga hoe dan ook voor mijn/ons kindje, maar dat doe ik ook door de zwangerschap te stoppen indien dit het beste is voor ons kindje.