Zwanger zijn is niks voor mij

Ach, iedereen beleeft t op zn eigen manier.
Het eerste trimester vond ik inderdaad ook niet leuk. Ja. Je bent blij dat je n kindje krijgt, maar alle misselijkheid, vermoeidheid en onzekerheid... Bleh!
Tweede trimester gaat t wel beter. Kreeg in elk geval weer veel zin in seks (hihi) en was stukken minder moe. En de grootste bonus: je gaat je kindje voelen bewegen! Toen werd het voor mij pas echt!
... hoewel, ik besef nog steeds niet helemaal dat ik straks mama ben hoor. En dat staat toch echt binnen nu en maximaal 3 weken te gebeuren!

Anyway, eerste trimester is geen zak aan. Daarna vond ik t leuker, maarja, dat kan bij jou ook zo maar anders zijn! Iedereen beleeft t op haar eigen manier, en daar heb je recht op.
Oh, en ik was laatst op een zwangerschapsbeurs en kreeg ook enorme jeuk van alle hoge enthousiaste stemmetjes van volwassen vrouwen. Doe normaal denk ik dan

 

Hoi!
Nee hoor je bent niet vreemd,had ik ook toen ik zwanger was (was gelukkig niet misselijk) . Ik vond het heel apart om mijn buik te zien groeien,voor het eerst van mijn leven brandend maagzuur en dat je op een gegeven moment niet meer goed je schoenen aankrijgt. Was veranderd in een hormonale heks....
maar de bewegingen voelen was erg leuk! Ben blij dat ik deze ervaring mocht hebben ( en een geweldig zoontje hebben! ) maar achteraf is het toch niks voor mij dat zwanger zijn
Hoop dat je een voorspoedige zwangerschap hebt!

 

Nou je bent niet de enige hoor, hier nog eentje. Op de een of andere manier lijkt er wel een taboe op te rusten en mag je het nooit zeggen, omdat je blij moet zijn en je er zelf voor gekozen hebt. Ik vind het ook vreselijk, eerste maanden alleen maar ziek en ellendig geweest en nu krijg ik echt een buik en kan ik het echt niet meer verbergen en vind ik mezelf afschuwelijk. Ik kan niet wachten tot ik straks weer kan gaan trainen om me lichaam weer in proporties te krijgen.

 

Meid, met 7 weken moest de zwangerschap bij mij nog landen!
je zit in de fase van onzekerheid, alles is nog geheim, de eerste echo moet nog komen, niemand ziet dat jij zwanger bent, je hebt allemaal vervelende kwaaltjes...
geloof mij, het wordt beter! Straks voel jij je beter, je buik wordt dikker, je weet het geslacht... kortom alles wordt 'echt'.
Voor de gein zou je met 25 weken weer een topic moeten plaatsen over hoe jij je dan voelt. Ik weet bijna zeker dat het dan anders is

 

Ik begrijp je heel goed. Bij mij is het zo dat ik van dichtbij mee heb gemaakt dat de kinderwens niet in vervulling kon gaan ... toen ben ik wel anders tegen het geheel aan gaan kijken. Niet dat ik nu helemaal loop te springen maar ik besef wel dat er voldoende mensen zijn die het graag zouden willen en niet mogen ervaren.

Ik ben dan ook niet meer heel fanatiek in mijn mening hierover te verkondigen bijvoorbeeld op feestjes. Je kunt er soms mensen erg veel verdriet mee doen.

 

Hier een medestander! Ik vind het vreselijk. Nu weer zwanger, 5 weken. Ik kijk uit naar de tijd na de bevalling, als mijn lichaam hier klaar mee is en weer normaal gaat voelen en doen. Ik heb het zwanger zijn na mn eerste twee (tweeling) ook niet gemist, was echt blij dat het klaar was. Wat een ramp. Hier is het ook iets familliairs, mn tante had het precies zo. Het eindresultaat is geweldig, daar doe je het voor, maar de gedachte dat ik nog zo enorm lang moet vind ik echt vreselijk.

 

Nee hoor, er ontbreekt geen stofje bij je, en je bent geen vreemde eend in de vijver *of ik ben 't natuurlijk ook, dat kan ook nog haha*

Ik moest de dag voor de inleiding nog van alles bij elkaar graaien voor de baby (hoezo op tijd voorbereiden...).
Over mijn buik mocht niemand aaien (alleen DL) en over een andermans buik wilde ik ook niet aaien.

Ik vind / vond zwanger zijn echt niet leuk, gewoon een noodzakelijk "kwaad" om die hele leuke, lieve, fantastische, unieke, zeeeeer gewenste baby te mogen krijgen.
Tot tweemaal toe een zwangerschap met HG (en andere dingetjes), misselijk vanaf dag zero tot na de bevalling... dus nee, hier is 't zeker geen pretje.

Ik hoop dat jouw misselijkheid vlot verdwijnt en trek je niets aan van wat anderen "denken" dat jij "moet" ervaren.
Het is jouw zwangerschap en jij beleeft het op je eigen manier, daar is niets mis mee!
Dat gezegd hebbende, hoop ik wel dat je een goede zwangerschap mag hebben die mag resulteren in een prachtig kindje!

 

Nou ik vind het zwanger zijn ook niks bij de 1e zwangerschap al niet, de 2e is zeker niet makkelijk gegaan om zwanger te worden (zie handtekening). Maar het doel heiligt de middelen. Ik wil namelijk heel graag en die wens is echt Mega groot een 2e kindje.

Dus voor mij persoonlijk wel 2 verschillende dingen. Graag zwanger of graag een kindje.

En ja 1e trimester is niks aan, 2e trimester gaat normaliter beter (maar deze keer bijna 8 weken lang hoofdpijn), 3e trimester word weer zwaarder.

Wat wel echt geweldig is om je kindje te gaan voelen!!!!! Echt dat maakt heel veel goed!

Succes, maar voor mij ben je geen vreemde eend in de vijver!

 

Ik herken het wel hoor, ik vind zwanger zijn ook niks. Ben ontzettend blij met dit kindje en vind het mooi dat mijn lijf dit allemaal kan, maar verder vind ik er niets aan.
Dat blije buik-gewrijf en gelukzalig kirrend door een babywinkel lopen vind ik echt niets.. Ik ben daar gewoon te nuchter voor denk ik. Geeft niets, iedere vrouw doet dit op haar eigen manier. Het wordt wel iets beter naarmate je langer zwanger bent, is mijn ervaring. Als je de baby voelt enzo. Maar buiten dat, vind ik er ook niets aan hoor.

 

De eerst zwangerschap vond ik echt verschrikkelijk. 7 maanden zwaar misselijk. Bloedarmoede. En de laatste 2 maanden spaans benauwd voor de bevalling. Al hoewel ik de bewegingen bijzonder vond, vond ik het maar een raar idee om leven in mijn buik te hebben. Maar het was toen ook zo abstract. Ik had geen idee hoe het zou zijn om moeder te zijn. Ik was heel somber, negatief en bang.

Maar toen hij eenmaal geboren was Bijna alles ging van nature. En ik voelde me voor het eerst in mijn leven echt gelukkig en compleet.

Ik was een beetje huiverig om weer zwanger te worden door de eerste zwangerschap. Maar ik ben zo verliefd op mijn eerste kindje dat we er toch weer voor zijn gegaan. En deze keer is het zo anders. De echo's zijn veel bijzonderder omdat ik nu veel meer besef heb van wat het moeder zijn voor moois brengt. De onzekerheid en angst is veel minder. Sinds een paar weken voel ik de kleine en dan geniet ik er echt van. Ik zou de hele dag kunnen slapen. Maar dat deert me niet meer. Ook naar de bevalling kijk ik nu anders. Ik heb er nu heel veel zin in. In plaats van dat ik er tegen op zie.

 

Ik vind zwanger zijn niks aan. Het feit dat ik zwanger ben vind ik ontzettend leuk, ben super blij dat het gelukt is na bijna anderhalf jaar, maar het lichamelijke gevoel, echt niet.
De eerste weken misselijk en moe. Toen een week of 2 me echt goed gevoeld. En daarna begon de bekkenpijn. Kan vanaf week 14 lichamelijk niet meer wat ik wil, nou wat een feest.
En ook emotioneel gezien zit ik niet op een roze wolk, blijkbaar word ik een nuchtere bitch als ik zwanger ben, al valt bitch meestal wel mee.
Maar waar ik normaal huil van alles wat los en vast zit, heb ik nu totaal geen huilbuien. Hartje luisteren, leuk, maar niet een wauw gevoel, het getrappel in m'n buik, fijn dat ie het nog doet, leuk om te voelen, maar doe nou maar weer zachtjes met m'n buik.

Misschien is het probleem dat ik nooit van roze heb gehouden en de roze wolk dus voorbij ben gelopen, maar ik zit er niet op.

Ik hoop dat jij je roze wolk nog wel vindt.

 

Je bent zeker niet alleen,
Ik vind zwanger zijn verschrikkelijk hoewel ik altijd dacht dat ik t leuk zou vind, valt dat ff vies tegen!!
T enige wat leuk is dat die kleine beweegt ☺️! Daar kan ik echt van genieten, maar de rest pff als ik die 9 maanden kom slippen deedt ik t gelijk
Nog paar weken en ik heb m'n kleintje eindelijk vast!

 

+1!!!

Toch best een volle vijver haha!!

Ik vond zwanger zijn van de eerste een verschrikking en was bang dat ik niet genoeg moedergevoel zou hebben. Nu ben ik zo verliefd op mn kleine manneke dat ik weer vol in de verschrikking van zwangerschap 2 zit. Maar nu weet ik dat ik op t einde weer een grote liefde rijker ben en dat scheelt een beetje.

Maar zei net ook al in een ander topic dat ik voor het uitvinden van de mannen-buidel ben

 

Ik lees niet alle reacties, maar is niets aparts aan. Vrouwen die continue op een roze wolk zitten tijdens hun zwangerschap begrijp ik niet. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het mooi maar ben daar zelf veel te realistisch voor. Ik noem het maar gewoon Hollandse nuchterheid. Inmiddels mag ik genieten van sscheuren op mijn buik, verbouwingen in mijn buik, een eendenwaggel etc.. en dat verwelkom ik met gemengde gevoelens. Trots op mijn lichaam en de kleine. .. Maar soms ook flink alles beu.

 

Ik herken het. Ik vind zwanger zijn verschrikkelijk. M'n vorige zwangerschap verliep niet zonder klachten en had veel pijn. Moest al halverwege de zwangerschap volledig bedrust nemen. Ik zat niet op een roze wolk. Terwijl m'n kindje zo gewenst was en is en het ook 13 maanden duurde voordat we in verwachting waren. Nu merk ik weer aan mezelf dat zwanger zijn niet mijn ding is. Misselijk moe stinken dik en down voelen. M'n kind is het mooiste wat er is dus ik moet er toch even doorheen. Het is toch een wonder om zwanger te zijn en dat zeg ik ook vaak tegen mezelf

 

Ik stond er heel neutraal tegenover. Al die kwaaltjes, bah.
Buik "aaien" ga je vanzelf wel doen, je gaat echt niet als een koude kikker zwanger zijn. Vanaf dat je je kind voelt ga je zo een band opbouwen.

 

Ik kom gezellig meezwemmen in deze vijver!

 

Zo herkenbaar! Ik vind zwanger zijn echt een noodzakelijk kwaad. Ik wil een kindje en om die te krijgen moet het nou eenmaal, maar ik vind het vreselijk! Van begin tot eind. Het voelen bewegen is in het begin wel heel leuk en tot op het eind fijn als check of alles nog goed gaat daar binnen. Maar verder.. Pfff! En al die mensen die dan zeggen "geniet er van" blablabla. Ik ben er veel te ongeduldig voor. Zwanger zijn is niet mijn talent!

 

Oh, het is ook niks voor mij hoor. En als ik dan hier lees, komt allemaal nog wel blablabla, dan krijg ik jeuk, want sorry, maar bij mij is dat niet het geval.

Ik ben echt super blij dat er (eindelijk) toch een kleintje op komst is. Maar had ook verwacht dat ik het zwanger zijn leuk zou vinden. Nou echt niet dus.

En als ik toch bezig ben...ik krijg ook zo'n jeuk van al die onzekere zwangere vrouwen hier op dat forum. Ik ben volgens mij echt veel te nuchter voor hier. Het leek mij leuk om meer te weten te komen en waar gelijkgestemden mee rondlopen. Maar lees hier veel te veel onzekerheid. Vrouwen die al vanaf 4wk zwangerschap in de stress zitten of het wel goed gaat en zo bang en onzeker zijn. En openen topics warvan ik denk...Kom aan zeg, heb eens wat vertrouwen. En wat denk je dat je onbewust je kindje meegeeft als je zo'n miep paniek bent.
Ik heb mij nog geen ene dag zorgen gemaakt en vertrouw gewoon op mijn lichaam en dat ik straks een 'gezond' kindje in mijn armen heb. En komt er iets op mijn pad, waardoor er een probleem kan zijn, dan pak ik het dan aan...maar ga niet al beren zien, die er nog niet zijn.

Ik hoop voor jou dat die roze wolk nog komt en anders gewoon lekker rustig en nuchter er mee omgaan, dan kom je ook heerlijk die 40 weken door en heb je niet zoveel stress.