Hoi Ritje, Ik vind het erg voor jou hoor, ik weet waar je het over hebt..Het is alleen..als je vader én je moeder je zomaar laten vallen zou je toch voor minder minderwaardigheidscomplexen krijgen he? Ik heb me al veel afgevraagd of ik echt zo slecht ben, maar als ik me in hun plaats voorstel, zou ik het ook niet kunnen om zomaar salu te zeggen. Mijn oudste halfzus moet nu echt zagen tegen mijn moeder eer ze eens bij mij mag komen (15j) en mijn moeder maakt haar nu thuis ook het leven zuur, gewoon omdat zij wél nog contact wil met mij. Je bent het echt niet wijs hoe sommige ouders ingesteld zijn he..en hoe hard ze kunnen zijn. Maar ik ben echt blij dat ik mijn zus nog heb, anders zou ik misschien er veel meer van afgezien hebben, maar mijn ogen zijn na 25jaar wel opengegeaan nu denk ik. Vroeger was ik van mening dat je steeds moet proberen om het terug goed te maken, want als ze er niet meer zijn, dat je dan de kans niet meer krijgt..mijn vriend zijn pa is zo onverwachts overleden, terwijl hij er jarenlang niet echt contact meer mee had en zijn vader een alcoholverslaving had. Ik was toen nog niet lang bij mijn vriend en spoorde hem aan om toch contact te zoeken..Toen dat contact hechter werd tussen hen en ze elkaar regelmatig begonnen te zien, is hij plots overleden..Het zou veel erger geweest zijn moest mijn vriend nog steeds geen contact meer gehad hebben met zijn vader denk ik..Maar ik ben nu zo ingesteld dat het deze keer niet aan mij ligt en ik hen de kans gegeven heb, maar het moet van 2 kanten komen he...Dus ja..ik ga me geen schuldgevoelens meer in de schoenen laten schuiven hoor.. En ik weet dat iedereen het goed bedoeld, maar ik ga echt geen kaartje sturen, ze zal het kaartje wel zien van mijn zus. Ze heeft duidelijk gezegd dat ik geen kaartje moet sturen en het haar niet interesseerd, dus ze moet er zelf de gevolgen maar van dragen van haar "toffe uitspraken.. xxxxx
Het enige waar ik het wel soms lastig mee heb is, dat ik altijd het beeld had van de geboorte van mijn eerste kind, dat mijn moeder aan mijn zijde zou gestaan hebben en mijn vader ook omdat ik me niet kon inbeelden dat we op dat moment ruzie zouden kunnen hebben..dat beeld is wel plotsklaps in duigen gevallen, maar zoals je zegt Ritje: ik heb nog een goede schoonfamilie waar ik wél steun van heb. xxxxxx
Hey sharpeizoe, klopt hoor je liefde gaat naar mensen uit die het goed menen met je, voel je niet schuldig, ik ben nu op naar men 42 en heb een omekeer gemaakt op mijn 25 ste bij de geboorte van mijn dochter toen, Toen snapte ik dat ik niet de schuldige was en dat het niet aan eenb pasgeboren kind kan liggen, je houd ervan hoe het ook is, en ze was niet gemakkelijk, maar een schatje en een zalig contact al is het een puber! Ik heb het beter gedaan dan mijn ouders, en dat ga jij ook doen! En dit kindje heeft een zalige schoonfamilie, hoe het moet, mijn moeder en vader hebben een egoistisch karakter gehad, spijtig, en geen gevoel voor ouderschap al waren ze al 28 jaar toen! Als kind verlang je naar hun liefde en heb je het moeilijk, maar pas na jaren word het duidelijk, dat het niet altijd aan het kind ligt...aan ons dus. Alleen duurd het soms eer je er achter komt, en geloof me vrij, ik heb het beter dan hun nu, ben gelukkiger, heb een zalig vriendje en een prachtige dochter, en het volgende is op komst, ook een meisje, mijn vriend heeft geen kids, en dit is een mooi geschenk voor ons op deze leeftijd! Miesje geniet van je zwangerschap, dit komt eerst, doe waar je je goed meevoelt..... En voel je vooral niet schuldig! Liefs Ritje
Hoi Ritje, Bedankt voor de steun hé, het doet goed te weten dat er nog zulke "kinderen zijn die in dezelfde situatie zitten en die het goed stellen ook al is er geen contact meer met hun ouders..Tja, misschien moeten wij inderdaad een beetje harder worden hé..Een vraagje: zoeken je ouders zelf nog contact met je op of is dit niet het geval? Of weet je soms of ze dat graag zouden hebben? Het is natuurlijk makkelijker als ze zelf niet meer van goede wil zijn he, dan hoef je niet te kiezen... Groetjes, Jessica
hallo, wel men vader is vorig jaar overleden, wist niets ervan pas als ik een betaling kreeg als oudste dochter.... en het deed me echter niets als ik het vernam... had het nog gerprobeerd ik een paar keer geen reactie erop zat onder plak van zen zus... hij had een goed inkomen en ze genoot ervan! Maar ze zorgde ook ervoor dus, voor mij geen probleem, hij was 20 jaar alcolieker.. Men moeder die leeft nog, heeft contact met men zus, en ik wil geen contact meer, ze heeft me nooit geaccepteerd voor wie ik was , uiterlijke was belangrijk, wilde dat ik trouwde met eimand die vreemd ging en agressief was , toen ik zei ik ben er niet gelukkig mee begrijp je dat dan niet, was haar antwoord doe je ogen dicht om in een goede familie te komen, zijn vader was piloot! Ik dacht dat ik iets kreeg, je geluk van je kind is toch belangrijker! En heb het geprobeerd toen men dochter er was omdat ze me constand belde, maar eens contact was het weer hetzelfde en wilde ze men dochter afpakken, zei ze tegen men virend hoe kun je met zo iemand leven! En ik heb veel vrienden en kennisen ben een leuke meid hoor! het laf niet aan mij, dus nu denk ik er niet meer aan, ik heb een mooi huis een ventje die een redelijke hoge functie heeft , maar dat is niet belangrijk voor me, het is een schat van een man, en ik wist dit allemaal niet maanden, dus nu wil ik ook geen contact meer, want ik wil niet dat ze hier fier op kan zijn! Als ze contact moest zoeken, verbreek ik dit direct, maar ze weet niet waar ik woon en das maar beter ok zo..... gerust zijn we nu! En mijn gezinnetje is belangrijk nu....het belangrijkste.... komt in orde voor jou ook hoor liefs Ritje
Je hoeft mensen niet toe te laten die het niet goed met je voorhebben! Maak je geluk zelf, bouw je eigen nestje op, waar jij je heel gelukkig in voelt,' die mensen zijn soms zo verbittered van fouten in hun leven dat ze het uitwerken bij iedereen rond haar in de buurt.... en je zus je van 15 we ze word groot en zal nog steeds komen hoor... weet je wat je moet doen? zorgen dat jij nu eens gelukkig word! en je gezinnetje koester dat met veel warmte verspil geen tijd aan dingen die de moeite niet waard zijn, je voelt dit snel.... Liefs Ritje
Hoi Ritje, Je moet toch een sterke persoonlijkheid hebben denk ik om daar allemaal niet onder door te gaan hé en om je niet te laten manipuleren, want kinderen 'hangen normaal toch wel emotioneel vast aan hun ouders he..Ik voel me nu ook gelukkig met mijn vriend ondanks de ruzie in de familie, maar ik besef ook (en dat doet me wel schrik krijgen), dat moest de dag er komen dat ik ooit uit elkaar ga met mn vriend, (wat ik niet voorzie maar een mens weet maar nooit he), ik dan wel alleen ga achterblijven en serieus depri zal worden. Want ik heb ook wel veel kenissen, maar die leiden allemaal hun eigen leven en het is niet zo dat ik zo echt een beste vriend of vriendin heb..Het is misschien pessimistisch om daar nu aan te denken, maar de gedachte is er wel..Soms schiet ik veel te snel in paniek als we eens ruzie hebben, mijn vriend en ik en dan denk ik direct dat hij me zal laten vallen, ook al heb ik daar geen reden toe hoor, want mijn vriend ziet me echt wel heel graag, we hebben een hele goede band. Ofwel beeld ik me soms in dat hem iets zou overkomen en dan ook alleen achterblijf. Waarschijnlijk is die schrik iets dat ik overgehouden heb aan mijn opvoeding..de schrik om in de steek gelaten te worden en het gedacht dat er geen onvoorwaardelijke liefde meer bestaat.. Denk jij daar nooit zo over na Ritje? Liefs, Jessica