Moeilijk moeilijk, tips?

Lastig. Zelf hebben wij er twee jaar over gedaan en elke aankondiging deed pijn. Wat mij vooral stak was dat mensen het niet persoonlijk durfde te vertellen, omdat ze bang waren voor de reactie.

Ik zou dus persoonlijk met deze vrienden afspreken, zonder andere mensen erbij. Nieuws vertellen en heb begrip voor hun reactie. Die zal in het begin misschien niet heel enthousiast zijn, misschien zullen er wat tranen gelaten worden. Laat dit gebeuren en heb begrip. Hun enthousiasme zal vanzelf komen

Succes!

 

Als het goede vrienden zijn zijn ze blij voor jullie.

Ik zou wel wachten tot 13 weken, weet niet waarom gevoel denk ik, maar is afhankelijk van jullie relatie.

Hoe vervelend ook dat zij zo lang bezig zijn jullie zijn samen een sterke match, anders is het niet in 1x raak... Goede vrienden zijn alleen maar blij en gelukkig voor jullie! Ook al kan het heel pijnlijk zijn voor hun... Maar dat zijn aannames en invullingen..

 

@Brisje:
Wellicht schat ik het verkeerd in maar ik vraag me naar aanleiding van je berichtje af of je zelf ook moeilijkheden hebt ervaren met zwanger raken.
Ik vind het nog al een stellige aanname dat dat goede vrienden alleen maar blij en gelukkig zullen zijn. Ik ben met je eens dat goede vrienden blij en gelukkig zullen zijn voor het geluk van ts, maar het zal ze ook zeker raken en wellicht hun eigen verdriet benadrukken. En dat gevoel mag er toch ook bij hen zijn? Het is pijnlijk en verdrietig als je zelf zo graag wil en er maar niets gebeurt.Althans, zo heb ik het ervaren.
De opmerking dat TS en haar partner een sterke match zijn vind ik ook wat ongelukkig gekozen. Ik ben nu zwanger maar ik heb toch echt problemen met mijn eileiders waardoor ik maar niet zwanger raakte. Zijn wij dan geen goede match?
Nogmaals, misschien lees ik het te zwart-wit maar ik vraag me gewoon af of je zelf ook in die positie hebt gezeten.

@TS: ik zou het vertellen op het moment dat jullie daar klaar voor zijn en het liefst één op één en niet in groepsverband. Probeer het bespreekbaar te maken, dan weet je ook hoe je vriendin er in staat.

En natuurlijk: GEFELICITEERD!!

 

In elk geval even bij stilstaan hoe je het brengt, dus niet: nou het was in 1x raak! Weten ze dat jullie wens er was, anders kan je in elk heval in eerste instantie in het midden laten hoe snel het ging.
Zijn je vrienden bezig met de medische molen? Dan is het misschien nog een stapje pijnlijker... Helaas kan ik uit eigen ervaring spreken dat 14 mnd echt nog nietblangs is (al voelt het voor hen waarschijnlijk wel zo).
In elk geval geen facebookbericht uitdoen voordat je hen hen gesproken hebt. Heb ik een keer gehad van een vriendin die van mijn hele medische traject wist. Doodleuk een algemeen bericht met 'no. 4 coming up!' Ogen uit mijn kop gejankt....

En nog een tip, super dat je rekening probeert te houden met gevoelens van anderen, maar jullie eigen blijdschap niet voorbij gaan hoor! Gefeliciteerd!

 

Oei, dat zijn ongelukkige uitspraken! Mijn partner en ik zijn ook lang bezig geweest en hebben diepe dalen doorstaan, maar geen sterke match omdat het niet snel raak was? Beetje vreemd om dat te zeggen. Pijnlijk ook. Misschien bedoel je het anders. Ik hoop het wel.

En goede vrienden die alleen maar blij en gelukkig voor je zijn, sorry, dat zouden in mijn ogen schijnheilige vrienden zijn. Echt vrienden durven hun verdriet ook bij jou te laten zien of te benoemen. En daarnaast zullen ze het je echt wel gunnen, maar blij en gelukkig zou ik in ieder geval niet van ze verwachten.

 

Nou nou, ook al zo'n gewaagde uitspraak. 14 maanden niet lang... Wie bepaalt wat lang is? Ik ben 34 maanden bezig geweest, is dat dan ook niet lang ten opzicht van jou? Ik denk dat je dat gewoon niet zo kan zeggen. Ik kan me wel voorstellen dat 14 maanden voor jou niet lang lijkt, maar kom op, als iemand tegen jou zou zeggen toen je al 14 maanden bezig was van: is niet lang hoor, dan zou je dat ook niet gewaardeerd hebben denk ik.

On topic: ik denk dat je het inderdaad face to face moet vertellen. En je kunt best benoemen dat je het moeilijk vindt om te vertellen. Het is voor jullie op dat moment ook dubbel: je bent hartstikke blij maar tegelijk leef je ook mee met hen. Ik heb zo vaak aan de andere kant gestaan en kon het alleen maar waarderen als mensen benoemden dat ze mij de ruimte gaven om met het nieuws om te gaan zoals ik wilde en in mijn tempo.

En natuurlijk: gefeliciteerd!!

 

het is idd lastig, maar zou het idd face tot face zeggen.

wij hadden goede vrienden, met de nadruk op hadden.
zij zitten in de medische molen om zwanger te raken, hij is nagenoeg onvruchtbaar en zij wel vruchtbaar dus hebben zij een donor.
ze wisten dat wij bezig waren met zwanger worden, ze sprak nog uit dat het zo leuk zou zijn om samen zwanger te raken leek mij ook heel erg leuk.

ik was na 3 maand zwanger en zij niet, nog steeds niet overigs.
nou eerst voorop gesteld ik heb een heleboel begrip en vind het heel erg voor hun dat het niet lukt. hebben het van redelijk dichtbij mee gemaakt bij zwager en szus, die zijn 2 via iv zwanger geraakt.

in de afgelopen 6 maand hadden we twee keer afgesproken, beide keren werden op het laatste moment afgezegd. er kwamen rot opmerkingen bij kijken zoals dat ik het erin zou wrijven enz.
of te wel rot opmerkingen.
oa met oud en nieuw wij alles al gekocht en op 30-12 belde hij dat het niet door ging. zij bleven thuis omdat zij ongesteld was geworden en wilde niet met mij geconfronteerd worden.
ik heb dus een rot oud en nieuw gehad daardoor.

sinds die tijd niet meer gesproken en ook niet meer op fb. vooral zij blijft erbij dat ze in haar recht staat om dit soort dingen via via te zeggen.
tja dan ben ik er wel klaar mee.
ik nodig ze niet meer uit, ze hebben nog niet eens het fatsoen gehad om er over te hebben face to face.
kortom niet iedereen gaat het nog redelijk opvatten als je het face to face verteld.
maar jij moet wel genieten van je zwangerschap ondanks dat hoor, ik heb teveel weken hierdoor laten verpesten en voelde me zelfs een periode schuldig.

 

Wij hadden precies hetzelfde .... Ook in 1x zwanger en een van mijn beste vriendinnen is al ruim 3 jaar bezig, nu ook begonnen met ivf-traject. Ik vond het zooooooo moeilijk, was erg bang om haar te kwetsen. Wij zitten in een vriendinnengroep en ik heb het haar eerst persoonlijk verteld voor ik het de anderen verteld heb. Dit vond ze erg fijn ook al zei ze er meteen bij dat ze heel blij voor ons is ook al gaat het bij hun nog moeizaam. Is wel fijn dat ze nu begonnen zijn met ivf, ze heeft echt iets om naar uit te kijken en krijgt weer positieve energie! Hoop zoooooo dat ze binnenkort zwanger is zodat we nog samen zwanger kunnen zijn. Gun het ze ontzettend!

 

Hoi,

Ik twijfelde of ik zou reageren, maar misschien is het helpend. Ik heb namelijk aan de andere kant gestaan en ook vrienden vermeden die zwanger waren. Maar dit wel eerlijk gezegd en kreeg daar ook begrip voor. Ik ben eens midden tijdens een feest huilend weggegaan omdat ik ongesteld was geworden en een aardige stempel op de sfeer gedrukt. Maar ik kreeg begrip omdat ik heel open naar iedereen ben geweest.

Misschien weten jouw vrienden niet hoe ze erover moeten praten, durven ze niet. Ze hebben al genoeg aan hun eigen leed en willen de confrontatie niet aangaan of weten niet hoe. Aangezien jullie vrienden zijn, is het misschien een idee om zelf het initiatief te nemen om in gesprek te gaan? Zeggen wat je hebt gehoord van anderen en daar graag met hun over te willen praten? Misschien durven ze dan opener te zijn over hun gedrag en de keuzes die ze maken?

Geloof me, als je niet aan de andere kant hebt gestaan weet je niet wat een diepgaande pijn het is om al die zwangere buiken om je heen te zien en al die mooie verhalen te horen. Je voelt je leeg, incompleet. Je voelt je moeder en bent er klaar voor, maar het wonder blijft uit. En je voelt je vooral alleen, heel alleen. Want niemand kan je troosten, niemand kan je geven wat je wilt. Anderen krijgen wel wat je wilt en dat doet pijn. En je wordt verscheurt, want je wil ook zo graag blij zijn voor de anderen. Dan ben je geneigd om te gaan vermijden, dat is makkelijker voor jou en voor anderen. Denk je. Soms is dat ook zo, maar uiteindelijk kost het je vrienden. Het is geven en nemen. Zelf je pijn verbijten zie ik als geven. Begrip en ruimte krijgen van je vrienden zie ik als nemen.

Misschien heb je wat aan mijn relaas

Groetjes Patricia

 

Even reactie op er14 en dpbovenkamp na aanleiding van mijn eerdere reactie, even nagelezen en misschien te snel te ongenuanceerd geplaatst.

Verdriet mag en absoluut zijn, zou denk ik ook niet goed zijn als dat er niet is, maar daar zit ik op mijn goede vrienden verhaal, ondanks dat het pijnlijk kan zijn voor jullie vrienden hoop ik dat ze wel blij voor jullie kunnen zijn.

Mijn tekst over een goede match bedoel ik mee dat het bijzonder is dat het in 1x raak was, dat hoor je niet vaak. Vanuit daar mijn woorden goede match, daarmee wil ik niet suggereren dat als je langer bezig bent zwanger te worden je een slechte match bent. Gewoon een goedbedoelde uitdrukking, niks vervelends...

Antwoord op er14, nee ik heb inderdaad geen ervaring met het moeilijk zwanger worden, beter gezegd ik ben per ongeluk zwanger geraakt in de wissel van de ene naar de andere pil, een volledig andere situatie... Maar wel bekend met vrienden waar het moeilijk gaat, of de vrucht wordt afgestoten.. En we hebben samen gehuild om de situatie maar zijn er ook samen vrolijk om geweest. En dat bedoel ik met goede vrienden, ook al doet het pijn, je gunt elkaar het beste... Kijkende naar het verhaal van ladycake verwacht ik ook zo'n situatie, anders hecht je denk ik niet zoveel waarde aan het 'oordeel' van je vrienden en de mogelijk pijn die je hun doet.

Ik wens ladycake in ieder succes en een fijne en mooie zwangerschap

 

Ah, duidelijk! Nadeel van geschreven tekst hè, kan heel anders overkomen dan bedoeld. Jij had een uitgebreider verhaal in je hoofd dan je had opgeschreven, waardoor het anders geïnterpreteerd wordt dan je bedoelt.

 

Hier 4,5 jaar bezig geweest!
En vele zwangerschappen hebben ze zich aan gekondigd binnen onze vrienden groep en familie.
Zowel bewuste zwanger worden als 'ongelukjes'.
Ik heb altijd het ergste gevonden als ik het niet persoonlijk te horen kreeg.
Maar wat ik ook altijd heel erg vond was dat mensen het vertelde en dan meteen heel zielig deden over onze situatie.
Ik zou het gewoon persoonlijk vertellen zonder andere mensen erbij en het zo gewoon mogelijk proberen te vertellen dan merk je snel genoeg aan hun reactie of ze het moeilijk vinden of niet.
Want hoeft natuurlijk niet altijd even moeilijk te zijn of wat ik vaak had was dat ik me tranen wou bewaren voor als ik daarna gewoon weer alleen was met mijn man.

 

het probleem is dat we dat dus al gedaan hebben, begrip getoond maar ook verteld wat hun rot opmerkingen deden met mij/ons.
hij had daar begrip voor en zei geleerd te hebben van het gesprek. amper 4 weken later zuiver het zelfde verhaal en weer dezelfde opmerkingen.
ook met haar gesproken maar ze neemt nooit op, laat zich niet zien. ook in de periodes dat ze niet ongesteld is.
ook al wel met haar gepraat over de situatie, niks helpt.
in het begin was er niks zichtbaar bij mij en als zij in de buurt was had ik het er ook niet over en merkte je niks aan mij.
zoals eerder gezegd niks helpt.
ik heb veel begrip en als zij zelf was gekomen of zelf had gebeld was het anders geweest. maar hij moet altijd bellen en gaat dat echt hele erge opmerkingen maken tegen mijn man. mijn man mag vervolgens mij gaan vertellen wat er gezegd is over mij.
tja op den duur ben ik er dan wel klaar mee en kan je krijgen waar je om vraagt.
zij wil hoe dan ook niet geconfronteerd worden met zwangeren maar gaat wel met anderen om met kinderen.

 

@Brisje; wat een fijne toelichting!
Ik ben met je eens dat je vreugde moet kunnen delen hoor. Ik had alleen soms even tijd nodig om te wennen aan het idee waarna ik dan ook echt oprecht blij kon reageren. Het is soms al genoeg dat je je gehoord en begrepen voelt denk ik.

 

Ik zou het ook persoonlijk vertellen en eerder dan de rest van de vrienden.

Laatst stonden ook vrienden bij ons op de stoep om het blijde nieuws te komen vertellen. Mijn vriend deed open, ik hoorde de stemmen en kreeg spontaan een brok in mijn keel. Ik heb ze huilend gefeliciteerd. Mijn emoties overvielen mij enorm. Natuurlijk was ik super blij voor ze. Zeker omdat zij ook lang in de mmm hebben gezeten. En al was dat niet zo geweest, dan had ik hetzelfde gereageerd.

Het is niet zo dat ik niet blij kon zijn voor andere mensen, maar dat ik het mezelf ook zo gunde.

En opmerkingen dat 14 maanden niet zo lang is, heb ik geen boodschap aan. Mijn zus zei af en toe goed bedoeld aan dat ze er ook een jaar over heeft gedaan. En? Dus? Moet dat dan bij mij ook? Ik loop in het ziekenhuis niet te vergeten! Zij heeft niet al die tijd medicijnen gebruikt, spuiten gezet, tig echo's gehad, god weet hoe lang gesekst op de klok etc.
Nu is het dan eindelijk raak bij ons. Maar als iemand, ook mijn vriend, zegt dat 16 maanden 'gemiddeld' is, dan ben ik om te ploffen. Dan heb je echt met een lopende bom te maken.

 

Hm, dit ga ik echt uit pure interesse vragen, en omdat ik het niet zo goed begrijp, hopelijk wordt het niet als aanvallend of vervelend opgevat.

Maar waarom ben je dan "om te ploffen" als 16 maanden het gemiddelde is (is dat zo eigenlijk)? Ik bedoel, los even van je hele medische situatie eromheen. Maar als 16 mnd gemiddeld is, waarom dan zo explosief als het daar ook heen gaat?

Als vrouwen gemiddeld bij 40 weken bevallen, hoeft dat niet te betekenen dat dat bij jou ook zo is, maar wordt je dan ook boos als je met 37 weken nog niet bevallen bent?

Misschien niet de juiste vergelijking, maar men stelt zich toch juist in op gemiddeldes en past daar zijn/haar verwachtingen toch op aan?

En als 16 mnd gemiddeld is (nogmaals, weet ik niet?), dan is 14 maanden toch inderdaad niet "lang" maar redelijk normaal?

Ik snap dat je het liever veel eerder wilt hoor! Ik snap alleen de "lopende bom" niet als het niet veel eerder gebeurd?

 

@Nyn: Ik kan niet uit ervaring spreken, maar ik kan me er enigszins iets bij voorstellen. Ten eerste is 14 maanden niet gemiddeld. Volgens mij wordt ongeveer 60% van de vrouwen binnen drie maanden zwanger. Daarnaast is het voor mij in ieder geval zo en waarschijnlijk voor meer vrouwen, dat tegen de tijd dat je gaat beginnen met 'proberen', je al jaren uitkijkt naar het moment dat je daar überhaupt mee begint. Je hebt voor je gevoel dus al heel veel geduld moeten hebben.

Dan wordt het nog een stap moeilijker; de eerste maand, de tweede maand - en alle volgende maanden komt er niets. Niet alleen heb je inmiddels een hele sterke wens om zwanger te worden en kun je je gedachten nog maar moeilijk verzetten, maar daarnaast kan ik me voorstellen dat je ook gaat twijfelen. "Wat nou als het bij ons níet gaat lukken?" En dan nog wordt geduld verder op de proef gesteld. Je moet eerst afwachten - wat iedere maand een nieuwe teleurstelling geeft en daarna wordt je helemaal afhankelijk van in hoeverre je lijf nog mee gaat werken en wat doktoren voor je kunnen betekenen. Ondertussen krijg je te maken van onbegrip, misschien van collega's, vrienden, of zelfs familie. Dat lijkt me heel erg zwaar, ofdat dit traject nu 14 maanden duurt of dat het drie jaar duurt, het lijkt me ontzettend zwaar.

Nogmaals, ik spreek niet uit ervaring, maar het lijkt me dat als je het wel meemaakt of meegemaakt hebt best lastig om jouw vraag te beantwoorden zonder de pijn weer te moeten voelen. Vandaar mijn reactie. Het is ook niet vervelend bedoeld naar jou toe en ik hoop ook dat ik er niemand mee kwets.

 

Ik zou vertellen dat jullie zwanger zijn en dat je hoopt dat het hun ook snel lukt om zwanger te worden.

Klinkt misschien simpel gezegd, maar je kan het ook niet anders maken dan het is.

 

Dan zondert zij zich inderdaad wel heel erg af. Op basis van jouw verhaal kan ik me dan wel voorstellen dat je het op een gegeven moment opgeeft en er klaar mee bent. Ik hoop voor haar dat ze (en haar man ook trouwens) dit niet bij iedereen doet, want echt, dan houd je op den duur weinig mensen over..