Ja zeker last van gehad en nog (ben in de 40) Echt een gevoel van 'wil ik dit nog'. Teleurgesteld in mezelf en partner als ouders. Ik voldoe niet aan m'n eigen verwachting en dat wringt. Qua werk weet ik zeker dat ik dit niet wil blijven doen tot m'n pensioen, maar wat dan wel? Liefst wil ik autonoom zijn. Zelf weten wanneer en hoelang ik werk (en geloof me, ik heb echt al veel vrijheid wat dat betreft, maar het is niet genoeg). Eigenlijk wil ik gewoon terug naar de tijd dat ik begin twintig was. Lekker vrij en onbezorgd. Het benauwd me dat dit mijn leven nu is en dat het misschien wel niet beter of leuker gaat worden dan nu. Dus ja, ik ken het gevoel.
Nee geen herkenning.. Voel mij juist veel beter dan 5 jaar terug. Ook jong getrouwd en jong kinderen.
Ik herken het twijfelen niet meteen, maar wel na jong moeder worden nu eindelijk aan mezelf toe zijn en in die rol groeien. Ook een heel proces! Mijn oudste is 11 en mijn jongste 6, na jaren van “zorgen”, is er weer ruimte voor mij, en dit is niet altijd even makkelijk.
Ja, misschien is dat een optie. Ik ben nog 1 x per maand bij een psycholoog vanwege de depressie maar zij is heel erg van ‘laat het op je af komen, kijk wat er gebeurt, doe het rustig aan’ etc. dus op dit gebied ga ik daar niet echt verder mee komen denk ik. Mijn man is best praktisch en analytisch, misschien moet ik ook gewoon eens met hem gaan zitten om mijn gedachten op papier te zetten. Heb jij een idee wat je ermee kunt/wilt gaan doen?
Ik ben een tijdje op zoek geweest naar een cognitieve gedragstherapeut, maar in de randstad waar ik woon lijken die allemaal vol te zitten, echt gezocht, zelfs op een grotere afstand en ze hebben geen eens een wachtlijst, ze hebben allemaal staan, wij hebben geen plek en geen wachtlijst zoek maar elders.... dus daar ben ik ook niet verder mee gekomen helaas. ik had graag eens naar een therapeut gegaan.
Ik denk dat het soms ook een beetje met je karakter te maken heeft. Ikzelf ben geen rustig type dus echt 100% tevreden zijn met alles zal bij mij nooit gebeuren. Want ik zou mss toch nog altijd graag verhuizen. Ik studeer nu bij maar weet al zeker dat ik nog wil bij studeren. Ik ga op vakantie maar kan tijdens de vakantie al zoeken naar wat ik zeker anders wil. Ik ga ergens eten en ben in mijn hoofd altijd bezig met wat ze mss toch anders kunnen doen. Ik ben zo opgevoed dat er altijd ruimte is voor verbetering. In mijn relatie heb ik dat niet echt. We maken veel mee samen en dat is met momenten pittig maar niet in de mate dat ik twijfel
Oh dit is super herkenbaar ja! Dat past ook heel erg bij mij.. Het lijkt me soms zo lekker om wat meer ‘in het moment’ te leven en me wat rustiger te voelen, maar misschien is dat niet helemaal haalbaar met mijn karakter Ik twijfel ook niet of ik mijn relatie wil beëindigen hoor, maar wel of ik wel tevreden ben en of er geen dingen moeten veranderen binnen de relatie.
Ik ben overal een laatbloeier mee dus mag het ook een 40-tigers dilemma zijn. Zo, ja, ja. Het enige waar ik geen dilemma over heb is mijn relatie. Voor de rest gaat alles onder de loep en ik word er doodmoe van.
Dan is er nog de mogelijkheid voor de praktijkondersteuner via de huisarts. Maar persoonlijk helpt mij dat niet echt verder.
Dat is ook een idee inderdaad om eens met je man om tafel te gaan. Wellicht dat je dat al iets helpt Ik heb ook eens een psycholoog gehad die een beetje dezelfde dingen zei als bij jou, dat helpt bij dingen als dit inderdaad niet erg.
Ja zeker, we lopen al bij een relatietherapeut. En ik ga alleen naar een therapeut toe (na onze vakantie) Ik ben mijn gevoelens voor hem sinds een aantal maanden langzaamaan kwijt geraakt, aantrekkingskracht naar hem is momenteel ook weg al langere tijd. De vraag is vooral; wil ik nog proberen om die gevoelens en aantrekkingskracht terug proberen te krijgen of is het gewoon echt klaar en trek ik de stekker eruit. Er is de afgelopen jaren heel veel gebeurd, dit is de 3e keer dat we op dit punt staan (2e keer vanuit mij) en ook de 2e keer relatietherapie. Op een gegeven moment denk ik hoever wil je nog gaan? Mijn man wil er nog alles aan doen maar ik weet het allemaal echt niet. Wat het nog lastiger maakt is dat het echt een top vent is. Lief, zorgzaam, geeft mij veel vrijheid, super lieve vader. Dus ik snap mezelf ook gewoon niet meer.
Ik heb ooit eens gelezen dat dit iedere 10 jaar kan terugkeren dus ja, dat kan zeker. wel vervelend zeg. Heb je er al iets mee gedaan, met iemand gepraat oid?
Doe niet anders maar kan weinig veranderen door omstandigheden. Zal daarom nog even in onvrede door moeten bijten tot er meer duidelijkheid is. Misschien volgend jaar.
Ik heb al een x aantal therapieën opzitten toen ik een twintiger was. Van wat ik nu begrijp werden de gedachtes helemaal niet goed uitgedaagd in de cognitieve therapie die ik kreeg. Ze probeerden negatieve gedachten te vervangen door positieve waar net zo min eigenlijk 'bewijs' voor was. Het heeft toen niet geholpen. Maar ik heb wel elementen meegenomen in mijn zoektocht. Ik denk dat het heel erg afhankelijk is van de kwaliteit van de therapie. Als je dan toch op de wachtlijst moet, neem dan de tijd om te kijken of je uit kan vinden welke plekken beter zijn. Voor mezelf ben ik een hoop aan het uitzoeken op youtube. Dat zou ik anderen niet direct aanraden. Want wat nou als je eigenlijk dingen te pakken hebt die helemaal niet goed zijn? Ik kan alleen een poging wagen om dat voor mezelf in te schatten. Op het moment heb ik daar denk ik wel veel aan. Maar dan sta je voor de volgende uitdaging omdat je anders naar je omgeving gaat kijken. En dit soms opnieuw gaat beoordelen.
Tja weet je, zolang dat niet te ver gaat en het uzelf onzekerheid maakt of doet twijfelen aan alles is dat ook geen probleem. Het is pas op een moment dat je u minder in uw vel voelt dat je gaat twijfelen aan alles. Wat kan nog beter, wat wil ik anders, ....