30 weken zwanger en ik wil niks meer met de vader te maken hebben

Hallo,

Ik wil me graag voorstellen. Ik ben 30 weken zwanger en 34 jaar oud en ik wil dus niks meer met de vader te maken hebben.
Ik vraag me af of er meer moeders zijn die met een dergelijke situatie te maken hebben en hoe ze er mee omgaan.
Met de vader van het kind heb ik een relatie van een half jaartje gehad, waarin we erg hard van stapel liepen en het allemaal heel mooi leek. Uiteindelijk bleek dat mijn ex vriend eigenlijk niets onderneemt. Hij deed eerst vrijwilligerswerk en deed het voorkomen alsof hij aan het omscholen was. Toen ik hem beter leerde kennen, bleek dat eigenlijk maar mooie praatjes te zijn. Afgelopen winter werd hij steeds minder actief en deed hij niks anders meer als de hele dag films kijken, eten en in bed liggen. Terwijl hij daarvoor juist heel actief was. Ik wist dat hij , volgens eigen zeggen, een extreme vorm van ADHD heeft, en hij heeft de laatste jaren in een verslavingskliniek gezeten. Dat had hij volgens eigen zeggen goed doorlopen en hij wilde nu andere mensen gaan helpen. Hij was tot bekering gekomen en ik ken hem uit de kerk, waar hij heel enthousiast over kwam.
Helaas bleek dat zijn ideeën nogal onrealistisch zijn. We waren snel gaan samenwonen. Ik werd daarin ook nogal meegetrokken door hem. Dus ik had er niet lang over nagedacht. We kenden elkaar net...Ik kwam net uit een scheiding van een moeizaam huwelijk en woonde weer bij mijn moeder in. Ik was blij dat ik iemand had gevonden...Ik wilde erg graag kinderen en een gezin en had het idee dat ik de beste jaren van mijn leven verprutst had...Dus zodoende gingen we veel te snel samenwonen in een veel te duur huurhuis. Ik had een baan, dus maakte me er niet zo druk om. De meeste dingen betaalde ik, want mijn ex had een Wia uitkering. En alleen kon ik geen appartement huren, dus het leek me een ideale oplossing.
Ik raakte al binnen een paar maanden zwanger en toen begon ook het dedonder met mijn ex. Hij was steeds ziek en niet vooruit te branden en hij wilde altijd maar geld uitgeven, voornamelijk mijn geld. Toen ik zwanger bleek te zijn, wilde hij trouwen. Dat leek me vanuit mijn geloofsprincipes ook wel mooi, dus in eerste instantie ging ik daarin mee. Alleen mijn ex wilde een superbruiloft met alles er op en eraan. Dat stond me tegen. Ik was net gescheiden en bovendien hadden we er totaal geen geld voor. Maar hij bleef maar drammen. We hadden samen gesprekken in de kerk over de bruiloft en ik ging steeds meer twijfelen. Vooral ook omdat er met hem niet over te praten viel. Bovendien raakte ik mijn baan kwijt, wat een enorme inkomstendaling gaf. Ik voorzag dat we niet in het huis konden blijven. Alleen de vaste lasten waren daar al zo hoog, dat was niet te betalen. Dus ik begon wat anders te zoeken en ook hulp te zoeken voor onze situatie. Want met een baby in een huis dat niet geschikt was voor een baby, wat je ook nog eens niet kunt betalen...
Maar mijn ex werd steeds depressiever en reageerde defensief. De spanningen liepen hoog op. Ik werd woest als hij weer heel de dag in bed lag. Ik zat inmiddels ook thuis, maar was van alles aan het regelen en uitzoeken. Hij deed niks, maar hij speelde mooi weer voor de buitenwereld. Zei dat hij aan het omscholen was...dat hij vrijwilligerswerk deed (ging er bijna nooit heen). Hij wist de meeste mensen wel om zijn vinger te winden.
Ik praatte met een vertrouwenspersoon uit onze kerk hierover. En ik probeerde ook met mijn ex te praten. Inmiddels had hij met niemand meer contact. Hij kon het niet aan dat ik twijfels had over onze relatie en toen wilde ik alleen nog maar tijdelijk wat meer afstand. Hij sloot zich letterlijk op in de kelder en kwam er niet meer uit. Hij liep met de sleutels in zijn broekzak rond...zodat ik er niet bij kon. Hij begon meteen weer te roken en te drinken. Op een keer kwam hij ook naar boven, klagend, dat hij te veel pillen had genomen, alles door elkaar...Ik vroeg of ik de dokter moest bellen, maar dat hoefde niet. Hij was totaal niet meer aanspreekbaar.
Ondertussen was ik aan het regelen dat ik weg kon...woonruimte voor mij en mijn uitkering aan het regelen. Gaf allemaal erg veel stress, want zo op het eerste gezicht kon ik geen kant op. We zaten vast aan het huurcontract, wat me op zijn minst een enorme boete zou opleveren...En alle andere vaste lasten stonden op mijn naam. Mensen van de kerk hielpen mij ermee. Ondertussen probeerde ik mijn ex in beweging te krijgen...Wat veel spanning gaf. Want hij werd agressief als ik hem met onze situatie confronteerde. Uiteindelijk liep het zo uit de hand, dat de politie gebeld is toen ik 24 weken zwanger was. Vrienden hebben mij toen opgehaald en ik ben weggegaan. Mijn ex was helemaal buiten zinnen. Hij had me bedreigd: "Ik maak je leven tot een hel en ik haal al mijn criminele drugsvrienden erbij" enz. Hij had dingen kapot gegooid en mij geduwd. Ik was helemaal hysterisch en over mijn toeren. Hij deed enorm agressief tegen de politie: hij liep te schelden dat ze uit zijn huis moesten en dat ze niet konden schieten. En hij probeerde autoritair over te komen...hij wilde hun nummer hebben en hij zou een aanklacht gaan indienen. Er is aangifte tegen hem gedaan.
In de weken daarna heb ik alles met behulp van vrienden kunnen regelen, mijn spullen verhuisd, terwijl hij zichzelf opgesloten had in de kelder. Wat erg veel spanning gaf, want op iedereen kwam het erg angstaanjagend over. Ik vond via een vriendin een plek om te wonen en mijn ww uitkering bleek goedgekeurd. Nu moest mijn ex alleen nog zover komen dat hij het huis uit ging...want ik had het contract afbetaald. Hij was niet bij de onderhandelingen, maar had wel zijn handtekening gezet (hij zat toen in de kelder).
Pas 1 dag voordat we eruit moesten, kwam hij in actie en is hij zijn spullen gaan inpakken en had hij zijn ouders gebeld. Daarvoor had hij nog niemand gesproken. De rest van onze spullen heeft hij weggegooid...omdat hij geen tijd meer had. Uiteindelijk kon ik met mijn moeder de rest van het huis nog leeghalen...de was zat nog in de wasmachine! Het was in 3 weken tijd een junkenhol geworden.
Uiteindelijk was alles achter de rug en zat ik in mijn huisje en nam in eerste instantie totaal geen contact met hem op. Maar hij bleef contact zoeken en had overal spijt van en het leek alsof hij echt doordrongen was van het probleem en hij wilde aan zichzelf werken. Een eis van mij was dat hij weer hulp zou zoeken en dat hij zou gaan werken.
Om een lang verhaal kort te maken...ik gaf hem nog een kans en liet hem weer een beetje toe in mijn leven. Maar hij eist steeds meer op...hij wil het kind erkennen. Maar ik vertrouw hem niet! Ik had hem aan een baantje geholpen, maar hij heeft mijn nog niks terugbetaald van alles wat ik dankzij hem heb moeten betalen. Hij verdiende zwart wat bij via een kennis van mij en dat was voor de babykamer...niks van gezien. Ik kom er steeds meer achter dat hij halve waarheden vertelt. En na 3 weken ging het al mis!! Bedreigde hij me weer! Hij zou ervoor zorgen dat ik op straat kom te staan! Noemt me hoer...Het was zijn kind...Hij ging naar de rechter enz. Hij zou blootfoto's van mij op internet zetten! Alles trok hij uit de kast. En hij kwam hier in mijn huis binnenwandelen alsof het zijn huis is...trekt de kasten op enz. Ik kreeg sterk het idee dat hij probeert te verdoezelen dat hij weer aan de drugs is...komt te laat op afspraken, is erg chaotisch...En na een week denkt hij weer dat hij erg zijn best heeft gedaan. Dat vindt ie dan helemaal geweldig van zichzelf! Hij gaat constant over mijn grenzen heen.
Dus ik heb het contact weer helemaal verbroken! Hij heeft nergens recht op, want hij heeft het kind niet erkend (destijds gezegd dat hij dat moest regelen, maar hij onderneemt uit zichzelf niks). Ik deed dat eigenlijk alleen om hem tegemoet te komen, vind ik het weer zielig...Maar eigenlijk wil ik nooit meer iets met hem te maken hebben. Ik wil geen moeilijk leven met iemand die ik niet vertrouw en iedereen om me heen waarschuwt me ook voor hem. Hij is onvoorspelbaar en kan absoluut geen verantwoordelijkheid aan. Helaas is ie ook nog 100 m verderop komen wonen. 's Nachts lig ik er wakker van. Ik weet dat hij me juridisch niets kan maken, maar het idee dat ik misschien straks jaren lang op mijn hoede moet zijn omdat hij me stalkt...Als ik alleen was kon het me niet schelen, maar ben bang voor mijn kindje. Het irritante is dat hij zo onvoorspelbaar is en zo mooi alles kan verbloemen...
Sorry voor het lange verhaal...Hebben nog meer moeders hier ervaring mee? Ik hoor nu af en toe wat van hem, een sms-je met sorry e.d. waar ik niet op reageer. Maar voor hoelang? Straks komt ie weer in een agressieve fase? Als ik alleen al denk aan hoeveel spanning hij mij bezorgd heeft in de zwangerschap...wil het liefste dat ie zover mogelijk verdwijnt!
Groetjes Singlemom