Ik ben 34 en herken het niet. Heb gestudeerd tot ik 23 was, of tot ik 28 was, als je een phd meetelt. Man ontmoet toen ik 22 was, geen andere relaties gehad, geen wereldreis of buitenland of andere plannen of wensen daartoe gehad. Nu vier kinderen rijker ben ik vooral heel content met wat we hebben. En wie weet verhuizen we nog eens naar een groter huis. Man en ik zouden wat meer quality time kunnen gebruiken, maar we maken in ieder geval een goed team, kunnen erg met elkaar lachen en vinden over grote lijn dezelfde dingen belangrijk. Qua mijlpalen hoop ik nog wel wat meer van Scandinavië te zien. Evt de Zweedse taal meer te leren, maar ik heb het nu druk genoeg en veelal word ik blij van de dingen die we doen.
Ja ik ben heel snel volwassen geworden. Met 16 uit huis gezet door mijn moeder en toen op een internaat gewoond. Vanaf mijn 18e op begeleid wonen, daarna na een half jaar op mijzelf gaan wonen. Kort erna relatie gekregen met mijn huidige man om vervolgens op mijn 19e zwanger te raken en met 20 moeder te worden. Alles ging dus in snelvaart en ik merk dat ik daar nu erg mee worstel.
Goed te begrijpen dat je daarmee worstelt. Dit gaat om veel meer dan alleen vroeg volwassen worden natuurlijk. Je hebt gewoon geen onbezorgde jeugd gehad, integendeel zelfs. Ik denk dus dat uw leeftijd niet echt een rol speelt maar dit er sowieso eens ging uitkomen.
Ik werd eruit gegooid met 11. Toen ik 12 was in een gezinsvervangend tehuis. 13 Internaat. Toen ik 14 was begeleid wonen. 15 kamertraining. En 18 op mezelf. Nog wel een hoop tussen dat en mijn partner die ik met 24 ontmoete. Ik heb mijn 'vrijheid' wel echt gevierd..... Ik heb ook geen behoefte aan vrijheid. Of een gevoel van is dit het nou? Ik heb vooral zo iets van hier teken ik nog niet voor er moet nog doorontwikkeld worden. Als je zo jong zoveel eigenlijk niet heb meegemaakt wat anderen vanzelfsprekend vinden maak je andere keuzes dan dat je gedaan zou hebben met een andere achtergrond. Misschien zit het hem meer in details dan in het grote geheel.
Jaaa zeker !! Zo n gevoel van is dit het nou??? Inmiddels 3 jaar verder en het gevoel is minder geworden dus dat is echt de overgang van 29 naar echt 30! Komt vast goed
Nee, Wel regelmatig twijfel aan dingen. Maar dat is op de momenten dat ik slecht in m'n vel zit door omstandigheden of vlak voor de menstruatie. Wel denk ik dat piekeren je helemaal van het pad kan afbrengen. Het begint met één twijfel en op den duur leg je alles op de weegschaal. Een relatietherapeut kan je inzicht geven maar het komt niet aanwaaien (antwoord) Ik heb dat twee keer gehad en daarna was het klaar tussen ons. Een psycholoog heeft me leren relativeren. Dit heeft me twee jaar tijd gekost. Ik heb nog steeds momenten dat niet alles.goed lijkt en m'n gedachten op hol slaan. Het is aan jou uit te zoeken of dit reëel is of Iets waarmee je bent begonnen. Je piekert over man, dan over andere zaken. Sterkte!
Zeker niet. Hier vergelijkbare situatie. Ik was alleen wat ouder toen ik de oudste kreeg (wilde zelf jaren eerder, maar man was er toen nog niet aan toe en toen dat moment er wel was, liet een zwangerschap helaas even op zich wachten).
Herkenbaar, maar dan vooral op werkgebied! Vanaf mijn 35ste begon dit ongeveer, dus bij mij niet perse bij 30. Ik zit nu middenin een loopbaantraject, ben veel met zelfontwikkeling en mindfulness bezig en merk dat ik een persoonlijke groei doormaak. Ik vind het niet perse vervelend, meer een avontuur en ben benieuwd waar ik ga eindigen (of juist ga beginnen, net hoe je het bekijkt)
Nope maar alle dagen zijn een cadeautje. Ik ben onderweg en zie wel waar t schip strand. Dus een "ja dit is t"
Toen ik 30 werd, had ik niet eens tijd om na te denken ik zat in t eerste/tweede jaar van mn opleiding, stond 32 weken zwanger mn proefschrift te verdedigen 2 weken voor mn dertigste verjaardag, was net een jaar eerder verhuisd, had een peutertje rondlopen... Ik ben ongeveer nu gesetteld rond het "eindpunt", met een vaste aanstelling als staflid, huis om te blijven wonen, 2 kinderen einde basisschool en een man die alleen maar mooier wordt met de jaren. Ik heb nog geen tijd gehad om me te vervelen.
Ik heb dat rond die leeftijd ook wel gehad weet ik nog, nu 6 jaar geleden. Nu merk weer een soort overgang. De kinderen gaan straks allebei naar de middelbare school en het zorgen is anders en ik voel me een beetje tja, nutteloos ofzo? Dat heeft dus niet met mijn eigen leeftijd te maken maar met de fase waar we nu inzitten. Ik moet weer mijn eigen ding gaan zoeken, keuzes maken op basis van wat ik wil en niet perse voor mijn gezin moet. Dat vind ik wel lastig.. want wat wil ik eigenlijk? En wat vind ik eigenlijk leuk?
Super herkenbaar! Kids einde basisschool, trekken er zelf op uit. Ik voel me soms een soort van overbodig. Soms vraag ik me af wie ik ben, wie was ik voordat ik kids krijg, wat vind ik zelf leuk? Ik merk dat ik echt mijn draai moet gaan vinden in minder nodig zijn als moeder. Gelukkig hebben wij een nieuw huis gekocht en we trekken er een jaar voor uit om dat te gaan verbouwen. Daar gaat dus heel veel tijd in zitten. Fijn om dat straks om handen te hebben.
Wat toevallig dat je dezelfde ervaring hebt. Ik vind het maar een lastig proces. Dan komt de verhuizing en verbouwing op het goede moment voor jou. Dat zal echt voor de nodige afleiding zorgen en is gewoon erg leuk om mee bezig te zijn.
Ik herken het enorm! Bij mij is de aanleiding een postpartum depressie en de geboorte van mijn derde en (dankzij de depressie ook laatste) kind geweest. Die depressie is grotendeels over, maar de twijfel aan alles is gebleven.. Hoe wil ik mijn rol als moeder invullen? Ben ik gelukkig in mijn relatie? Wil ik me verder ontwikkelen qua werk/opleiding? Wil ik überhaupt blijven werken? Wil ik een hond erbij? Een ander huis? Een andere hobby? Het lukt me ook niet om er een knoop over door te hakken. Ik word helemaal gek van mezelf bij vlagen! Ik ben 31 overigens. Tips zijn welkom
Vervelend dat je hier ook mee worstelt. (En de andere dames die hier mee struggelen net als mij ook!) Ik ben ook 31. Heb helaas nog geen tip voor je, behalve misschien in therapie om te kijken of je kunt achterhalen wat jij echt wil?
Vervelend dat je ook struggelt. Wel fijn dat je straks afleiding hebt in het nieuwe huis, wellicht als je dat voorbij hebt dat je ook een nieuwe weg hebt gevonden in jezelf opnieuw ontdekken.
Wat veel reacties, teveel om overal op te reageren. Voor wie het niet herkennen; fijn!! Hopelijk blijft dat ook zo lijkt me heerlijk als alles gewoon op rolletjes loopt. En voor wie het wel herkent; ik hoop dat jullie gauw het antwoord vinden op hetgeen waar jullie mee worstelen. Wellicht dat bv therapie een uitkomst kan bieden om te achterhalen wie je bent/wat je wil? Zelf worstel ik nog even door. Ik struggle het meest met mijn relatie en kan hierin maar geen knoop doorhakken. Hopelijk geeft de komende periode mij wat meer inzicht in wat ik wil en durf ik dan ook voor een keuze te gaan. wat dat dan ook maar is.